De 75e dag: het equivalentiebeginsel en de abanico

Het was vandaag een zeer warme dag. De schaduwtemperatuur lag in het tweede deel van de middag rond de 33 of 34 graden. De temperatuur is om 20 uur nog steeds 32 graden. Het leven in het dorp waar ik ben moet nog steeds op gang gaan komen. De winkels zijn tot laat geopend en de restaurants worden nu pas bezocht. En het ziet er naar uit dat er de komende week weinig verandering zal komen in dit meteorologische beeld.
Ondanks de te verwachte verzengende hitte heb ik deze ochtend "uitgeslapen" tot 6.30 uur. Ik wilde optimaal genieten van mijn mooie kamer in het hostel. Om 7 uur ging ik op weg.
Ik had grootste plannen voor deze dag: ik wilde lopen van Itero de la Vega via Frómista naar Carrión de los Condes. Mijn neef Jo Gruijters had mij al gewaarschuwd dat het een weinig inspirerende route zou zijn en het was mij in het routeboek ook al opgevallen dat er veel kilometers langs een provinciale weg gelopen moest worden. Jo heeft als geoefende wandelaar verstand van zaken: zo heeft hij een aantal jaren geleden samen met zijn zusje José de Route Frances gelopen (het Spaanse deel van mijn CAMINO). Het is overigens die José, die samen met haar echtgenoot Tonny, mij een tiental dagen geleden in de buurt van Pamplona verraste door mij onverwacht op de weg te begroeten. Over die verassing, en vooral mijn verbazing, heb ik gewag gemaakt in een van de eerdere verslagen.
Ik weet niet wanneer de weg tussen Frómista en Carrión is opgeleverd, maar het Jacobspad dat speciaal voor de wandelaars is aangelegd pal naast de weg is van een uitstekende kwaliteit. En vanwege de hitte waren er weinig Spanjaarden met auto's op de weg te bekennen. Kortom, er konden deze dag kilometers gemaakt worden. En dat heb ik gedaan, ruim 34 kilometers. 34 Kilometers bij een temperatuur van 34 graden. Ik heb een soort van "equivalentiebeginsel" toegepast: evenveel kilometers maken als de gemeten temperatuur! Een beginsel, maar dan weliswaar voor één dag, want ik ben zeker niet van plan dit beginsel dagelijks te gaan toepassen, zeker niet omdat de hoge temperaturen voorlopig nog zeker een week zullen aanhouden.
Wat mij overigens opvalt bij deze hoge temperaturen is dat alleen de (iets oudere) Spaanse dames een "abanico" (een hand-waaier) gebruiken. Ik heb deze avond, en ook deze wandeldag nagedacht, wat hier de reden voor is. Ik moet echter het antwoord schuldig blijven. Wellicht doen mannen helemaal niets, waardoor ze ook niet transpireren of wellicht is het gebruik van abanico gerelateerd aan een bepaalde levensfase van het feminiene deel van de mensheid waarin het lichaam een nieuwe hormonale balans zoekt. Maar één ding is zeker, ik zie het masculiene deel van de bevolking geen abanico gebruiken.
Vandaag dus op weg van Itero de la Vega naar Carrión de Los Condes. Alleen de namen zijn het al waard om deze 34 kilometers te maken, ook bij een verzengende hitte. Klinkt toch nét iets anders, dan een wandeling van bijvoorbeeld Nuenen naar Bergeijk, om maar twee willekeurige plaatsnamen te melden.
Even na het vertrek vanuit het hostel in Itero de la Vega ontmoette ik in het dorpje de Duitse Josie uit Münster. Ik heb de eerste 8 kilometer op deze dag opgelopen met deze 30 jarige bijna afgestudeerde (Rooms Katholieke) theologe. Ze woont in Münster maar is oorspronkelijk afkomstig uit de voormalige DDR (Oost Duitsland) in de buurt van de Poolse grens. We hadden tijdens onze wandeling een aangenaam gesprek. In het Engels, want ook deze Duitse dame beheerste het Engels heel erg goed. Overigens sprak ze ook Spaans omdat ze twee semesters theologie had gestudeerd aan de universiteit in Madrid. Josie had een week voor vertrek naar Saint-Jean-Pied-de Port haar "thesis" ingeleverd en in overleg met haar professor had ze besloten om nu de CAMINO te gaan lopen. Twee redenen bracht ze naar voren om te gaan wandelen in noord Spanje. Op de eerste plaats omdat ze uitgeput ("exhausted", zoals ze het vertelde) was van het studeren en het schrijven van haar thesis en een tweede reden was dat ze wilde nadenken over de existentiële vraag op welke wijze zij verder haar leven wilde invullen na het beëindigen van haar studie. Eind deze week zal ze haar CAMINO even onderbreken om naar Madrid te reizen omdat ze getuige wil zijn van het afstuderen (sound engineering) van een zuid Amerikaanse "host brother" van haar. Na deze happening in Madrid zal ze de draad van de Camino weer oppakken.
Ik wist het al van mijzelf, maar ik ben niet in de wieg gelegd om te wandelen en te praten. Hetgeen overigens niet geïnterpreteerd moet worden dat ik in zijn geheel niet twee dingen tegelijkertijd kan uitvoeren, maar deze twee handelingen interfereren bij mij. Ik raak werkelijk buiten adem en "exhausted". Was ook reden voor mij om vanaf den beginne alleen op weg te gaan. Ik sta er versteld van hoe sommige wandelaars urenlang met elkaar in gesprek kunnen zijn. Je hoort ze al van verre komen: de Italianen, Spanjaarden en de Amerikanen. Hun stemgeluiden klinken veel harder door dan bijvoorbeeld die van oost-Europeanen of Aziaten.
Josie was een aangename medewandelaar, maar na de eerste pauze in Boadilla del Camino zijn we weer onze eigen weg gegaan. Veel later op de dag ontmoette ik haar weer in Villalcázar de Sirga, haar eindstation voor die dag. In dat dorpje had ik mijn laatste rust. Ook liep ik daar de Australische Jan weer tegen het lijf, waarover ik gisteren schreef. Zij had haar eindbestemming ook al bereikt.
Ik ben deze dag uiteindelijk 10,5 uur in de weer gewest, waarvan ik 7,5 uur netto heb gelopen. Vanwege de hoge temperaturen heb ik de dag anders ingedeeld en ik heb ik vijf rustpauzes gebruikt. Voor mij nodig, om wat af te koelen, te drinken en de voeten wat rust te geven. Onderweg heb ik iedere waterbron (La Fuente) gebruikt om vers water in te slaan, mijn handdoek, die ik op het hoofd en in mijn nek heb, en mijn petje kletsnat te maken.
Overigens bij iedere waterbron moet ik aan vriendin Anja Kusters denken. Reden? Simpel, zij is de moeder van de Eindhovense DJ La Fuente. Natuurlijk denk ik dan ook aan haar eega Geert Smeltzer, maar meer aan Anja. Geert is een zeer goede vriend, maar tijdens de CAMINO onderhoud ik ook nog "Wordfeud"-contact met Anja. Met haar speel ik consequent twee spelletjes. Dat doe ik overigens ook met een nichtje van mijn echtgenote Lia, Annemarie Goossens uit Valkenswaard en ik speel één spelletje met vriend Geert. Niet Geert van Anja, maar met die Geert waarover ik twee dagen geleden schreef in verband met het nummer Beautiful People van de zangeres Melanie.
Dat woordspel vind ik zeer ontspannend na een dag van zware fysieke inspanning. Overigens is het ook het evidente bewijs dat ik wel degelijk twee dingen tegelijkertijd kan uitvoeren.
Dat denken aan Anja was zeer manifest bij de waterbron in Revenga de Campos. Ik had daar graag een bar willen bezoeken, maar er was niets anders in het vrijwel uitgestoven dorpje dan La Fuente. Prachtig dorpje, en twee dingen vielen mij op. Op de kerktoren ook hier een prachtig ooievaarsnest (in Boadilla zaten overigens wel 15 ooievaars op de toren) en een klok in de kerktoren die geheel van slag was en die een geluid produceerde alsof de koster met een pollepel boven in de toren tegen een oude koekjestrommel sloeg. Het was niet om aan te horen en waarom de klok om 13.53 sloeg zal alleen de inwoners van Revenga duidelijk zijn. Of niet?!
Vanuit Revenga heb ik overigens telefonisch contact opgenomen met een hostel in het zeer oude stadje waar ik nu vertoef. Ik heb mijzelf wederom getrakteerd op een eigen kamer met douche en toilet. Mag ook na een zware tocht van 34 kilometer. Ik heb een goede nachtrust nodig, want morgen ga ik de Tierra de Campos op, het traject van 17 kilometer, kaarsrecht, zonder dorpjes en veel leegte. Dit stuk van de Meseta, de noord-Spaanse hoogvlakte, dat door vele pelgrims gevreesd wordt, wordt ook wel aangeduid als de Via Aquitana. Ik sta morgen vroeg op om op tijd aan deze klus te kunnen beginnen. Een zware opdracht, maar ik zal morgen ook geen buitensporige afstand gaan overbruggen: het doel is het bereiken van Ledigos, op 23 kilometer gelegen vanaf Carrión los Condes.
Ik ben deze ochtend met gepoetste schoenen vertrokken. Ik heb gister foto's op Facebook geplaatst van de metamorfose van de schoenen. Maar ik zal vanavond weer aan de slag moeten want de schoenen hebben in deze droge en stoffige omgeving veel te verduren. Ik probeer ze derhalve frequent te poetsen en ze opnieuw in te vetten. Mijn schoenen zijn mij in deze fase alles waard. Zonder schoenen geen CAMINO. En de schoenen beginnen enige gebreken te vertonen. Geen reden om alarm te slaan en ik ga ervan uit dat ik op deze schoenen Santiago de Compostela kan bereiken.
Als de schoenen opnieuw gepoetst zijn, ga ik met een tevreden gevoel in een warme en waarschijnlijk korte nacht in.