De 36e dag: Le vent et la Contessa

Laat ik meteen beginnen waar in het algemeen mensen gemakkelijk over kunnen praten en mogelijk ook gemakkelijk over kunnen schrijven. Het weer. Deze ochtend werd ik wakker door het gekletter van regen op het dak, waaronder het "mobile home" is geplaatst op La Tripterie bij het gehucht Sainte-Fauste. Op zich had ik de afgelopen nacht redelijk goed geslapen op het wat gebrekkige en te kleine matras en ik had ook niet het idee dat mijn humeur deze ochtend hierdoor werd "gekleurd". Neen, mijn gevoelens deze ochtend kregen toch vooral richting door de klimatologische omstandigheden. Het kwam met bakken naar beneden. Ik overwoog om wat later van start te gaan, maar toen ik mijn metro-app consulteerde, zag ik van deze optie af, omdat het waarschijnlijk nog uren zou blijven regenen. Ik nam afscheid van de twee Franse pèlerins die de afgelopen nacht ook hadden verbleven in La Tripterie. Overigens was het vertrek weer in dezelfde volgorde als gisteren: als eerste verdween Alain uit mijn zicht, ik vertrok nadien en Charles Antoine zou nog een korte periode in het "mobile home" blijven. Hij had nog steeds veel last van zijn enkels. De enkels waren dikker dan normaal en er werd vocht vastgehouden. Later op de dag "hoorde" ik per sms van hem, dat hij nog wel vertrokken was vanuit La Tripterie, maar dat hij na ongeveer 10 kilometer de pijp aan Maarten had gegeven. Hij was verder liftend naar Chateauroux gereisd en daar zal hij een aantal dagen blijven om te recupereren. Overigens niet in het zelfde B&B als waar Alain zou verblijven. De relatie tussen de 31-jarige Charles en de 68-jarige Alain was de laatste dagen zienderogen achteruit gegaan.
Het was zwaar werken voor mij tijdens de eerste kilometers. Volop regen en de paden tussen de velden transformeerden geleidelijk aan in modderige en daardoor zeer gladde wandelwegen. De tocht verliep door een prachtige natuur, maar ik kon eenvoudigweg weinig oog hebben voor deze esthetica. Ik moest mij concentreren op mijn passen en ik moest zorgvuldig posities kiezen waar ik de wandelstokken in de grond ging zetten.
Ik was op de hoogte gebracht door de eigenaar van La Tripterie dat ik tussen het punt van vertrek en de stad Chateauroux geen enkele winkel, maar ook geen enkel café, zou tegenkomen. De gedachte dat ik 20 kilometer in de regen zou moeten lopen maakte mij niet erg vrolijk en ook niet echt optimistisch.
Na ruim 7 kilometers passeerde ik één eerste gehucht, Diors. Ik besloot eens aan de deur van de kapel " Notre Dame des Ailes" te voelen of het "la Maison de Dieu", het Huis van God, ook op deze zaterdagochtend geopend was. En als een wonder.......ik kon de kapel betreden. De temperatuur tussen binnen en buiten was ongeveer gelijk, maar het was droog en ik kon de proviand, die ik eergisteren had ingeslagen, op een droge plek verorberen. Nu is de kerk niet meteen een plek om als lunchroom te gebruiken, maar ik was ervan overtuigd dat "onze Lieve Heer" geen enkel bezwaar zou hebben tegen het restauratieve gebruik van "zijn" onderkomen.
En als een wonder......na mijn relatief korte rustpauze.....had Pluvius zijn werk voorlopig beëindigd. Er waren nog veel donkere regenwolken waar te nemen en ik besloot de tocht richting Chateauroux en vervolgens naar het eindpunt Le Poinconnet voort te zetten onder de poncho. Uiteindelijk had ik in Chateauroux voldoende zekerheid om de poncho te kunnen opbergen.
Als ware het een "wonder" was Pluvius vertrokken, maar daar stond tegenover dat nu de door Zeus aangestelde "God van de Wind", Aeolus, ten tonele was verschenen. En Aeolus zette zijn beste beentje voor. Stormachtige winden. En deze wind had gedurende de komende kilometers grip op mij. Er was geen beschutting en ik had de wind recht "op de kop". C'etait terrible! Het was verschrikkelijk. Met geen pen te beschrijven. Ik heb wel eens eerder tegen de wind in gelopen, maar de ervaringen van vandaag had ik niet eerder meegemaakt. Met een rugzak en onder een poncho die ook nog als een "windvanger" fungeerde, moest ik Chateauroux proberen te bereiken. Het was een strijd tegen hetgeen Aeolus produceerde, maar het was vooral ook een strijd tegen en met mijzelf. Het was ultra zwaar en het was keihard werken. Ik vervloekte de wind en moest op meerdere momenten mijzelf moed inspreken. Het perpectief dat er een stad zou volgen, waar de wind minder sterk zou zijn, hield mij op de been. Aan stoppen heb ik niet gedacht, en om te gaan liften heb ik ook niet overwogen.
Ik ben tot op het bot gegaan, tot aan het gaatje, en toen ik in Chateauroux, in een buitenwijk, een kroegje zag, was er voor mij geen discussie mogelijk. Ik moest hier even plaatsnemen. Een verschrikkelijk ongezellige kale tent, waar verder geen gasten aanwezig waren. Maar alles was beter dan buiten nog verder de strijd met de wind te voeren. Ik was kapot, en de thee (met Haagse inhoudsmaat!!) was heerlijk. Na een half uur besloot ik mijn tocht voort te zetten naar het centrum van de stad, alwaar ik in een soort van lunchroom bij een boulanger (bakker) mijzelf trakteerde op wat lekkere hapjes en wat cola zero. Overigens niet eerder, dan nadat ik in de grote kerk, Saint André, een tampon had "gescoord".
Mijn humeur was er in de loop van de dag niet beter op geworden. Goed dat ik alleen loop, want dan kan een ander daarvan ook geen last ondervinden. De enige die er last van heeft, dat ben ik zelf. Je gaat op bijzondere dingen letten, legt die onder een vergrootglas, en ik ging mij nog meer ergeren, dan dat ik al deed. Zo ergerde ik mij onderweg aan het gegeven dat de Franse vrijwilligers die verantwoordelijk zijn voor de "balisage", deze bewegwijzering niet op orde hadden. Wel qua richting (deze dag niets op aan te merken), maar dan weer een signaal aan de linker kant van de weg, dan weer aan de andere rechter zijde. En zeker als er buiten de bebouwde kom geen voet- of fietspaden zijn, geldt dat je aan de linkerkant van de weg moet blijven lopen. Het is dan wel gruwelijk stupide om de kleine signalen aan de rechterzijde van de weg aan te brengen. Daar kan ik met mijn (alpino)pet niet bij.
Na mijn rust in Chateauroux moest ik nog een kleine 6 kilometer overbruggen richting Le Poinconnet. Ik was van windrichting veranderd en ik had daardoor de wind niet meer op kop. Bovendien liep ik de stad uit en werd ik min of meer beschut door de aanwezige huizen.
Rond 17.30 uur bereikte ik Les Divers, een "chambre d'hôtes". En het is moeilijk onder woorden te brengen wat ik aantrof. Les Divers is te omschrijven als een zeer groot klassiek landhuis, met de uitstraling van een kasteel. De eigenaresse heette mij van harte welkom. Het was Madame Arlette Drouin. Ze werd in de buurt aangeduid, zo vernam ik van een buurvrouw, als "La Dame des Divers". En "Les Divers" was al heel lang een familiebezit (van de zijde van de drie geleden overleden echtgenoot van La Dame). La Dame, die ik aanduidde als La Contessa, 80 jaren jong, bezit behoudens het onroerend goed op het domein ook nog 140 hectare grond. In vroegere jaren hadden ze veel paarden (voor de fun, nu nog drie) en heel veel schapen voor de verkoop van het vlees. Het interieur van het huis was indrukwekkend en ik heb dat vastgelegd op een video. Vanuit een "mobile home" was ik verkast naar een kasteelachtige omgeving. En zo kan en moet het ook echt gekarakteriseerd worden. Zonder dat ik het in de gaten had, bleek ik dat ik de laatste kilometer wandelde over de oprijlaan van La Dame. Een volstrekt nieuwe ervaring op deze CAMINO. Mijn kamer heeft een enorme omvang en ik heb een enorme riante badkamer met toilet. "La Grande Chambre" was voor mij bestemd. Er was sprake van een hartelijk welkom en de buurvrouw maakte mij wegwijs in huis, maakte wat foto's van de Contessa en mij. Ik werd getrakteerd op warme thee, op koekjes, op heerlijk water. Buurvrouw en La Dame verlieten het domein om nog boodschappen te doen voor het ontbijt van morgen. Onvoorstelbaar, bijna niet te geloven en onwaarschijnlijk dat ik onvoorwaardelijk het vertrouwen genoot. Ik werd immers alleen achtergelaten in dit huis. We kenden elkaar al bijna een half uur!!
Ik werd mij bewust dat de zware tocht van vandaag inmiddels in de geschiedeniscahiers was opgetekend. Deze ontvangst in dit huis door deze Madame maakte mij heel gelukkig. Ik besloot om niet meer naar een restaurant te lopen in het dorp, maar in de huiskamer te blijven bij "La Dame des Divers". Ze trakteerde mij op een heerlijke salade, op een Franse kaas. Ze stelde het op prijs dat ik bij haar bleef om samen naar de Franse versie van The Voice te kijken. En ondertussen sprak ze over de verkiezingen van morgen. Ze was duidelijk. La Dame hoopte dat de radicale rechtse Le Pen een forse nederlaag zou gaan lijden tegen Macron, waarvan zij hoopte dat hij Frankrijk nieuw leven kon inblazen. Om 22 uur vertrok ze richting haar slaapvertrek. Ik kon nog gebruik blijven maken van de huiskamer, keuken en salon. Deze dag die in de ochtend de boeken zou ingaan als een "zwarte dag" was geëindigd als een dag van hoop. Wat een genot dat mensen elkaar zo intens kunnen vertrouwen.
Vandaag sluit ik af. De 6e mei, toch ook een bijzondere dag, omdat vandaag 15 jaren geleden een Nederlandse politicus de dood werd ingejaagd door een intens gefrustreerde malloot.
Morgen 7 mei in de avonduren zullen we weten wie de komende jaren de scepter zal zwaaien in dit land. Volgens de laatste peilingen zal La Dame tevreden zijn: Macron zou als winnaar uit de bus komen met 68% van de stemmen.
En terwijl Frankrijk morgen stemt, zet ik mijn CAMINO voort. Ongeveer 34 kilometer, richting Argenton-sur-Creuse. Kortom, ik verlaat het departement Indre en trek Creuse binnen. Als ik mij niet vergis zal ik morgen gaan genieten van een prachtige natuur. Ik hoop dat het droog is, maar nog belangrijker, ik hoop dat Aeolus gaat genieten van een welverdiende zondagsrust.