De 50e dag: cinquante nuances de grey et tombé

"Cinquante Nuances de Grey", "Vijtig Tinten Grijs" is een erotische roman van de Britse schrijfster E.L. James dat in 2011 een internationale bestseller werd. Begin 2013 waren er wereldwijd 60 miljoen exemplaren van dit boek verkocht. En deze ochtend en een deel van de middag gingen mijn gedachten uit naar de titel van het boek. Dus niet de inhoud van deze erotische triller, maar alleen de titel van deze "pageturner" kwam in mijn geest boven drijven vanaf 7.15 uur deze ochtend. Op dat tijdstip verliet ik de refuge municipal. Als eerste van de 5 pelgrims om allereerst te boulangerie (bakker) te frequenteren. Nadat ik het noodzakelijke rantsoen had ingeslagen, vertrok ik richting Port-Sainte-Foy, gelegen aan de rivier de Dordogne. Ik werd eigenlijk vanaf de start gevolgd door Brigitte, de Parisienne. Uiteindelijk heb ik vrijwel de hele ochtend met haar opgetrokken. Brigitte spreekt werkelijk geen woord Engels, dus als er al geconverseerd moet worden dan zal ik het in het in de Franse taal moeten doen. Daarbij heeft Brigitte de in mijn ogen uiterst vervelende en irritante eigenschap dat zij mij telkens meent te moeten corrigeren als mijn uitspraak niet in lijn is met wat het ABF (Algemeen Beschaafd Frans) voorschrijft. Of ze kijkt zeer verwonderd op wat ik precies met een bepaald woord zou bedoelen. Andere Fransen begrijpen het meteen, of doen hun best om mij te begrijpen, neen Brigitte is zo'n wijsneus die of lerares is of eigenlijk lerares had willen worden.
En niet vanwege Brigitte dacht ik aan de titel van de erotische thriller. Daar was zeker geen aanleiding voor. Neen, die titel kwam bij mij "binnen" vanwege de overmatige inspanningen van de god van de regen Pluvius. Daar waar ik deze Pluvius al een paar maal een volledig verzorgde vakantie had gegund, maakte hij het deze ochtend en een deel van de middag wel heel erg bont, beter gezegd, maakte hij het wel heel erg grijs. De hemel, de lucht, "la viel" bestond deze ochtend en een deel van de middag uit zeer vele tinten grijs. Grijs en iets anders dan grijs. Op een panoramisch punt in de route met de prachtige naam "Belle Vue" (mooi uitzicht) was er alleen grijze lucht waar te nemen. Het ongetwijfeld prachtige uitzicht was geheel in 50 tinten grijs gehuld.
Tot 14 uur hebben we vanwege die overvloedige regen onafgebroken in de poncho moeten lopen en dan beseffende dat op het gehele traject van start tot finish geen enkele horecagelegenheid zou worden aangetroffen. Helemaal niets, zelfs de kerken in de gehuchtjes die we passeerden waren allemaal afgesloten (vrees voor kerkroof). Dat betekende doorwandelen en kijken of er ergens een overkapping te vinden was waar even gerust en geschuild kon worden. En dat is éénmaal deze ochtend gelukt. Nadien om 14 uur, we hadden toen inmiddels al 25 kilometer van de uiteindelijke 36.5 kilometers afgelegd, was het droog en konden we de poncho's opbergen en gebruik maken van de gemeentelijke picknickplaats naast La Mairie in het gehucht Monfaucon. We liepen toen met drie personen, want in Fraisse had Marc zich bij ons aangesloten. Guy is ons ergens in een eerder stadium gepasseerd en hij is verder niet bij te houden. Tijd van aankomst was echter niet echt veel eerder, omdat Guy onderweg de weg was kwijtgeraakt.
En Monsieur Haricot, heb ik deze ochtend heel even ontmoet toen ik op het punt stond te vertrekken. Deze uiterst "rare snijboon" was echter al in de refuge in Port-Sainte-Foy, toen Marc en ik daar arriveerden rond 17.30 uur. Monsieur Haricot heeft echter een "doodzonde" begaan op deze dag. Ik had van Marc gehoord dat hij was ingegaan op een uitnodiging voor een kop koffie van een vriendelijk heer ergens op de route. Marc had deze uitnodiging afgeslagen en was doorgewandeld. Laat in de middag in de refuge vertelde Monsieur Haricot, dat de koffie gevolgd was door een lunch en ik heb sterk het idee dat hij tijdens die -qua tijd uit de hand gelopen- middagmaaltijd, ook de nodige alcohol naar binnen heeft geschoven. De eigenaar des huizes heeft hem toen per auto naar de eindbestemming gebracht. Een doodzonde in de CAMINO-doctrine. Tenzij hij morgen met een auto of openbaar vervoer weer teruggaat naar de plaats waar hij in de auto is gestapt. Toen ik hem deze avond deze suggestie deed, was hij natuurlijk oostindisch doof.
We liepen deze dag weer door een wonderschone natuur. In de ochtenduren vooral in een zeer bosrijke omgeving. De paden waren erg modderig en glad. En er stonden op sommige plaatsten grote plassen water op onze looproute. Dan was het zoeken naar een "droge" weg.
Ergens bij kilometer zeven werd het bospad letterlijk "gedwarsboomd". Een grote boom was geheel en al met wortel losgekomen van moeder aarde en maakte het voor Brigitte en mij onmogelijk om verder te lopen. Dat impliceerde dat we over die grote boomstam moesten klauteren. Ik ging als eerste en toen ging het gruwelijk mis. Hoe het precies gebeurde weet ik niet meer, maar ik gleed weg en viel aan de andere kant van de boom in de modder. Gelukkig kon ik mij nog draaien in mijn val, en gleden de wandelstokken naar voren weg. Ik voelde wat pijn in mijn pols, maar deze pijn trok in de volgende 15 minuten weg. Als een galante Nederlandse heer heb ik nadien Brigitte geholpen om over deze hindernis te geraken. Ik had natuurlijk bij het nemen van deze versperring eerst mijn poncho en dan mijn rugzak moet afdoen, om deze dan vervolgens weer aan te trekken aan de andere zijde van de boom. Ik weet hoe het moet, maar bij deze slechte klimatologische omstandigheden kan ik mijn genomen (verkeerde) beslissing ook wel weer begrijpen. "Hij was een beetje dom", zou de huidige koningin maxima gezegd kunnen hebben (refererend aan een uitspraak van haar in 2001).
Maar het is een belangrijk leerpunt. Ik had gemakkelijk mijn pols kunnen breken omdat ik niet alleen met wandelstokken loop, maar vooral omdat deze stokken met een lus om mijn polsen zijn bevestigd. Als de stok niet naar voren was weggeschoven had ik ongelukkigerwijs en mogelijkerwijs deze CAMINO hebben moeten afbreken.
De tocht vandaag was op zich heel mooi en aantrekkelijk maar op sommige punten ook te kwalificeren als heel zwaar en ook heel gevaarlijk. Enorme steile hellingen moesten er in deze monsteretappe genomen worden. Zo was er ook een passage waar op de paden van de hellingen een nieuwe leemlaag was aangebracht. Door al het overtollige vocht van Pluvius, bleef deze leem plakken onder je schoenen en dat stapelde zich op. Ik voelde mij per stap weer een paar millimeter groeien. Zeer gevaarlijk traject omdat deze modder onder je schoenen ook weer "heerlijk" glijdt op de leemlaag op het pad. En er was geen berm aanwezig waarop gewandeld kon worden. Het uiterste gevaar zat deze keer in de staart van deze etappe. Vlak voor de aankomstplaats moest er gedaald worden op een pad dat spiegelglad was (geworden) van de modder en ook erg risicovol was vanwege de "rolling stones". In het routeboek staat aangegeven: "voorzichtig, steile en gevaarlijke afdaling". Vraag is hier aan de orde of het verantwoordelijke genootschap in Frankrijk geen onverantwoorde risico's neemt, met name als de weersomstandigheden deze afdaling hebben getransformeerd in een echt heel gevaarlijke "roetsjbaan". Ik denk dat Marc en ik over dit traject van 150 meter zeker 10 minuten hebben gedaan. Moet er er bij zeer regenachtig weer geen alternatief worden aangeboden?
Ik ben blij dat ik het laatste stuk met Marc heb gelopen en eerder ook met Brigitte. Een veilig gevoel. Brigitte is echter -gepland- eerder afgehaakt, ongeveer 5 kilometer voor Port-Sainte-Foy. Zij vond een tocht van 36.5 kilometer te lang en had een gîte gereserveerd in een gehucht. Morgen wil ze deze "schade" weer inlopen, omdat ze evenals "Haricot", Guy, Marc en ik willen overnachten in het "Associatif de la Voie de Vézelay" in Saint-Ferme. Daar her-ontmoet ik hospitalier (gastheer) Eric weer. Ik ontmoette hem eind april tijdens mijn overnachtingen in Vézelay. Een uiterst gastvrije en sympathieke vrijwilliger.
Deze dag ontving ik een verrassend mooien warm bericht van mijn Engelse vriend Robert, die al sinds jaar en dag woonachtig is in Eindhoven en getrouwd is met de Nederlandse Efri. Trouwe volgers van mijn blog evenals hun zoon Olivier. Zij verblijven dit weekend in de UK, in York, omdat daar de as van de recent overleden vader van Robert vanuit een vliegtuig is uitgestrooid onder RAF-eerbetoon. Roberts vader was een vooraanstaand navigator in de Tweede Wereldoorlog en heeft met zijn missies richting Duitsland (Oost-Brabant passerend) een wezenlijke bijdrage geleverd aan onze vrijheid. En op deze voor Robert en zijn gezin zulk een emotionele dag stuurt hij mij per Whatsapp een foto met tekst. Bij de herdenkingsdienst in Selby Abbey hebben ze kaars voor mij aangestoken. Een ongelooflijk warm gebaar van ware vrienden. Ik voel de warmte van het licht, hun warmte en tegelijkertijd krijg ik er een brok van in mijn keel. Ik werd bij het lezen van het bericht heel erg stil.
Een zeer oud Nederlands gezegde luidt: "Na gedane arbeid is het goed rusten".
Ik voel aan mijn lichaam dat het vandaag een uiterst extra inspanning heeft moeten leveren. Ik ga naar bed met gedachte aan die brandende kaars van Robert, Efri en Olivier, maar ook met de gedachte aan allen die mij op de voet volgen, die al eerder een kaars voor mij hebben laten branden, die mij iedere dag mooie berichten sturen........dit doet mij heel erg goed. Ik zal zeker deze nacht heel goed slapen.