De 26e dag: "I have a dream"

Zoals ik gisteren al meldde was het Hôtel de la Poste in Chablis qua slaapaccomodatie te vergelijken met een soort van varkensstal. Toch heb ik een goede nachtrust gehad, al zat ik deze ochtend om 5 uur wel wakker op de rand van mijn bed. Ik had een droom gehad. Een machtige mooie droom . Dat deed mij denken aan die beroemde rede van Martin Luther King , bekend geworden onder de naam "I have a dream". Een legendarische rede -17 minuten durend- op de trappen van het Lincoln Memorial in Washington DC (USA) uitgesproken op 28 augustus 1963. Een rede die begon met de woorden "I have a dream that one day this nation will rise up....". Een inspirerende rede die vele mensen aan het denken heeft gezet. King hield de rede ter gelegenheid van de zeer befaamde "Mars naar Washington". Op die 28e augustus 1963 eindigde die mars in de Amerikaanse hoofdstad. Een toen eigentijdse CAMINO, niet gericht op Santiago de Compostela , maar een inspirerende mars, een wandeling, gericht op Washington.
Ik had deze nacht ook een droom, een voor mij inspirerende droom. Ik droomde dat ik deze 26e dag op de een of andere wijze door hogere machten 23 kilometer vooruit was geschoven. Mij restte deze dag nog een kilometer of negen om af te leggen. Opgewekt zat ik rond 5 uur op de rand van mijn bed om te "genieten" van dit bericht. Enige ogenblikken later drong tot mij door dat deze gedachte, deze droom, niet te rijmen zou zijn met de opdracht die mij te wachten stond op deze woensdag van mijn CAMINO. Op de rol stond een lange tocht van Chablis, de stad van de witte wijn, naar Bessy-sur-Cure, in een regio van de rode wijn. En ergens na 12 kilometer zou ik het dorpje Saint-Cyr-les-Colons passeren dat wordt aangemerkt als de "grensplaats" tussen wit en rood. In deze gedenkwaardige gemeente heb ik mijn eerste korte rust genomen.
Maar om 5 uur in de ochtend besefte ik terdege dat mijn droom een bedrog was. Ik kroop weer onder de wol en stond zoals gebruikelijk om 7.15 uur op. Rustig alles weer inpakken in de rugzak en ik heb in die vroege ochtend ook nog even een foto gemaakt van het toilet dat op de gang gepositioneerd was in een soort van bezemkast. Ik had er in het verslag van gisteren al melding van gemaakt, evenals over het ontbrekende toiletpapier. Het heeft een aantal volgers geïnspireerd om een reactie te plaatsen. Er zat één heel bijzondere en grappige bij, afkomstig van Jan, maar wel eentje met een kernachtige boodschap: "maar doe je best, zorg dat je een schone kont hebt, anders loopt het zo moeilijk". Jan heeft volslagen gelijk en daar hoef ik verder ook geen woorden aan toe te voegen.
In tegenstelling tot de kwaliteit van de slaapkamer was het ontbijt van een redelijke goede kwaliteit. Voldoende brandstof kon ik tot mij nemen en deze zou ik ook zeker nodig hebben op deze lange dag, waarbij er volgens de weersverwachtingen sprake zou zijn van wisselvallig weer. Om 9 uur begon de wandeling die uiteindelijk pas eindigde om 18.30 uur in het kleine dorpje Bessy-sur-Cure. Precies 33.86 kilometer gewandeld. De eerste 12 kilometer tot aan het eerder genoemde dorp Saint-Cyr-les-Colons waren te karakteriseren als "zeer zwaar". Veel klimwerk op extreem slechte ondergrond.
Deze dag wandelde ik weer alleen. Ik was een aantal dagen opgetrokken met Ans en Jolande, maar deze Brabantse vriendinnen sjouwden nu ergens 10 kilometer voor mij.
Het alleen lopen was weer even wennen. Zes ogen zien nu eenmaal meer dan twee. Ik moest weer goed de routebeschrijving, de landkaart en de markeringtekens langs de wegen in de gaten houden. Maar ik liep weer in mijn eigen tempo en ik bepaalde wanneer ik wilde rusten, wilde temporiseren of juist sneller wilde wandelen.
Het was droog in de ochtend, maar wel weer koud. En pas na 12 kilometer bereikte ik het eerder genoemde dorp. Alleen een bakkerszaak en verder nergens een gelegenheid om iets te drinken. Ik heb maar even plaats genomen op een plein voor de kerk, in de koude. Ik verlangde wel naar een warme omgeving en een warme thee, maar ik moest dat verlangen toch nog even onderdrukken. Pas na 23 kilometer, om 15 uur, kon ik plaats nemen in een bar/restaurant. In het stadje Cravant en daarvoor moest ik ook nog eens 500 meter van de route af. En na de rust die 500 meter natuurlijk ook weer terug. En die rust in Cravant kwam op het juiste moment. Ik voelde regendruppels, en het zag er onheilspellend uit. Ik overwoog om de regenkleding uit de rugzak te halen, maar heb het achterwege gelaten. In plaats daarvan het tempo opgeschroefd om het restaurant droog te kunnen bereiken. En op weg naar dat restaurant ontmoette ik een Deens echtpaar uit de buurt van Århus in Jutland. Zo snel als ik ze ontmoette, zo snel was ik ze ook weer uit het oog verloren. Blijkbaar waren ze gefocust op een nabij gelegen hotel en zijn ze daar naar binnen gegaan. Uit de korte conversatie werd mij duidelijk dat zij de CAMINO in etappes liepen. Ieder jaar weer een stuk. Dit jaar wilden zij Limoges bereiken.
Na een ruime rustperiode, zeker ook om weer op temperatuur te kunnen komen, bemerkte ik dat het weer was opgeklaard en dat zelfs de zon was gaan schijnen. Aardig weer voor de laatste 8,5 kilometer. Ik zocht de weg uit het dorp, maar kon de Via Campaniensis niet meteen vinden. Een behulpzame heer, Hubert Leveuq, die in een tuin doende was, schoot mij te hulp. In de Franse taal gaf hij aan dat ik vier maal rechts af moest gaan en dat ik dan op de weg naar Accolay zou belanden. Ik dankte hem en volgde zijn instructies op. Maar al wandelend had ik snel door dat zijn aanwijzingen niet klopten. Immers, vier maal rechts af, betekende dat ik Hubert waarschijnlijk binnen een korte tijd weer zou begroeten. Uiteindelijk heb ik een niet-ongevaarlijk alternatief gevonden: ik ben drie kilometer in de berm gaan lopen van een Route National. Beroemde, beruchte wegen in Frankrijk omdat er veel te hard gereden wordt en omdat er veel zwaar vrachtverkeer op deze wegen zit.
Uiteindelijk bereikte ik om 18.30 uur de gemeentelijke herberg van het gehucht Bessy-sur-Cure. Ik had afgelopen maandag hier een bed gereserveerd. Een voorziening van de gemeente, een 167 zielen tellende gemeenschap. En wat voor een voorziening. Werkelijk formidabel. Een prachtig onderkomen, met een prachtige kamer en eigen sanitaire voorzieningen. Ik werd ingeschreven door de beheerster Madame Christine Cuny, rekende € 15,30 af, ontving de tampon (stempel) voor mijn credential en ik betrad het onderkomen. Op de trap ontmoette ik de Belgische Lieve uit Wuustwezel, een theologe en pedagoge, werkzaam voor het bisdom Brugge. Even later maakte ik op trap kennis met het echtpaar Lilianne en Fred uit Zwolle. Lilianne loopt de CAMINO alleen, weet ook niet waar zij zal eindigen en Fred liep sinds vandaag een vijftal dagen met haar mee. Nadien keert hij weer terug naar Nederland om het werk weer te hervatten. Lieve is CAMINO-gek, zoals zij het zelf aangaf, en heeft alle Spaanse en Portugese varianten al voltooid. Maar nu stond die ultieme uitdaging op de agenda. Vanuit haar geboorteplaats in één ruk naar Santiago. Begonnen op 6 april hoopt zij daar te arriveren op 29 juni. Een snelle dame.
Ik werd door de drie Nederlands sprekenden uitgenodigd om aan te schuiven in de keuken bij de avondmaaltijd, die zij zelf bereid hadden. Ik nam deze uitnodiging (moe als ik was) gaarne aan. We hebben een uitstekende en gezellige avond gehad.
Tot ongeveer 22.30 uur. Tijd voor de anderen om te gaan slapen. Tijd voor mij om te douchen, de kleding te wassen en aan het verslag te beginnen. Dat douchen duurde deze keer wat langer omdat ik op mijn eerste rustpunt deze dag had ontdekt dat een pen in mijn broekzak was gaan lekken. Met het nodige schrobwerk heb ik de inkt weer van mijn linker bovenbeen kunnen verwijderen. De broek is nog steeds bevlekt, maar dat terzijde.
Het verslag is bijna ten einde. Ik maak u nog deelgenoot van een ervaring van gisteravond. Ik had het verslag toen om 19 uur afgerond. Wilde het publiceren en toen .......... was het foetsie. Ik heb alle moed bij elkaar moeten schrapen om de tekst opnieuw te schrijven. Ik hoop dat het deze keer goed zal gaan.
Voor nu......slapen. Het is na middernacht. Morgen op weg naar Vézelay. Ik kijk er naar uit. En vrijdag aldaar een rustdag.