De 64e dag: Hotel Akerreta en BUEN CAMINO

Terwijl waarschijnlijk een groot deel van de Spaanse bevolking aan de buis gekluisterd zit om de finale te bekijken van Champions League in Cardiff, waar de giganten Juventus uit Italië en Real Madrid in de arena zijn getreden, zit ik achter de iPad om het dagelijkse verslag te schrijven. Het is deze keer niet zo eenvoudig om een goed begin te maken. Niet dat ik geen fantasie heb of dat de creatieve geest droog is komen te staan. Neen, ik heb zoveel om over te schrijven dat ik mijn gedachten goed moet ordenen.
Ik heb deze dag afgesloten in een klein hotelletje in Akerreta in het zeer kleine dorpje Akerrata. Het was niet mijn plan om dit dorp te stoppen, want ik wilde eigenlijk mijn logement kiezen 6,5 kilometer verder op in Zabaldika. De meeste pelgrims die deze ochtend, zoals ik, zijn vertrokken vanuit Roncesvalles zijn neergestreken in Larrasoaña, een paar kilometer terug. Of ze zijn al eerder gestopt. Ik had echter grootse plannen. Toch was er reden genoeg om eerder te stoppen, want het is vandaag voor wat betreft de klimatologische omstandigheden niet al te best geweest. Het eerste vroege uur is het droog geweest, en daarna is Pluvius (de Romeinse God van de regen), die waarschijnlijk met mij over de Pyreneeën is getrokken, zijn werk gaan doen. De vele pelgrims die onderweg waren zijn genoodzaakt geweest de poncho's uit de rugzak te halen om de zichzelf en de rugzak te beschermen tegen de overvloedige regenval. Tegen 13 uur werd het droog en later op de dag rond 16 uur begon het weer te regenen. Voor mij het besluit om het initiële plan om in Zabaldika te overnachten bij te stellen. En zo kon het verkeren dat ik in dit gehucht Akerreta terecht ben gekomen. Er was in het dorpje geen refugio, geen pelgrims-herberg, voorhanden, maar pal aan de route lag het tweesterren-hotel waar ik nu verblijf. Ik had ruim 28.5 kilometer afgelegd en ik heb gemeend mijzelf te moeten "trakteren" op een verblijf in een heus hotel.
En in het restaurant van het hotel zaten naast mij aan tafel de heer en mevrouw Pedro en Meritxill Benitez uit Barcelona. Zij starten morgen vanuit Roncesvalles (zij worden door hoteleigenaar met de auto daar naar toe gebracht) hun CAMINO waarvan zij niet weten waar die gaat eindigen. Twee heel bijzonder leuke mensen met wie ik tijdens de maaltijd uitgebreid gesproken heb. Zij spraken beiden heel goed Engels. Ik kreeg van hen vele tips van plaatsen op de route van de CAMINO die ik beslist moest gaan bezoeken.
En tijdens het gesprek met hen kwam ik ook te spreken over de film The WAY. Ik schreef daar gisteren over in mijn verslag. Een heel bijzondere film waarin Martin Sheen de hoofdrol (Tom) speelt en letterlijk in de voetsporen treedt van zijn in de Pyreneeën overleden zoon Daniël. Deze prachtige film kreeg ik overigens bij mijn vroegpensionering aangeboden van mijn zeer gewaarde collega Jan Roelof van der Spoel. Een allemachtig prachtig geschenk en ik heb de film vóór vertrek een aantal malen bekeken. Vader Tom loopt dezelfde route waar ik nu mee bezig ben. Van Saint-Jean-Pied-de-Port via Roncesvalles naar Pamplona en dan verder via Burgos en León naar Santiago de Compostela.
En tijdens de maaltijd vertelden Pedro en Meritxill mij dat het Hotel Akerreta voorkomt in de film. Sterker nog, er zijn hier behoorlijk wat opnames gemaakt. De film is tegenwoordig op You Tube te vinden (https://youtu.be/y0_zwXqHzoA). In de film nemen Tom en een Nederlandse pelgrim afscheid van elkaar even voor Pamplona. De Nederlander loopt door en Tom besluit een plaatselijk hotelletje te nemen. Alle scenes tussen ongeveer de 30e en 40e minuut van de film zijn opgenomen in en rond het hotel. Ik vind het zeer opmerkelijk dat ik nu juist ongepland (zoals Tom in de film zonder plan) in dit hotel terecht ben gekomen, precies één dag nadat ik in mijn verslag schreef over die aangrijpende film The WAY.
En het was gisteren ook zeer opmerkelijk dat mijn Amerikaanse slapie in het bovenbed in het klooster in Roncesvalles de zelfde naam had als de overleden zoon in de film: Daniel. Natuurlijk lopen er op deze aardkloot wat "ongelovige Thomassen" rond, of mensen die denken dat ik het geheel "ver-romantiseer" en daarom heb ik vandaag aan de ware Daniël (mijn slapie van gisteren) gevraagd of ik hem mocht fotograferen met zijn ID-kaart ook in beeld. Alle Facebook-volgers kunnen getuige zijn van het feit dat mijn fantasie deze keer niet op hol is geslagen. Daniël Frederick uit Seattle die samen optrekt met een vriendin en collega Caitlin Powell uit Portland Oregon. Een bijzonder en enthousiast duo die ik deze dag meerdere keren heb ontmoet. Wonend in verschillende staten in de USA en werkzaam bij een zelfde company die zich bezig houdt met "construction management". Een genot om te zien hoe zij een feest (in de zeer positieve zin van het woord) maken van hun CAMINO.
En zo beleef ik de CAMINO nu zeker ook. Het is zo wezenlijk anders dan het traject in België en Frankrijk. Daar waar ik in België en Frankrijk wat Nederlanders , Belgen en Fransen tegen het lijf liep, is er hier op Spaans territorium sprake van een waar bont internationaal gezelschap. Gisteravond bij de pelgrimszegen aan het einde van de pelgrimsmis in de kapel/kerk van het klooster van Roncesvalles hoorde ik de voorganger zeggen dat er 275 pelgrims (full house) met dertig verschillende nationaliteiten waren gehuisvest op die dag in het klooster. En dat bonte gezelschap vertrok vandaag in alle vroegte, aangevuld met vele Spanjaarden die deze ochtend naar Roncesvalles zijn gekomen, richting het zuid-westen.
Roncesvalles is een formeel een dorp, maar bestaat uit een klooster, verpachte gronden en gebouwen, maar het heel bijzondere is dat er in geheel Spanje maar één dorp is dat geheel eigendom is van de katholieke kerk. En dat is Roncesvalles. In alle opzichten dus een heel bijzondere plaats.
De Spanjaarden hebben werkelijk alle registers opengetrokken om deze CAMINO dé CAMINO te maken. Je hebt in wezen geen routeboek nodig want het traject is werkelijk perfect aangegeven. Alle dorpen die we passeren proberen een graantje mee te pikken van die enorme massa pelgrims die iedere dag door hun dorp trekt. Dat betekent dat er in vergelijking met Frankrijk niet zoveel proviand hoeft te worden ingeslagen. Een groot voordeel, want dat scheelt in gewicht. Bovendien er zijn vele punten waar vers drinkwater getapt kan worden.
Het is een feest om begonnen te zijn aan het Spaanse deel van mijn CAMINO.
En vandaag trokken we door een prachtige natuur. Jammer van die regen maar de mooie natuur en vooral de sfeer tijdens de wandeling met dat internationale gezelschap was geweldig. En wat opvalt, heel wat jonge mensen, twintigers en dertigers. En ik schat in dat de meeste deelnemers niet uit religieuze overwegingen aan deze CAMINO zijn begonnen. Bovendien heb ik begrepen dat Spaanse en Zuid-Koreaanse studenten "benefits" kunnen verkrijgen van hun opleidingsinstituut als ze het Spaanse deel van de CAMINO lopen. Dat moet ik nog eens nader onderzoeken, al heb ik deze informatie wel uit twee onafhankelijke bronnen vernomen.
Vandaag ook zijn de eerste uitvallers al waargenomen. Ongetrainde mensen die vol enthousiasme zijn gestart maar die tijdens de CAMINO ontdekken dat dé CAMINO iets meer is dan een wandelingetje van 25 kilometer over veen vlakke geasfalteerde ondergrond. Het is zwaar, vandaag moest er af en toe flink geklommen worden maar over het algemeen werd er gedaald. Pamplona ligt nu immers veel lager dan Roncesvalles.
Morgen trek ik richting Pamplona. De stad is maar 15 kilometer verwijderd van mijn huidige verblijfplaats. Ik trek waarschijnlijk door Pamplona, maar dat laat ik mede afhangen van het weer. En dat ziet er weer niet gunstig uit. Ik hoorde vanavond van mijn Spaanse gesprekspartners dat het morgen op eerste Pinksterdag, in het Spaans Pentecostés, de gehele dag zal regenen. Mijn verwachtingen voor wat betreft het weer waren toch iets anders. Juni in Spanje.......mogelijk wat zon?! Maar nogmaals, de sfeer, de prachtige omgeving, doet de regen eigenlijk vergeten. Al moet iedereen zeker bij het dalen opletten dat men niet gaat uitglijden op de spiegelgladde en modderige bospaden en vooral dan die paden met steenslag.
De meeste pelgrims die ik ontmoet heb zijn gisteren of eergisteren begonnen en hun oren vallen bijna van hun hoofd als ik ze vertel dat ik 64 dagen geleden in Nederland, op 1 april, ben begonnen. Pasen, Hemelvaart en nu Pinksteren, allemaal verpakt in MY WAY, mijn CAMINO.
Overal waar je loopt hoor je nu hier Spanje het "BUEN CAMINO". Dat hoor je van de mensen in de dorpen, maar ook van alle pelgrims. Iedereen spreekt elkaar op deze wijze aan. Bij íedere ontmoeting. Geweldig om dit te mogen meemaken.
Ik ga genieten van mijn bed in dit wel heel bijzondere hotel, Hotel Akerreta. Een geluk en een waarlijk genot dat ik dit mag meemaken.