De 78e dag: "body odor",blootsvoets en badslippers

Gisteren stuurde mijn Eindhovense buurman Pim van de Heuvel een link door met als titel "Warm is het wel vaker in Spanje, maar zo heet.....". Het betrof een item uit het NOS journaal en het handelde over de actuele klimatologische omstandigheden in Spanje. Er ís officieel sprake van een hittegolf. In Madrid en Andalusië lopen de temperaturen in de middaguren naar ruim 40 graden. Maar ook in deze regio is het extreem warm. Ik begrijp van de locals dat zij niet gewend zijn aan zulk een hoge temperaturen en dan ook nog voor een langere periode. Er zijn nog geen acute problemen in dit land, maar het water in de stuwmeren heeft het minimale peil bereikt. Voor de regio, waar ik nu verblijf, wordt regen aangekondigd, maar......dan pas over een week.
Ik verblijf momenteel in Puente Villarente (de officiële benaming), een dorpje op 13 kilometer afstand van de provinciale hoofdstad León, dat op de kaart in het routeboek wordt aangeduid als "Villarente". De temperatuur in de schaduw was om 17 uur 35 graden. En ik begrijp dat het morgen nog iets warmer zal worden. Volgens de weersverwachtingen houdt het warme weer nog zeker tot en met komende vrijdag de 23e juni aan. Dat is de realiteit, maar ik ben er niet echt gelukkig mee omdat ik komende week wederom de hoge bergen in moet. Ik zal midden in de week het hoogste punt van mijn CAMINO bereiken: Cruz de Ferro op een hoogte van 1504 meter. De top ligt hoger dan de top van de 1430 meter hoge Callado Lepoeder in de Pyreneeën, die ik op 2 juni jongstleden passeerde. En de Cruz de Ferro is niet de enige berg die ik moet "nemen", er volgen er meer. En niet alleen de komende week. De week nadien worden mij ook nog een aantal stevige hellingen gepresenteerd. Kortom, Santiago de Compostela komt in zicht, maar het venijn zit letterlijk in het staartje.
Ik schreef gisteren dat ik mij had voorgenomen vandaag 26 kilometer te gaan wandelen. Ik had Villarente in gedachte en dat is het ook geworden. Ik ben deze ochtend om 6.20 uur vertrokken vanuit de oververhitte Albergue in El Burgo Ranero. De eerste 13 kilometer moest ik wederom een vlakte oversteken zonder dat ik een dorpje zou passeren en zonder dat ik waterpunten zou tegenkomen. Er was ook geen slimme Spanjaard in dit "gat" gedoken. Kortom, 13 kilometer in één ruk overbruggen naar het dorpje Reliegos.
Het was gisteravond weer hard gaan waaien op de Meseta. Deze ochtend was het windstil, maar de nachtelijke wind zorgde nog voor enige verkoeling in de herberg. Maar het was er warm, heel warm.
Ongelukkigerwijs lag ik op een bovenbed (niet mijn favoriete plek in verband met een mogelijke toiletgang). Onder mij vertoefde de zeer bijzondere en extravagante Father Joyfull. Een ietwat mysterieuze man uit Californië USA, die blootsvoets de CAMINO loopt en die gekleed is in een bruine pui. Ik was benieuwd of hij deze pij deze nacht zou uittrekken. Zulks was niet het geval. Deze ochtend sprak ik hem nog even. Hij vond de pij behaaglijk voor overdag en de nacht. De pij werd alleen "gewassen" als er sprake is van een regenbui. En die regenbui heb ik sinds 3 juni niet meer "ontmoet" in Noord Spanje. Ergo: Father Joyfull was deze nacht niet alleen fysiek aanwezig in de slaapzaal, maar ook zijn "body odor".
Rond 22 uur was iedereen in zijn of haar bed in de Albergue, maar in de avonduren lagen de meeste pelgrims uitgeteld in het gras van de riante tuin van de gemeentelijke onderkomen.
Vandaag heb ik met het bereiken van Villarente de "Meseta Central" verlaten. De oneindige vlakten liggen achter mij. Ik vond het overweldigend mooi. Het vergt energie om de Meseta te bedwingen, maar de schoonheid van de natuur compenseert veel.
Het laatste deel van de etappe was minder interessant omdat het wandeltraject gelegen was pal naast een zeer drukke provinciale weg. Een oorverdovend herrie gedurende 7 kilometer. Ik heb het al eerder geschreven, maar ik heb de idee dat het lawaai vele malen sterker bij mij binnenkomt, nu ik al zo'n lange periode vele uren in een prachtige stille natuur heb gewandeld. Ook het van nature harde stemgeluid van de Spanjaarden, mannen en vrouwen, komt dubbel en dwars binnen. Het is ongelooflijk hoe hard deze mensen tegen elkaar praten ook al zijn niet meer dan een meter van elkaar verwijderd. En daarbij trekken ze zich weinig aan van hun omgeving.
Deze dag ergerden vele niet Spaanse pelgrims (ook ik) zich aan een tweetal pelgrimerende Spanjaarden die gedurende vele kilometers lang een verbale diarree met een niet gering volume op het pelgrimspad deponeerden, waardoor alle rust, die zo eigen is aan het pelgrimeren, ver te zoeken was.
Op dit laatste stuk kwam ik pelgrims tegen die in omgekeerde richting liepen. Zij hadden Santiago al bezocht en liepen terug naar......Hongarije, zo werd mij door het masculiene deel van het tweetal medegedeeld. Het "Hongaarse" duo vertelde mij dat ze vanuit Santiago de Compostela richting hun vaderland liepen. Dat is mogelijk, maar zij spraken mij en andere pelgrims aan omdat ze aan het bedelen waren. Ze wilden graag muntjes hebben om eten en drank te kunnen kopen. Ik vraag mij af of het daadwerkelijk pelgrims waren of dat ze behoorden tot de bevolkingsgroep die in Spanje wordt aangeduid als "gitano" (gypsy).
Na mijn aankomst in Villarente had ik nog een korte tijd om wat boodschappen te doen. Nadien heb ik genoten van een welverdiende siësta. Ik heb een aantal uren geslapen. Het is een combinatie van factoren die er voor heeft gezorgd dat ik gedurende twee uren heb geslapen. Het is het dagelijkse vroege opstaan, de dagelijkse wandeltochten van 25 tot 35 kilometer, maar zeker ook als een factor van een niet geringe importantie, de verzengende hitte.
In de lokale "alimentación" heb ik wat voeding en drank gekocht voor deze avond en voor de tocht van morgen. De plaatselijke winkel zou om 14 uur sluiten en pas weer op maandagochtend opengaan.
Meerdere keren is mij gevraagd hoe ik een en ander regel met de voeding onderweg. Ook Marc Croonenberg stelde mij vandaag deze vraag. Ik heb geen speciaal dieet waarop ik leef tijdens deze CAMINO. Ik verbruik heel veel energie en ik probeer meerdere keren per dag te eten. Eigenlijk geldt het adagium: "eten wat de pot schaft". In ieder dorp dat ik passeer wordt wel een pelgrim-menu aangeboden. Meestal drie-gangen met een drankje en brood voor de prijs van ongeveer € 10,--. Ik maak daar in de avonduren zeker in deze warme streken gebruik van. Soms wordt er in een Albergue ook een warme maaltijd aangeboden. Nimmer in gemeentelijke herbergen, soms in Albergues die in particulier bezit zijn.
Ik zorg er voor dat ik dagelijks fruit eet, en dan vooral bananen. Een populaire voeding bij de gemiddelde pelgrim. Ik zorg er altijd voor dat ik vier of vijf bananen bij mij heb.
Voor morgenochtend heb ik wat yoghurt gekocht (met bananensmaak) en wat melkbrood en een stuk kaas. Ik probeer regelmatig kaas te eten, een tip die ik in Nederland heb meegekregen van mijn diëtiste Angelique Bakermans.
En verder eet ik regelmatig chips en zoute pinda's in verband het op peil houden van de zouthuishouding. Ik heb allerlei tips gekregen hoe ik deze "huishouding" eenvoudig kan controleren. Dat doe ik ook regelmatig, met name omdat ik zoveel water drink overdag. In de avonduren blijf ik vocht tot mij nemen en voordat ik in de ochtenduren vertrek heb ik meestal al een liter water gedronken.
Verder wordt op de Spaanse TV (in het algemeen) het advies gegeven bij deze hittegolf om zeer terughoudend te zijn met het gebruik van alcohol (drink ik niet) en cafeïne (ik drink geen koffie en het gebruik van Cola Zero beperk ik). Je kunt hier in Spanje op veel plaatsen "Cola Zero Zero", geen suikers, geen cafeïne. Een overheerlijk alternatief.
In Frankrijk at ik ook wat de pot schafte, maar ik bemerk dat ik nu mijn voeding heb aangepast aan de inspanningen die ik lever bij extreme klimatologische omstandigheden. Het is een "Daansistisch" dieet, ik heb er geen andere naam voor.
Deze zaterdag, deze 78e dag, heb ik tijdens een pauze in Reliegos nog kort gesproken met fietsende Nederlandse pelgrim. Op 16 mei vertrokken in het Zuid Limburgse Amstenrade. Hij zal twee nachten in León blijven en hoopte volgend weekend Santiago te bereiken. Nadien wilde hij via de "Route del Norte" terug fietsen naar Taragona, gelegen 100 kilometer ten zuiden van Barcelona, waar hij midden juli een afspraak had. Een bijzondere prestatie.
Terwijl ik met de fietsende Limburger op een terras sprak kwam het mij inmiddels bekende Russische duo ( ik schreef hier eerder over) vrolijk keuvelend voorbij gewandeld. Ik moest achter ze aan, want ze kozen de verkeerde weg bij een y-splitsing. Ik zette ze weer op het goede pelgrimspad.
Later in Villarente, bij het verlaten van de plaatselijke kruidenier, liep ik ze weer tegen het lijf. Ik sprak ze aan terwijl ik wist dat het Engelse vocabulaire zeer gering van omvang was. Toch werd mij duidelijk dat zij de laatste "sprong" naar León nog zouden gaan maken. Een ongelooflijke prestatie als ze dat gehaald hebben, want ook zij zijn deze ochtend uit El Burgo vertrokken. Dat zou betekenen dat ze deze dag 39 kilometer zouden afleggen. Ik vroeg toestemming om een foto van hen te maken en zij schreven hun namen op. Hij, Iliya (28) uit Kaliningrad en zij, Anastasia (24) uit Sint Petersburg, waren geen stel, maar hebben elkaar hier in Spanje ontmoet tijdens de CAMINO. Een vrolijk duo. Overigens zij nog opgemerkt dat Anastasia de gehele dag al op badslippers loopt omdat ze last had van haar voeten als zij haar wandelschoenen aantrok.
Toch bijzonder, de ene loopt de CAMINO blootsvoets, de ander op badslippers. Wat zeur ik nou, als ik schrijf dat mijn (dure) Meindl wandelschoenen enige sporen van slijtage beginnen te vertonen.
Voor mij is blootsvoets geen optie en ook niet mijn badslippers. Ik trek de wandelschoenen morgen toch weer aan voor de volgende etappe richting León en verder. En hoe ver? Ik weet het niet. Ik laat dat afhangen van wat mijn lichaam te vertellen heeft in het begin van de middag. Het wordt in ieder geval bloedheet. Die zekerheid heb ik.