De 72e dag: een ware "kruistocht"
Door: Ton Daans
Blijf op de hoogte en volg Ton
11 Juni 2017 | Spanje, Villafría de Burgos
Gisteren in het verslag heb ik uitgebreid aandacht besteed aan het "panoramisch slipgezicht" die ochtend in het slaapzaaltje, waar een Franse vrouwelijke pelgrim op een wel zeer onelegante wijze probeerde haar sokken aan trekken. Nu ben ik wel wat gewend, en de beoordeling door mij van het "tableau vivant" zegt natuurlijk iets over mij en mijn normen en waarden, maar tegelijkertijd zijn er aanwijzingen dat het aannemelijk is dat er sprake kan zijn van enig decorumverlies bij deze dame. Ik heb mij in deze zeer voorzichtig uitgedrukt.
Het was een genoegen om kennis te nemen van de reacties van een aantal volgers. Één van de reacties wil ik toch niet onvermeld laten. De reactie is afkomstig van Maryanne Schlösser. Maryanne en ik waren van 1969 tot en met het HBS-A eindexamen in mei 1971 klasgenoten, en ik zat pal achter haar. Zij schreef gisteravond laat: "het begrip kruistocht krijgt zo wel een diepere betekenis". Een geniale reactie en opnieuw moet ik glimlachen terwijl ik haar opmerking noteer in dit verslag.
En met het door Maryanne gepresenteerde begrip "kruistocht" kan ik op een redelijk eenvoudige wijze een brug slaan naar de dag van vandaag, de 72e dag van mijn CAMINO.
Het was deze dag een uiterst zware "kruistocht". Niet dat ik deze dag bezig was met een religieus geïnspireerde militaire onderneming, zoals de kruistochten uitgevoerd door westerse christenen in de 11e tot en met de 13e eeuw. Zij ondernamen deze kruistochten voor de herovering of het behoud van de "heilige" plaatsen tegen de islam. Neen, het was vandaag geen militaire operatie en als er al sprake was van een gevecht, dan was het een strijd die ik voerde tegen mijzelf.
Ik was vroeg uit de veren. Ik werd niet gestoord door "zeuro's". Neen, ik had zelf de wekker gezet om 5.45 uur. Ik nuttigde een zelf ingeslagen ontbijtje op mijn kamer en om 6.30 uur begon mijn tocht. Ik wist op basis van de informatie in het routeboek dat er vanaf de start in het dorpje Villafranca Montes de Oca direct een aanvang genomen moest worden met de "Montes de Oca", een keten van bergen, waarvan ik de Alto de Valbuena en de Puerto de la Pedraja mocht bedwingen. Bijna 8 kilometer onafgebroken klimmen. Het was ongelooflijk zwaar. Zwaar vanwege het steigingspercentage, maar vooral ook vanwege de ondergrond. Veel losse stenen en keien. Ik heb gevloekt en getierd, en mijn voetzolen voelden zeer pijnlijk aan. Ik ben in die eerste kilometers spreekwoordelijk een paar keer gestorven en ik heb wellicht wel 10 keer overwogen om te stoppen. Natuurlijk is ervan een daadwerkelijk stoppen geen sprake geweest. De prachtige natuur compenseerde veel, maar ik heb deze ochtend "geleden" en ik was als een kind zo blij dat ik na 12 kilometer een stop kon maken in het eerste dorp dat ik passeerde, San Juan de Ortega.
Bij mijn aankomst werd daar net een buslading "one day pelgrims" gedropt. Mensen die op een zondag, keurig voorzien van een rugzakje, een eenvoudig deel van de CAMINO gaan bewandelen. De CAMINO is big business en de toeristenbranche schept telkens nieuwe modaliteiten om toe te voegen aan het reeds bestaande spectrum van CAMINO-activiteiten.
Bij mijn aankomst in San Juan de Ortega stond de 40 jarige Ruth uit Hannover gereed om weer te vertrekken. Gisteren schreef ik uitgebreid over Ruth, een bijzondere vrouw die gisteravond had aangegeven naar Burgos te gaan lopen. Een tocht van bijna 40 kilometer. Onze wegen kruisten elkaar op het terras van de bar in het dorpje. Ze begroette mij vriendelijk en ik wenste haar een "BUEN CAMINO".
Ik wist nog niet welke eindbestemming ik voor ogen had. Maar in de loop van de dag ontstond bij mij de idee om -gelijk Ruth- ook naar Burgos door te lopen. Na het klimwerk verliep de tocht goed en ik haalde een gemiddeld tempo van ongeveer 5 kilometer per uur.
Maar er kwam een flinke kink in de kabel. Eigenlijk waren er twee oorzaken waardoor ik uiteindelijk mij "gewonnen moest geven" ongeveer 8 kilometer voor Burgos. Ik had toen 31 kilometer gewandeld.
Een van de oorzaken was de temperatuur. Er was aangekondigd dat het warm zou worden, maar deze avond zag ik op de Spaanse TV dat er in deze regio een temperatuur was gemeten van 36 graden. Uitzonderlijk hoog voor deze streek, zo hoorde ik later. En let wel, ik loop in de brandende zon, niets in de schaduw. Iedere waterbron (la Fuente) die ik langs de weg staan werd door mij gefrequenteerd. Drinken, en vooral ook opfrissen en de handdoek en de pet op mijn hoofd opnieuw met koud bronwater kletsnat maken. Een paar kilometer verderop was overigens alles weer kurkdroog. En ik hoopte dan dat er snel een nieuwe fuente zou volgen. Er was geen Spanjaard op de noord-Spaanse wegen en paden te bekennen. Ze waren siësta aan het houden en ze waren deze dag ook massaal aan de buis gekluisterd om hun nationale trots Nadal voor de 10e keer het prestigieuze "French Open" Roland Garros te zien winnen of te kijken naar de immens populaire Grand Prix voor motoren op het circuit van Catalonië in de buurt van Barcelona. Ook nu, in de avonduren, zit men massaal weer voor de TV in verband met een interland van hun nationale voetbalelftal.
Kortom, het was te warm voor de Spanjaarden om deze middag zich in het openbaar te vertonen en ook de meeste pelgrims waren in geen velden of wegen te bekennen.
De tweede reden, waarom Burgos een brug te ver was, was gelegen in de vermoeidheid die begon toe te slaan. Vanwege die beschreven warmte, -hitte is een beter begrip-, maar ook vanwege een niet misselijke beklimming van de 1078 meter hoge Matagrande. Er stond een groot kruis boven op de berg en het was voor mij spreekwoordelijk een uiterst zwaar kruis om die top te bereiken. Een zware klim over rotsachtige ondergrond, met scherpe punten. En de ondergrond bij de afdaling was van een soortgelijke kwaliteit, waardoor het afdalen mogelijk nog een zwaardere opgave was dan het klimmen. Ik heb het wandelen nog 10 kilometer volgehouden, maar toen was de pijp leeg. Ik was heel moe en de kaars ging uit. Ik was gearriveerd in Villafria. In het routeboek was opgenomen dat er in dit voorstadje van Burgos geen Albergues waren voor pelgrims, maar ik maakte mij sterk dat er geen hotel te vinden zou zijn. Ik had mijn plan bijgesteld. Villafria zou de eindbestemming worden van deze dag. Bij het verlaten van het dorp was een eenvoudig hotel gesitueerd en voor € 24,-- kon ik er de nacht doorbrengen. Zoals gisteren weer een eigen kamer, maar deze keer met eigen toilet en eigen douche: "live like a King in Spain". Vandaag heb ik vooral mijzelf ontmoet. Natuurlijk heb ik de ochtend wat gesproken met andere pelgrims, maar de dag van vandaag, zondag de 11e juni, stond vooral in het teken van mijn eigen kruistocht.
De dag loopt ten einde. Ik ga genieten van mijn bed en de rust. Morgen trek ik verder naar Burgos. Ik zal daar even blijven, want ik wil verder trekken. Ik ga bekijken of ik morgen Hornillos del Camino kan bereiken.
Ook morgen zal de de conditie van de dag bepalen hoe ver ik zal komen. Maar het weer zal gaan omslaan. Er is regen en onweer aangekondigd. Regen is voor mij geen probleem (meer), daar ben ik in Frankrijk in voldoende mate mee geconfronteerd geweest. Maar het onweer vrees ik. Dan ga ik onmiddellijk van de weg.
Ik zal zien wat de dag van morgen gaat brengen. Ik hoop wel dat het morgen een onsje minder mag zijn: twee opeenvolgende kruistochten staan na 72 dagen niet op mijn verlanglijstje.
Het was een genoegen om kennis te nemen van de reacties van een aantal volgers. Één van de reacties wil ik toch niet onvermeld laten. De reactie is afkomstig van Maryanne Schlösser. Maryanne en ik waren van 1969 tot en met het HBS-A eindexamen in mei 1971 klasgenoten, en ik zat pal achter haar. Zij schreef gisteravond laat: "het begrip kruistocht krijgt zo wel een diepere betekenis". Een geniale reactie en opnieuw moet ik glimlachen terwijl ik haar opmerking noteer in dit verslag.
En met het door Maryanne gepresenteerde begrip "kruistocht" kan ik op een redelijk eenvoudige wijze een brug slaan naar de dag van vandaag, de 72e dag van mijn CAMINO.
Het was deze dag een uiterst zware "kruistocht". Niet dat ik deze dag bezig was met een religieus geïnspireerde militaire onderneming, zoals de kruistochten uitgevoerd door westerse christenen in de 11e tot en met de 13e eeuw. Zij ondernamen deze kruistochten voor de herovering of het behoud van de "heilige" plaatsen tegen de islam. Neen, het was vandaag geen militaire operatie en als er al sprake was van een gevecht, dan was het een strijd die ik voerde tegen mijzelf.
Ik was vroeg uit de veren. Ik werd niet gestoord door "zeuro's". Neen, ik had zelf de wekker gezet om 5.45 uur. Ik nuttigde een zelf ingeslagen ontbijtje op mijn kamer en om 6.30 uur begon mijn tocht. Ik wist op basis van de informatie in het routeboek dat er vanaf de start in het dorpje Villafranca Montes de Oca direct een aanvang genomen moest worden met de "Montes de Oca", een keten van bergen, waarvan ik de Alto de Valbuena en de Puerto de la Pedraja mocht bedwingen. Bijna 8 kilometer onafgebroken klimmen. Het was ongelooflijk zwaar. Zwaar vanwege het steigingspercentage, maar vooral ook vanwege de ondergrond. Veel losse stenen en keien. Ik heb gevloekt en getierd, en mijn voetzolen voelden zeer pijnlijk aan. Ik ben in die eerste kilometers spreekwoordelijk een paar keer gestorven en ik heb wellicht wel 10 keer overwogen om te stoppen. Natuurlijk is ervan een daadwerkelijk stoppen geen sprake geweest. De prachtige natuur compenseerde veel, maar ik heb deze ochtend "geleden" en ik was als een kind zo blij dat ik na 12 kilometer een stop kon maken in het eerste dorp dat ik passeerde, San Juan de Ortega.
Bij mijn aankomst werd daar net een buslading "one day pelgrims" gedropt. Mensen die op een zondag, keurig voorzien van een rugzakje, een eenvoudig deel van de CAMINO gaan bewandelen. De CAMINO is big business en de toeristenbranche schept telkens nieuwe modaliteiten om toe te voegen aan het reeds bestaande spectrum van CAMINO-activiteiten.
Bij mijn aankomst in San Juan de Ortega stond de 40 jarige Ruth uit Hannover gereed om weer te vertrekken. Gisteren schreef ik uitgebreid over Ruth, een bijzondere vrouw die gisteravond had aangegeven naar Burgos te gaan lopen. Een tocht van bijna 40 kilometer. Onze wegen kruisten elkaar op het terras van de bar in het dorpje. Ze begroette mij vriendelijk en ik wenste haar een "BUEN CAMINO".
Ik wist nog niet welke eindbestemming ik voor ogen had. Maar in de loop van de dag ontstond bij mij de idee om -gelijk Ruth- ook naar Burgos door te lopen. Na het klimwerk verliep de tocht goed en ik haalde een gemiddeld tempo van ongeveer 5 kilometer per uur.
Maar er kwam een flinke kink in de kabel. Eigenlijk waren er twee oorzaken waardoor ik uiteindelijk mij "gewonnen moest geven" ongeveer 8 kilometer voor Burgos. Ik had toen 31 kilometer gewandeld.
Een van de oorzaken was de temperatuur. Er was aangekondigd dat het warm zou worden, maar deze avond zag ik op de Spaanse TV dat er in deze regio een temperatuur was gemeten van 36 graden. Uitzonderlijk hoog voor deze streek, zo hoorde ik later. En let wel, ik loop in de brandende zon, niets in de schaduw. Iedere waterbron (la Fuente) die ik langs de weg staan werd door mij gefrequenteerd. Drinken, en vooral ook opfrissen en de handdoek en de pet op mijn hoofd opnieuw met koud bronwater kletsnat maken. Een paar kilometer verderop was overigens alles weer kurkdroog. En ik hoopte dan dat er snel een nieuwe fuente zou volgen. Er was geen Spanjaard op de noord-Spaanse wegen en paden te bekennen. Ze waren siësta aan het houden en ze waren deze dag ook massaal aan de buis gekluisterd om hun nationale trots Nadal voor de 10e keer het prestigieuze "French Open" Roland Garros te zien winnen of te kijken naar de immens populaire Grand Prix voor motoren op het circuit van Catalonië in de buurt van Barcelona. Ook nu, in de avonduren, zit men massaal weer voor de TV in verband met een interland van hun nationale voetbalelftal.
Kortom, het was te warm voor de Spanjaarden om deze middag zich in het openbaar te vertonen en ook de meeste pelgrims waren in geen velden of wegen te bekennen.
De tweede reden, waarom Burgos een brug te ver was, was gelegen in de vermoeidheid die begon toe te slaan. Vanwege die beschreven warmte, -hitte is een beter begrip-, maar ook vanwege een niet misselijke beklimming van de 1078 meter hoge Matagrande. Er stond een groot kruis boven op de berg en het was voor mij spreekwoordelijk een uiterst zwaar kruis om die top te bereiken. Een zware klim over rotsachtige ondergrond, met scherpe punten. En de ondergrond bij de afdaling was van een soortgelijke kwaliteit, waardoor het afdalen mogelijk nog een zwaardere opgave was dan het klimmen. Ik heb het wandelen nog 10 kilometer volgehouden, maar toen was de pijp leeg. Ik was heel moe en de kaars ging uit. Ik was gearriveerd in Villafria. In het routeboek was opgenomen dat er in dit voorstadje van Burgos geen Albergues waren voor pelgrims, maar ik maakte mij sterk dat er geen hotel te vinden zou zijn. Ik had mijn plan bijgesteld. Villafria zou de eindbestemming worden van deze dag. Bij het verlaten van het dorp was een eenvoudig hotel gesitueerd en voor € 24,-- kon ik er de nacht doorbrengen. Zoals gisteren weer een eigen kamer, maar deze keer met eigen toilet en eigen douche: "live like a King in Spain". Vandaag heb ik vooral mijzelf ontmoet. Natuurlijk heb ik de ochtend wat gesproken met andere pelgrims, maar de dag van vandaag, zondag de 11e juni, stond vooral in het teken van mijn eigen kruistocht.
De dag loopt ten einde. Ik ga genieten van mijn bed en de rust. Morgen trek ik verder naar Burgos. Ik zal daar even blijven, want ik wil verder trekken. Ik ga bekijken of ik morgen Hornillos del Camino kan bereiken.
Ook morgen zal de de conditie van de dag bepalen hoe ver ik zal komen. Maar het weer zal gaan omslaan. Er is regen en onweer aangekondigd. Regen is voor mij geen probleem (meer), daar ben ik in Frankrijk in voldoende mate mee geconfronteerd geweest. Maar het onweer vrees ik. Dan ga ik onmiddellijk van de weg.
Ik zal zien wat de dag van morgen gaat brengen. Ik hoop wel dat het morgen een onsje minder mag zijn: twee opeenvolgende kruistochten staan na 72 dagen niet op mijn verlanglijstje.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley