De 31e dag: La Fête du Travail et Rien!!!

Afgelopen nacht in Arbourse heb ik een goede nachtrust gehad. Het bed was van een goede kwaliteit. Rond 7 uur waren mede-pelgrim Thaïs en ik al druk in de weer om ons gereed te maken voor vertrek. Ieder op zijn eigen wijze, in het eigen tempo. Thaïs had mij gisteravond al verteld dat zij een kop koffie zou drinken en dat ze ergens onderweg zou ontbijten. Niet in een bar of café, maar onderweg zittend op een bankje om de reeds ingekochte proviand te nuttigen. Om 7.45 uur zwaaide ik haar uit. Ik zou haar later op de dag nog wel ontmoeten in La Charité-sur-Loire. Nadien heb ik nog ontbeten, wat thee gedronken, om uiteindelijk 1 uur later te vertrekken in dezelfde richting als Thaïs, naar de oude stad met die prachtige naam: La Chartité-sur-Loire, letterlijk te vertalen als "de Liefdadigheid aan de rivier de Loire". Een heel oude stad. In het midden van de elfde eeuw stichtte de beroemde abdij van Cluny de priorij van La Charité en in 1107 werd de imposante Onze Lieve Vrouwekerk ingewijd door paus Paschalis II. De stad is van oudsher een etappeplaats op de Voie Historique, op de historische pelgrimsroute naar Santiago de Compostela. En de pelgrims zijn in de loop de eeuwen aan de "liefdadigheid van de vaders", van de abdij-monniken gewend geraakt. En de stad dankt hieraan haar naam. De pelgrims zijn altijd belangrijk voor de stad geweest. Dat was zo in vroegere jaren en dat is nog steeds het geval.
Dat werd ook bevestigd door Charlotte die ik op mijn weg tegenkwam, toen ik het stadscentrum na bijna 25 kilometer had bereikt. Ik raakte met haar in gesprek toen ik haar had gevraagd waar het Bureau de Tourisme was gevestigd. Ik moest mij daar immers melden om de sleutel van de de gemeentelijke herberg te verkrijgen.
Charlotte was een creatief fotografe, afkomstig uit Bourges, en bezig met een project over de de oude stad. Ze vroeg of ze foto's van mij mocht maken voor haar project en zo werd ik (onbedoeld) onderwerp voor haar project. Ze heeft vele foto's van mij "getrokken", met routeboek in mijn handen, zonder...... Het was leuk om gedurende een tiental minuten medewerking te verlenen. Ik vroeg tenslotte om een paar foto's met mijn toestel te nemen. Zij voldeed graag aan mijn wens.
Charlotte was -zo denk ik- één van de weinigen die op deze maandag aan het werk was. De Franse natie viert op deze 1e mei La Fête du Travail, De Dag van de Arbeid. En om iedereen in de gelegenheid te stellen deze nationale feestdag te vieren, wordt er nergens gewerkt. Alle winkels zijn gesloten, én zelfs ook de meeste restaurants en cafés. Hier in La Charité-sur-Loire heb ik verder niets van "La Fête" gemerkt. Rien!! Niets!! Geen braderieën, geen parades, niets van dit alles, RIEN!! De stad was vrijwel leeg toen ik deze binnentrok rond 14 uur. Ik ontmoette de werkende Charlotte en de twee dames van de toeristenbureau. Gelukkig waren zij wel aan de slag. En in de buurt van het toeristen bureau ontmoette ik Thaïs weer, die al rond het middaguur was gearriveerd, maar nu tot 14.30 uur moest wachten tot het toeristenbureau weer geopend zou worden. Het blijft een eigenaardig fenomeen, zeker ook in deze stad die pecunia moet binnenhalen in de toeristische industrie. Je sluit eenvoudig je bureau van 12.30 tot 14.30 uur. Ze houden -naar mijn idee ook tegen beter weten in- vast aan oeroude tradities.
Onderweg heb ik verder ook niets gezien dat ik in verband kon brengen met De Dag van de Arbeid. Nu was daar ook niet veel gelegenheid voor want de oude historische route doorkruiste een prachtige natuur. Ik ben een tweetal gehuchtjes gepasseerd en heb mijn middagrust genomen in een dorpje Raveau. De eerste plek waar ik ergens kon zitten. Niet in een horecagelegenheid, maar op een houten bankje in de buurt van de kerk. Buiten, in de kou. Ik had op dat moment al 16 kilometer afgelegd. In Raveau waren verder geen levende wezens te ontdekken, en als ik voornemens zou zijn geweest om iemand iets aan te doen op de openbare weg, dan zou mij dat niet gelukt zijn: er was simpelweg niemand. Het oude stokbrood smaakte nog goed.
De volstrekte rust in het dorp werd rücksichtlos verstoord toen ik een tweetal luidruchtige en claxonnerende Franse pelgrims voorbij zag trekken. Middels hun claxons groetten zij mij. Zij reden op oude brommertjes met aanhangertjes, voorzien van vele schelpen, hun CAMINO. Een prachtig duo en voordat ik mijn fototoestel kon pakken hadden ze het centrum van Raveau al weer verlaten.
Een opmerkelijke moment op deze dag, waarin ik volstrekte stilte door de natuur heb getrokken. Zoals gezegd een prachtige natuur, met een aantal zeer venijnige lange klimmen in het traject. Het had afgelopen nacht flink geregend, en de natuur rook heerlijk. Het lijkt er ook op dat mijn zintuigen scherper zijn gaan werken gedurende die maand die achter mij ligt.
Met name de wandeling tussen Raveau en La Charité was heerlijk. De reden was gelegen in het gegeven dat ik op een graspad kon lopen. Een geweldige ervaring voor de voeten. Alsof er een Frans engeltje dan een voetmassage geeft.
Om 14.30 werden Thaïs en ik door de vriendelijke gastvrouwe van het toeristenbureau naar de gemeentelijke herberg gebracht, een slaapvertrek met sanitaire voorzieningen en een keuken, voor de geringe prijs van € 14 per nacht. De dame meldde dat er nog twee pelgrims zouden arriveren en ze had de idee dat het Belgen waren. Om 15.00 uur zwaaide deur open en daar stonden ........de Canadezen, die ik eerder had ontmoet in Vézelay. Daniël en Luce zijn hun CAMINO een paar dagen geleden begonnen 10 kilometer voor het prachtige Vézelay, omdat ze die verschrikkelijke klim naar de basiliek graag wilden ervaren. Ik schreef daar op 27 april over. Niet de steile klim die de reguliere toeristen bewandelen, maar de extreem steile pelgrimsvariant.
Daniël (een gepensioneerde leraar) en Luce (nog steeds docente) waren al 30 jaren bevriend en hadden in 2012 vanuit Parijs samen hun eerste CAMINO gewandeld. Beiden gescheiden, en ze ontdekten tijdens de ruim drie maanden durende tocht dat ze het best dag-in-dag-uit met elkaar konden uithouden. Ergens in Spanje besloten ze om te gaan huwen. Een huwelijk dat voltrokken zou worden in Canada, maar de ringen werden in noordwest Spanje gekocht en in de kathedraal van Santiago de Compostela door een priester gezegend. Daniël vertelde mij dit in een cafeetje waar Thaïs, Luce, Daniël en ik wat gedronken hebben. Daarna scheidden onze wegen weer. Ieder zocht een gelegenheid om een avondmaaltijd te nuttigen. Vanavond zien we elkaar weer in de gemeentelijke herberg. Morgen gaat ieder weer verder met zijn of haar CAMINO. Een bijzondere ervaring, zoals deze dag ook weer een heel bijzondere was.