De 74e dag: een Zorro-gevoel en de Meseta Central

Zorro (het Spaanse woord voor "vos") is de naam van een personage uit vele boeken, films en televisieseries. Steeds betreft het een gemaskerde held die onrecht en corruptie bestrijdt, en dat erg vaak in het door een Spaanse gouverneur bestuurde, tot Mexico behorende Californië in de eerste helft van de 19 eeuw. De ware identiteit van Zorro is de rijke jonkheer Don Diego de la Vega.
Zoals ik vroegere jaren verslingerd was aan de jeugdserie Ivanhoe (ik schreef daar eerder over naar aanleiding van het overlijden van Roger Moore) was ik ook niet van de TV weg te slaan als de serie Zorro werd uitgezonden en iedere herhaling op TV van de prachtige film "The Mask of Zorro", met onder andere Anthony Hopkins in een van de hoofdrollen, zal ik proberen te zien.
Vandaag op weg vanuit Hornillos del Camino op weg naar een voor mij nog niet concrete bestemming moest ik aan Zorro denken. Ik kom daarop terug.
In verband met de te verwachten hitte, zo vermoed ik, besloten deze ochtend vrijwel alle kamergenoten van mij om om 5 uur op te staan. Overleg was er niet geweest en vanwege het gerommel met de rugzakken, de irritante koplampjes en het praten, werd ik wakker. Doorslapen had geen zin meer en ik ben maar opgestaan om mijn spullen in gereedheid te brengen. Uiteindelijk stond ik om 6.15 uur op de pelgrimsweg. Ik had voor vertrek nog een kort gesprek met Melanie Zagorni, de perfect Engels sprekende charmante jonge dame uit München, waarover ik gisteren schreef in het verslag van de 73e dag. Ik gaf haar een korte uitleg over hetgeen ik geschreven had op FB en het blog. Ze waardeerde dat enorm en stuurde onmiddellijk een FB-vriendschapsverzoek, dat ik per omgaande accepteerde.
Ik heb Melanie nog gezien bij mijn eerste stop in Hontanas, daarna niet meer. Zij zou deze dag stoppen in Castrojeriz, na 20 kilometer. Ik bereikte vanwege mijn vroege vertrek dit dorpje, Castrojeriz, al om 11.30 uur. Voor mij geen reden om te stoppen, maar juist een reden om verder te trekken. Ik had mijn zinnen gezet op het bereiken van Boadilla del Camino. Ik wilde proberen twee etappes uit het routeboek op één dag te voltooien.
Ik wist op basis van de gegevens uit het routeboek dat ik 2 kilometer na Castrojeriz de Alto de Mostelares zou moeten bedwingen. Een hoogteverschil met het dorp van "slechts" 102 meter. Op papier leek de klim niet zwaar, maar er was een significant verschil tussen de theorie en de praktijk. Het was afzien, het was een heel zware beklimming. En de afdaling (18%) was nog veel zwaarder. De weg ging zo steil naar beneden dat de druk op de tenen, op de enkels en op knieën van een niet geringe invloed was. Ik heb het "overleefd". Maar deze klim en deze afdaling hebben erg veel energie bij mij afgetapt en ik besloot om het initiële plan om Boadilla del Camino te bereiken bij te stellen en in het eerste dorp, 8 kilometer gelegen ná de top van de Alto de Mostelares, op zoek te gaan naar een slaapplaats. En dit dorp draagt de mooie naam: Itero de la Vega. En dat deed mij aan Zorro denken (Don Diego de la Vega).
Zorro leefde niet in Europa en ook niets in dit dorp doet denken aan de (fictieve) legendarische held.
Het was heel warm vandaag. Op het moment dat ik die verschrikkelijke berg moest beklimmen was de zon echter (even) achter de wolken. Een geluk bij ongeluk. Maar het bleef heel warm en benauwd.
Overigens waren op de paden vandaag nog duidelijk de sporen waarneembaar van de hevige regenval van de maandagavond. In het dorp waar ik verbleef, Hornillos del Camino, trokken wel zeer donkere wolken over, hoorde ik ook het onweer, maar ben ik niet geconfronteerd geweest met donder en bliksem, zelfs ook niet met één regendruppel.
Vandaag heb ik een begin gemaakt met het passeren van de "Meseta". Het is de Spaanse Hoogvlakte, in het Spaans "Meseta Central". Het is het oudste deel van het Iberische schiereiland. Deze informatie heb ik verkregen van lokale Spanjaarden. Veel CAMINO-lopers zullen deze mening niet delen omdat zij een deel van een aanstaande etappe aanduiden met de Meseta. Het gaat daarbij om een woestijnachtige omgeving met een kaarsrecht pad van 17 kilometer met verder helemaal niets, behalve één boom. Ik blijf vooralsnog de informatie van de autochtone bevolking volgen.
Ik ben dus op de Spaanse Hoogvlakte aanbeland., op de Meseta Central. Het klimaat op de Meseta wordt omschreven als: "nueve meses de invierno, tres meses de infierno", hetgeen betekent: "negen maanden winter en drie maanden hel". In meteorologische termen is er sprake van een lange winter en een korte hete zomer. En.....ik passeer deze Meseta in die korte hete zomer.
Het was vandaag heel warm, ook als de zon achter de wolken was verdwenen. Morgen wordt een temperatuur verwacht van rond de 35 graden. Er is geen klimwerk op het traject, maar de weersomstandigheden zullen uiteindelijk bepalen waar ik morgenavond zal overnachten. In deze is mijn lichaam de beste raadgever.
Het was deze namiddag wederom een "eenzame" tocht. Er waren niet veel pelgrims waar te nemen. De meeste pelegrinos (pelgrims) hebben hun bivak opgeslagen in het dorp, gelegen vóór de Alto de Mostelares. Zij starten morgen op woensdag in alle vroegte met de beklimming en de zware afdaling. En voor degene die morgenochtend nog niet geheel wakker is, zal dat wel veranderen als de eerste stappen op de hellingen van de berg zijn gezet.
Het blijft overigens bijzonder dat bepaalde lopers deze bergen nemen alsof het molshoopjes zijn. Deze wandelaars hebben een andere lichaamsbouw dan ik. Ze zijn klein van stuk en lichtgewichten. Ik ben niet spreekwoordelijk, maar letterlijk een zware jongen en de rugzak (die ik bij het normale wandelen niet meer "ervaar") is bij het klimmen een extra belasting (voor mij). Ik vergelijk het met het professionele wielrennen. De berggeiten op de fiets kennen een soortgelijke lichaamsbouw als de snelle "bergbeklimmers" op de CAMINO.
Bij aankomst in Itero de la Vega zag ik een Albergue in combinatie met een hostel. Ik heb deze avond en nacht geopteerd voor een eigen kamer. De ervaring van gisteravond/nacht (met 12 volwassenen op een bloedheet zaaltje) en het vroege opstaan om 5 uur deden mij besluiten om iets meer pecunia aan de komende overnachting te besteden. Heerlijk bed, eigen sanitaire voorzieningen. Ik ben er heel blij mee.
Bij het "diner" (zwaar aangezet voor het verorberen van het pelgrimsmenu) ontmoette ik de 58 jarige Zuid-West Australische Jan (afkorting van Jeanet). Een gezellige gesprekspartner aan tafel. De andere tafelgenoten waren allen afkomstig uit Italië en spraken werkelijk geen woord Engels. Jan loopt een deel van de Spaanse CAMINO. Ze heeft twee jaren geleden met haar echtgenoot het eerste deel afgerond. Ze maakt lange wandelingen, she's in a hurry, want ze moet op 3 juli in het vliegtuig zitten om vanuit Madrid naar huis terug te keren. En voor die tijd wil ze Santiago de Compostela en Finisterre bereikt hebben.
Ik kijk met een goed en voldaan gevoel terug op de dag van vandaag. Ik kijk uit naar wat de dag van morgen, in een sauna-achtige omgeving, gaat brengen.