De 43e dag: Limoges en een nacht bij de nonnen

Uiteindelijk is deze 43e dag, op zaterdag 13 mei, toch nog een pittige dag geworden.
Toen ik deze ochtend om 7 uur uit de refuge stapte om de plaatselijke bakker te bezoeken was het fris, maar nog droog. Toen ik echter om 8.15 uur met mijn wandeling van vandaag wilde beginnen was het weer raak. Het regende, weliswaar licht, maar ik moest mijn kleding daar op gaan aanpassen. Deze keer geen poncho. Ik schatte in dat de regenjas voldoende was en de rugzak werd "ingepakt" met een speciaal daarvoor bestemde hoes. Uiteindelijk werd het pas in de middag droog, maar voordat ik mijn eindbestemming, Limoges, had bereikt was het al weer bar en boos.
Ik moest deze dag flink doorstappen omdat ik én op tijd bij mijn refuge moest zijn én omdat ik nog wezenlijke spullen moest gaan kopen in een outdoor-zaak in Limoges. Mijn refuge was deze keer het klooster naast de kathedraal. Het klooster van de "Soeurs de Saint-François d'Assise". In een nonnenklooster heb ik tijdens deze CAMINO nog niet eerder geslapen en deze primeur wilde ik zeker niet mislopen. Ik had er een bed gereserveerd, maar ik kon worden ontvangen tussen 16 en 18 uur.
Ik arriveerde om 15.30 uur op de Place Saint Etienne, waar de kathedraal van Limoges al vele eeuwen hoog boven de stad uit rijst. Een bijzondere kathedraal qua architectuur en de gigantische toren is naar mijn idee uniek in zijn soort.
Deze ochtend vertrok vol goede moed in Saint-Léonard-de-Noblat. De eerste kilometers door de stad en de buitenwijken, maar toen stond er een onvervalste kuitenbijter op mij te wachten. Een enorme en stijle klim, geselecteerd door het verantwoordelijke Franse Sint Jacobsgenootschap, om de departementale wegen te ontwijken. Het effect was dat ik, met regenjas aan, zeer hevig transpireerde, daarmede veel vocht verloor en dientengevolge voelde ik de energie uit mijn lichaam wegtrekken. Het eerste uur wist ik met aanlooptraject inbegrepen en de klim slechts 3.85 kilometer af te leggen. En nadien duurde het even voordat mijn dieselmotor goed op gang kon komen. Mijn eerste stop maakte ik pas in een voorstadje van Limoges, Feytiat, omdat ik tot dat moment geen enkele gelegenheid was tegengekomen, om fatsoenlijk te pauzeren. Overigens was er in Feytiat ook geen horecagelegenheid maar het bushokje met zitje bood zeker uitkomst.
Vandaag was ik alleen op weg, seul en route! En dat beviel mij weer prima. Je bepaalt je eigen tempo, je kiest je eigen rustmomenten, je vertraagt omdat je voelt dat er minder snel gelopen moet worden en je versnelt omdat je voelt dat het lichaam deze extra inspanning zeer goed kan verdragen. Kortom, ik heb de volledige regie over mijn CAMINO.
Gisteren was mijn wandel"maat" Jacques plots uit mijn gezichtsveld verdwenen, en ik was opgelucht dat ik met deze (in mijn ogen) fantast niet meer verder hoefde op te trekken. Overigens maakten een aantal volgers er mij op attent dat er behoudens vriend Jacques uit Huijbergen, waarover ik gisteren gewag maakte, natuurlijk nog een Jacques aanwezig was. Te weten Saint-Jacques, in de Franse taal, de naamgever van deze CAMINO. Ik heb er in een van de eerdere verslagen al aandacht aan besteed. Het draait allemaal om de Heilige Jacobus, in het Spaans SAN TIAGO en in het Frans SAINT-JACQUES. Deze volgers wezen mij terecht op deze omissie mijnerzijds. Hoe dan ook, mede-pelgrim Jacques was ik kwijt en ik miste hem geen minuut.
Na ongeveer 8 kilometer zag ik honderden meters voor mij een verschijning opdoemen in een rode poncho. Het was Jacques, die er gisteren op een onbeschofte en asociale wijze tussen uit was "genaaid". Ik naderde hem langzaam omdat mijn tempo nu eenmaal iets hoger ligt dat dat van hem. Blijkbaar had hij deze keer wel zijn gehoorapparaten aan staan, want ik bemerkte dat hij plots omkeek. En nadien maakte hij tempo. Hij wilde mij duidelijk niet meer onder ogen komen. En plots was hij weer van de radar verdwenen. Hij heeft tempo gemaakt, ............en is waarschijnlijk ergens in de bossages "gedoken" om mij te laten passeren.
Een bijzonder tafereel natuurlijk en het opmerkelijke was dat het zich nog een tweede keer deze dag voordeed. Toen ik in het bushokje in Feytiat had plaatsgenomen, om wat op adem te komen en wat te lunchen (taai brood, geitenkaas en water!!) zag ik dat Jacques het bushokje naderde. Maar toen hij mij had waargenomen, schoot hij wederom van de weg. Vermoedelijk heeft hij, bekend in deze regio, een alternatieve route gekozen. Ik heb hem niet meer gezien. Ook niet later in de stad Limoges.
Toen ik Limoges naderde zag ik al van verre de magistrale kathedraal. En de kathedraal werd vroeger altijd op het hoogste punt in de stad gebouwd. Dit betekende dat ook de laatste kilometer er wederom flink geklommen moest worden. Ik had een programma in mijn hoofd. Ik wilde eerst bezien of mijn credential in de kathedraal getamponneerd kon worden, vervolgens zou ik nieuwe wandelstokken en een broek gaan kopen, om mij vervolgens op tijd te melden bij het klooster.
Maar natuurlijk liep het weer iets anders. Op het plein voor de kathedraal ontmoette ik Jeannette en Hans uit Haarlem. Geen pèlerins, maar vakantiegangers. Ze waren bezig met een vakantie op de motor. Via Frankrijk naar Spanje en vandaag deden ze Limoges aan. Later deze dag, in de avond, meldde Jeannette per mail dat ze inmiddels 100 kilometer ten zuidwesten van Limoges op een camping stonden. Alleen, ze hadden het rijk alleen. Het was een leuke ontmoeting met Hans en Jeannette op deze zaterdagmiddag op dat kathedrale plein.
Nadien werkte ik de rest van mijn programma af en om 17.30 uur plofte ik voldaan, tevreden, trots en opgelucht neer op mijn bed in de prachtige refuge in het klooster. Een kamer voor mijzelf met uitzicht op de kathedraal.
Ik werd enthousiast ontvangen door Soeur Delphine, een vriendelijke nog redelijk jonge (35) religieuze die 11 jaar geleden was ingetreden in het klooster. Zij maakte mij wegwijs en ik ontving de sleutel van het klooster, zodat ik de avonduren de "monastaire" nog kon verlaten. Ik heb wat boodschappen gedaan en heb nog even gekeken naar een muziekspektakel hier in de buurt in het kader van de "carnaval". Ik weet niet waarom de mensen hier in Limoges in mei carnaval vieren. Ik weet ook niet wat ze verstaan onder carnaval, maar ik had geen goesting meer om dit uit te zoeken.
De accu is bijna leeg voor deze dag. Ik bezocht nog wel even de kathedraal. Om even daar zo maar te zitten. Stil. Heel stil te zijn en te luisteren naarder orgel dat deze avond werd bespeeld. Ik keek ook nog even of de kaarsjes nog brandden die ik deze middag in het kader van Moederdag voor "ons" moeder en de moeder van Lia heb aangestoken. In licht verbonden met hen, die Lia en mij zo dierbaar zijn, en die ons ontvallen zijn in dit laatste decennium.
Ik had mij voorgenomen om op zondag een rustdag te nemen in Limoges. Dit voornemen laat ik echter varen en morgen zet ik koers naar het 29 kilometer verderop gelegen Flavignac.
Morgen lopen in een nieuwe broek en met nieuwe stokken. Het oude kapotte materiaal heb ik al verpakt om maandag naar Nederland te sturen. Dit zal ik dus nog den dag mee moeten "sleuren". Maar eerlijk gezegd .......die extra kilo die voel ik Sl niet meer.