De 47e dag: een oranje getinte dag en "gebroken"

Ik ben zojuist teruggekeerd in het "Gîte Amis de Saint Jacques" in Périgueux. Het is even na 22 uur en we zijn met 5 pelgrims en de hospitalier (gastheer) wezen eten in een West-Afrikaans restaurant, 50 meter verwijderd van mijn komende nachtelijke onderkomen.
Ik was klokslag 18 uur binnen in de Gîte. Snel gedoucht en kleding gewassen om samen met de vier andere pelgrims en de hospitalier te gaan eten.
Om 8 uur deze ochtend verliet ik het prachtige onderkomen in Lauzélie (een gehucht, in de Franse taal "un lieu dit") behorende bij Négrondes, dat eigenlijk ook omschreven moet worden als een gehucht, maar hier ten Franse lande wordt aangemerkt als een (van de 36000!) gemeente (met alle toeters en bellen).
Het was een mooie tocht, deze keer vooral door een zeer bosrijke omgeving in de Perigord Vert, dat vooral bekend staat om zijn zeer smakelijke truffels, op weg naar het prachtige stadje Périgueux. Onderweg bijzondere beesten gezien, redelijk wat slangen en veel hagedissen.
Maar de schoonheid van de natuur kon niet opwegen tegen de zwaarte van deze etappe. Het was zwaar, heel zwaar. Redelijk wat klimwerk, maar het was vooral heel warm en heel benauwd. De eerste helft van de wandeltocht verliep redelijk en ik heb rond het middaguur (ongevraagd) plaats genomen op een beschikbare stoel in een tuin van een privé-huis, om én op adem te komen, én om af te koelen én om wat te lunchen. Toen ik daar een half uur in de tuin zat passeerde Monsieur Haricot (zie verslag van de 46e dag) en hij werd vergezeld door een dame en een heer. Later op de dag zou ik het trio nog tegenkomen.
Het middagsessie verliep (bijna) desastreus. Ik voelde zelfs geen pap in de benen, maar louter een fluïde non-kracht. Het was een verschrikking en ik had de idee dat ik de meet in Périgueux nimmer zou bereiken. Ik transpireerde zeer hevig en het transpiratievocht kwam in straaltjes dwars door de hoofddoek heen. Vaak keek ik even naar het klompje dat ik van Hilde had meegekregen, naar de Christoffel die altijd aan het bosje autosleutels had gehangen van mijn in 2007 overleden vriend Cees Vermelis, een inspirerende priester in hart en nieren. En ik keek naar het gedenksteentje van Anneke dat ik straks in Spanje op het hoogste punt van de CAMINO zal achterlaten. En ik dacht aan het thuisfront. Vier elementen die ik "op mijn hart" draag. Ik kreeg er energie van en ik praatte mij zelf, echt hardop, weer moed in. En dat was hard nodig, want ik denk dat ik op sommige momenten een snelheid ontwikkelde van niet meer dan één kilometer per uur. Zo zwaar was het tot op heden nog niet geweest, en ik moest heel diep gaan om uiteindelijk de prachtige "Cathédrale Saint Front" van Périgueux te bereiken. Nergens op de bijna 30 kilometer was er een rustpunt geweest om iets te drinken. Ergens na 20 kilometer heb ik bij een bouwproject aan een uitvoerder om water gevraagd. Zelfs tweeënhalve kilometer vóór het centrum van Périgueux moest ik nog een stop inlasten bij een groot winkelbedrijf (supermarkt) om daar op het terras wat te rusten en wat koude frisdrank in te nemen. Zo dicht bij de meet, en dan nog ruim vijf kwartier gerust. Ik zag geen andere mogelijkheid, want één ding wist ik zeker: zonder deze extra rust zou ik de Cathédrale en de gîte nooit bereiken.
Rond kilometerpunt 15 kwam ik het eerder genoemde trio (Monsieur Haricot en de dame en heer tegen). Zo hadden een rustpauze gehad bij een nog gesloten luxe natuurcamping (glamping midden in een groot bos) waar overigens de hoofdleiding van het water was afgesloten. Ik ben een paar kilometer achter het trio aangesjokt en alleen de heer was even geïnteresseerd in mijn wel en wee. Het was Gérard, een gepensioneerde bouwondernemer, die samen met zijn vrouw Chantal een dagwandeling aan het maken was, mede in het kader van de voorbereiding op zijn CAMINO. Hij wil vanaf Saint-Jean-Pied-de Port in september naar Santiago de Compostela trekken. Heel even was er contact en voorts was het trio Fransen gericht op elkaar. Het deerde mij niet, want ik was te moe om te praten en door achter hen aan te sjokken, werd ik als het ware in een soort van fictieve slipstream meegezogen. Ik raakte echter steeds verder achter op en op een gegeven moment waren ze uit mijn gezichtsveld verdwenen. Ze hebben niet omgekeken, Rien!!
Om 16.30 uur bereikte ik de Cathédrale. Mijn credential werd getamponneerd en ik voelde de emoties in mijn opkomen. Ik heb uitgebreid de Cathédrale en de kloostertuin bekeken, maar ik heb vooral lang en stil op een stoel in de kerk gezeten. Zo maar, stil, heel stil met een heel tevreden gevoel. Mijn gedachten gingen in deze majestueuze Cathédrale met de imposante kroonluchters (les lustres) uit naar neef Hans en zijn eega Hetty, die sinds vorig jaar augustus geconfronteerd worden met een revalidatietraject wat zijn weerga niet kent. Een revalidatietraject dat opgestart werd na een geheel onverwacht en zeer ernstige ziekte bij mijn bijna leeftijdgenoot en wellicht meest sportieve neef die ik heb. Ik ben zo vol bewondering over H&H. Hij houdt mij tijdens mijn tocht via video's en digitale berichten op de hoogte van zijn vorderingen, ik informeer hem over hoe bij mij de vlag er bijhangt. Ik heb voor hem en voor haar een kaarsje laten branden bij Saint Antoine. Licht als een metafoor van nauwe verbondenheid en betrokkenheid. En dat bij de heilige waar mijn vader en moeder mij naar genoemd hebben.
En natuurlijk heb ik nog even in de Cathédrale de kapel van Saint Jacques bezocht. Daar kon ik niet aan voorbijgaan omdat de hele CAMINO draait om Saint Jacques, San Tiago en of te wel de Heilige Jacobus.
Nadien was het nog een kilometer wandelen naar de Gîte. Een hartelijk welkom door de hospitalier. Ik heb de uitnodiging aanvaard om samen met alle andere pèlerins te gaan eten. Met Monsieur Haricot (Clement), de Parisienne Brigitte, Marc uit Valenciennes en Guy, afkomstig uit Parijs. Zij kenden tot voor kort elkaar niet, maar trekken nu al den aantal dagen met elkaar op. Alleen laatstgenoemde beheerste de Engelse taal een heel klein beetje. Ik zag op tegen dit gastronomische samenzijn, omdat het in de lijn der verwachting ligt dat deze Fransen op een rappe wijze een gesprek aan tafel zouden aangaan in hun moedertaal. Alleen Guy probeerde mij af en toe in het Engels bij het gesprek te betrekken. Desondanks was de sfeer prettig en aangenaam en heb ik genoten van de Afrikaanse keuken.
Het was een zeer bijzondere dag, warm en zeer vermoeiend. Het was ook een bijzondere dag omdat de eerder genoemde Hilde haar verjaardag viert en ook nog La Reine de Pays-Bas (Koningin Maxima). Een Franse dag met een Nederlands oranje tintje.