De 58e dag: "la Fête des Mères" en verdriet

Elke dag opnieuw zoek ik naar een geschikte plek om mijn verslag te schrijven. Ditmaal zit ik in een bar in het zeer-zuid-Franse Hagetmau. Ik duid het als "Zeer-zuid-Frans", omdat ik vandaag voor het eerst een arena ben tegengekomen in dit stadje. Een arena voor het stierenvechten (Franse stijl, waarbij de stier niet gedood wordt). En de bar waar ik plaats heb genomen heeft een aardige naam. Het getuigt van humor van de eigenaar van deze horecagelegenheid om je etablissement "lesoitantedix" te noemen, een ludieke knipoog-variant op het alom bekende "standje 69" (in het Frans "soixanteneuf").
Vandaag heb ik een relatief korte afstand gelopen van 17 kilometer. Ik heb gekozen voor deze optie om een tweetal redenen. Op de eerste plaats omdat de "refuge minucipal" in Beyries, 11 kilometer verderop, wegens bouwwerkzaamheden is gesloten en op de tweede plaats omdat er deze dag een temperatuur werd verwacht die de Franse mussen dood van het dak zouden doen vallen. En het is heet geweest, niet heel warm, maar heet. En het was broeierig benauwd.
En omdat ik deze ochtend om 7 uur ben vertrokken uit Saint-Sever heb ik op deze namiddag een "vrije middag" genoten. Ik meldde mij om 11 uur al bij het gemeentelijke (overdekte) zwembad om de toegangscode te kopen voor € 5.50 voor het "Relais des Saint-Jacques". Een prima lokatie, voorzien van alle gemak. Goede bedden, een goed ingerichte keuken, redelijke sanitaire voorzieningen en een wasmachine en -droger.
En deze namiddag heb ik vooral NIETS gedaan. Heerlijk. En naast dat NIETS, dat met name bestond uit een zeer lange siësta, heb ik ook nog mijn kleding gewassen, de was in de zon gedroogd, de schoenen opnieuw ingevet (echt heel hard nodig om het schoeisel te blijven behandelen) en naar de "soixantedix" getrokken om het verslag van deze dag te schrijven.
En terwijl ik hier in de bar vertoef zie ik Ans en Jolande weer voorbijtrekken, richting het "relais" waar ik deze nacht ook verblijf, samen met Wil van der Velden uit Geldrop en de twee andere Nederlanders, vader en dochter, Dick en Iris. Kortom "les Hollandais" hebben deze refuge volledig bezet.
Ik heb samen met Ans en Jolande, respectievelijk uit Gemert en Elsendorp, een aantal dagen opgelopen in noord-Frankrijk. In Vézelay namen we afscheid van elkaar. Zij liepen verder over de zuidelijke variant via Nevers, ik de noordelijke historische route via Bourges. En dat afscheid was eind april. En nu eind mei ontmoet ik ze weer. Mooi, ook dat is de CAMINO.
Mijn dag begon echter zeer ongemakkelijk en ik was verdrietig. Deze ochtend, 300 meter na de start in Saint-Sever bemerkte ik dat het gedenksteentje van Anneke verdwenen was. Het steentje hing in een netje aan de voorzijde van mijn rugzak. Waarschijnlijk ten gevolge van het hevige transpireren is het netje gescheurd. Dat moet ergens op zaterdagmiddag, de -avond of deze zondagochtend zijn gebeurd. Ik weet dat zeker omdat ik op zaterdagochtend het steentje nog een keer heb gefotografeerd. Na ontdekking van het verlies ben ik gestopt en omgedraaid en ben ik terug gelopen naar de refuge. Alles goed nagekeken in de refuge en onderweg ook opgelet of de gedenksteen na vertrek niet op straat was gevallen. Ik heb de gedenksteen niet kunnen vinden. En dat maakte mij verdrietig. Ik baalde enorm, ik had het steentje al bijna 1500 kilometer bij (mijn hart) gedragen en nu heeft het steentje -geheel onbedoeld- ergens in het zuid-Franse Les Landes een plaats gekregen. Anneke is echter niet uit mijn gedachten. De steen was een metafoor. En ik zal een nieuwe steen zoeken en deze verder met mij dragen. Niet tot Santiago de Compostela, maar ik zal die steen achter laten op het hoogste punt van mijn CAMINO in noord-Spanje. En dat betekent uiteindelijk dat er op twee plaatsen in Zuid-Europa een herinneringssteentje met de naam van de op 21 juni vorig jaar overleden Anneke zal liggen. Een mooie gedachte, maar het verdriet deze ochtend was er niet minder om.
Verdrietig ook omdat ik gisteravond van mijn eega Lia een bericht ontving dat de partner (Ad) van haar vriendin Bej (ik schreef in een eerder over deze vriendin), het afgrijselijke bericht heeft ontvangen dat er in zijn hersenen sporen van tumoren zijn gevonden. Ad sukkelt al enige jaren met zijn gezondheid, en er sprake van een recidive. Wat dit betekent is nu nog onbekend. Ik heb daarop gisteravond per app contact met Bej gehad. Zij zou het zeer op prijs stellen als ik dit verdrietige bericht niet geanonimiseerd in het verslag zou opnemen: "zo denken er meer mensen aan ons en dat brengt energie en wie weet waar dat goed voor is!". Ik beloofde haar vandaag een kaars voor Ad en haar op te steken.
Helaas heb ik dat plan niet kunnen uitvoeren omdat de plaatselijk kerk van Hagetmau gesloten is. Ik ga deze avond nog een keer kijken of deze dan wel toegankelijk is. En mogelijk kunnen meer mensen een kaars branden voor Ad en Bej om op deze wijze een keten van verbondenheid van licht te creëren. Je hoeft Ad en Bej niet te kennen om dat licht te ontsteken. Het zal hen tot een enorme steun zijn.
De Fransen vieren vandaag Moederdag: "la Fête des Mères". Ik sprak daarover deze ochtend tijdens een korte (en enige) pauze met de alleraardigste Josette, een oudere dame, in het dorpje Horsarrieu. Ik pauzeerde daar omdat ik adem te kort was gekomen om het op een heuvel gelegen dorpje te bereiken. Ik heb het gevoel dat ik zulk een steile helling nog niet eerder heb "genomen". Een ware kuitenbijter die waarschijnlijk ook niet door de fascinerende Tom Dumoulin op de fiets veroverd had kunnen worden. Waarschijnlijk was hij halverwege de helling met zijn fiets achteruit gerold.
Josette, waarschijnlijk tweede helft zestig, was op weg om naar de tegenover haar woning gelegen kerk te gaan. Zij was de sleutelbeheerder en de kerk moest geopend worden. Het was zondag, maar er zou die dag geen kerkelijke viering zijn. Maar er werd wel drukte verwacht in de kern van het 600 zielen tellende dorp omdat om 11 uur er een bijeenkomst zou zijn in het gemeenschapshuis. Het hele dorp was door de burgemeester van het dorp uitgenodigd om alle moeders van het dorp in het zonnetje te zetten. Josette had alle tijd van de wereld en was een aangename gesprekspartner. Maar ik moest verder, verder naar Hagetmau. We namen hartelijk afscheid van elkaar en zij wenste mij een "bon courage".
Vriend Rob deed mij per Facebook een suggestie aan de hand om mijn sinds 1 april jongstleden niet gewassen wandelsokken (zie verslag van de 57e dag) te deponeren in de buurt van de irritante Monsieur Haricot. Een uitstekende gedachte. Ik heb deze suggestie echter niet hoeven uit te voeren, omdat Monsieur Haricot gisteren in de hitte een "voorsprong" van 17 kilometer op mij heeft genomen. Of met andere woorden, deze vervelende Parijzenaar, is waarschijnlijk definitief uit mijn gezichtsveld verdwenen. Het woord "voorsprong" is echter in de context van de CAMINO geen passend begrip. In de CAMINO bestaan geen voorsprong, geen achterstand, zijn er geen winnaars en zijn er zeker geen verliezers.
Ik ga dit verslag afsluiten en keer terug naar de refuge. Nog even wat rusten en dan op zoek naar een gezellig restaurantje. We zitten in het diepe zuiden en dat betekent dat deze pas geopend worden rond 19.30 uur.
Een bijzondere dag vandaag. Met verdrietige momenten, maar ook een dag waarop ik rust heb kunnen nemen. Rust om mijn lichaam te laten recupereren, rust ook om mij mentaal voor te bereiden op de zware etappes die er gaan komen, richting de Pyreneeën.