De 96e dag:Compostelana,Fsterana,Muxiana, Clement

De ongeplande en zeker ook onverwachte "break" in het dorpje Lires heeft mij goed gedaan. Ik heb in de mooie Albergue goed kunnen uitrusten en herstellen. Deze ochtend was ik om 6 uur uit de veren. Heb wat ontbeten op mijn kamer (ik had gisteren in het restaurant een bocadillo gekocht) en iets na 7 uur was ik op het pelgrimspad te vinden. Ik zag behoorlijk op tegen het traject van 16 kilometer omdat er vanaf het op 18 meter hoogte gelegen Lires bijna 9 kilometers geklommen moest worden naar de de top van 269 meter hoge Monte Facho de Lourido. En daarna zou er volgens de schriftelijke informatie, die ik verkregen had op het Bureau voor Toerisme in Santiago de Compostela, een 5.5 kilometers lange steile afdaling volgen naar mijn einddoel: Muxia.
Er waren inderdaad zeer steile passages naar boven en ook "downhill", en sommige paden waren zeer moeilijk te belopen in verband met grote keien en "rolling stones", maar in het algemeen leende het traject zich voor een mooie en ontspannende wandeling. De weersomstandigheden voor een fraaie tocht waren gunstig. De zon liet zich niet zien en het was zeker 15 graden (vroeg in de ochtend) tot 10 graden (midden op de ochtend) minder warm dan gisteren. De gisterenavond snel opkomende zeemist was deze ochtend verdwenen, maar de mist had zijn effect gehad op de temperatuur van deze ochtend.
Mijn "diesel" kon derhalve goed op gang komen en ik stond om 10.10 uur al bij het bord met de aanduiding van de naam van de gemeente, waar het mij deze dag om te doen was, Muxia. Om 10.30 uur stond ik bij het toeristenbureau om, nadat ik mijn stempels had getoond uit mijn credential, de derde oorkonde, het derde certificaat in ontvangst te nemen. Nadat ik eerder in Santiago de Compostela de COMPOSTELANA had ontvangen, in Finisterre de FISTERANA, was ik nu de koning te rijk, toen ik de MUXIANA in mijn handen had. Het drieluik was voltooid.
Meteen daarna ben ik op zoek gegaan naar een geschikte slaapplaats. En die had ik vanwege mijn vroege aankomsttijden vrij snel gevonden. Ik was zelfs zó vroeg dat ik mijn kamer nog gereinigd moest worden. Ik heb ondertussen een terrasje "gepikt", en ben na aankomst op mijn kamer mijn kleding die ik niet meer nodig heb gaan wassen.
De was kon snel drogen want na het middaguur is de zon volop gaan schijnen.
Ik heb dus een geweldige ochtendwandeling gehad onder -voor mij- zeer gunstige klimatologische omstandigheden.
Het was een tocht door wederom een prachtig magisch mooi Galicia. En ik voelde mij zo gelukkig toen ik een paar kilometer voor Muxia, komende vanuit een bos, wederom de oceaan zag opdoemen.
Het was een werkelijk waarlijk genoegen om Muxia binnen te lopen.......En het was een bijzonder moment om uiteindelijk te stoppen met wandelen. Deze middag heb ik nog de plaats bezocht, waarom Muxia door zovelen wordt bezocht. Een kilometer vanuit het dorp, aan de oceaan ligt een grote steen, volgens de legende een deel van een stenen boot, waarmee de heilige maagd Maria verschenen zou zijn voor de Heilige Jacobus, Sant Iago, Saint Jacques, Saint James. Zij zou verschenen zijn aan de apostel om hem te steunen en om hem aan te moedigen in deze regio te prediken. Dichtbij de beroemde steen is een mooie kerk gebouwd en iedere pelgrim die Muxia aandoet, zal deze spot bezoeken. Zo ook ik. Nadien ben ik teruggekeerd naar het dorp en ik stelde vast: Ik heb mijn CAMINO volbracht, mission completed!
Ik heb 2522 kilometer gelopen om Santiago te bereiken, de plaats waar Sant Iago volgens de overlevering is begraven, en nadien heb ik de "goals after the goal" bereikt: Finisterre en Muxia.
Het was een prachtige lange, zeer lange wandeling. Ik heb dat in mijn eentje gedaan, step by step, iedere dag weer, 96 dagen lang, het ene been voor het andere zetten. Ik heb vele anderen ontmoet, pelgrims, maar ook niet-pelgrims. Het was een bijzondere ervaring. Een ervaring, die ik via een blog en op Facebook met velen heb gedeeld. Velen zijn met mij "meegelopen". Maar uiteindelijk liep ik alleen. En dat is een goede en verstandige keuze geweest.
Wendy, een vriendin van mijn eega Lia, plaatste vandaag een bericht met een prachtige foto op Facebook met de tekst: "Sometimes to go far, you must go alone".
De CAMINO is ten einde. De reis echter nog niet. Deze woensdag blijf ik in Muxia. Deze avond heb ik samen met Monika und Wolfgang Geisler uit Elmpt en met Alexandra und Herbert Berger uit Beieren genoten van het "laatste avondmaal". Ook zij zijn vandaag in Muxia gearriveerd. Het "laatste avondmaal" bij uitzondering op woensdag. Morgen, donderdag, neem ik de bus om 6.45 uur naar Santiago de Compostela (de busstaking is dan voorbij én er gaan overigens maar twee bussen per dag). Daar blijf ik nog een dag en een nacht. Vrijdag trek ik per bus verder naar Porto Airport. Vanaf dat vliegveld vertrek ik dan laat in de middag naar Eindhoven Airport.
Het was een geweldige mooie prachtige 5e juli en op deze voor mij bijzondere woensdag gebeurde er nog iets héél bijzonders.
Ik had mijn klimpartij vanuit Lires bijna voltooid toen ik drie pelgrims in tegengestelde richting zag wandelen. Toen ik hen passeerde hoorde ik een Fransman iets zeggen tegen zijn twee metgezellen, iets in de sfeer dat ik een Nederlander was. Ik herkende de stem. Ik draaide mij om, en het was Clement, inmiddels met baard. De eigenaardige snijboon uit Parijs, die ik vele malen in mijn verslag heb beschreven. Ik noemde hem frequent "Monsieur Haricot". Ik had hem niet meer verwacht op het pelgrimspad, omdat ik uit twee bronnen had vernomen dat hij vanwege een blessure in Saint-Jean-Pied-de-Port aan de Franse voet van de Pyreneeën huiswaarts zou zijn gekeerd. En hier stond hij "uit het niets" plots op het pad, samen met twee Spanjaarden. Engels spreekt hij nog steeds niet, maar ik hoorde dat hij behoorlijk de Spaanse taal beheerste. De wonderen zijn de wereld echt niet uit: Clement tegenkomen in de buurt van Muxia.
Clement had vanaf de Pyreneeën een eigen CAMINO gecreëerd. Gedeeltelijk de Route Frances, gedeeltelijk de Route Primitivo en een deel van de Route del Norte. En vanuit Santiago vervolgens via Muxia naar Finisterre. Ik heb dagen, weken, met Clement vanuit Limoges (zijn startplaats) opgetrokken. Ik heb mij groen geel geërgerd aan deze Fransoos, maar ik moet zeggen dat het mij deugd deed om hem wandelend, gezond en wel, op het pelgrimspad te ontmoeten. Een bijzondere CAMINO-ervaring.
Ook een bijzondere ontmoeting deze middag op een terras met Sun, één van de Zuid Koreanen, die ik in het begin van de Route Frances een aantal dagen heb ontmoet. Hij stond plots bij mij op het terras. Hij wilde nog graag een foto. Hij was nog niet klaar met zijn CAMINO. Hem wacht morgen nog de etappe naar Finisterre. Later in de avond ontmoette ik de Engelsman Alex die ik op 1 juni op de helling van de Pyreneeën had ontmoet.
Het voelde heel goed deze avond. Ik ga als een tevreden man naar bed. Maar allereerst moet ik mijn rugzak nog inpakken. Voor de eerste maal berg ik nu ook mijn wandelstokken op. Ze gaan in de rugzak. En dat geldt ook voor de Compostelana, de Fisterana en de Muxiana. Ze zijn veilig in kokers opgeborgen.
Ik ga rusten na een indrukwekkende en een bewogen dag.