De 35e dag: Le Maire dans La Mairie de Thizay

Terwijl Nederland zich op deze 5e mei in het feestgedruis heeft gestort, heb ik deze zonnige en warme dag een afstand overbrugd van ongeveer 29.5 kilometer. Dat had een kilometer minder kunnen zijn als ik samen met mijn medeloper van vandaag wat attenter was geweest bij het lezen van het routeboek. Ik heb vandaag tot twee maal toe een aantal kilometers opgetrokken met Charles Antoine Fourrier. Afgelopen nacht hadden we de nacht doorgebracht in de "refuge pèlerin municipal" in Chârost. Een geweldig onderkomen dat ik deze ochtend voor vertrek nog op video heb vastgelegd. Ook Alain bracht er de nacht door en gedrieën zouden we weer bij elkaar komen deze avond in La Triperie, een minder dan een gehucht, behorende bij het gehucht Sainte-Fauste. Eigenlijk is La Triperie een hele grote hoeve en achter deze hoeve hebben de eigenaren, Sylvie et Emmanuel Gerberie, een "mobile home" geplaatst dat door de pelgrims gebruikt kan worden. Oorspronkelijk hebben zij deze zeer grote stacaravan hier geplaatst tijdens de verbouwing van de imposante boerderij. Er zijn drie slaapkamers te vinden is deze caravan , maar ook een goed functionerende douche, een schoon toilet, een huiskamer en een keuken. Omdat er hier in een straal van 20 kilometers geen winkels zijn te vinden hebben Sylvie et Emmanuel, er voor gezorgd dat er een "stock" aanwezig is. Goed blikvoer, alcoholische dranken, jam, crackers etc zonder prijzen erop. Het verblijf is volstrekt gratis, al mag er natuurlijk wel een "donativo" (donatie) achter gelaten worden. Dat zal ik zeker doen, want de ontvangst was voortreffelijk en we hebben deze avond heerlijk ravioli gegeten.
Deze ochtend gezamenlijk op stap, maar ieder toch alleen. Alain vertrok als eerste, Charles Antoine als laatste en ik trok de deur van de refuge om 8.15 uur achter mij dicht. Gisteren liep "het voor geen meter", maar vanaf de start vandaag bemerkte ik dat de diesel deze dag goed op gang zou komen. Het was voortreffelijk weer en de eerste 10 kilometers moesten gewandeld worden in een prachtige natuur, licht glooiend. Al om 11 uur bereikte ik de de redelijke stad (12000 inwoners) Issoudun. Op dat moment had ik al 13 kilometer afgelegd. Ik besloot een ruime rust te nemen in het levendige centrum, alwaar ook een weekmarkt gaande was. Uiteindelijk verbleef ik ruim twee uren in een café/restaurant. De tijd in het restaurant heb ik aangenaam maar ook functioneel benut omdat ik mijn route heb uitgestippeld voor de komende drie dagen, een lang weekend in Frankrijk omdat aanstaande maandag, 8 mei, hun Bevrijdingsdag wordt gevierd. Al eerder, rond maandag 1 mei, was ik gewaarschuwd om tijdig te gaan reserveren, omdat je niet zeker weet welke onderdakadressen vanwege dat lange weekend wel en niet beschikbaar zijn. Het is mij gelukt, al moet ik de komende dagen wel behoorlijke inspanningen leveren, respectievelijk 26, 33 en 32 kilometer. En als alles dan meezit ben ik op maandagavond in Crozant. De alternatieve route, die via Nevers liep, passeert ook deze oude stad. Mogelijk dat ik vanaf maandag weer "oude bekenden" tegen het lijf ga lopen.
Rond de klok van 13 uur was ik gereed om Issoudun te gaan verlaten. Ik had nog wat geld opgenomen toen ik Charles Antoine op het plein zag verschijnen. We deelden wat ervaringen over de tocht van deze ochtend, toen wij werden aangesproken door een allervriendelijkste dame die luisterde naar de prachtige naam Jocelyne Echevin. Jocelyne kende hetzelfde geboortejaar als ik (1954), alleen stond haar wieg toch wel enigszins ver af van Son. Zij was geboren in Guadeloupe. Haar openingsvraag was of we een slaapplaats zochten. Ze woonde 15 kilometer verder op in een richting die ons jammergenoeg niet voor ogen stond. Ze was vol bewondering over de tot nu toe geleverde prestaties en toen ik haar vertelde dat ik in Eindhoven gestart was op 1 april steeg ik nog verder in aanzien . Ze opende haar tas, pakte haar portemonnaie en haalde er twee muntstukken van twee euro uit. Eentje bestemd voor Charles Antoine en eentje voor mij. Dan konden we nog brood kopen voor onderweg. Naar mijn idee zagen we er toch niet echt uit als "landlopers", al zijn we het in wezen wel. Ze weigerde het geld terug te nemen. Een ontzettend lief en betrokken gebaar van Jocelyne. Ik bezocht onmiddellijk een bakker en het afscheid van de weldoenster was warm en hartelijk.
Door de ontmoeting met Charles Antoine en nadien met Jocelyne was de tijd voortgeschreden. Ik trok samen met Charles verder. Hij haakte na een paar kilometer af. Hij had het zwaar. Dit wordt mede veroorzaakt omdat zijn rugzak echt veel te zwaar is (14 kilo) en nog belangrijker, omdat hij deze niet goed heeft afgesteld. Zijn heupen dragen de rugzak niet, maar dat zware ding hangt aan zijn schouders. Dat kun je niet lang volhouden. Ik heb de rugzak goed afgesteld, hij wilde verder rusten en ik ben verder getrokken. Onderweg werd ik door twee toerrenners aangesproken. Zij brachten de groeten over van Charles die een paar kilometer achter mij liep. Na een dikke twintig kilometer besloot ik een tweede stop te maken op een schattig pleintje in het dorp Thizay. Ik besloot op Charles te wachten, maar na meer dan 45 minuten was hij nog niet aan de horizon verschenen. Ik stond op het punt van vertrek toen ik werd aangesproken door een vriendelijke heer. Hij stelde zich voor als Roland Bregeon en hij was de burgemeester van het 250 zielen tellende dorp. Er ontstond een gesprek, met name over de afgelopen verkiezingen tijdens de eerste ronde op zondag 23 april en de politieke strijd van komende zondag, waarin Le Pen en Macron de politieke degens gaan kruisen. Le Maire nodigde mij uit om La Mairie te betreden, waar ik dan een extra tampon zou krijgen. Een geweldig aanbod, waar ik graag gebruik van maakte. Toen de tampon in mijn credential werd geplaatst zag ik door het raam dat Charles Antoine voorbijtrok. Ik riep hem binnen. En daar ontstond een geweldig leuk gesprek met de burgemeester en de medewerkster van de secretarie Aline Periolat. Later voegde zich bij dit gesprek een burger die wat bescheiden ter secretarie kwam overhandigen. Het bleek de gepensioneerde psychiater Dr. Fournier te zijn. Hij was nog steeds parttime actief te zijn als getuige-deskundige voor de magistratuur. En gezien mijn achtergronden in de psychiatrie en het gevangeniswezen schepte dat een band, een mooie ontmoeting. . Toen ik hem vroeg of er in het dorp Thizay veel mensen "fou" waren, keek hij eens rond en zei dat hij er twee kende. Hij wees Charles en mij aan, "fou" vanwege de enorme CAMINO waar we aan begonnen waren. Heerlijke humor. De burgemeester kwam niet meer bij van het lachen.
En ook deze keer kon ik mijn behoefte niet onderdrukken om de vraag te adresseren of ik gefotografeerd kon worden samen met de burgemeester, met zijn officiële sjerp aan. Ook deze keer werd aan voldaan, zoals ook door Le Maire in La Mairie van Baugy.
Zulke ontmoetingen zijn onwijs leuk, maar kosten veel tijd en we moesten nog ruim 6 kilometer afleggen. Ik ben bij Charles gebleven om hem moed in te praten. Maar door dit praten hebben we bij een bewegwijzering niet attent gereageerd. Uiteindelijk liepen we één kilometer te veel.om 18 uur bereikten we La Triperie.
Het was een enerverende dag met mooie ontmoetingen. Morgen weer op weg naar nieuwe ontmoetingen. In ieder geval breng ik de nacht elders door dan mijn huidige "slapies". Zij houden het morgen na 20 kilometer voor gezien. Ik trek dan nog 6 kilometer verder naar Le Poinconnet.
Vandaag heb ik ook hartverwarmende reacties mogen ontvangen van diverse volgers. Eentje sprong eruit en het bericht raakte mij immens. Mijn oudere en volle neef Jo uit Helmond had in zijn geboorteplaats Mierlo het graf van mijn ouders bezocht. Hij heeft hen verteld dat ik het goed maak en daarbij gaf hij mij aan dat ze trots op mij zullen zijn. Ik las het bericht tijdens mijn eerste lange pauze....en ik werd er heel stil van. Heel stil.
Minder stil werd ik van alle aangename suggesties hoe ik het het uitgescheurde kruis van mijn wandelbroek kan herstellen. Ik ga de suggesties nader bestuderen. Tot slot ontving ik van een naamgenoot van mij een reactie dat ik het woord gemeentehuis in de Franse taal niet goed in het verslag opneem. Het Is La Mairie, terwijl ik tot op heden blijkbaar overal heb geschreven "La Marie". Nu weet ik heel erg goed hoe "La Mairie" geschreven moet worden, maar mijn iPad mini heeft er een eigen gedachte bij. Het apparaat corrigeert het automatisch in Marie. Ik heb mijn uiterste aandacht besteed aan dit verslag en ik hoop dat er van omissies deze keer geen sprake zal zijn. Naar mijn idee staat er nu overal La Mairie, en staat er Marie als er ook Marie moet staan.
De dag is bijna ten einde. Ik hoor mijn bed roepen.