De 42e dag: Murphy en "vrijdag de dertiende"

"Anything that can go wrong, will go wrong", zo luidt de vrije variant van de Wet van Murphy. En in de titel van het verslag van deze 42e dag gaat het over "vrijdag de dertiende": zo beleefde ik deze vrijdag, maar in werkelijkheid was het vandaag de 12e mei.
Er ging veel mis op deze dag en dan vooral in de ochtenduren. Jacques en ik waren op tijd uit de veren. Sinds enige dagen is Jacques mijn maatje, waarmee ik sinds Crozant dagelijks de kilometers onder de wandelschoenen laat verdwijnen. Vandaag zou ik de laatste dag met hem optrekken. Hij had dezelfde plaats in gedachte om (bij een vriend) te overnachten, en wel Saint-Léonard de Noblat en Limousin. Een tocht van ongeveer 21 kilometer. Ik was mij (vooral) gisteren wat gaan ergeren aan Jacques. Mijn Eindhovense kennis Frans bracht gisteren nog wijze woorden onder mijn aandacht. Hij schreef: "focus op jezelf en verlies je (ook je energie) níet in anderen". Ik had mij voorgenomen om deze raad op te volgen en deze laatste dag met Jacques hem neutraal te benaderen.
Er zijn overigens ongeschreven pelgrimswetten. Een ervan luidt dat het leuk is om een aantal dagen samen te lopen en dat het daarna genoeg is. Ik merk steeds weer dat de strekking van deze wet onvervalst en ongecensureerd op mij van toepassing is. Ik vind het alleen-lopen werkelijk fantastisch. Na Saint-Léonard de Noblat zou ik alleen verder trekken op zaterdag richting (de porseleinstad) Limoges. Jacques loopt zaterdag ook naar zijn woonplaats Limoges, maar hij doet dat in aanwezigheid van zijn zoon en drie kleinkinderen, zo deelde hij mij deze ochtend mede.
Maar hoe anders zou deze vrijdag gaan verlopen.
Tijdens mijn verblijf in het prachtige Vézelay had ik een tweetal weken geleden een uitgebreid gesprek met Soeur Ruth van de Fraternité Monastique de Jérusalem. De Nederlandse religieuze, die zulk een diepe indruk op mij heeft gemaakt. Tijdens dat gesprek gaf Soeur Ruth aan dat er wezenlijke cultuurverschillen waren tussen de Fransen en de Nederlanders. Nederlanders waren veelal gericht op consensus, terwijl de Fransen nimmer in aanmerking zouden komen voor internationale erkenning voor het onderhandelen met als doel om tot overeenstemming te komen (of woorden van gelijke strekking). Dat stuitte de Soeur nog steeds tegen de Nederlandse borst. Ik had de laatste dagen enige signalen bij Jacques ontdekt die mij deden herinneren aan die uitspraak Soeur Ruth.
Deze ochtend gingen we opgewekt van start bij de riante boerderij van kunstenares Francoise, waar we de nacht hadden doorgebracht. Jacques bood aan om nog een foto van mij te maken. Eenmaal op weg, het was deze dag droog met wel een redelijk stevige tegenwind, bemerkte ik dat we een ander traject liepen dan die is voorgeschreven in het routeboek. Jacques gaf aan dat hij als verantwoordelijke "balisagist" in deze regio een andere route ging bewandelen, die ongeveer even lang was als de in het route boek beschreven traject. Alleen meer door de natuur en niet op een gevaarlijke route departemental. Niets geen overleg, een soort van dictum. Ik volgde lijdzaam. Deze houding mijnerzijds wijzigde, toen ik bemerkte dat Jacques eigenlijk niet meer wist waar hij was aanbeland. Ik stelde voor een stukje terug te lopen. Hij volgde mij, maar plots besloot hij dwars door een veld te gaan wandelen. Hij kreeg een opdonder van een schrikdraad en scheurde zijn kleding aan de prikkeldraad. Hij was duidelijk geagiteerd. Ik probeerde hem te volgen, maar was behoedzaam omdat ik niet in contact wou komen met het schrikdraad en ik had ook geen masochistische neigingen om mijn kleding (en eventueel mijn huid) open te halen aan de prikkeldraad. Ik riep nog in mijn beste Frans dat hij even moest wachten, maar hij gunde mij geen blik waardig en het leek erop alsof hij zijn twee hoorapparaten deze ochtend had uitgeschakeld. Platvloers gezegd: hij naaide er op een onbeschofte wijze tussenuit. Voordat ik op een veilige en ongeschonden wijze uit deze omheinde akker was, was Jacques al lang uit mijn gezichtsveld verdwenen. Op zich niets aan de hand, ware het niet dat ik door hem op een route verzeild was geraakt, die niet in mijn routeboek was beschreven en waar ook geen bewegwijzering (balisage) aanwezig was. Kortom: ik kwalificeerde de actie van Jacques als onbeschoft en asociaal. Dat deed me ook weer denken aan de uitspraak van de Engelse uitbaatster van een gîte waar ik twee nachten geleden verbleef. Clare zei mij toen: "the French can be very rude!"
Het was even goed nadenken en op bepaalde punten een gok wagen, maar uiteindelijk bereikte ik een positie waar ik weer de bewegwijzering zag van de CAMINO. Godzijdank, maar wat een ellende. En de ellende op deze ochtend was nog niet ten einde. Niet voor niets beleefde ik deze vrijdag de 12e als ware het een vrijdag de 13e.
Ik loop al sinds weken met twee wandelstokken. Mooie investering geweest en ik heb een set gekocht van een befaamd merk. Daar kan niets mee misgaan, zo dacht ik, toen ik flink in de buidel moest tasten bij de aanschaf. Murphy......plots brak een van de wandelstokken bij een beklimming. Ik zet flinke druk op deze wandelstokken bij het klimmen, maar daar zijn deze Carbon-stokken dan ook voor gemaakt. Ik stelde vast dat er sprake was van een irreversibele beschadiging. Ik zou in Limoges een andere stok, of een ander set van stokken aanschaffen, en nu concentreerde ik mij op het lopen met één stok. En dat was uiterst moeilijk, zo bemerkte ik na enige tijd. Ik was al weken gewend om met twee stokken te lopen en ik bemerkte dat ik pijn in mijn rug ging krijgen. Hier moest een oplossing voor gevonden worden. Onderweg zocht ik naar een stevige dikke tak en bij een eerstvolgende rustplaats in Le Châtelet-en-Dognon zou ik deze tak voorzien van een soort van "handgreep". Met verbandmiddelen en leukoplast moest dat gefixt kunnen worden. Het het lukte ook. De artificiële wandelstok functioneerde naar behoren en de pijn in de rug verdween ook weer. Wel pech met dat materiaal (broek kapot, stok kapot, ophanging waterzak kapot), maar opwinden hierover kost inderdaad alleen maar negatieve energie. Eenmaal terug in Nederland zal ik het gesprek wel aangaan met de leverancier.
In dat laatstgenoemde dorp deed zich een derde Murphy-achtige gebeurtenis voor. In het routeboek was opgenomen dat er tijdens de tocht van deze dag slechts een horecavoorziening was en wel in dit dorp. Edoch, het restaurant was 365 dagen per jaar geopend, behoudens op vrijdag 12 mei 2017. Ik nam plaats aan een picknicktafel naast de kerk en besloot daar mij creatieve vaardigheden aan te wenden om mijn "nieuwe" wandelstok te fabriceren. Ik maakte tevens gebruik van deze rust om de reeds eerder ingekochte proviand te nuttigen. Het werd nog gezellig aan deze picknicktafel omdat enige momenten na mij Pierre, Dominique en Brigitte arriveerden, waar ik gisteren ook kilometers mee opgetrokken had, toen Jacques besloot tegen alle adviezen in om een andere (meer gevaarlijke) route te kiezen.
Het drietal en ik trokken na de lunch vandaag een paar kilometer gezamenlijk op. Toen splitsten onze wegen. Zij volgden de (langere) GR-route naar Saint-Léonard de Noblat, ik de reguliere route van de CAMINO.
En toen deed zich een nieuw probleem voor. Mijn water geraakte op en vanaf laatstgenoemde dorp tot de eindbestemming van vandaag heb ik geen huis meer aan de route gezien, alwaar ik om water kon vragen.
Goed dorstig arriveerde ik rond 16 uur in Saint-Léonard, een prachtige plaats met een werkelijk prachtige refuge voor pelgrims. Voor slechts 10 euro ontving ik bij het Office du Tourisme de toegangscode tot de refuge, pal gelegen naast de prachtige kerk in het hartje van het oude centrum. Een mooie refuge, met uitstekende bedden, goede sanitaire voorzieningen, een wasmachine (en waspoeder), een wasdroger, thee, rijst, wat koekjes etc.
In het dorp ontmoette ik ook nog de Nederlandse fietsende pelgrim Harald Opdam, afkomstig uit 's-Hertogenbosch. Hij heeft 5 weken uitgetrokken om Santiago de Compostela te bereiken. Hij maakte een korte stop in Saint-Léonard, na al 70 kilometer gefietst te hebben. Hij had er nog 30 te gaan.
Het was al met al een zeer enerverende dag. De ellende van de Murphy-achtinge gebeurtenissen verbleekten echter met de overweldigend mooie natuur waar ik vandaag doorheen ben getrokken. Opmerkelijk feitje: ergens deze dag trok ik door het gehucht Lourdes. Niet hét Lourdes in het diepe zuiden van Frankrijk, maar een gehuchtje in de Limousin.
De dag zit erop. Ik ben de enige gast in de refuge en ik heb het rijk alleen. Tijd om te gaan slapen. Morgen op tijd op. Vroeg vertrekken, omdat ik in Limoges mijn materiaal via aankopen weer op orde moet zien te krijgen. Slapen doe ik morgen in het klooster naast de beroemde kathedraal van Limoges. Ik heb deze middag telefonisch contact met het klooster opgenomen om een plaats te reserveren. Was geen enkel probleem. Opmerkelijk omdat Jacques mij al dagen had voorgehouden dat een overnachting in het klooster of het seminarie niet mogelijk was in de nacht van zaterdag op zondag. Na de gebeurtenissen van deze dag was ik gaan twijfelen aan het waarheidsgehalte van wat Jacques de laatste dagen allemaal te berde had gebracht. De door hem aangereikte informatie op dit punt klopte in ieder geval niet. Misschien was hij ook wel geen gepensioneerde legerofficier en is hij ook geen helikopterpiloot geweest. Misschien ben ik de laatste dagen opgetrokken met een fantast. Prima, ben ik weer een ervaring rijker. Het hoofdstuk "Jacques" is afgesloten. Soi et basta!!
Heb ik nog altijd die andere Jacques, een vriend uit Huijbergen, die ik altijd en immer voor meer dan 100% kan vertrouwen. Een mooie gedachte om de dag werkelijk mee af te sluiten.