De 88e dag: Inuit, Anna en de tweeling Noa y Joel

Ik heb na de inspanningen van de dag van gisteren geen geweldige nachtrust gehad. Ik sliep een slaapzaal waar ongeveer 30 pelgrims waren ondergebracht. En vrijwel iedereen sliep rustig, behalve mijn ietwat gezette Spaanse buurvrouw. Zij bracht een geluid voort dat verdacht veel gelijkenis had met een hongerig varken dat op zoek is naar de trog. Ik heb meerdere pogingen ondernomen om de buurvrouw wat rustiger te krijgen. Iedere poging strandde. Uiteindelijk heeft de vermoeidheid mij in een slaap doen belanden. Dat was rond de klok van 2 uur. Op dat moment was er trouwens sprake van hevige regenval.
Bij vertrek deze ochtend iets na de klok van 7 uur regende het nog steeds. Niet meer hard, maar in voldoende mate om heel snel drijfnat te worden. En dat was reden genoeg om met de poncho aan te vertrekken. De poncho die ik sinds 3 juni niet meer nodig heb gehad. Dat was tijdens de tocht van het klooster in Roncesvalles (meteen na de oversteek over de Pyreneeën) naar het hotelletje in Akerreta (uit de film The WAY). Ik heb de poncho de eerste 10 kilometer moeten dragen en de laatste drie kilometer van de tocht van in totaal 25 kilometer. Ik had vooraf gelezen dat het weer in deze regio wezenlijk anders kan zijn dan in de rest van Spanje. Galicië is betoverend mooi en heel groen, maar dat komt ook omdat het hier veel regent. Het klimaat wordt wel vergeleken met het klimaat in Ierland en Engeland.
Het was fris deze ochtend, maar met het dragen van een poncho krijg ik het snel warm. De temperatuur was rond het middaguur 17 graden en dat was het aan het einde van de middag ook nog. Ik zag op de TV dat de weersverwachtingen voor de komende dagen niet echt geweldig zijn. Morgen wordt er in ieder geval wederom regen verwacht.
De etappe van vandaag was minder zwaar dan ik vooraf had ingeschat. De eerste 10 kilometer moest er weliswaar geklommen worden, maar van erg steile stukken was slechts in beperkte mate sprake. En daarbij kwam ook eens dat de afdalingen naar mijn eindbestemming, het stadje Palas de Rei, mij op het lijf waren geschreven. Een afdaling zoals ik graag zie dat afdalingen zijn. Slechts op een traject van een paar honderd meter was er sprake van een steile, maar ook vanwege de regenval een natte en niet ongevaarlijke afdaling. Ik ben echter deze dag niet gevallen.
Overigens heb ik geen nadelige gevolgen overgehouden van mijn onverwachte val van gisteren. Ik had geen spierpijn en het wondje aan de linker onderarm was al herstellende.
Ik arriveerde rond 14.30 uur in Palas de Rei. Ik maakte mij geen zorgen over een bed, maar bij de eerste en de tweede albergue waar ik aanklopte, ving ik bot. Echter, driemaal is scheepsrecht. Ik zit nu echt hartje stad aan de route en ik ben ondergebracht in een vier-persoons-kamer met drie jongens van rond de 20 jaar uit Valencia. We kwamen tegelijkertijd bar/restaurant/albergue Castro binnen en hadden het geluk dat er een reservering was geannuleerd. Voor € 10,-- heb ik weer een prima slaapplaats gevonden. Bij aankomst was het onvoorstelbaar druk in de bar waar ook de receptie was ondergebracht. Er zat een groep 50 plus-pelgrims in de bar die gezamenlijk een aantal decibellen produceerden, waarbij in Nederland waarschijnlijk op basis van geluidshinder-wetgeving onmiddellijk geïntervenieerd zou worden. Het is werkelijk onvoorstelbaar hoe hard deze volwassenen schreeuwen tegen elkaar. Wat dat betreft kunnen ze een voorbeeld nemen aan de vele jongeren op de pelgrimspaden.
Ik moet overigens mijn berichtgeving van gisteren, over die jongeren, enigszins nuanceren. Ik hoorde vandaag dat alle scholen al sinds 15 juni wegens het zomerreces gesloten zijn. De vakantie duurt in Spanje drie maanden en half september als de hete zomer enigszins achter de rug is, worden de lessen weer hervat. De door de scholen georganiseerde wandeltocht van Sarria naar Santiago de Compostela is dus niet in het kader van het afsluiten van schooljaar, maar in wezen een buiten-schoolse-activiteit. Kinderen schrijven zich hier vrijwillig voor in en er staan ook verder geen benefits tegenover. Blijkbaar maakt het in deze contreien wel indruk op je curriculum vitae.
Hoe dan ook, het blijft een fantastisch beeld om al deze jongeren te zien wandelen en ik heb de idee dat ze tussen de 6 en 7 kilometer per uur lopen. En nogmaals, ook deze dag, geen herrie en geen overlast. Behoudens dan van die volwassenen in de bar.
Ik had de informatie over de door de school georganiseerde CAMINO vanuit twee bronnen gehoord. Een van die bronnen betrof het gezin Martinez dat afgelopen nacht ook doorbracht in de slaapzaal in de albergue in Portomarin. Vader Juan Carlos Villena Martinez, zijn eega Ana en de 10 jarige twee-eiige tweeling Noa en Joel uit Allicante aan de Spaanse oostkust waren gisteren vanuit Sarria vertrokken en ook zij hopen aanstaande vrijdag in de Galicische hoofdstad te arriveren. Ik ontmoette hen bij het ontbijt en later ook weer bij mijn eerste rust na 10 kilometer wandelen. De ouders waren verbaasd hoe gemakkelijk de tweeling de kilometers maakten. Leuke mensen om ontmoet te hebben. Ik heb ze op de gevoelige plaat vastgelegd.
Dat heb ik ook gedaan met met twee youngsters uit Canada. Ik vroeg de jongeman, die pas 13 jaar bleek te zijn, of hij een foto van mij wilde maken in de buurt van een plaatsnaambord. Hij willigde mijn verzoek in en we kwamen met elkaar in gesprek en zijn 10 jarige zusje voegde zich bij ons. Moeder liep ongeveer 100 meter voor ons uit.
Ik had in eerste instantie het idee dat er sprake was van enig Koreaans of Japans bloed bij Rocco en Inez, maar het waren echte, dé echte Canadezen. Ze waren afkomstig uit Iqaluit in het uiterste noorden, het poolgebied van Canada. Ze behoren tot de Inuit. Het is de naam waar de Eskimo's van Groenland en Canada zichzelf mee aanduiden. Ik heb begrepen dat Inuit "echte mens" betekent en Rocco gebruikte zelf de term Eskimo, hetgeen door een groot aantal leden van deze etnische groep als een beledigende naam wordt opgevat. Toen ik Rocco zei dat ik het iets te fris vond om te lopen, moest hij lachen. Voor hem was het warm. In zijn woonplaats werd het nooit warmer dan 16 graden en de laagst gemeten buitentemperatuur afgelopen winter was minus 55 graden Celsius. Rocco kende Nederland overigens. Hij was er drie maal geweest voor fiets-activiteiten. En nogmaals, mijn gesprekspartner was 13 jaren oud. Zijn moeder zou het niet op prijs stellen als hij zijn achternaam kenbaar zou maken. Mogelijk houdt dit verband dat moeder besloten had om hen gedurende de CAMINO van school te halen, terwijl de vakantie nog niet was aangebroken.
Even later ontmoette ik op het pelgrimspad de Australische Anna Stanford, tegenwoordig zakenvrouw, en een voormalige bedrijfsjuriste. Anna was onder de indruk van mijn CAMINO die op 1 april was begonnen. Ze vroeg of ik het thuisfront miste en omgekeerd. Zij plaatste daarbij de volgende quote: "Absence makes the heart grow fonder", hetgeen zoiets betekent als: "wanneer we van mensen houden die niet dicht bij ons zijn, gaan we nog meer van ze houden".
Het contact was zo bijzonder omdat ik haar zei dat ik de eerste weken in juni regelmatig had gewandeld met de Australische Judy Pickard. Zij kende Judy vanuit haar CAMINO en had ook enkele dagen met haar opgetrokken. Fascinerend hoe de wereld van de CAMINO in elkaar steekt. Overigens, Anna weet wat wandelen is. Haar langste afstand die zij hier in noord Spanje had overbrugd was 78 (!!!) kilometer. Ze had deze tocht volbracht in 18 uren. Ze was van plan geweest 100 kilometer achter elkaar te lopen, maar heeft dit achterwege gelaten omdat haar partner Andrew zich ergens bij haar zou aansluiten. Ze had vanwege die enorme afstanden al op bepaalde plaatsen extra rustdagen moeten inplannen. Anna en Andrew heb ik ook gefotografeerd, ook al om de foto deze avond naar Judy door te sturen. Ik heb een aantal kilometers met Anna opgelopen. Deze avond had ik nog contact met haar via Messenger. Zij verblijft ook in Palas de Rei. Haar partner kan die mega-afstanden niet aan.
Ook deze dinsdag heb ik weer genoten van het magisch mooie Galicië. Deze dag niet in het felle zonlicht, maar onder een dik pak wolken. De schoonheid was er niet minder om. En ook deze dag heb ik weer met bijzondere aandacht gekeken naar de "Horreos" die je in Galicië op veel plekken kunt aantreffen. Een "graanopslag" gemaakt van steen of hout, en geplaatst op pilaren. En dat wordt gedaan opdat het ongedierte niet bij het graan kan komen. Het zijn heel vaak uitermate mooie bouwwerkjes. Ik plaatste gisteren een foto op Facebook en ook deze dag heb ik er weer eentje op de gevoelige plaat vastgelegd.
Ondanks de regen van deze ochtend en gedeeltelijk in de middag heb ik vandaag een mooie wandeling gemaakt. Morgen trek ik verder, richting het 30 kilometer verder op gelegen Arzúa. Ik ruik bij wijze van spreken Santiago de Compostela. Ik ben nog 68 kilometer van deze stad verwijderd.
Het is een frisse avond hier in Palas de Rei. Althans voor mij is het fris. Voor Rocco en Inez, zal het aanvoelen als een zwoele zomeravond in Iqaluit. Toch bijzonder om tijdens mijn CAMINO in noord-west Spanje Inuit tegen het lijf te lopen.