De 68e dag: sierlijke Caroline en de waarde Ilse

De Italiaanse kamergenoten besloten deze ochtend vroeg op te staan. Er was geen overleg geweest, maar vanaf 5.30 uur begonnen ze te rommelen aan hun rugzakken. Koplampen op, opdat de rest dan zogenaamd geen last heeft. Het is een gulden regel in de herbergen dat er stilte en rust heerst tussen 22 uur in de avond en 6 uur in de ochtend. De lichten worden over het algemeen door de hospitaliera (gastheer of -dame) centraal uit- en ingeschakeld. De Italianen waren echter de gastvrouwe voor. Hinderlijk,....maar het is niet anders, en het effect was dat alle gasten van de Albergue deze ochtend voor 7 uur op pad waren. Toch niet allemaal, .....de Italianen zijn uiteindelijk als laatste vertrokken. En het opmerkelijk is dat ik deze Italianen bij mijn aankomst in de huidige Albergue in Viana al aantrof, terwijl ik zeker weet dat ze mij nergens hebben ingehaald. Ik vermoed dat ze onderweg ergens de bus hebben genomen. Dat kan en dat mag, want iedereen "loopt" en creëert zijn eigen CAMINO.
De nachtrust had mij goed gedaan. En ik merkte vanaf den beginne deze ochtend dat de vaart er goed in zat en dat de diesel goed op gang kwam. Of zoals Caitlin Powell uit Portland Oregan het waarschijnlijk zou zeggen: "the powerhouse runs again".
Ik houd mij ook graag vast aan een Daansistisch principe dat "er na een dal van ellende altijd weer een berg van geluk zal volgen". Gisteren had ik een slechte dag, vandaag liep het letterlijk en figuurlijk geweldig. Klokslag 15 uur meldde ik mij bij mijn overnachtingsadres in dit zeer charmante Spaanse stadje Viana. Een stad die meetelt, want er is in deze stad een heuse kathedraal te vinden.
De eerste twee uren liep ik ruim 10 kilometer en rond het middaguur had ik al ruim 20 kilometer afgelegd. Uiteindelijk verzette ik vandaag 31 kilometers in een netto wandeltijd van 6.5 uur. Dat is bijna 5 kilometer per uur, in een zeer heuvelachtig gebied met een bepakking van ongeveer 12 kilo op de rug. En dat bij een oplopende temperatuur. Deze ochtend bij vertrek was het ongeveer 9 graden, rond het middaguur 22 graden en bij aankomst gaf de thermometer aan dat het 30 graden was. En dit zonnige weer zal de komende dagen aanhouden. In het weekend zijn er temperaturen aangekondigd van 35 graden. Dat betekent dat er veel water gedronken moet gaan worden. Grote verschil met Frankrijk is dat ik hier onderweg veel gemakkelijker aan water kan komen.
Om te voorkomen dat mijn hoofd door de hitte op hol zal slaan (zonnesteek) draai ik een handdoek om mijn hoofd. Deze handdoek probeer ik nat te houden. Verder heb ik nog een petje op mijn hoofd. Waarschijnlijk een zeer eigenaardig gezicht, maar ik heb de idee dat ik met deze hoofdtooi de beste prestaties lever. En op basis van adviezen die ik heb gekregen vanuit Nederland tijdens mijn CAMINO, eet ik bij zeer warm weer gezouten chips en gezouten pinda's om de zouthuishouding op orde te houden.
Vandaag was het prachtig weer om te lopen en wederom, ik trok door een allemachtig mooie natuur. Uitermate mooie panoramische vergezichten. Ik geniet met volle teugen, ook als ik voor mij uiterst lange wandelpaden zie liggen.
Ik geniet met volle teugen van met name dit Spaanse deel van de CAMINO. Dit heeft met de natuur van doen, met de wijze waarop de Spaanse overheid dit georganiseerd heeft, op de beschikbare slaap- en horecavoorzieningen. En ook op de technische infrastructuur. Op vele punten op de CAMINO is WiFi gratis beschikbaar, terwijl ik in Frankrijk vaak te horen kreeg: "we zijn op het platteland". Dat ben ik hier ook, maar hier hebben ze het wel goed geregeld.
Ik heb vandaag weer leuke mensen ontmoet. Deze avond bij de warme maaltijd de Amstelveense Karin Willems en Thera uit Heerde. Leuk om weer even in het Nederlands te kunnen praten.
Maar ik ontmoette vandaag ook weer "mijn" Zuid-Koreaanse vrienden. Twee jonge dames en vier jonge mannen uit dit Aziatische land die elkaar niet kenden toen zij in Frankrijk aan de voet van Pyreneeën elkaar ontmoetten. Nu trekken ze samen als een vriendengroep richting Santiago. Een bijzondere groep leuke jonge mensen. Heel vriendelijk, altijd hulp aanbiedend en zeker niet-slurpend. Ik was "gewaarschuwd" voor hun eetgewoonten, maar ik hoor en zie niets eigenaardigs.
Al enige dagen zie ik op de wandelpaden een zeer charmante jonge dame lopen. Zij valt mij iedere keer op omdat zij zo mooi loopt, heel erg sierlijk met een redelijk hoog tempo. Een genot om te zien. Terwijl ik deze dag genoot op een terras van mijn tweede pauze wandelde zij voorbij. Vrolijk groette zij mij. Twee uren later passeerde ik haar terwijl zij pauzeerde en enige tijd later hoorde ik haar voetstappen achter mij. Voor mij was hét moment aangebroken voor een nadere kennismaking. Er volgde een korte ontmoeting en er werden wat foto's "getrokken". De sierlijk lopende jonge charmante dame was de 28 jarige Caroline uit Bordeaux. Zij liep haar CAMINO vanuit Saint-Jean-Pied-de Port om nadenken over hoe ze verder invulling wilde geven aan haar leven. Na de CAMINO ging ze nog meer reizen en ze had voor deze "meditatie", zoals hij het zelf noemde, een jaar uitgetrokken. Na het gesprek liep ze weer sierlijk verder met dat mooie hoge tempo. Ze verdween snel uit mij gezichtsveld. Ze is hier ook ergens in Viana. Ik heb haar niet meer ontmoet. Ze zal in een andere herberg verblijven.
Het probleem van mijn geheugenkaart (van het fototoestel) heb ik deze dag in Viana kunnen oplossen. Midden in het stadje tegenover de kathedraal heeft een Chinees echtpaar twee panden. In het ene pand een bar en in het andere pand een winkel-van-sinkel, waar werkelijk alles te koop is. De hospitaliera had mij deze tip aan de hand gedaan. En inderdaad, er werden geheugenkaartjes verkocht, tegen een zacht Chinees prijsje.
Het is een geweldige dag geweest. Ik ga zo meteen als een tevreden mens naar bed in dit keurig ingerichte en verzorgde onderkomen. Ik moet nog een oplossing zien te vinden hoe ik alle foto's die vandaag heb genomen met de iPhone op FB kan plaatsen. Het zal wel lukken. Mogelijk in etappes.
Morgen staat de volgende etappe weer vroeg op de deur te kloppen. Ik heb een tocht van 30 kilometer in gedachte. Maar de conditie van de dag in combinatie met de weersomstandigheden bepalen echter waar ik morgenavond tijdelijk domicilie zal kiezen.
Laat in de middag heb ik nog even de kathedraal bezocht. Een prachtige kerk. En in deze kerk heb ik een kaarsje opgestoken. Dit maal voor mijn goede vriendin Ilse, die ruim 15 jaren geleden is overleden. Ze was pas veertig. Ilse was mij zeer dierbaar. Ilse was ook een van mijn getuigen bij mijn huwelijk met Lia. Toen ik gisteren schreef dat ik voor de derde maal tegen een glazen deur was gelopen, meldde ik ook dat dit eerder gebeurd was in Parijs en later in Eindhoven. In Parijs gebeurde dat in oktober 1982 toen Lia en ik (toen nog ongehuwd) Ilse en haar kersverse echtgenoot Rob "begeleidden" op hun huwelijksreis. We hadden een geweldige vakantie in de Franse hoofdstad, waar ik op dag één bij aankomst in het hotel de hardheid van de glazen toegangsdeur lijfelijk wilde ervaren.
Rob (van Ilse), nog steeds een zeer waarde vriend, reageerde gisteravond over mijn aanraking met de glazen de deur. Vandaag gingen mijn gedachten meerdere keren uit naar Rob (en zijn humor), maar vooral ook naar Ilse. Een prachtige vrouw. De "glazen deur" was uiteindelijk de aanleiding voor een kaarsje in de kathedraal.