De 34e dag:gezonde verstand en gescheurde kruis

De 34e dag: het gezonde verstand en het gescheurde kruis

Sommige dagen verlopen niet altijd zoals je het graag had willen zien. Vandaag, deze donderdag de 4e mei was zo'n dag. Ik moest deze dag 26 kilometer overbruggen, maar rond de klok van twaalven had ik ruim 7 kilometer op de spreekwoordelijke teller staan. Wat was er aan de hand?
Naar mijn idee speelden een aantal factoren een rol.
Op de eerste plaats was de accommodatie waar ik de nacht had doorgebracht niet van een uitzonderlijk goede kwaliteit, waardoor deze "auberge de jeunesse" in geen enkel opzicht in aanmerking zou kunnen komen voor een bijzondere onderscheiding. Deze jeugdherberg was geenszins te vergelijken met de jeugdherberg in Reims (Centre International de Séjour). Deze herberg in een toch redelijk grote stad, Bourges, was niet goed schoongemaakt en het ontbijt was van een uiterst slechte kwaliteit. Wellicht dat er daarom van de 58 bedden maar drie bezet waren. En daarvan lag er eentje bij mij op de kamer. Wie het was? Ik weet het niet. Iedere poging mijnerzijds om met hem in contact te komen leidde niet tot een gesprek. De andere gast was een Duitser uit München: Stephan Wacker. Hij deed zijn CAMINO vanuit München per fiets. Hij zou deze dag nog in Bourges blijven. Enerzijds om de oude stad te leren kennen en anderzijds om zijn lichaam, en dan met name zijn knieën, wat rust te gunnen.
Met Stephan zat ik samen om klokslag 8 uur in de ontbijtzaal. En het ontbijt was niet weg te krijgen. Het waarschijnlijk al zeer oude brood was middels een broodrooster een artificieel nieuw leven in geblazen. Het lukte ons zelfs niet om het brood te snijden. We hebben uiteindelijk de moed opgegeven. In plaats daarvan hebben we gezellig met elkaar gesproken over het verschil in beleving tussen de lopende en de fietsende pèlerin. Stephan nam er de tijd voor omdat hij geen verplichtingen meer had. Hij was recent gestopt met werken op 53-jarige leeftijd en was ook niet meer van plan aan het werk te gaan. Hij verhuurde een huis en hij hoopte het te kunnen uitzingen totdat het staatspensioen over 12 jaren een aanvang zou nemen.
Er werden wat kiekjes gemaakt en om 9.30 uur zwaaide Stephan mij uit. Het was een gezellige ochtend geweest, maar ik had eigenlijk één uur eerder willen vertrekken.
Een tweede reden waarom de dag niet "marcheerde", zoals ik het graag voor ogen had, was gelegen in de vele hele korte contacten met mensen die mij aanspraken of naar mij zwaaiden (zoals ook den groep van toerrenners), toen ik de stad Bourges aan het verlaten was. In een voorstadje van Bourges, La Chapelle St Ursin, stopte er een auto, alwaar een dame uitstapte. Liliane Jacquet begroette mij en gaf in vele bewoordingen aan dat zij het niet eens was met de organisatie dat er niet voor een kortere, en meer directe, route werd gekozen. Ik hoorde haar op een vriendelijke wijze aan en repliceerde door aan te geven dat ik op hoofdlijnen de Via Lemovicensis zou blijven volgen. Ze "liet mij niet los" en vertelde dat ze enige jaren geleden een Nederlandse vrouwelijke pèlerin met medische klachten had geholpen en dat ze die bij haar thuis had ondergebracht. Op een vriendelijke, doch beleefde wijze, heb ik het gesprek kunnen beëindigen. Het zwaaien en praten had al veel tijd gevergd.
Een derde reden voor de ongebruikelijke ochtend was gelegen in dat slechte ontbijt in de jeugdherberg. Eigenlijk was er van een ontbijt geen sprake geweest en ik bemerkte dat mijn lichaam niet naar behoren functioneerde. Het voelde niet goed. Ik besloot daarom al na 7 kilometer een "slow pitchstop" te maken in het laatstgenoemde dorp. Er moest eerst gegeten en gedronken worden om de suikerhuishouding weer op orde te krijgen.
En even na 12.15 uur begon ik eigenlijk aan de etappe van vandaag. Ik had nog 19 kilometer af te leggen.
Het was verder een weinig inspirerende etappe. Een soort tussenetappe. Een groot deel van het traject vandaag liep over de uitvalswegen van Bourges en in het buitengebied over een groot industrieterrein, dat voor zeker 50% werd gevuld door de gigantische wapen- en munitiefabrieken van "Luchaire/GIAT Industries". Een niet echt inspirerende omgeving en het werd er in wezen niet beter op omdat het resterende traject zowat in zijn geheel op een Route Departemental gelopen moest worden. Op asfalt (zeer harde ondergrond!!) met met Franse weggebruikers waarvan een groot aantal zich gedragen als wilden (comme des sauvages). Het is opletten geblazen, maar nogmaals ik had geen alternatief omdat routekaart geen alternatief bood. Op een gegeven moment werd ik in de verleiding gebracht om van deze route departemental af te gaan. De bewegwijzering (balisage) gaf zeer duidelijk aan dat ik rechtsaf moest gaan , terwijl de routebeschrijving en de op een kaart getekende route aangaven dat ik de reeds ingeslagen weg moest continueren. Het gezonde verstand, de Common Sense, zegevierde in deze. Dat gold ook voor de situatie dat in het routeboek werd voorgeschreven dat ik een kleine brug moest passeren. Dat werd de facto onmogelijk gemaakt omdat er een verbodsbord bij was geplaatst, dat voetgangers deze brug niet mochten betreden. Als ik deze instructie had gevolgd was mijn camino bij deze brug in een voorstadje van Bourges ten einde gekomen. Ook hier zegevierde de Common Sense.
Rond 17 uur bereikte ik La Marie van het dorpje Chârost. Een dorp van nog geen duizend zielen, maar met wel een "réfuge pèlerin municipal". Bij het binnentreden van het dorp viel mij meteen op dat zowat alle huizen in de hoofdstraat (een Route National) waren dichtgetimmerd. Een bijna verlaten dorp. De ontvangst op het gemeentehuis was hartverwarmend. Magalie Vallejo zorgde ervoor dat de tampon in mijn credential werd geplaatst, vertelde iets over de huisregels, de lage prijs van € 12, en gaf mij buiten La Marie een korte aanwijzing hoe ik de refuge kon bereiken. Een prachtig groot onderkomen, gelegen boven een basisschool. Dit betekende dat er dus nog sprake was van enig leven in de brouwerij van Chârost. Er wordt dus nog voortgeplant in dit bijna zielloze dorpje, waar ook niet echt inkopen gedaan kunnen worden. De refuge kent (daarentegen) een voorraadkast met allerlei consumptieve artikelen voorzien van een prijsje. Geweldige service van de burgemeester Jean Balon en zijn gemeenschap.
Toen ik in de refuge arriveerde was daar al aanwezig de 67-jarige pèlerin Alain Ohoareau, een gepensioneerde leraar Spaanse taal uit Aix-en-Provence, die recent zijn CAMINO was gestart in Vézelay. Even later arriveerde de 31-jarige Charles Antoine Fourrier. Afkomstig uit Parijs, maar eigenlijk nu zonder vaste woon- of verblijfplaats. Hij was zijn CAMINO ook gestart in het prachtige Vézelay en hij wist nog niet waar hij uit zou komen. Gedrieën hadden we een gezellige (korte) avond. Iedereen maakte zijn potje klaar. Een leuk gesprek over koetjes-en-kalfjes en met name over de politiek en de op handen zijnde tweede ronde van de presidentsverkiezingen. Beide Franse gesprekspartners waren zeker niet onder te brengen in het kamp van Marine le Pen, maar zeker van de overwinning van Macron waren ze niet. Alain was goed op de hoogte dat Le Pen ook steun genoot van een geblondeerde Nederlandse politicus. Op deze wijze omschreef hij de in zijn ogen gevaarlijke Geert W.
De dag eindigde dus heel positief. En dat gevoel houd ik vast, de komende nacht, ook nadat ik had vastgesteld dat mijn blauwe loopbroek het begeven heeft in het kruis. Onbegrijpelijk dat zulk een duur materiaal na 5 weken het al begeeft. Ik heb er foto's van gemaakt. Voorlopig blijf ik er wel in lopen. Waait goed door. In Limoges, waar ik over een dag of tien probeer te arriveren, zal ik een nieuwe broek moeten "scoren".
Vanavond, op deze 4e mei, ben ik hier ik in midden-Frankrijk om 20 uur twee minuten stil geweest. En aardig.....de twee Fransen, Alain en Charles Antoine waren solidair. Ik heb hen uitgelegd waarom we twee minuten stil waren in Nederland en hen verteld dat er morgen sprake is van een nationale feestdag: Bevrijdingsdag. Overigens.....onze 5 mei wordt hier op 8 mei gevierd. Betekent dat ik qua planning rekening moet houden dat de Fransen wederom (zoals een paar dagen geleden) een lang weekend hebben. En midden in dat lange weekend weten we wie de presidentiële leiding van dit land in handen zal krijgen.