De 40e dag: la decolleté, mille et le toreau

Ik had vandaag geen al te zware tocht op het programma staan. Er moesten slechts ruim 22 kilometer overbrugd worden van La Souterraine naar Bénévent L' Abbaye, een klein dorp dat bij de toegang wordt aangeduid als: "Petite Cité de Charactère". En het dorpje straalt ook zeker karakter en sfeer uit. Het bord met genoemde aanduiding is echter geplaatst bij een verlaten gebouw, dat in wezen in aanmerking komt voor een sloop. Niet echt een goede combinatie: prachtige uitdagende aanduiding en een bouwvallig complex. Later hoorde ik dat de bouwval een voormalig "Maison de Retraite" (woonvoorzieningen voor ouderen) is geweest. Deze ouderen waren sinds enige maanden ondergebracht in een nieuwbouw. Maar ik kon er met mijn niet bij dat tot voor kort oudere mensen waren ondergebracht in deze puinzooi.
Het verwondert mij (en eigenlijk ook niet) dat ik een afstand van 22 kilometer nu na 40 dagen als een soort van uitstapje beschouw. In wezen een peulenschilletje, al waren de laatste twee kilometers van de tocht van vandaag ultra zwaar vanwege enorme stijgingspercentages.
Het was een heerlijke dag om te lopen en de aangekondige regen en het onweer zijn aan mij voorbij getrokken.
Ik liep deze dag weer met Jacques, de voormalige -thans 75-jarige- legerofficier. Het tempo van Jacques lag deze dag niet hoog. Ongeveer vier kilometer per uur en daar kwam nog bij dat hij onderweg vaststelde dat er zich op de kleine teen links een blaar had ontwikkeld. Zo'n blaar heeft een reducerend effect op het tempo. Een extra rustpauze moest worden ingelast om deze "ampoules" (blaar) te verzorgen. En voor de eerste keer kwam één van de gesteriliseerde naalden van pas, die ik van vriendin Jessica had meegekregen. Opmerkelijk overigens dat Jacques, als zeer geoefende wandelaar, helemaal geen naalden, jodium of verbandmiddelen had meegenomen. Ik leverde het materiaal echter met liefde en plezier. Dat hoort ook bij de CAMINO. Dat is de CAMINO.
Onderweg deze dag ontmoetten we Thaïs weer, de 29-jarige Française die een wandeling maakt van Vézelay naar Toulouse. Zij lag ergens bij een meer te rusten. Thaïs kampt met andere fysieke ongemakken. Ze heeft last van een dikke enkel, heeft een arts geconsulteerd, die haar medicatie heeft voorgeschreven. En Thaïs heeft veel last van één specifieke bijwerking bij de voorgeschreven medicamenten: hartritmestoornissen. Een van de redenen om onderweg extra rust te nemen.
Afkloppen!! Maar behoudens de verschrikkelijke blaar op dag 3 of dag 4 verkeer ik nog steeds in een goede gezondheid. Ik heb geen last van blaren of dikke enkels. Ik smeer ook geen zalfjes op mijn voeten en ik was ook mijn sokken niet.
Had ik van iemand als tip gekregen en tot op heden werkt het uitstekend. Mogelijk stinken ze, maar ikzelf ruik het in ieder geval niet tijdens het lopen.
Helemaal vrij van ongemakken was ik trouwens niet deze dag. Ik had gisteravond in La Souterraine in de gîte een heerlijke schotel gegeten met vlees en linzen. Nu eet ik nooit geen linzen, maar ik merkte dat deze kleine erwtjes verantwoordelijk waren voor een sterke flatulentie. Mijn darmen waren extreem actief deze dag. Ik hoefde echter niet zoals Jacques tot twee maal toe in de bosjes te duiken om de inhoud van de darmen toe te vertrouwen aan moeder natuur. De eerste rust en de tweede pauze kwamen voor mij op het "juiste" moment. De tweede stop in Chamborand en de eerste was in Saint Priest La Feuille. In dat laatstgenoemde dorpje, waar we ook nog even het kleine kerkje bezochten, waarin vleermuizen overduidelijk domicilie hadden gekozen, genoten we van een drankje in een gezellig café, waar achter de bar Pauline positie had gekozen. En Pauline viel meteen op. En wel door een ruim uitgevallen decolleté. Vanuit masculien oogpunt bezien begreep ik heel erg goed waarom het café om 11 uur in de ochtend al redelijk goed bevolkt werd door mannelijk gezelschap van 60 plussers. Er valt natuurlijk niet zo heel erg veel te beleven in zo'n dorpje en ik schatte zo in dat Pauline beschouwd kon worden als een lokale trekpleister. En ik schatte ook in dat er een mogelijk oorzakelijk verband zou kunnen bestaan tussen de omzet van deze horecaonderneming en het eerder genoemde decolleté. Ik heb een fraaie foto van Pauline (met toestemming) mogen maken.
Jacques is een levendige verteller. Maar alles in het Frans en in een hoog tempo. Ik begin hem steeds beter te verstaan en te begrijpen. Maar het blijft vermoeiend. Zo vertelde hij dat we morgen in een streek komen waar een aan alcohol verslaafde boer alle balisages (bewegwijzering) verwijdert. Zonder reden, maar telkens als de organisatie nieuwe balisages heeft aangebracht zijn deze na een korte periode weer verdwenen.
En Jacques kan met veel bewondering praten over de koeien uit deze regio, "les vaches Limousin", die gefokt worden voor het vlees. De weidevelden zijn "bezaaid" met deze koeien. Een groot aantal koeien en dan altijd een prachtige en reusachtige stier erbij. Jacques kon het niet nalaten om te vertellen dat deze stieren (Le Toreau Limousin) een prachtig leven hadden: "Wat eten, een stuk of veertig vrouwen en die naar believen bevruchten". Ik heb van zo'n werkelijk imposante stier in vol ornaat een mooie foto gemaakt.
Mooie verhalen van Jacques, maar alles in het Frans. Geen woord Engels en dat is eigenlijk eigenaardig omdat Jacques in Duitsland gelegerd is geweest en dus in internationaal verband moest samenwerken en omdat hij helikopterpiloot is geweest. Je zou toch denken dat Engels dan de voertaal is. Hoe dan ook Jacques spreekt geen Engels. Dat deed wel Clare, de eigenaresse van de gîte waar ik deze nacht verblijf. Clare is afkomstig uit de United Kingdon (Sussex), heeft jaren in Ierland gewoond, en is samen met man en kinderen een decennium geleden definitief geëmigreerd naar Frankrijk. Hier runt zij samen met haar echtgenoot deze gîte, haar zoon en echtgenoot werken in de branche van de septic tanks en dochterlief runt een bistro in dit dorp. En natuurlijk hebben Jacques en ik daar vanavond gegeten. Maar heerlijk om even Engels te kunnen praten.
Eerder op de dag kon ik nog een andere taal spreken. En wel Nederlands. In een van onze pauzeplaatsen bezochten Jacques en ik "Grill-restaurant M's". Het restaurant is in eigendom van een Belgisch echtpaar uit Ieper. De twee dochters, de 18 jarige Xena Sohier en haar 12 jarige zus Liv-Grete hielpen deze namiddag in het restaurant. Heerlijk om even te kunnen praten in de eigen moedertaal. En ik heb mijzelf getrakteerd op een heerlijke pasta en een magnifique smakende ijskoude Cola Zero. Er was alle reden voor een "feestje", want in het dorp, waar de Belgen waren neergestreken, in Chamborand, passeerde ik ergens de 1000 kilometer.
Ik ben trots en tevreden, dat ik deze magische grens gepasseerd ben, op mijn veertigste CAMINO-dag, en vanwege twee eerdere rustdagen in Reims en Vézelay, mijn 38e wandeldag. Ik kijk met een voldaan gevoel terug op wat de CAMINO mij tot op heden heeft gebracht. Veel en mooie ontmoetingen en ik besef dat ik "step by step" steeds verder van huis geraak, maar steeds dichter bij mijzelf. Een mooie en zeer waardevolle gewaarwording.
Morgen wacht mij een zware dag. Er is regen aangekondigd, al zeggen die weersverwachtingen mij niets meer. Maar ook zonder regen belooft het een zware etappe te worden. Morgen, op weg naar de eindbestemming van die dag, Les Billanges, passeren we Saint-Goussaud, het hoogste punt tijdens mijn tocht in Frankrijk, de Pyreneeën natuurlijk uitgezonderd. De top ligt op 700 meter, en Jacques heeft vele malen bezworen dat het een lange zware dag zal worden. Tijdens de tocht van deze dag heeft hij mij meerdere malen de top van de berg aangewezen.
Ik laat het op mij afkomen. "Step by step" zal ik deze berg ook wel kunnen bedwingen.