De 29e dag: Soeur Ruth en de lange dag

Vorig jaar, in 2016, op mijn jaardag in februari, kocht ik bij vriendin Karin, toen werkzaam in een Eindhovense boekhandel, de vier routeboeken. Het derde routeboek, de Via Lemovicensis, de route van Vézelay naar Saint Jean-Pied-De-Port, dat ik heb aangekocht is de variant via Bourges. Ik heb daar toen niet bij stil gestaan dat er ook nog een andere variant mogelijk is (route via Nevers) en ik ben blind gevaren op de adviezen die Karin mij gegeven heeft. Ze heeft overigens wat betreft die twee varianten niets gezegd, maar dat terzijde. Alle vertrekkenden, gisteren en vandaag, lopen echter de zuidelijke variant via Nevers. Waarom is mij niet helemaal duidelijk, mogelijk omdat er in voldoende mate slaapfaciliteiten voorhanden zijn. En dat schijnt op de noordelijke variant via Bourges nog wel eens een probleem te kunnen opleveren.
Dat bemerkte ik gisteren op mijn rustdag in Vézelay. Gisterenavond heb ik met de genereuze hulp van "hospitalier" Eric van het Maison Sainte-Madeleine alle zeilen moeten bijzetten om een slaapplaats te verkrijgen voor deze 29e dag. Uiteindelijk ís het gelukt en kon ik een bed reserveren in het dorp Varzy. Er was wel een niet onbelangrijk probleempje: Varzy ligt op ongeveer 37 kilometer van Vézelay via de route van de Via Lemovicensis. Natuurlijk ben ik akkoord gegaan met het voorstel van Eric. Overigens als alles verloopt via de planning zal ik Eric als "hospitalier" nog ontmoeten in Saint-Ferme (Gironde), ongeveer 550 kilometer verderop.
Het onuitgesproken advies van Karin om de variant Bourges (zij heeft deze route in 2006 gevolgd) te lopen heb ik deze dag stilletjes toegejuicht. Het was een wonderschone tocht, door een prachtige natuur, moederziel alleen, waarvan de eerste 10 kilometer door een prachtig bos. Het was er prachtig lopen, tot ik plots wegzakte ik een poel van drijfzand. Tot aan mijn kuiten in de modder. Gelukkig zijn mijn schoenen van binnen droog gebleven. Een rotzooitje van jewelste en deze avond ben ik lang bezig geweest om mijn lange loopbroek in een handwas weer schoon te krijgen. De schoenen heb ik onderweg schoon gekregen door -daar waar mogelijk- door hoog nat gras te lopen en de schoenen vervolgens tijdens een pauze in de zon te drogen. En dat was heel goed mogelijk want de zon heeft volop geschenen. Het was een prachtige dag en voor het eerst sinds een geruime periode was er in de nacht van vrijdag op zaterdag in ieder geval in deze regio geen sprake van nachtvorst. De wijnboeren in de Champagne en rond Chablis zullen opgelucht zijn geweest. Gisteren beschreef ik in mijn verslag hoe de wijnboeren de strijd aangaan tegen de vorst. Op FB publiceerde ik ook foto's die ik had overgenomen uit een regionale krant. Boeren met hun medewerkers die tussen de wijnranken bezig zijn om vuurpotten te stoken om de vorst te verdrijven. Op één van de foto's is te zien dat er ook nog een helikopter laag boven de velden hangt. Nu vroeg ik mij af, en velen met mij, wat de functie hiervan was. De helikopter hangt zo laag omdat door de roterende bladen de warme lucht van de brandende potten neerwaarts wordt gedrukt om de vorst tussen de wijnranken te laten verdwijnen. Een ongelooflijk arbeidsintensief proces. Hier dacht ik deze dag nog aan toen ik tussen de velden liep, terwijl ik de wijnstreken al ruim achter mij heb gelaten. Vandaag verliet ik ook het departement Yonne en trad binnen in Nièvre. Een fabelachtige mooie omgeving. Ik besef dat ik steeds meer begin te genieten van al het mooie dat "moeder aarde" aan ons ter beschikking heeft gesteld.
Deze ochtend, voor vertrek, was ik enigszins bevreesd dat ik heel erg moest wennen aan de inhoud van het nieuwe routeboek en aan de nieuwe "balisage" (bewegwijzering). De vrees was ongegrond, want zowel beschrijving en "balisages" waren voortreffelijk. En als deze kwaliteit gecontinueerd wordt tot aan de voet van de Pyreneeën, dan ben ik een gelukkig mens.
Vandaag dus een lange tocht, van uiteindelijk 37 kilometer, door bossen, tussen de velden en ik heb een achttal dorpen doorkruist. Maar nergens op deze lange dag heb ik maar ik een bar of een cafeetje kunnen ontdekken: Rien!! Helemaal niets. Ik had dat voorgevoel al gehad en had daarom voldoende proviand en bananen ingeslagen om deze dag door te komen. Een lange dag van de start om 7.30 uur tot aan de stop in Varzy om 18.30 uur. 11 uren onderweg geweest, waarvan 8 1/2 uur gewandeld. En ik ben vrijwel niemand tegengekomen. Zes kilometer voor Varzy kwam ik een fietsende pèlerin tegen, Jacques uit Valences, die ik gisteravond in het Maison Saint-Madeleine in Vézelay had ontmoet. Hij was deze namiddag om 13 uur gestart en hij passeerde mij in Cuncy-lès-Varzy. Ik had daar mijn laatste rust en Jacques stopte even bij mij. En die laatste rust was hard nodig, want (en dat wist ik toen nog niet) het zwaarste deel van het traject van vandaag zat in het staartje. Ongelooflijk veel en steil klimmen.
Verder heb ik wel nog een oudere man gesproken, Monsieur Michel Masson in Thurigny, die mij van nieuw drinkwater heeft voorzien. Deze keer overigens van een mindere kwaliteit (het smaakte in ieder geval anders). En verder zag ik in het dorpje La Maison-Dieu een man een huis naar binnen schieten. Voor hen, die de Franse taal niet beheersen, de plaatsnaam van dit kleine dorpje is te vertalen als: Het Huis van God. Omdat er verder niemand in dat dorpje was, moet die man die snel een huis naar binnenglipte mogelijk toch "god" zijn geweest!?!?!
Overigens in dit kleine dorpje was een echte wedstrijdbaan voor het petanque-spel (bij Nederlanders bekend als "jeux des boules") voorhanden. Met een officieel scorebord. Daar heb ik een foto van gemaakt omdat een plaatselijke "politiek geëngageerde hooligan" in duidelijke bewoordingen zijn steun voor Marie Le Pen tot uitdrukking had gebracht en zijn of haar idee over de andere kandidaat bestond uit een tweetal woorden: "Fuck Macron". Ik ben mij bewust dat in alle gebieden waar ik tot nu toe heb gelopen in Frankrijk Le Pen in de eerste ronde (afgelopen zondag) als overwinnaar uit de bus is gekomen. Zij scoort zeer goed op het platteland, de campagne.
Ik was blij dat ik deze avond Varzy bereikte. Meteen met behulp van de uitbaatster van het B&B, Madame Monique Isambert-Wauquiez, een bed gereserveerd in een gemeentelijke herberg in het ongeveer 25 kilometer verderop gelegen Arbourse. Monique waarschuwde mij dat ik ook morgen nergens een winkel of bar zal tegenkomen. Vandaar ik deze avond in de plaatselijke super wat proviand heb ingeslagen.
Gisteravond had ik het plan opgevat om de "adoration" in de crypte van de Basiliek bij te wonen. Uiteindelijk is dat niet gelukt. Op de eerste plaats omdat ik op zoek moest naar een bed voor deze avond, op de tweede plaats omdat er geen aanbidding was (ik had de in de Franse taal verkregen mondelinge informatie klaarblijkelijk niet goed begrepen, de aanbidding tot middernacht was alleen op de donderdagavond) en de derde reden was van een meer doorslaggevende betekenis: ik heb in de avonduren (nadat ik het verslag al had opgemaakt en gepubliceerd) twee uren gesproken met de in de "Fraternité Monastique de Jerusalem" wonende religieuze Soeur Ruth, een van oorsprong Nederlandse vrouw. Zij kwam mij opzoeken in de cuisine van het Maison, nadat ik eerder die avond de Abdis had aangesproken over de mogelijke aanwezigheid van een Nederlandse religieuze. Soeur Ruth en ik hebben een lang, zeer goed en zeer diepgaand gesprek gehad waarin Soeur Ruth mij heeft aangegeven waarom zij op latere leeftijd is ingetreden in deze orde. Zij was zeer open naar mij en ik vind het niet gepast om deze privé-overwegingen in dit verslag op te nemen. Ik heb ademloos naar haar geluisterd. Een bijzonder inspirerende zuster van bijna 71 (de oudste religieuze in Vézelay). Tijdens de conversatie ontstond er een bijzondere band én door de inhoud van het onderhoud maar ook vanwege het gegeven dat de in Wassenaar geboren en in Leiden als juriste afgestuurde Ruth Gevers Deynoot werkzaam is geweest tot 1996 bij het minsterie van Justitie. Het ministerie waar ik bijna dertig jaar voor gewerkt heb. In 1995 en 1996 moeten wij zelfs in dezelfde terminal (naam van het kantoor) aan de Schedeldoekshaven in zden Haag hebben gewerkt. Zij voor de Immigratie en Naturalisatie Dienst en ik voor de Dienst Justitiële Inrichtingen. Ruth heeft na goed nadenken gedurende vele jaren in 1996 alle schepen achter zich gelaten en heeft op latere leeftijd haar roeping gevolgd en zij is volstrekt gelukkig in de Fraternité. Ik heb een onbeschrijfelijk diep respect voor deze Ruth dat zij deze beslissing in haar leven heeft genomen, heeft durven nemen. Ze heeft mij verzocht haar op de hoogte te houden van het verloop van mijn CAMINO. Dat zal ik doen. Ze heeft geen eigen mailadres, zoals de zusters en broeders, niets van zichzelf hebben. Ook haar Nederlandse overheidspensioen gaat in de communauteit.
Ik heb deze lange wandeldag veel aan Soeur Ruth en aan haar medezusters en medebroeders gedacht. Zij hebben mij met hun levensstijl , hun overtuiging, hun onderwerping aan het denken gezet. Vandaag, morgen, en zeer waarschijnlijk ook de dagen nadien. Vézelay, en met name de leden van de Fraternité hebben een diepe, ontroerende en indrukwekkende indruk op mij gemaakt.