De 73e dag: "Beautiful People" and Melanie
Door: Ton Daans
Blijf op de hoogte en volg Ton
12 Juni 2017 | Spanje, Hornillos del Camino
Het moet eind zestiger jaren zijn geweest, of begin zeventiger -van de vorige eeuw welteverstaan-, dat ik samen met vriend Geert Rosielle in de avonduren naar het warenhuis De Bijenkorf in het centrum van Eindhoven trok om te bezien of we zonder toegangskaartje een optreden konden bijwonen van de zangeres Melanie (voluit Melanie Safka), die in Nederland "wereldberoemd" was geworden met haar nummer "Beautiful People" (https://youtu.be/PoyyZEaDUyU). Natuurlijk had haar optreden op Woodstock in 1969 ook bijgedragen tot haar naamsbekendheid. Geert en ik werden al week als we haar stem hoorden of als we naar een foto van haar keken. We hadden geen kaartje voor de besloten voorstelling voor de vaste klanten van het warenhuis. Maar we gokten en we hadden geluk. Hoe we het hebben gefikst weet ik niet meer, maar we waren die avond getuige van het in onze ogen majestueuze optreden van deze (in wederom onze ogen) knappe zangeres. Ik weet nog goed dat we voldaan en "zwevend" huiswaarts keerden.
Ik moest aan deze gebeurtenis denken, en aan dat mooie nummer, toen ik deze late namiddag in de tuin van Albergue Meeting Point in het dorpje Hornillos del Camino de charmante, perfect Engels sprekende, in Berlijn geboren en in München wonende Melanie ontmoette. We hadden een leuk gesprek over de CAMINO en over beweegredenen om deze tocht te maken.
Het contact met Melanie was de facto de eerste ware ontmoeting van deze dag. Eerder op de dag was ik de mij al bekende en zeer positief ingestelde Alexandra en Herbert Berger (ook uit München) op het kathedrale plein in Burgos tegen het lijf gelopen, als ook de zeer eigenaardige Duitse Ruth, die deze keer deed alsof zij mij niet kende. Blijkbaar was zij de dag ervoor er niet in geslaagd, evenals ik, om Burgos te bereiken.
Ik heb een goede nachtrust gehad in het sobere hotel Buenos Aires in het voorstadje van Burgos, genaamd Villafria. Maar voor € 24,-- had ik wel een eigen kamer, een eigen toilet en eigen douche/ligbad. Ik had de wekker deze dag wat later gezet, en wel om 6.05 uur. Uitslapen heet dat in de termen van de CAMINO. Ik had bij het wakker worden "black monday-feelings". Ik had simpelweg geen zin om op te staan en nog minder zin om weer te gaan wandelen. Ik heb met alles rustig aangedaan, wat ontbeten in het hotel, en ik ben rond 7.30 uur gaan wandelen richting Burgos.
Een weinig aantrekkelijke aanlooproute van ruim 8 kilometer omdat deze dwars over een groot industrieterrein gaat. Het was even aanpoten, maar uiteindelijk bereikte ik om 9.15 uur de prachtige kathedraal van Burgos. Ik ben meteen de kerk "ingedoken", waar op deze maandagochtend een zeer plechtige eucharistieviering gaande was met mogelijk wel 15 voorgangers/priesters. Ik kon mij niet herinneren dat er sprake was van een bijzondere katholieke feestdag. Ik vond het indrukwekkend. Toch ben ik er niet lang gebleven, ben nadien wat gaan drinken in een bar/restaurant, liep vervolgens de eerder genoemde Duitsers tegen het lijf en ben toen de burelen van de kathedraal gaan bezoeken om een "tampon" (stempel) te halen voor mijn credential.
Na een stop van een uurtje in Burgos zette ik de vaart erin om verder naar het westen te trekken. De reden voor de vaart was het weer. Toen ik deze ochtend het hotel verliet was het zwaar bewolkt en was de temperatuur 14 graden. Niets geen regen, niets geen onweer. Via een Messenger-contact met de Amerikaanse Caitlin Powel uit Portland Oregan vernam ik dat zij (ongeveer 30 kilometer achter mij) geconfronteerd werden met lichte regen. Er stond deze dag wel een stevige oostenwind. Niet echt verkoelend, maar omdat ik pal op het westen loop richting Santiago de Compostela, had ik de wind keurig in de rug. Een echt steuntje in......
Tijdens mijn stop in Burgos trok de bewolking weg en brak de zon door en toen ik Burgos verliet via de indrukwekkende campus van de universiteit was de temperatuur al opgelopen tot boven de 25 graden. Reden genoeg om door te wandelen, want in de middag zou het waarschijnlijk nog veel warmer worden. Vanaf Burgos heb ik bijna 10 kilometer in de slipstream gelopen van een Duits echtpaar. Zij onderhielden een heerlijk tempo dat gezien de weersomstandigheden ideaal voor mij was.
Na een tweede lunch-stop in Tardajos (het Duitse echtpaar stopte daar ook) moest ik in de hitte nog 10 kilometer afleggen om de huidige verblijfplaats te bereiken. Ik moest verder alleen lopen, want de Duitsers hadden blijkbaar genoeg aan een stop van een half uur. Voor mij is dat echt veel te kort. Ik heb voor een middagpauze minimaal één uur gereserveerd.
Ik maakte deze dag een tocht van een kleine dertig kilometer. Het was stil op de pelgrimspaden deze namiddag. De meeste pelgrims gaan vanwege die verzengende hitte vóór de klok van 13 uur van de route, passen het loopschema aan (zij korten de route in) en zoeken een Albergue op. Ik had mijn zinnen gezet op het bereiken van het dorpje Hornillos del Camino. En iets voor de klok van 16 uur meldde ik mij de eerste herberg. Complet! En de tweede was ook volledig bezet. "Drie maal is scheepsrecht" en bij Meeting Point kreeg een bed toegewezen. Een mooie herberg en in de zeer warme slaapzaal waren al vele pelgrims, sommigen hevig snurkend, bezig met hun siësta.
Overigens, het dorpje waar ik vertoef bestaat uit één straat, en in deze straat zijn 8 Albergues te vinden. Eentje zelfs met zwembad, maar dat was de eerste .......waar ik tevergeefs aanklopte.
Bij het verlaten van Burgos, -het kon natuurlijk niet uitblijven-, passeerde ik de plaatselijke penitentiaire inrichting (institución penal). Al meer dan 1750 kilometer gewandeld en tot op heden had ik nog geen enkele "bajes" kunnen aanschouwen. Ik vond dat uitzonderlijk, maar vandaag was het zover. Niet dat ik meteen vanwege hevige en onweerstaanbare euforische gevoelens werd geblokkeerd om verder te lopen, maar een korte stop om een foto te maken heeft natuurlijk wel plaatsgevonden.
Zoals ik hierboven al beschreef had ik deze maandagochtend geen zin om van start te gaan. Mogelijk ook veroorzaakt omdat ik gisteren, zondag, had ontdekt dat er een tweede voorwerp van mijn rugzak was verdwenen. Nadat ik in Frankrijk had vastgesteld dat het gedenksteentje van de vorig jaar overleden vriendin Anneke was verloren, moest ik gisteren aanschouwen dat het "Nederlandse klompje", dat ik vóór vertrek van voormalig collega Hilde had ontvangen, niet meer bevestigd was aan de rugzak. Het metalen sleutelhangertje en het schroefje hingen er nog, het houten klompje was niet meer te bekennen. Ik heb nu nog alleen de Christoffel, die heeft toebehoord aan mijn in 2007 overleden vriend Cees Vermelis.
Natuurlijk heb ik al weer een mooi gedenksteentje voor Anneke gevonden, alleen moet ik deze nog van een tekst voorzien, voordat ik het steentje zal achterlaten op het hoogste punt van de CAMINO, bij het Cruz de Ferro op een hoogte van 1504 meter. Dat duurt nog even, want dat hoogste punt is ongeveer 250 kilometer vóór Santiago de Compostela, terwijl ik nu nog 475 kilometer verwijderd ben van het eindpunt van de CAMINO.
Deze avond om 19 uur hebben vrijwel alle gasten deelgenomen aan het avondeten dat verzorgd werd door de hospitaliera (gastvrouw). Er werd paella geserveerd. Heerlijk gegeten. Melanie was er niet bij, zij was in de tuin achtergebleven, maar de rest zat aan tafel: Koreanen, Japanners, Hongaren, Litouwers, Amerikanen, Fransen, Duitsers, in ieder geval één Nederlander (uw scribent), Spanjaarden en mogelijk nog andere nationaliteiten, maar samen aan één tafel op één gemeenschappelijke noemer: "Beautiful People".
Het was een mooie dag, mooie natuur gezien, weinig klimwerk en samen aan tafel met "Beautiful People". Wat wil een pelgrim nog meer..........?
Ik moest aan deze gebeurtenis denken, en aan dat mooie nummer, toen ik deze late namiddag in de tuin van Albergue Meeting Point in het dorpje Hornillos del Camino de charmante, perfect Engels sprekende, in Berlijn geboren en in München wonende Melanie ontmoette. We hadden een leuk gesprek over de CAMINO en over beweegredenen om deze tocht te maken.
Het contact met Melanie was de facto de eerste ware ontmoeting van deze dag. Eerder op de dag was ik de mij al bekende en zeer positief ingestelde Alexandra en Herbert Berger (ook uit München) op het kathedrale plein in Burgos tegen het lijf gelopen, als ook de zeer eigenaardige Duitse Ruth, die deze keer deed alsof zij mij niet kende. Blijkbaar was zij de dag ervoor er niet in geslaagd, evenals ik, om Burgos te bereiken.
Ik heb een goede nachtrust gehad in het sobere hotel Buenos Aires in het voorstadje van Burgos, genaamd Villafria. Maar voor € 24,-- had ik wel een eigen kamer, een eigen toilet en eigen douche/ligbad. Ik had de wekker deze dag wat later gezet, en wel om 6.05 uur. Uitslapen heet dat in de termen van de CAMINO. Ik had bij het wakker worden "black monday-feelings". Ik had simpelweg geen zin om op te staan en nog minder zin om weer te gaan wandelen. Ik heb met alles rustig aangedaan, wat ontbeten in het hotel, en ik ben rond 7.30 uur gaan wandelen richting Burgos.
Een weinig aantrekkelijke aanlooproute van ruim 8 kilometer omdat deze dwars over een groot industrieterrein gaat. Het was even aanpoten, maar uiteindelijk bereikte ik om 9.15 uur de prachtige kathedraal van Burgos. Ik ben meteen de kerk "ingedoken", waar op deze maandagochtend een zeer plechtige eucharistieviering gaande was met mogelijk wel 15 voorgangers/priesters. Ik kon mij niet herinneren dat er sprake was van een bijzondere katholieke feestdag. Ik vond het indrukwekkend. Toch ben ik er niet lang gebleven, ben nadien wat gaan drinken in een bar/restaurant, liep vervolgens de eerder genoemde Duitsers tegen het lijf en ben toen de burelen van de kathedraal gaan bezoeken om een "tampon" (stempel) te halen voor mijn credential.
Na een stop van een uurtje in Burgos zette ik de vaart erin om verder naar het westen te trekken. De reden voor de vaart was het weer. Toen ik deze ochtend het hotel verliet was het zwaar bewolkt en was de temperatuur 14 graden. Niets geen regen, niets geen onweer. Via een Messenger-contact met de Amerikaanse Caitlin Powel uit Portland Oregan vernam ik dat zij (ongeveer 30 kilometer achter mij) geconfronteerd werden met lichte regen. Er stond deze dag wel een stevige oostenwind. Niet echt verkoelend, maar omdat ik pal op het westen loop richting Santiago de Compostela, had ik de wind keurig in de rug. Een echt steuntje in......
Tijdens mijn stop in Burgos trok de bewolking weg en brak de zon door en toen ik Burgos verliet via de indrukwekkende campus van de universiteit was de temperatuur al opgelopen tot boven de 25 graden. Reden genoeg om door te wandelen, want in de middag zou het waarschijnlijk nog veel warmer worden. Vanaf Burgos heb ik bijna 10 kilometer in de slipstream gelopen van een Duits echtpaar. Zij onderhielden een heerlijk tempo dat gezien de weersomstandigheden ideaal voor mij was.
Na een tweede lunch-stop in Tardajos (het Duitse echtpaar stopte daar ook) moest ik in de hitte nog 10 kilometer afleggen om de huidige verblijfplaats te bereiken. Ik moest verder alleen lopen, want de Duitsers hadden blijkbaar genoeg aan een stop van een half uur. Voor mij is dat echt veel te kort. Ik heb voor een middagpauze minimaal één uur gereserveerd.
Ik maakte deze dag een tocht van een kleine dertig kilometer. Het was stil op de pelgrimspaden deze namiddag. De meeste pelgrims gaan vanwege die verzengende hitte vóór de klok van 13 uur van de route, passen het loopschema aan (zij korten de route in) en zoeken een Albergue op. Ik had mijn zinnen gezet op het bereiken van het dorpje Hornillos del Camino. En iets voor de klok van 16 uur meldde ik mij de eerste herberg. Complet! En de tweede was ook volledig bezet. "Drie maal is scheepsrecht" en bij Meeting Point kreeg een bed toegewezen. Een mooie herberg en in de zeer warme slaapzaal waren al vele pelgrims, sommigen hevig snurkend, bezig met hun siësta.
Overigens, het dorpje waar ik vertoef bestaat uit één straat, en in deze straat zijn 8 Albergues te vinden. Eentje zelfs met zwembad, maar dat was de eerste .......waar ik tevergeefs aanklopte.
Bij het verlaten van Burgos, -het kon natuurlijk niet uitblijven-, passeerde ik de plaatselijke penitentiaire inrichting (institución penal). Al meer dan 1750 kilometer gewandeld en tot op heden had ik nog geen enkele "bajes" kunnen aanschouwen. Ik vond dat uitzonderlijk, maar vandaag was het zover. Niet dat ik meteen vanwege hevige en onweerstaanbare euforische gevoelens werd geblokkeerd om verder te lopen, maar een korte stop om een foto te maken heeft natuurlijk wel plaatsgevonden.
Zoals ik hierboven al beschreef had ik deze maandagochtend geen zin om van start te gaan. Mogelijk ook veroorzaakt omdat ik gisteren, zondag, had ontdekt dat er een tweede voorwerp van mijn rugzak was verdwenen. Nadat ik in Frankrijk had vastgesteld dat het gedenksteentje van de vorig jaar overleden vriendin Anneke was verloren, moest ik gisteren aanschouwen dat het "Nederlandse klompje", dat ik vóór vertrek van voormalig collega Hilde had ontvangen, niet meer bevestigd was aan de rugzak. Het metalen sleutelhangertje en het schroefje hingen er nog, het houten klompje was niet meer te bekennen. Ik heb nu nog alleen de Christoffel, die heeft toebehoord aan mijn in 2007 overleden vriend Cees Vermelis.
Natuurlijk heb ik al weer een mooi gedenksteentje voor Anneke gevonden, alleen moet ik deze nog van een tekst voorzien, voordat ik het steentje zal achterlaten op het hoogste punt van de CAMINO, bij het Cruz de Ferro op een hoogte van 1504 meter. Dat duurt nog even, want dat hoogste punt is ongeveer 250 kilometer vóór Santiago de Compostela, terwijl ik nu nog 475 kilometer verwijderd ben van het eindpunt van de CAMINO.
Deze avond om 19 uur hebben vrijwel alle gasten deelgenomen aan het avondeten dat verzorgd werd door de hospitaliera (gastvrouw). Er werd paella geserveerd. Heerlijk gegeten. Melanie was er niet bij, zij was in de tuin achtergebleven, maar de rest zat aan tafel: Koreanen, Japanners, Hongaren, Litouwers, Amerikanen, Fransen, Duitsers, in ieder geval één Nederlander (uw scribent), Spanjaarden en mogelijk nog andere nationaliteiten, maar samen aan één tafel op één gemeenschappelijke noemer: "Beautiful People".
Het was een mooie dag, mooie natuur gezien, weinig klimwerk en samen aan tafel met "Beautiful People". Wat wil een pelgrim nog meer..........?
-
12 Juni 2017 - 22:41
Ruud:
Geert en Melanie!
Die associatie had ik nooit gemaakt! Zo hoor je nog eens iets over 'oud' collega's!
Heerlijk Ton om je verhalen te lezen! Ook aan Spaanse kust mooie vervanger van Reinard Mey (1972) -
12 Juni 2017 - 23:06
Dinges:
Welterusten, you Beautiful Person!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley