De 76e dag: Meseta, hot, the jacuzzi and 2000

Deze ochtend was ik vroeg wakker. Ik had de wekker om 5.30 uur gezet, maar ik stond om iets na vijven naast mijn bed. Ik heb rustig aangedaan, ontbeten op mijn mooie kamer in het hostel, en ben uiteindelijk om 6.25 uur begonnen aan de etappe die door vele pelgrims wordt gevreesd. Een pad van 17 kilometer over een kale vlakte met geen voorzieningen onderweg. Ik had mij voorgenomen deze afstand in één keer te overbruggen, zonder pauzes aan de rand van de weg.
Uiteindelijk ben ik daarin geslaagd en na 3 uren en 10 minuten bereikte ik Calzadilla de la Cueza. Ik had de Tierra de Campos "getemd", in een redelijk hoog tempo en zonder enige problemen. Vanwege het vroege vertrek (ik heb de zon zien opkomen tijdens het wandelen) was de temperatuur nog redelijk laag, al merk ik daarbij op dat ik de idee heb dat de nachttemperatuur afgelopen nacht niet onder de 20 graden is geweest.
Overigens, dat er geen voorzieningen zijn tussen Carrión de los Condes en Calzadilla de la Cueza is eigenlijk achterhaald. Een handige Spanjaard heeft 10 kilometer buiten Carrión een oude stal opgeknapt en getransformeerd in een horecavoorziening. Ik ben er voorbij gelopen, maar ik zag aan de rand van de weg een bord staan waar een breed assortiment van dranken en etenswaren werden aangeboden en verder was een reeds operationele bbq te ruiken. Vele pelgrims maakten hier een stop. Ik had mij mij niet ingesteld op deze rustplaats en ik wilde de Tierra de Campos in één keer passeren.
Even verderop, na 12,5 kilometer, bemerkte ik dat er geen restauratieve faciliteit was, maar wel een operationele Fuente, een watervoorziening. Het verhaal van de soberheid tijdens dit traject is dus min of meer achterhaald.
Het was zeer stoffig op de Tierra de Campos en mijn schoenen waren deze avond weer toe aan een poetsbeurt. Niet alleen de schoenen onder het stof, maar ook stof in de kleding, in de haren en ook in de neus. Ik schreef deze dag het thuisfront dat ik alles goed zal wassen en dat een stoffige neus zo heerlijk "leeg peutert". Die opmerking werd niet onverdeeld positief ontvangen.
Ik heb de idee dat de Tierra de Campos de graanschuur van Spanje moet zijn. Uitgestrekte gele velden. Prachtig om te aanschouwen. Ik vond het indrukwekkend en ik heb ervan genoten. Ik heb geen contacten gehad onderweg vanwege het hoge marstempo. In Cazaldilla de la Cueza heb ik een ruime rust genomen. Ik heb genoten van de rust binnen in een bar want buiten leek het op een drukke Poolse landdag met vele uitzinnige pelgrims. Naast mij aan de tafel zat een groepje rustige en ingetogen Hongaren. Een jonge dame, een echtpaar en een oudere heer. Maar rustig, en met minder temperament dan de Italianen, Spanjaarden en de Amerikanen. Waar de altijd ook zo rustige Koreanen zijn gebleven weet ik niet, maar ik heb er deze dag geen enkele meer waargenomen.
Gisteren schreef ik in het verslag: "maar ik zal morgen ook geen buitensporige afstand gaan overbruggen: het doel is het bereiken van Ledigos, op 23 kilometer gelegen vanaf Carrión los Condes". Bij aankomst bij de eerste rustplaats was het pas 9.35 uur. Ik stelde mijn plan bij om Ledigos te bereiken. Ik had mijn (nieuwe) zinnen gezet op het bereiken van San Nicolás del Real Camino, dan wel op Sahagún. Het eerste dorpje zou een dagafstand betekenen 33 kilometer en bereiken van het laatstgenoemde plaatsje 38 kilometer.
Ik heb beide plaatsen niet gehaald. Vol optimisme passeerde ik Ledigos en ik nam een extra rust in het dorp dat daarna volgde, Terradillos de los Templarios. Vervolgens moest ik nog een kleine 6 kilometer overbruggen om San Nicolás te bereiken. Er lag nog een dorpje tussen, Moratinos, maar volgens het routeboek was daar geen herberg (Albergue) voorhanden. Dat bleek niet te kloppen, want sinds enige tijd was er een nieuwe herberg opgetrokken. En die herberg kwam als geroepen. De temperatuur was namelijk hoog opgelopen, er stond geen zuchtje wind en het pad waarop ik liep lag in wezen in een glooiing, waardoor ik het gevoel had dat de zon extra vrij spel had om mij verder op te warmen. Kortom, ik besloot, na 30 kilometer, een bed te accepteren voor 9 euro en ik heb tegen een geringe bijbetaling gebruik gemaakt van de aanwezige jacuzzi. De uitbater vertelde dat het goed was voor de spieren na een zware inspanning. Ik heb een uur doorgebracht in die overheerlijke jacuzzi en ik kwam er als herboren uit. Bijkomend voordeel, mijn onderbroek was meteen gewassen. Later zag ik in het restauratieve gedeelte van de herberg een bordje hangen dat je zelfs gemasseerd kon worden. Daar heb ik geen gebruik van gemaakt.
De CAMINO 2017 heeft natuurlijk een eigen karakter en is natuurlijk wezenlijk anders dan de CAMINO van enige decennia geleden.
Is het een kermis? Een circus? Ik vind van niet. De CAMINO is wereldwijd heel erg populair en ik begrijp de lokale bevolking dat zij een handel opzetten rond de CAMINO. Dat gebeurt niet alleen hier, ook in Lourdes, in Fatima, in Kleef, in Rome, maar ook in steden waar iets bijzonders is waar te nemen. Of dat nu gaat om een scheve toren, een oude kathedraal aan de Parade, een Muur die er niet meer staat, een groot aantal gestapelde stenen in een woestijn, een oude brug die vroeger als gevangenis diende, daar waar veel mensen bij elkaar komen zullen anderen de kans benutten om er een boterham aan te verdienen. Ik begrijp dat heel erg goed. Rond de CAMINO is een hele toeristische industrie ontstaan. Dat is de realiteit, de realiteit van de CAMINO 2017.
Het is buiten op deze avond nog steeds warm, maar er is een stevige wind opgestoken. Niet een beetje wind, maar een wind met een stormachtig karakter. De uitbater van de herberg is hier blijkbaar op voorbereid want hij is veel voorwerpen op het terras en het balkon aan het zekeren. Van mij mag die wind blijven en graag ook in de windrichting zoals hij nu staat, want dan heb ik deze morgen letterlijk in de rug.
De dag zal vroeg beginnen want het aanwezige Braziliaanse stel op mijn kamer wil morgen om 4.30 uur opstaan en om 5 uur beginnen met wandelen. Eigenlijk absurd, want daarmede storen ze min of meer niet alleen mij, maar ook een andere gast in de slaap.
Ik hoorde vandaag dat een Albergue in Carrión de los Condes (met de naam Santa Maria, dat gerund wordt door religieuzen) in het huisreglement heeft opgenomen dat de deuren van de Albergue tot 6 uur in de ochtend gesloten blijven.
Vrijheid blijheid is mijn devies, maar die vrijheid moet mogelijk via reglementering wat ingeperkt worden als de vrijheid van de ander wordt aangetast. Er lijkt een soort van competitie te ontstaan bij pelgrims wie er als eerste op pad gaat. Dat is ook de reden dat ik na het middaguur geen pelgrims meer op de pelgrimspaden aantref. Het pelgrimeren is een soort van part-time taak geworden die wordt uitgevoerd tussen 5 uur in de ochtend en het middaguur. Ik kan er niets aan veranderen en ik accepteer wat ik dagelijks tegenkom, en dat zijn deze keer geen spaghetti-eters, maar vroege Braziliaanse vogels.
De vierde slaper, beter gezegd slaapster, in het zaaltje is de Hongaarse jongedame die ik eerder deze ochtend bij mijn eerste pauze had gezien. Ze vroeg me aan het begin van de avond of ik samen met haar wilde eten. Ik heb hier positief op gereageerd en heb een leuke ontmoeting gehad met Reka Monika Velk. Reka is een klinisch psychologe en is geboren en getogen in Boedapest. Ze heeft drie universitaire graden, is 38 jaren geleden geboren in de Hongaarse hoofdstad en is haar CAMINO begonnen aan de Franse zijde van de Pyreneeën, zoals bijna alle pelgrims hebben gedaan die de Route Frances lopen.
Reka loopt haar CAMINO in haar eentje, zonder verder te veel in details te treden, omdat zij op zoek is naar antwoorden op een aantal voor haar zeer existentiële vragen.
Reka is een echte "hiker", een sportactiviteit die zij ook veel bedrijft in haar moederland. Ze is een lichtgewicht en zij ziet ook helemaal niet op tegen de bergen die nog op de menukaart staan richting Santiago de Compostela.
Ik kom nog even terug op het verslag van gisteren, de 75e dag. Ik schreef dat het mij was opgevallen dat bij deze hoge temperaturen alleen de (iets oudere) Spaanse dames een "abanico" (een hand-waaier) gebruikten en dat ik het masculiene deel van de bevolking geen abanico zie hanteren. Mijn dochter Sterre, die een half jaar gestudeerd heeft in Las Palmas, bevestigde dat ze inderdaad in haar Spaanse periode geen mannen had gezien met een abanico, maar dat het zeker niet alleen de oudere dames zijn die zulk een waaier gebruiken.
Een andere interessante reactie, met een geheel andere invalshoek, kwam van een van mijn trouwe volgers, die haar reacties schrijft op het blog onder de schuilnaam "Dinges". Het betreft vriendin, en oud collega, Marian Dingemans. Zij reageerde als volgt:" de dames kunnen er hele "gesprekken" mee doorseinen naar elkaar en zeker ook naar de mannen, waar ze al dan niet hun zinnen op hebben gezet. Dat stamt uit de tijd van de "Champerones" en de "goede" zeden." (Einde citaat).
Voor mij een nieuwe invalshoek, waar ik niet eerder van had gehoord. De abanico als een soort van communicatie-modaliteit.
Ondanks de verzengende hitte heb ik deze dag dus nog 30 kilometer gewandeld. Op zich geen bijzonderheid meer. Maar ik passeerde deze dag ergens voor Ledigos de grens van 2000 kilometer. Als ik het schrijf, als ik het hardop uitspreek, sta ik er versteld van dat ik al zovele kilometers heb afgelegd. Step by step, niet meer dan dagelijks het ene been voor het andere zetten. En nogmaals, ik prijs mij gelukkig dat ik deze ogenschijnlijk zo eenvoudige handelingen dagelijks kan uitvoeren. Gezond en wel, zonder blessures. En dat is velen niet gegund omdat zij geconfronteerd worden met allerlei beperkingen. Intens geluk en en een gevoel van tevredenheid maakte zich van mij meester ergens vlak voor dat eerder genoemde Spaanse plaatsje op deze hoogvlakte.
Ik ben een gelukkig mens.