De 41e dag: hondenweer en vreemdgegaan.

Daar waar ik tot op heden mijn twijfels heb geuit over de kwaliteit weersvoorspellingen moet ik vanaf nu iets gereserveerder deze twijfel openbaren. Op de 40e dag waren de verwachtingen niet verwerkelijkt en ook in afgelopen nacht is er geen druppel regen in de bodem van Bénévent-l'Abbaye binnengedrongen. Maar dat was deze 41e dag anders. Er was regen voorspeld en het heeft geregend. Tot 8.30 uur was het droog. Op dat tijdstip verliet ik in aanwezigheid van Jacques de gîte. De drie andere gasten, het Parijse echtpaar Pierre en Dominique en hun vriendin Brigitte uit Grenoble, geen pèlerins, maar lange afstand-wandelaars (grande randonneurs), zouden later vertrekken in dezelfde richting.
Jacques en ik hadden twee stappen buiten gezet toen we besloten om weer naar binnen te gaan. Pluvius was vrij onverwacht, bij een toch een redelijk heldere hemel, aan het werk gegaan. De kleding moest hierop worden aangepast. De regenjassen werden opgeborgen en de poncho's aangetrokken.
Uiteindelijk heb ik tot ongeveer 15 uur met deze poncho gelopen en de eerste uren zou een normaal nadenkend mens geen hond de straat op hebben gestuurd. Het was verschrikkelijk weer en dat op de dag dat ik het hoogste punt van het Franse traject (Pyreneeën uitgezonderd) moest passeren. Voor ons lag de passage van de 700 meter hoge Le Mont Jouër in Saint-Gaussauld. Op zich bij droog weer al een moeilijk te nemen obstakel, laat staan bij een uitermate verschrikkelijk hondenweer.
Vanaf het moment van verlaten van Bénévent werd het werkelijk hondenweer en tot op de top van die natuurlijke puist is het onafgebroken blijven regenen. Gelukkig had ik bij Le Carrefour (grote keten van supermarkten) op de rand van de vertrekplaats nog een petje kunnen kopen, want zowel mijn zonnehoed als mijn pet was ik in een eerder stadium kwijt geraakt.
De eerste 13 kilometers hebben uiteindelijk ruim 4 uur in beslag genomen. Pauzeren was niet mogelijk omdat in de tussenliggende dorpen geen voorzieningen waren. En even ergens gaan zitten aan de rand van weg, betekende dat je "als een verzopen kat" de tocht zou moeten voortzetten.
Rond 12.30 uur bereikten we een restaurant in de buurt van de top van Le Mont Jouër. 15 minuten later volgden het trio, Dominique, Pierre en Brigitte. Het was bar en boos, de top van de berg was gehuld in de mist en de buitentemperatuur was ongeveer 8 graden. Besloten werd om een lange pauze in te lassen en in het restaurant een warme maaltijd te nuttigen en er bestond enige hoop dat de (door transpiratie onder de poncho nat geworden) kleding enigszins droog zou worden.
Deze ochtend had Jacques mij al enige wijsheden over het weer kenbaar gemaakt. Zo vertelde hij dat er in de Limousin (een grote streek die gedeelten van meerdere departementen omvat) maar twee seizoenen waren: "En Limousin il y a deux saisons, l'hiver et le 15 août". Ik had al meerdere keren aan Jacques gevraagd waar de befaamde Franse lente (printemps) bleef, maar met zijn gezegde gaf hij aan dat immer slecht gesteld was met het weer in deze omgeving.
En om moed in te praten had hij ook nog in petto: "la pluie du matin n'arrête pas Le pèlerin": de ochtendregen weerhoudt de pelgrim niet!!
Het vergde mij een immense inspanning om het restaurant op de berg te bereiken. Het tempo lag al niet hoog omdat Jacques met veel dingen bezig was, behoudens de concentratie op het lopen. Bellen onderweg, dan weer poncho open, dan weer dicht. Dan weer korte stop om iets te drinken. Ik ervaar dat als hinderlijk ongemak, en ik ben ook niet ongelukkig dat morgen de laatste gezamenlijke wandeldag is. Vrijdagavond komt de eega van Jacques over en op zaterdag lopen zij gezamenlijk naar hun woonplaats Limoges.
Ik begin mij aan meer dingen te ergeren. Voor mij is het meest opvallende dat indien zich de situatie voordoet dat ik in het Engels kan spreken of in het Nederlands, Jacques direct intervenieert door het gesprek op te eisen maar dan wel in de Franse taal. Het blijven eigenaardige lui, die Fransen. Mijn in Eindhoven wonende Engelse vriend Robert bevestigde deze opvatting. Hij schreef mij deze week: "the only thing wrong with France is the French". En daar zit zeker een kern van waarheid in. Ik heb zeer sterk de idee dat de Fransen op zichzelf en op Frankrijk zijn gericht, alsof de wereld om hen draait. Een sterk nationalistische oriëntatie en mij bekruipt soms de idee alsof het volk vastzit in zijn eigen coquille, om deze CAMINO-schelp maar eens metaforisch te gebruiken. Zo sprak ik tijdens de lunch in het restaurant op de top van de berg met Pierre. Hij vertelde mij dat hij een internationaal opererende ingenieur was. Maar hij spreekt vrijwel geen woord Engels terwijl hij landen opsomde waar geen woord Frans wordt gesproken. Het blijft eigenaardig. Universitair geschoolde mensen die niet verder komen dan hun eigen moedertaal.
Ik ben nog nooit zo lang achter elkaar in dit land geweest en daarbij ook nog eens op plekken, waar de gemiddelde Nederlandse toerist nimmer wordt gesignaleerd, maar naar mijn bescheiden mening zou het niet onverstandig zijn dat dit land onder leiding van hun nieuwe president is grondig de gesloten schelp openbreekt.
Terug naar de tocht van deze dag. Deze ochtend hadden Jacques en ik besloten, mede op advies van de Engelse uitbaatster van de gîte, om vanaf de top van de berg, een alternatieve kortere Grande Randonnée-route te kiezen. Dat zou de tocht inkorten tot 25 kilometer en gezien de weersomstandigheden was dat een prima gedachte. Hoe anders zou het lopen. Jacques besloot in het restaurant om de initiële route te verkiezen, zeker nadat hij van een andere aanwezige gast (Engelse en Franse nationaliteit en tweetalig) had gehoord, dat de afdaling via de oostelijke variant op dit moment gevaarlijk was in verband met de vele modder en de gladheid. In ieder geval gevaarlijker dan de westelijke variant. En deze informatie kwam van Stéphane Shelley, een 57-jarige local die in de UK zijn wieg had staan. Jacques wilde verder niet naar de adviezen van deze heer luisteren en ik besloot ter plekke om vreemd te gaan. Ik sprak Pierre, Dominique en Brigitte aan met het verzoek of ik bij de afdaling via de bospaden op westelijke zijde van de berg in hun gezelschap mocht verkeren. Ik werd spontaan door het trio geadopteerd. Ik vind het bij deze extreme weersomstandigheden, extreme regen bij lage temperaturen, veiliger om niet alleen op de spekgladde paden te lopen.
Ik heb Jacques laten gaan in de wetenschap dat ik hem, ijs en weder dienende, toch weer zou ontmoeten in de refuge in Les Billanges.
Nu had het klimmen deze ochtend al zeer veel energie verbruikt, de afdaling, geleidelijk aan onder steeds beter wordende weersomstandigheden, eiste ook veel "energieke" tol. Bij iedere stap, stap voor stap, moest je uiterst geconcentreerd te werk gaan. Heel erg vermoeiend. En daarbij kwam ook nog eens dat de laatste kilometers weer flink geklommen moest worden. Even voor deze laatste klim nam ik afscheid van het trio, met wie ik deze middag was "vreemd gegaan". Zij hadden een refuge in een gehucht een paar kilometers voor Les Billanges.
Ruim 90 minuten na mij verscheen Jacques in de refuge. Een uiterst grote boerderij van een kunstenares/schilderes, Francoise. Ze heeft heerlijk voor ons gekookt maar besloot om 19.30 uur naar haar eigen woning te gaan wat verder op in het dorp. Niet eerder overigens dan dat ze op verzoek van Jacques een keer met haar accordeon door de boerderij was getrokken. Waarom? Ik weet het niet. Mogelijk om mij te vermaken. Ik had overigens ook niet het idee dat deze muzikale parade bij de kunstenares gebaseerd was op spontaniteit. Het was wat mij betreft niet meer dan een artificiële non-folklore.
Ik heb zware dag achter de rug. Gelukkig morgen een relatief korte etappe van ongeveer 20 kilometer. Kan ik weer wat "op adem komen". Nieuwe energie vergaren tijdens het lopen.