De 71e dag: het panoramisch "slipgezicht" en Ruth

De 71e dag: het panoramische "slipgezicht" en Ruth

Gisteren wandelde ik ruim 42 kilometer. Een ware marathon. Ik schreef gisteravond in mijn verslag dat ik heel beníeuwd was hoe mijn lichaam zou gaan reageren op de enorme inspanning van deze dag. In de avonduren voelde het nog goed aan en om 22 uur kroop ik mijn slaapzak. Een erg lange nachtrust was mij echter niet gegund omdat de op mijn kamer aanwezige Fransozen (een ouder echtpaar én een oudere dame) al rond 5 uur in de weer waren met het inpakken van hun rugzak. En toen ik éénmaal zéér verbaasd (en wat geërgerd) opkeek, was dat een teken voor een van de dames om het tl-licht aan te doen, omdat ze had vastgesteld dat ik wakker was.
Ik begrijp heel erg goed dat de Fransen uitgeslapen waren (andere kamergenoten waren er niet), want ze kropen gisteren om 19 uur "onder de wol".
Ik ben nog even blijven liggen, maar het slapen was echt onmogelijk geworden door de herrie die ze produceerden. Eenmaal rechtzittend op bed werd ik acuut geheel wakker, toen ik ongevraagd getuige was van een wel heel bijzondere scène. Een der dames, nog steeds gekleed in een nachtelijk gewaad (kort nachthemd en een behoorlijk formaat slip) had klaarblijkelijk spierpijn, mogelijk van die langdurige slaap :).
Het lukte haar niet om op een reguliere wijze haar sokken aan te trekken. Daarop besloot zij op haar rug te draaien met haar benen omhoog. Het vrije uitzicht dat mij geheel "à gratuit" werd aangeboden door deze dame was in geen enkel opzicht te vergelijken met de prachtige panoramische vergezichten, waar ik de laatste dagen zo van had genoten. Het aanzicht deden mijn hersencellen per onmiddellijk verstijven en ik was klaarwakker.
Overigens lukte het deze dame natuurlijk ook niet om in deze ongebruikelijke en ietwat ongepaste houding die sokken aan de voeten te "bevestigen". Daarop werd manlief ingeschakeld en deze heeft haar veder geholpen. Ik vroeg mij af hoe deze dame aan een zware wandeling zou kunnen gaan beginnen. Maar om 6 uur vertrokken ze. Ik vertrok om 6.45 uur maar binnen no-time had ik deze dame weer in het zicht. Ze maakte amper kilometers en ik denk dat ze al vrij snel gestopt is, dan wel dat ze nu (in de avond) nog aan het wandelen is.
De dag kende dus een bijzonder opening.
Overigens bij vertrek uit de refugio bemerkte ik dat ik de laatste gast was die de weg op ging. Iedereen was vóór mij vertrokken. Blijkbaar wilde iedereen vroeg op de weg zijn om kilometers te maken voordat het heel warm zou worden. Het maakt eigenlijk niet zoveel uit. Immers, een uur later vertrekken kan hooguit 5 kilometer verschil uitmaken.
Ik maakte deze dag 25 kilometer, en ik bereikte Villafranca Montes de Oca, het plaatsje met de mooie naam dat ik gisteren al in gedachten had. En ik meldde mij al om 13.30 uur bij het eerste het beste onderkomen in het dorp. Dit keer geen klassieke refugio, maar een "in between" tussen een hotel en een refugio. Het was bijna vol, en ik kon allen nog maar gebruik maken van "a single room" voor slechts € 20,-- , met gemeenschappelijk gebruik van toilet en douche voor de zes gasten op de tweede etage. Een geweldig aanbod, dat ik onmiddellijk accepteerde en de 42 jarige vrolijke Spaanse gastvrouwe Cristina gaf mij verder tekst en uitleg, schreef mij in in het register en tamponneerde mijn credential (plaatsen van stempel in geloofsbrief). Ik verblijf in een fantastisch onderkomen in vergelijking met de "slaapschuren" waar ik de laatste weken de nacht heb doorgebracht. En zeker is dat ik morgen niet wordt wakker gemaakt door Spaghetti-eters of luidruchtige Fransozen. Mij werd kamer "piedras negras" (zwarte stenen) toegewezen.
Het lopen ging goed deze dag al waren de laatste kilometers redelijk zwaar. Zwaar vanwege het na-ijlen van de inspanningen van gisteren, het heuvelachtige parcours en vanwege de hitte. Het was vanaf het middaguur extreem warm. Alle Spanjaarden zijn vanaf dat moment niet meer buitenshuis te vinden en zijn aan hun siësta begonnen. Alleen de pelgrims, wandelend en per fiets, zijn op de pelgrimspaden te vinden.
En ook deze dag kwam ik weer bijzondere mensen tegen. Even na vertrek werd ik "begroet" in de lucht door een paraglider met hulpmotor. Ik denk dat het vaartuig deze naam draagt , maar helemaal zeker ben ik niet. Ik heb het op video vastgelegd.
Na een paar kilometer schoot de Frankfurtse Nadja Schnabel mij weer voorbij. Zij was gisteren in Grañon gestopt, vier kilometer eerder dan ik. Herbert en Alexandra uit München heb ik deze dag niet gezien, maar ik ben ervan overtuigd dat zij ergens in de buurt overnachten.
Vanwege de inspanningen van gisteren was ik van plan om ook in het eerste deel van het traject regelmatig te stoppen. Helaas waren op deze zaterdag de horecagelegenheden in de dorpjes nog gesloten en dat betekende dat ik pas mijn eerste stop kon maken in Belorado na 12 kilometer. Tijd ook voor een ontbijt op een terras op de Plaza Mayor van dit leuke dorp. Er was deze ochtend geen ontbijt beschikbaar in de refugio en in verband met mijn late aankomst op vrijdag was het plaatselijke winkeltje ook al gesloten. Met een lege maag op stap. Gelukkig had ik nog een banaan. Het ontbijt in Belorado deed mij goed.
Verderop, al redelijk dicht bij Villafranca Montes de Oca werd ik voorbij gelopen door een CAMINO-ganger met een skateboard bevestigd op zijn rugzak. Ik ben deze gast even blijven volgen. En inderdaad. Een kilometer vóór Villafranca stapte hij op zijn skateboard op de zeer drukke N120, waar ook op deze zaterdag zeer veel zwaar vrachtverkeer aanwezig was. Hij daalde op de N120 op zijn skateboard af naar Villafranca. Een CAMINO partieel wandelend, en partieel op een skateboard. Dat had ik nog niet eerder meegemaakt.
Ook in de buurt van Villafranca werd ik voorbijgelopen door de jongedame uit Cherbourg, waarover ik ook gisteren schreef. De dame, die iedere 3/4 kilometer stopt, rugzak afdoet, wat drinkt en weer verder trekt. Ik hoorde haar al van verre komen. Zij zong namelijk een CAMINO-lied en zij vertolkte dat heel mooi. Tijdens het passeren begroette ze mij, en zei ze dat ze door het zingen haar vermoeidheid vergat. Heel bijzonder, maar vooral ook heel mooi.
In Villafranca heb ik een heerlijke douche genomen, kleding gewassen en heb ik mij vervolgens aangepast aan het plaatselijke gebruik: de siësta. Heerlijk even geslapen en nadien ben ik naar het terras van bar/restaurant "El Pájaro" (De Vogel) gegaan, gelegen naast mijn onderkomen. Deze horecagelegenheid wordt gerund door de ouders van Cristina. Cristina raadde mij ook aan om gebruik te maken van het pelgrimsmenu en ik heb dat advies opgevolgd. Ik heb deze avond heerlijk gegeten.
In het restaurant zat ook de zeer bijzondere Ruth uit Hannover. Ik had haar deze middag op het terras leren kennen. Ze kwam toen naast mij zitten. Ze was mij al eerder opgevallen, en niet alleen mij, vanwege haar zeer zomerse kledij. De Spanjaarden hadden zeer nadrukkelijk oog voor deze 40 jarige blonde Germaanse.
Ik behoefde deze keer geen enkele energie te steken in het gesprek of het laten voortduren van het gesprek. Ik verneem wel eens de kritische kanttekening dat ik veel aan het woord ben, maar mijn gewauwel verbleekt geheel bij de verbale waterval van Ruth. Zij stelde mij vragen, maar gaf ook meteen zelf het antwoord. Een zeer bijzondere vrouw, die mij niet duidelijk kon aangeven wat haar professie was. Van de inhoud van het gesprek is mij niet echt heel veel bij gebleven. Ze heeft wellicht in een uurtje wel 30 onderwerpen aangeraakt. Ze sprak overigens perfect Engels.
Ik wilde mij echter als een heer gedragen en op een gepaste wijze het gesprek beëindigen. Klokslag 17 uur opende de mini-supermarkt aan de overzijde van de straat de deuren. Ik zei dat ik boodschappen moest gaan doen. Ook zij maakte de gang naar de supermarkt, maar het gesprek was beëindigd.
Deze avond zat ze in het restaurant aan tafel met een Engelse pelgrim, samen met nog een CAMINO-loopster uit Frankrijk. Ik weet niet of Ruth de oorzaak is geweest, maar na de eerste gang besloot de Engelsman geïrriteerd en geagiteerd het avondeten te beëindigen en het restaurant te verlaten. De Française heeft het toetje niet afgewacht, en zei dat ze moe was en verliet ook het restaurant.
Ik hield mijn hart vast toen Ruth richting mijn tafeltje liep. Ze kwam mij echter een allervriendelijkste goedenacht wensen. Een bijzondere ontmoeting met een bijzondere vrouw.