De 62e dag: SJPdP en de Col de Bentare

De 62e dag had een fantastisch begin. Om 6 uur uit de veren, wassen, rugzak gereed maken en 6.30 uur ontbijten, om uiteindelijk iets na 7 uur te kunnen vertrekken. Maar ondertussen kwam de zon op, terwijl er nevel hing tussen de bergen in de Pyreneeën. De volgers op FB kunnen dit onwaarschijnlijk mooie natuurspektakel middels foto's aanschouwen. Ik was er kapot van en en ik was stil, heel stil. Zoals ik nu bij het schrijven van het verslag ook weer heel stil bij het aanschouwen van de zonsondergang.
Gisteren schreef ik in het verslag dat ik nog niet wist of ik de nacht zou gaan doorbrengen in Saint-Jean-Pied-de-Port.
Ik was deze ochtend iets na 7.00 uur aan de wandel gegaan en het lopen verliep fantastisch. Wat klimwerk, maar gezien eerdere ervaringen, mochten deze heuveltjes niet als "extreem zwaar" gekwalificeerd worden. De diesel kwam snel op gang en binnen no-time had ik 15 kilometer afgelegd. Tijd voor een eerste pauze. Een korte pauze. Ik arriveerde rond het middaguur in Saint-Jean-Pied-de-Port. Al lopende had ik het besluit genomen om niet te blijven overnachten in het dorp. Achteraf een goede keuze geweest want het is een toeristische kermis. Overigens staat in het dorp alles in het teken van de pelgrimage. Een vergelijking is mogelijk met het commerciële deel van bedevaartsoord Lourdes. Neemt niet weg dat alle winkels rond 12.30 uur de deuren sluiten, al staan er 100 pelgrims voor de deur. Traditie is traditie. Ik kan daar nog steeds met mijn pet niet bij, zeker vanwege het kale gegeven dat meeste pelgrims in de middag arriveren.
En er waren al veel pelgrims in het dorp. Uit alle windrichtingen. Maar de winkels dicht tot 15.30 uur in de middag. Gelukkig bleven restaurants en terrassen geopend. Ik moest snel wat inkopen doen, zoals het aanschaffen van nieuwe rubberen doppen voor mijn wandelstokken en ik wilde het derde routeboek terugsturen naar Nederland. Het postkantoor was nog niet open geweest en zou de eerste klant pas ontvangen vanaf 15.30 uur. Dan stuur ik het routeboek wel terug vanuit Spanje, waarschijnlijk vanuit Pamplona.
Even na het middaguur meldde ik mij bij het pelgrimsbureau, waar ik door een van de vrijwilligers te woord werd gestaan. Het was Herman uit Roosendaal in west-Brabant. Hij verbleef hier twee weken mede met vele andere vrijwilligers (vooral Fransen) als gastheer in de accueil om de pelgrims welkom te heten, ze van informatie te voorzien en ze anderszins een helpende hand te bieden. Ik ontving een korte prima voorlichting over het te volgen traject over de Pyreneeën en hij maakte een reservering voor mij in Refuge Orisson op de weg naar de top van de Col de Bentarte of in het Spaans de Callodo Lepoeder. De totale klim bedraagt 18.5 kilometer en er moet een hoogteverschil overwonnen worden van 1230 meter. Van 200 meter in Saint-Jean naar de top op Spaans territorium op een hoogte van 1430 meter. Maar het meest zware gedeelte is de klim tussen Saint-Jean en het Refuge Orisson. In 7.5 kilometer moet er 570 meter gestegen worden en er waren in dit traject een aantal zeer steile stukken.
Omdat ik redelijk vroeg in Saint-Jean-Pied-de-Port was gearriveerd was mijn besluit definitief om door te lopen, mits er sprake zou kunnen zijn van een reservering in genoemde refuge en zoals eerder vermeld, het lukte Herman om een plaats voor "Antoine" te reserveren. Voorwaarde was dat ik om uiterlijk 16 uur in het refuge moest zijn. Vol enthousiasme en optimisme begon ik iets na 13 uur aan deze klim. Ik was om klokslag 16 uur bij de refuge. Drie uren gelopen over 7.5 kilometer. Het was slopend. De buitentemperatuur was 30 graden, maar ik moest lopen in de volle zon. Slopend. Echt slopend en ik was als een kind zo blij dat ik precies op tijd bij de refuge was.
En toen volgde een enorme teleurstelling. De refuge was overbooked (47 gasten) en ik moest 800 meter terug om in een soort dependance te gaan slapen. Waarschijnlijk is de teleurstelling op mijn gezicht af te lezen geweest, want er werd naar een oplossing gezocht. Meestal kwamen niet alle gasten opdagen. Ik zou daar een douche nemen, mijn kleren wassen, om 18.30 uur mee aan tafel gaan, om dan vervolgens te bezien of alle gasten gearriveerd waren. Maar......deze dag wel waren ze er natuurlijk allemaal. Een personeelslid van de refuge bood mij om mij na einde werkdag (21 uur) naar het 800 meter terug gelegen (reserve) refuge te brengen. Ik heb dit voorstel geaccepteerd. Betekent dat ik morgen weer bijna één kilometer extra moet klimmen. Bijna 12 kilometer.
Ik was teleurgesteld en gefrustreerd en de bedrijfsleidster heeft mij uitgelegd dat ze dit wel degelijk bij de reservering tegen Herman heeft verteld. Het kan niet anders dan dat de boodschap jammergenoeg niet duidelijk bij Herman is binnengekomen. Hoe dan ook, ik ben een eind op weg op de Col en ik heb de ergste, zwaarste kilometers achter de rug en belangrijk........ik heb een bed. En dat kan niet iedereen zeggen. Deze middag ontmoette bij het terras van Refuge Huntto op kilometer 4.5 van de klim een Portugees. Hij was al bij Refuge Orisson geweest, had niets gereserveerd, maar werd weer teruggestuurd. Doorlopen naar Ronceballes is geen optie. Het doorlopen naar de top laat in de middag wordt afgeraden omdat het weer hier in de Pyreneeën binnen een kwartier kan omslaan. En dat heeft al een aantal keren tot fatale ongelukken geleid.
Morgen passeer ik de Spaanse grens en inmiddels heb ik de 1600 kilometer-grens ook gepasseerd. Morgen op weg naar Roncesvalles, gelegen op 7.5 kilometer na de top. Al met al een totale trip van bijna 20 kilometer en dat na deze zeer zware dag, waarop ik uiteindelijk 28.5 kilometer heb gelopen.
En het was een dag van het genieten van hele mooie natuur en van heel veel ontmoetingen. In Saint-Jean, op weg naar dit dorp, tijdens het klimmen en vooral in de refuge. Het is daar een traditie dat, voordat het nagerecht wordt geserveerd, iedereen zich voorstelt. Staande aan tafel, voornaam en land van herkomst. Heel veel mensen uit de USA, een Nederlands echtpaar uit Leusden, twee Japanners, ik zat aan tafel naast een Zuid-Afrikaanse, er waren redelijk wat Duitsers, iemand uit Brazilië, een aantal Denen, geen Spanjaarden en geen Koreanen en een paar Fransen. De voertaal is nu aan de Franse zijde van de Col al Engels. Het werd een goede maaltijd geserveerd en de sfeer was uitermate goed. Morgen om 6 uur uit bed, eerst de 800 meters weer overbruggen en om 7 uur sluit ik aan bij ontbijt in de refuge Orisson. Ben ik al wat warm gelopen als ik, en waarschijnlijk ook alle anderen, om 7.30 uur (verder) op pad ga. De eerste kilometers zijn nog zeer inspannend, maar dan zakt het steigingspercentage behoorlijk.
Vandaag ontmoette ik ook nog Guy die de laatste dagen met Monsieur Haricot was opgetrokken. Ter herinnering, de uitermate vreemde Clement uit Parijs. Ik hoorde dat Clement in Saint-Jean vanwege fysieke ongemakken de tocht gaat afbreken. Tot op heden heb ik toch nog al wat mensen ontmoet die vanwege blessures de tocht hebben moeten afbreken. Van het gezelschap in de refuge (in totaal bijna 50 personen) heeft vrijwel iedereen pas vandaag de eerste stappen gezet. Voor hen is de CAMINO op deze donderdag de 1e juni begonnen met een klim van 7.5 kilometer. Morgen weten ze hoe het lichaam de eerste zeer zware klim heeft verdragen.
Ik prijs mij gelukkig dat ik 1600 kilometer heb kunnen overbruggen, met slechts één blaar opgelopen op de derde dag in België. Dat je zover komt in goede gezondheid is toch een fantastisch signaal. Betekent dat ik nog een gezond lichaam heb. En dat is niet iedereen gegeven. En dat gegeven maakt dat ik tevreden ben.