De 54e dag: de balkende ezel en de ezel

Het verblijf gisteravond bij de van oorsprong Nieuw Zeelandse familie Davis in Bazas was uit de kunst. Een gezellige avond gehad en ik heb geweldig geslapen in het heerlijke echte bed in de mooie grote kamer. Om 8 uur deze ochtend werd het ontbijt geserveerd. In stijl en met stijl. De Fransen missen in alle opzichten stijl bij het ontbijt. Er worden geen borden op tafel gezet, maar het "voer" ligt voor het grijpen op de met een plastic zeiltje bedekte tafel. Koffie wordt uit een soort van trog gedronken (het werkwoord "slurpen" is eigenlijk meer op zijn plaats) en in wezen wordt er niet meer geserveerd dan stokbrood, keiharde boter en altijd jam. Vleesbeleg en kaas ben ik tot op heden bij geen enkele Franse ontbijttafel op dat zeiltje tegengekomen. De familie Davis presenteerde het ontbijt daarentegen met stijl. Een sierlijk gedekte tafel, met borden, met zachte boter, en met veel fruit.
Hoe anders is mijn huidige onderkomen in Captieux, het dorp waar ik zal overnachten. Ik slaap deze nacht weer in een "refuge municipal", een sobere plek om te overnachten, die door de gemeenschap van Captieux voor een "zacht" prijsje van € 10,-- aan de pelgrims ter beschikking wordt gesteld. Ingericht voor 6 personen en er zijn ook nog twee noodbedden beschikbaar.
Vandaag slapen we met 5 personen. Guy is weer hier, Brigitte is ook aanwezig (eigenlijk zijn het Brigitte én Brigitte, want zij praat continu tegen zichzelf) en het kon niet anders: mijn "grote vriend" Monsieur Haricot, de uiterst rare snijboon uit Parijs is ook weer aanwezig. Én er is een Brusselse Guy Legrand aangeschoven. Hij doet de CAMINO in jaarlijkse parten van ongeveer 300 kilometer. Hij loopt iedere dag wat kortere afstanden en hij keert aanstaande maandag vanuit Bordeaux per TGV ((de Franse super-sneltrein) via Lille weer terug naar de Belgische hoofdstad. Guy is met vroegpensioen en was landbouwkundig ingenieur in de suikerindustrie in Tienen. Een stadje in België dat ik gepasseerd ben in mijn eerste week van mijn CAMINO en ik heb de grote suikerfabriek toen ook op een korte afstand gepasseerd. Deze avond zouden ook de twee dames (zeker niet het allervriendelijkste setje dat ik ooit in mijn leven heb ontmoet) uit Orléans aansluiten. In Saint Ferme, een paar nachten geleden, sliepen we nog in dezelfde refuge. En gisteren ontmoette ik hen nog op het plein voor de Cathédrale Saint Jean Baptiste in Bazas. De fysieke conditie van een van hen liet het echter niet meer toe om de CAMINO vandaag te vervolgen, zo vertelde de Franse Guy mij deze avond. Ze zijn (enigszins) teleurgesteld per trein teruggekeerd naar Orléans. Ik ben echter niet verbaasd dat deze zeer corpulente dame de tocht heeft moeten beëindigen. Ik heb haar een aantal keren zien wandelen en ik vroeg mij toen al af hoe lang zij dit nog zou kunnen volhouden.
Tegen 8.45 uur heb ik de prachtige woning van de familie Davis in Bazas achter mij gelaten en ben ik met mevrouw Davis richting het grote kathedrale plein gelopen. Zij heeft mij op dat plein duidelijk gemaakt hoe ik de route van de CAMINO weer kon oppakken en zij heeft mij nog een adres van een bakker aangereikt. De gastvrouwe liep een eindje met mij op, omdat zij om 9 uur een afspraak had met haar wandelclub. Een rondje Bazas van 10 kilometer iedere woensdagochtend.
Vandaag stond er voor mij relatief korte tocht op de agenda. Bijna 20 kilometer naar het dorpje Captieux. En voor het eerst sinds een lange periode was het droog, de gehele dag. Het was zonnig. Zeer zonnig. Om 8 uur nog met een bescheiden temperatuur van 14 graden, maar rond 15 uur werd de de dertig graden "aangetikt". Even na 19.30 uur was het nog immer 28 graden.
De wandeling verliep van begin tot het einde over een voormalig traject van de SNCF ("Société Nationale des Chemins de Fer", de Franse spoorwegen). Bijna 20 kilometer één recht wandelpad. Af en toe was het traject "doorsneden" omdat een voormalig spoorwegviaduct niet meer bestond. Dit betekende dat er een paar keer een gemarkeerde passage moest worden gevolgd. Stijl omlaag, om daarna weer stijl te klimmen. En een beperkt aantal keren moest er een route departementaal worden overgestoken.
Op het gehele traject ben ik één wandelaar tegengekomen. Dat was een aantal kilometer na de start in Bazas. De heer, Gérard Myriam, wenste mij een goedemorgen en vroeg hoe het mij verging. We kwamen met elkaar in gesprek en hij vertelde me dat hij in 2006 de CAMINO had gelopen vanuit zijn woonplaats Bazas naar Santiago de Compostela. Een tocht van 1100 kilometer. Hij had de tocht in 42 dagen gelopen. Hij zal ongetwijfeld 42 dagen aan het wandelen zijn geweest , maar of de kilometrage klopt? Ik weet echt niet.
En behalve Gérard ben ik geen enkel mens tegen het lijf gelopen. Niemand. Twintig kilometer niemand. Alleen onderweg, alleen, met alleen de mooie natuur om mij heen, de stilte, "the sound of silence", de vogels en de vele hagedissen die ik op mijn weg zag "wegschieten". Geen slangen vandaag, althans ik heb geen slang waargenomen. Wel werd ik ergens op het traject welkom geheten (of juist niet!!!??) door een balkende ezel. Toen ik de ezel aansprak stopte hij met het produceren van het oorverdovende gebalk. Ik heb het kort op video vastgelegd.
En deze ezel deed mij denken aan aan die jonge vrouw uit de regio Helmond die ergens in de eerste week van mei vanuit haar woonplaats naar Santiago de Compostela is vertrokken, samen met een "geleende" ezel. Ik heb het krantenbericht gelezen dat ik toen kreeg toegestuurd van Renée Hoogers-Valken en van mijn dochter Sterre. Ik ben benieuwd hoe het haar vergaat op de lange tocht. Voor haar niet eenvoudig en zéker ook niet voor die ezel.
Gistermiddag en -avond maakte ik mij enigszins zorgen over een van mijn tenen aan mijn linkervoet. De teen (naast de kleine teen) voelde heel erg pijnlijk aan. De nachtrust heeft de pijn niet helemaal laten verdwijnen. Daarom heb ik deze teen deze ochtend extra goed verzorgd en "ingepakt" in een Compeed pleister. De eerste kilometers was ik mij zeer bewust van de aanwezigheid van deze teen, maar geleidelijk aan is de pijn gedurende de niet al te lange en vlakke tocht verdwenen. Ook nu in de avond ben ik pijnvrij.
Morgen staat de monsteretappe van ruim 35 kilometer naar Roquefort op de agenda. De méteo voorspelt een temperatuur van rond de 36 graden. Ik loop weliswaar in een bosrijke omgeving met redelijk veel schaduw (l'ombre) maar de "deskundigen" hebben mij verteld dat vanaf 12 uur de zon pal boven je staat en dat er vanaf dat moment van "l'ombre" niet veel sprake meer zal zijn. Op het gehele traject zijn er geen winkels en geen horecavoorzieningen. Ik heb deze avond in Captieux in de plaatselijke mini-Proxi-supermarkt de nodige proviand ingeslagen. Veel water (3 liter), zoute pinda's (in verband met zout-huishouding), broodjes die wat langer vers blijven, Emmentaler kaas, een stuk worst en bananen. En daar zal ik het mee moeten doen. En dan hopen dat er ergens wat picknick-tafels zijn geplaatst. Die heb ik deze dag echt gemist. Bij mijn enige rustmoment heb ik bij een plaats van houtvesters even gezeten op een boomstam. Niet echt de ideale gelegenheid om het lichaam de broodnodige rust te geven. Maar het is de CAMINO en ik moet het doen met hetgeen ik op mijn weg, mijn CAMINO, tegenkom. Dat geldt voor alle pélerins. En dag geldt al jaren, eeuwen, zo. De CAMINO heeft zijn unieke uniciteit en een eigen zeer bijzondere dynamiek. Het blijft mij fascineren. Dag in dag uit. Dat geldt voor deze 54e dag, dat gold voor de 53 dagen vanaf 1 april tot de dag van vandaag en dat zal blijven gelden voor alle dagen die nog voor mij liggen.