De 32e dag:le jour noir, l'automne en mai

In het verslag van gisteren schreef ik over de twee jolige jongen Fransen die mij claxonnerend begroetten toen ik een heel klein dorpje mijn middagrust genoot. Deze vrolijke CAMINO-gangers komen echter niet voor een "Compostelle" (de oorkonde) in aanmerking, omdat ze niet voldoen aan de formele criteria, die door de organisatie in Santiago de Compostela zijn opgesteld. In ieder geval zijn "alle gemotoriseerden" uitgesloten. Maar het plezier van die twee zal er waarschijnlijk niet minder om zijn.
Bovendien zijn ze waarschijnlijk al vele kilometers verder en zijn ze vandaag niet geconfronteerd geweest met de barre weersomstandigheden. Klimatologisch hoorde deze dag niet thuis in de lente, maar in de herfst. Vandaar ook de titel van dit verslag. Het was herfst in de maand mei, het was een zwarte dag. Heel zwaar. Van de ruim 32 kilometer die ik heb afgelegd heb ik ongeveer 30 kilometer gewandeld in de regen en zelfs in de hagel. Het was bar en boos. De hele dag gelopen in warme kleding (drie lagen) en daarover heen de poncho.
Het weer zat zeker niet mee, maar ook de eerste fase verliep niet vlekkeloos. Ik weet nog steeds niet wat er gebeurd is, maar ik moet ergens een bewegwijzering over het hoofd hebben gezien. Mogelijke oorzaak, het slechte zicht door de regen of de aangeslagen brillenglazen. Hoe dan ook: ik stond plots in hoog gras en op een zeer modderige akker. Ik was zeker niet verdwaald omdat ik exact wist in welke richting ik moest lopen. Uiteindelijk heb ik ongeveer 1,5 kilometer meer gelopen dan het routeboek als indicatie had opgegeven.
Het grootste probleem was echter dat ik op een gegeven moment voelde dat door het hoge, zeer natte, gras de sokken in de schoenen vochtig begonnen te worden. De binnenkant van de schoenen waren dus nat. En dat is werkelijk een "existentieel" probleem voor een lange afstandswandelaar. Ik had echter op dat moment geen enkel alternatief. "Doorlopen" was het devies. En dat doorlopen was niet eenvoudig, zelfs op sommige momenten gevaarlijk. Het was door de kleiachtige modder spiegelglad op de akker en de modder bleef ook nog eens onder de zolen plakken. Ik moest alle zeilen bijzetten om niet te vallen. Als je met een zware rugzak loopt, ben je "topzwaar" en kun je eenvoudig je evenwicht verliezen.
Doorlopen, voorzichtig en op weg naar een warme plek in een van de dorpen. Na 10 kilometer maakte ik mijn eerste stop in een plaatselijk café in Sancergues. Daar ontmoette ik ook het Canadese echtpaar Daniël en Luce, die in hetzelfde "refuge pèlerin municipal" in La Charité-sur-Loire de nacht hadden doorgebracht. Zij waren een half uur na mij vertrokken, maar door het geploeter van mij op de modderige akker, hadden zij mij ergens op de reguliere route ingehaald. In het café kon ik de schade opmaken. De schoenen waren heel nat van binnen. Drogen sokken aangetrokken en allereerst voeten met speciale tape "ingepakt" op die plekken waar gemakkelijke blaren zouden kunnen ontstaan. Ik had mij voorgenomen om dit procedé bij kilometer 20 in het dorp Couy nog een keer te herhalen. Bij het betreden van het kleine dorp bemerkte ik dat er een bar was in het dorp, maar dat die bar tussen 12 en 16 uur gesloten was. Wel een bord boven de deur om de pèlerins welkom te heten, maar dan vervolgens de zaak gesloten houden op het moment dat de meeste pelgrims dit dorp zullen passeren. Ik kan er met mijn pet niet bij!!
Nu had ik het enorme geluk dat bij het passeren van het laatstgenoemde dorp Pluvius blijkbaar ook genoot van een siësta. De zon scheen en ik nam plaats op een bankje recht tegenover het gesloten horeca-etablissement. Tijd voor hetzelfde procedé. Sokken, voeten en deze keer ook nog wat gegeten.
Dreigende wolken waren echter in aantocht en de laatste 10 kilometer van deze dag waren door de omstandigheden ultra zwaar. Ik moest echter door blijven lopen omdat ik mij vóór 18 uur gemeld moest hebben bij het gemeentehuis in Baugy om de sleutel (en natuurlijk de stempel) op te halen van de "refuge pèlerin municipal". Uiteindelijk arriveerde ik om 17.15 uur bij La Marie. Ik had deze ochtend telefonisch een plaats gereserveerd en ik presenteer mij aan de telefoon altijd met "Vous parlez avec Antoine, je suis un pèlerin Ollandais...." Ik betrad het gemeentehuis met een heer. Hij hield de deur voor mij open en hij vroeg aan mij of ik Antoine was. Ik bevestigde dat en ik stelde mij verder voor. Mijn gesprekspartner bleek de burgemeester te zijn van Baugy, een dorp met 1700 inwoners. Zijn naam: Pierre Grosjean. Ik vroeg of er een foto genomen kon worden van ons tweeën en of hij bereid was zijn "écharpe" om te doen. Hij willigde mijn verzoek in. De burgemeesters in Frankrijk dragen geen ketting zoals in Nederland, maar zij dragen zoals in veel Zuid-Europese landen een sjerp (écharpe).
De ontvangst was hartelijk. Ik kreeg van een medewerkster een korte uitleg over het gratis onderkomen (een donativo wordt natuurlijk op prijs gesteld) en ze maakte mij duidelijk waar ik in het centrum een bakker, pizzeria en een supermarkt kon vinden. Op weg nadien naar het 100 meter verderop gelegen onderkomen. Vrij snel na het betreden van refuge meldde zich een vrijwilliger van de organisatie die het onderkomen onderhouden. Hij heette mij welkom. Een geweldig gebaar. Overigens een voortreffelijk refuge, met goede bedden, schoon sanitair, magnetron, koffie, thee en flessen water. En de beheerders hebben oog voor detail: er stond zelfs een grote doos met proppen krantenpapier, die ik zeker kon gebruiken om mijn schoenen te drogen. Wat een attente organisatie. Overigens ben ik de enige gast. De jonge Francaise Thaïs had gepland ook in Baugy te overnachten. Zij meldde mij per sms dat ze haar reservering had geannuleerd, en dat ze vandaag ruim 35 kilometer had gelopen. Ze zit een dorp verder. Ik heb deze avond het rijk alleen. Heerlijk. Ik kijk terug op een zware dag. Als iemand mij onderweg gevraagd zou hebben: "is de CAMINO leuk?", dan zou ik onmiddellijk met een "NEEN" hebben geantwoord.
De dag eindigde bijzonder met de ontvangst door de burgemeester, maar nog meer hartverwarmend was een mail die ik in de loop van de dag heb ontvangen (ik las de mail na aankomst in Baugy) van Soeur Ruth van de "Fraternité Monastique de Jerusalem" uit Vézelay. De religieuze met wie ik afgelopen vrijdag zo'n geweldige ontmoeting heb gehad. Ik had haar op zaterdag een mail gestuurd om haar te danken voor de ontmoeting en het gesprek. Ik had haar ook de foto gestuurd die ik op die avond van haar gemaakt had. Ze schreef me dat ze ook hele fijne herinneringen bleef houden aan de ontmoeting. Ze wenste mij "een goede verdere tocht. In gebed verbonden, Soeur Ruth". De kou die ik deze dag heb ervaren is onmiddellijk verdwenen met deze warme boodschap.
Ik heb weer energie: morgen op weg naar Bourges.