De 27e dag:kermis in de hel, euforie in Vézelay

In de gemeenteherberg van Bessy-sur-Cure heb ik een uitstekende nachtrust genoten. Een geweldige accommodatie. Gelukkig had ik nog wat "oud" stokbrood in mijn rugzak zitten, een ook nog een stuk worst. Dat moest dan maar dienen als mijn ontbijt. Opgewekt nam ik rond 8.45 uur afscheid van de beheerster van deze "auberge", Madame Christine Cuny,......op weg naar die zo wezenlijke plaats in de CAMINO, een uitzonderlijke plek, Vézelay. De het eerste deel van het traject verliep goed en voorspoedig. Maar even na kilometer 7, ergens buiten het mooie plaatsje Saint-Moré, ging het weer mis. Ik ben een bos ingelopen, maar ik ontdekte na een poos dat er geen markeringtekens meer op de bomen te vinden waren. Ik had op dat moment een verstandig besluit moeten nemen en ik had terug moeten keren na het laatste oriëntatiepunt dat ik had gezien. Ik koos echter voor de optie om op basis van de GPS een alternatieve wandelroute te nemen. Een immens foute inschatting. Ik raakte opnieuw verdwaald en geraakte op "wandelpaden", althans paden die door mijn GPS als zodanig werden aangemerkt, maar waar waarschijnlijk het laatste decennium niemand meer over gewandeld heeft. Geheel door struiken overwoekerde paden, en het heeft mij heel veel moeite gekost om uiteindelijk weer op de reguliere route van de Via Campaniensis te geraken. Ik was zo blij als een kind dat het mij gelukt was. Uiteindelijk maakte ik de balans op: 3 kilometer te veel gewandeld, maar ook zeker 90 minuten "kwijt" geraakt. De CAMINO laat zich niet leiden door de tijd, maar ik had mij voorgenomen de initiële 24 kilometers af te sluiten rond 16 uur. Uiteindelijk bereikte ik Vézelay pas om 17.30 uur. Maar bovenal had dat geploeter in het bos mij echt veel energie gekost. Ik was na het verlaten van dat bos al doodop, en ik wist uit verhalen wat mij nog te wachten stond aan klimwerk. De beroemde basiliek van Vézelay ligt op een redelijk hoog plateau en is vanuit de verre omgeving te zien. Alleen dat plateau.......moet ook beklommen worden. En ik had al veel geklommen. Een andere pelgrim, die ik gisteren ook had ontmoet, vertelde mij deze avond, dat het klimwerk van vandaag te vergelijken was (volgens haar computer) met het beklimmen van 93 etages. Maak er in mijn geval vanwege dat "gedonder" in dat bos maar 100 van.
Ik heb wel deze dag weer door een prachtige natuur gelopen. Prachtige bospercelen, een glooiende natuur, kleurrijke velden en de eerste 7 kilometers gelopen aan de oever van de mooie rivier de Cure. In één van die dorpjes aan de Cure, Arcy-sur-Cure, vielen twee zaken op. Op de eerste plaats weer veel dichtgetimmerde woningen en winkeltjes. Van een voormalige kapperszaak maakte een foto, als metafoor voor de ontvolking van de kleine gemeenten, ook in dit departement. Maar ik zag ook een teken van hoop. Midden in deze gemeente was een nieuwe bakkerszaak, annex gashandel, annex mini-supermarkt gevestigd. Ik bezocht deze zaak en zag bij het verlaten van het pand een bord op de gevel. De tekst op dit bord was duidelijk. De zaak was een initiatief van de gemeente en werd via allerlei overheidssubsidies ondersteund. Natuurlijk is de vraag aan de orde of het een taak is van de overheid om zulke zaken op te zetten en dat overheidsgelden worden aangewend om deze winkel in bedrijf te houden. Anderzijds betekent een dergelijke zaak dat er bedrijvigheid is in de gemeenschap. Een dilemma.
Terug naar de wandeling. Toen ik eenmaal het bos had verlaten bereikte ik een klein dorp, La Jarrie, en voor het eerst zag ik spelende kinderen op straat. Dit had ik vanaf de Frans/Belgische grens op mijn tocht niet waargenomen. Een unieke gebeurtenis dus.
Overigens toen ik uit het bos geraakte was er sprake van "een kermis in de hel". Een natuurverschijnsel, waarbij de zon schijnt en het ook regent. Ik had dat geploeter in het bos als "hel" ervaren, en die regen onder zonnestralen werd door mij ook daadwerkelijk als een feest, als een kermis, ervaren.
Mogelijk had "God mij afgestraft" in dat bos, omdat ik deze ochtend op een vernuftige wijze een deel van het traject had afgesneden. Een rare gedachte, maar hij speelde even door mijn hoofd. Ik moet gaan opletten en gaan oppassen dat eigenaardige gedachten zich niet meester van mij gaan maken. In soortgelijke bewoordingen had Margot (in een reactie op FB) zich ook al uitgelaten naar aanleiding van een eerder verslag, waarin ik had geschreven over een bijzondere droom.
Maar uiteindelijk, uiteindelijk, kon ik aan die laatste klim beginnen naar de Basiliek van de Heilige Magdalena in Vézelay. En wat voor een klim! Een verschrikking, steil en dan ook nog op een pad met steenslag. Je moet wel heel erg graag naar Vézelay willen als je dit pad te voet en met een zware rugzak gaat beklimmen. Ik was doodop toen ik het plein voor de Basiliek bereikte. Het deed iets met me. Een belangrijke tussenstop. Met trots meldde ik mij bij de basiliek voor een "tampon" (stempel) in mijn credential. En nadien meldde ik mij -nog steeds zo trots als een pauw-, bij Cristina van het "Accueil Pèlerins". Gelukkig was er plaats in het "Centre Sainte-Madeleine". En omdat ik middels mijn credential kon aantonen dat ik al weken onderweg was, kan ik er twee nachten verblijven. Kosteloos. Een "donativo" wordt natuurlijk zeer op prijs gesteld. Ik heb een bed in een slaapzaal, met vanavond een andere Nederlandse pelgrim, eentje uit Brazilië en eentje uit Québec (Canada). Dames en heren worden hier gescheiden ondergebracht. Prima zo.....heb ik ook geen last van snurkende dames.
Morgen heb ik een rustdag hier. Ik merk dat mijn lichaam toe is aan een dag zonder zware fysieke inspanningen. Wel op tijd uit bed want ik wil morgen in de ochtend in de Basiliek het Laudes, het ochtendgebed bijwonen, gevolgd door de zegening van de pelgrims die morgen Vézelay weer gaan verlaten. En die prachtige Basiliek had ik deze avond al bezocht voor de vespers en de kerkdienst. Werkelijk indrukwekkend, qua architectuur, maar zeker indrukwekkend qua soberheid tijdens de dienst en de momenten van stilte, dezelfde stilte die ik zo intens ervaren heb in mijn CAMINO tot op heden.
In het volgende verslag zal ik nader ingaan op deze kerkdienst.
Voor nu, bijna middernacht, ... de dag loopt ten einde. Op weg naar mijn slaapzaal en luisteren of een Braziliaan en een Canadees even zo mooi snurken als Nederlandse mannen.