De 21e dag: Tom en de ascetische monnik

Vandaag al weer de 21e dag. Gisteravond laat volgde ik het nieuws uit Parijs, al waar een terroristische aanslag had plaatsgevonden in het hart van de Franse hoofdstad. Een vreemde gewaarwording: een pelgrimage in alle rust, terwijl 140 kilometer ten noordwesten van hier een zonderlinge terrorist voor dood en verderf heeft gezorgd. En dat enige dagen voor de verkiezingen. Ik probeer deze avond te Franse TV-journaals te volgen en ik heb de idee dat de Franse hoofdstad op dit moment donkerblauw gekleurd is.
Op het platteland merk je absoluut niets van de onrust.
Deze ochtend verliet ik rond 9 uur het hotel in Anglure. Het voelde als een bevrijding voor me. Ik ben veel gewend maar dit hotel kan gerubriceerd worden in de categorie "eens en nooit meer". Het ontbijt deze ochtend was sober, en dat is geen enkel probleem. Maar wat er aan soberheid werd geserveerd was van een allerbelabberdste kwaliteit. Een homp brood die volgens mij vorige week al afscheid had genomen van de boulanger (bakker). De jam en honing waren getransformeerd tot een keiharde substantie waar Thierry la Fronde, een meesterworp mee had kunnen uitvoeren. Thierry la Fronde was een jeugdserie die in de zestiger jaren van de vorige eeuw in zwart-wit werd uitgezonden met als Nederlandse titel: "Thierry de slingeraar". En Thierry, een soort van Franse Robin Hood, slingerde zijn stenen met een slinger en schakelde op deze wijze vele vijanden uit. En daarvoor had Thierry dit maal ook gefossiliseerde jam en honing van "Hôtel de la Marie" kunnen gebruiken. Voor vertrek werd mijn kamer aan zeer grondige inspectie onderworpen, alsof ik een aandenken van dit onderkomen in mijn rugzak mee zou willen nemen.
Ik had bovendien in die "stal" slecht geslapen. Ook naar gedroomd dat ik op deze dag meteen na de start een onbeschrijflijk steile helling zou moeten beklimmen. Ik werd zelfs wakker van deze droom. Dromen zijn bedrog, in ieder geval die van mij van afgelopen nacht, want het gehele traject van vandaag was plat, zelfs was onderweg geen enkel stuk "vals plat" te ontdekken. Ik zou deze dag ongeveer 20 kilometer op de paden lopen van de oevers van het Canal Haute Seine. Bijna 20 kilometer hartstikke rechte weg, met aan de rechterzijde het kanaal en daarachter en links van mij rust en een prachtige natuur: de route liep over de "Voie Verte".
Daar waar ik gisteren had ervaren dat ik "pap in de benen" had, was het vandaag volstrekt anders. Deze dag verliep als een tierelier. De gehele dag in een ongekend hoog tempo gelopen. Ruim 5 kilometer per uur. En dat over een traject van ruim 25 kilometer. De weersomstandigheden waren gunstig. Deze ochtend nog fris maar na de middagpauze heb ik gelopen in een shirt en met een zonnehoed op. Aangename temperatuur van ongeveer 18 graden. En de wandelbestemming was bekend. Ik had een bed gereserveerd in een gîte in het dorpje, beter gezegd een gehuchtje, in Savières, dat ongeveer 16 kilometer van Troyes is verwijderd. Die relatief korte afstand ga ik morgen overbruggen en ik heb in die oude stad een kamer gereserveerd in een onderkomen voor pèlerins, in een voormalig seminarie.
Deze dag heb ik een paar dorpjes gepasseerd. De meeste uitgestorven. Geen winkels, dichtgetimmerde huizen en geen mensen op straat. Wel alle dorpjes met een eigen gemeentehuis, la Marie, en natuurlijk een kerk. In een van mijn eerdere ontmoetingen had ik al eens gehoord dat een pastoor telefonisch en tegen betaling besteld kon worden voor bijzondere gebeurtenissen. Vaak had een pastoor ongeveer 30 dorpen/gehuchtjes onder zijn hoede. De ontvolking is ook voor deze regio nog steeds een existentieel probleem.
Mijn middagpauze genoot ik deze dag in Mery-sur-Seine, een lief klein dorpje met een paar winkels, een hotel/restaurant, zowaar een Kebabzaak en een bakker, en ook nog 1500 inwoners. Het hotel-restaurant had de uitstraling van een chinees restaurant. Ik werd er gastvrij ontvangen door de "Chinese" uitbater, al bleek later deze "chinees" een tweede generatie Vietnamees te zijn. Bij mij kwam de gedachte op dat zijn ouders mogelijk als bootvluchteling via dat lange kanaal aan wal waren gegaan in Mery-sur-Seine. Ongeloofwaardig en vrijwel net zo ongeloofwaardig als het verhaal dat het stoffelijk overschot van de in Palestina onthoofde apostel heilige Jacobus (Sant Jacques/San Tiago) uiteindelijk in Noordwest Spanje zou aanbelanden, nadat twee leerlingen van Jacobus het stoffelijk overschot (al dan niet met separaat hoofd) in een klein bootje ergens in Palestina de Middellandse Zee hadden opgeduwd. Mooie legende!!
In dat restaurant in Mery-sur-Seine ontmoette ik de kleine, 7 maanden oude Tom, zijn moeder Caty en zijn vader Poi. Tom liep in een zitwandelwagentje door het restaurant en hij wekte op mij de indruk dat hij later mogelijk ook een CAMINO zou gaan volbrengen.
Toen ik het restaurant wilde verlaten stonden de Brabantse Ans en Jolande weer voor mijn neus. Terwijl ik dacht dat zij al verder zouden zijn, bleek nu dat zij deze ochtend ongeveer 6 kilometer hadden omgelopen. Een hevige ellende voor hen. Uiteindelijk hebben ze deze dag 33 kilometer afgelegd. Ik had mijn rust (al) genoten, en nam afscheid van de twee dames in de zekerheid dat ik hen deze dag weer zou ontmoeten. Ik hoorde dat zij in dezelfde gîte ook twee bedden hadden gereserveerd. We delen deze avond dus één slaapkamer. Een mooie gîte, met goede sanitaire voorzieningen en zelfs een fraaie houtkachel. En deze heeft gebrand omdat de buitentemperatuur al flink is gedaald.
Vandaag een prachtige wandeling, zonder ontmoetingen tijdens de wandeling. Wandelen als een ascetische monnik. Ik word mij meer en meer bewust dat ik in die stilte de natuurlijke geluiden steeds scherper ga horen. En daar waar ik op afstand een auto hoor, dringen deze geluiden veel intenser door. Zo ook trouwens het huilende geluid dat Tom produceerde als signaal voor zijn moeder dat het tijd was om gevoed te worden. Dat huilen drong zeer diep onder mijn hersenpan.
Vandaag ook in de stilte, hoorde ik het kleine herdenkingssteentje dat ik links op mijn hartstreek bij mij draag, tikken tegen de banden van mijn rugzak. Het steentje met de naam van Anneke erop. Vandaag, de 21e, is zij 10 maanden geleden overleden. Ik heb haar voor haar overlijden beloofd dat ik een steentje van haar geboortegrond (Eindhoven) bij mij zou dragen tijdens de CAMINO. En ergens straks in Spanje, dicht bij Santiago de Compostela, op het hoogste punt van de CAMINO zal ik dit steentje, met daarop haar naam, achterlaten.
In de stilte van de wandeling hoorde ik het steentje "tikken" en dacht terug aan de mooie herinneringen aan deze mooie vrouw, een waardevolle vriendin.
De dag is bijna ten einde, geen tijd meer voor contemplatieve gedachten. Tijd om mijn lichaam de rust te gunnen. Demain en route à Troyes.