De 59e dag: "Halte Jacquaire et Anne et Albane

De 59e dag: Halte Jacquaire en Orthez et "Anne et Albane"

Ik heb slecht geslapen afgelopen nacht. Daar waren twee oorzaken voor aan te wijzen. Enerzijds omdat de nachttemperatuur buiten niet daalde onder de 21 graden, waardoor het binnenshuis in de refuge snikheet bleef. We hebben de ramen tegen elkaar open gezet, maar er stond geen zuchtje wind.
De tweede reden was gelegen in het feit dat er muggen aanwezig waren en dan ook nog "bloeddorstige monsters" die het op mij hadden gemunt. Het smeersel wat ik bij me heb ter preventie van beten en tegen de jeuk als de "roofdieren" hebben toegeslagen, had ik onder in mijn rugzak zitten, die al helemaal gereed stond voor vertrek op deze maandagochtend. Ik wilde mijn kamergenoot nu uit zijn slaap halen door midden in de nacht te gaan rommelen in die rugzak. Achteraf had het best gekund, zo zei Wil mij deze ochtend, want hij had zijn gehoorapparaat uitgedaan! Maar al doende leer ik: deze avond ligt al het smeersel naast mijn bed.
Mede vanwege dat slechte slapen stond ik om 5.20 uur klaarwakker naast mijn bed en sloeg ik om 6.20 uur de deur van de refuge achter mij dicht om aan de wandeling te beginnen van ongeveer 30 kilometer naar het stadje Orthez, dat overal op borden wordt aangeduid als "ville de caractère" of als "Orthez, la (Re)belle".
En ik denk dat het in vroegere tijden een stadje met karakter is geweest, met een middeleeuwse oude kern, maar de stad is duidelijk geconfronteerd (geweest) met een economische malaise. Veel winkels in het centrum hebben de deuren moeten sluiten. Op de deur van de bakker om de hoek van de refuge waar ik verblijf, prijkt een affiche met de tekst: "liquidation juridiciaire". Kortom, over de kop en de deur gesloten, fermé.
Dat gold deze dag niet voor de kerk Saint Pierre in het centrum van Orthez. Ik heb deze kerk deze namiddag bezocht om mijn belofte in te lossen. Gisteren beloofde ik aan vriendin Bej om voor haar partner Ad en voor haar een kaars te laten branden, als metaforische steun (op afstand). Verbondenheid in licht en warmte als bemoediging. Gisteren, nota bene op zondag, was de kerk in Hagetmau gesloten. Vandaar het ontsteken van de kaarsen deze dag. Kaarsen, eentje voor Bej en Ad en eentje voor allen die op een of andere wijze steun kunnen gebruiken. Velen hebben, zo blijkt uit de reacties, een kaars voor Bej en Ad opgestoken. Een mooi gebaar.
Om 6.20 uur vertrokken deze ochtend en rond 13 uur was ik op de plaats van bestemming. Het wandelen ging ondanks de slechte nachtrust goed. Het was heerlijk weer om te wandelen. De temperatuur was na het opkomen van de zon gezakt onder de twintig graden en het was zwaar bewolkt. Geen hitte en gedurende de ochtend was er op bepaalde momenten zelfs sprake van een heerlijke verfrissende nevelregen. Het aantrekken van een poncho of regenjas was zeker niet nodig.
En.....,,.ik was op tijd in Orthez, want even na mijn aankomst is er sprake geweest van een stevige regenbui. Sommige pelgrims die na mij arriveerden droegen bij aankomst wel degelijk een poncho. Een prachtig hulpmiddel om de rugzak droog te houden, maar het "ding" is verstikkend warm en leidt tot een exorbitant transpireren.
Het was vooral een mooie wandeling, en behoudens Wil die mij ergens na 11 kilometer passeerde, ben ik vrijwel niemand tegengekomen. Het was mooi, maar tegelijkertijd ook heel zwaar. Ik ben duidelijk op weg naar de Pyreneeën en er moest al flink geklommen worden. De afdalingen waren ongelukkigerwijs even steil, wat het lopen, het dalen, heel erg inspannend maakt.
En ergens, op de helft van het traject van deze dag, passeerde ik twee "grenzen". Ik verliet het departement Les Landes en trok binnen in het laatste departement dat ik in Frankrijk zal doorkruisen: Pyrénées Atlantique. De tweede grens is in wezen een nietszeggende en fictieve grens: vandaag passeerde ik de grens van 1500 kilometer. Vanaf 1 april tot en met heden heb ik nu 1520 kilometer gewandeld. Een immense afstand. Voor mij is het passeren van deze nietszeggende grens van een meer psychologische betekenis. En nu op weg naar de 2000.
Ik verblijf deze avond en nacht in "Halte Jacquaire", met de mooie naam "Hôtel de la Lune", een prachtige refuge in een kasteelachtige toren. Een heel mooi onderkomen voor 6 personen, en deze avond volledig bezet door Nederlanders. Een Hollandse enclave in Orthez.
Om 18.00uur meldde zich een vrijwilliger van de beheersstichting, Jean Pierre, bij het refuge om de credentials te "tamponneren" (de geloofsbrief voorzien van een stempel) en om de bijdrage van € 8,-- per persoon in ontvangst te nemen. Een gering bedrag voor een volledig ingerichte refuge, inclusief een wasmachine (incluis waspoeder) en een droger. In wezen is de refuge "een geschenk" van de gemeente Orthez en alle inwoners aan de pelgrims die hun stad bezoeken. Een prachtig gebaar.
Het was even zoeken in Orthez. In het centrum vroeg ik om hulp aan twee jonge dames, middelbare scholieren, beiden 16 jaar. Zij liepen mee richting het refuge, en omdat daar een aanwijzing te lezen was dat je je moest melden bij het gemeentehuis, hebben zij mij ook daar naar toe begeleid. Leuke meiden, zeer behulpzaam, luisterend naar de namen Anne en Albane. Beiden geïnteresseerd naar mijn beweegreden om deze pelgrimage te maken. Beide meiden overwegen om rechten te gaan studeren als zij de middelbare school hebben afgerond. Verschrikkelijk leuk om zulke behulpzame mensen op mijn CAMINO te ontmoeten.
Ik verwacht aanstaande donderdag in de grensplaats Saint-Jean-Pied-de-Port te arriveren. Een laatste stop in Frankrijk. Een dorp dat zich volledig heeft ingesteld op de pelgrims. Veel kappers, veel schoenmakers en nog andere speciaal zaken.
Morgen trek ik verder richting Osserain. Ruim 25 kilometer verderop. Met het nodige klim- en daalwerk.