De 19e dag: Fraulein Helga en het graf zonder naam

Waarde volger, geachte lezer,
Deze 19e dag van mijn CAMINO opende ik om 7.15 uur mijn vensterraam in het hotel in Montmort-Lucy en bemerkte dat de zon al volop scheen, maar op het platte dak van het hotel was goed waar te nemen dat het stevig gevroren had. Het was ijs- en ijskoud. Later hoorde van de eigenaresse van het hotel dat de temperatuur die nacht was gedaald tot 5 graden onder nul. Aan de grond moet het nog veel harder hebben gevroren en ik voelde op afstand mee met al die mensen die met de champagne hun boterham moeten verdienen. Deze ernstige vorst in deze periode van de lente kan catastrofale gevolgen hebben voor de uiteindelijke oogst.
Om 8 uur had ik afgesproken met Jolande en Ans in de ontbijtzaal. De dames waren aan een andere tafel geplaatst en ik zat even verder op alleen aan een tafeltje. Er was nog een tafel gedekt voor twee gasten. Rond 8.30 uur verscheen een vrouw van een niet in te schatten leeftijd in de ontbijtzaal. Haar blik straalde ongenoegen uit, en toen zij het Nederlandse trio met elkaar hoorde converseren hoorde ik uit haar mond een onbehaaglijk geluid te voorschijn komen. Een soort gebiedend commando dat alleen "ein Fraulein Helga" zou kunnen produceren: "plus fort". Ik keek verbaasd op en kon niet anders concluderen dat deze dame een boodschap de ether had ingeslingerd die geadresseerd was aan Jolande, Ans én aan mij. De boodschap werd met zulk een venijn gepresenteerd dat deze dame mij deed denken aan Marc die ik op de 7e dag had ontmoet in Houx, even voor Dinant. Marc had mij gewaarschuwd voor mensen met zwarte harten, "avec les coeurs noirs". Nu was ik tot op heden alleen nog maar mensen ontmoet die juist niet beschikten over een "coeur noir". Maar deze dame zond verkeerde, zwarte en verkeerde vibraties uit. Het voelde niet goed. Zwijgzaam hebben wij Nederlanders het ontbijt genuttigd. Helga beschikte, zo bleek later, ook nog over een man, in mijn ogen een redelijk ondergeschikt type. Ook hij werd door "Helga" streng aangekeken. Ik had mij een ander ochtendgloren voorgesteld.
Na de administratieve afwikkelingen begon mijn tocht om klokslag 9 uur. Inmiddels was er sprake van een aangename temperatuur, doch door de koude wind was het aangewezen om drie lagen kleding te dragen. Dat wil zeggen het speciale fijn-wollen wandelshirt, een fleece-vest en daarover heen nog een winddicht jack. De eerste uren verliepen uitstekend en na exact twee uren had ik precies 10.03 kilometer afgelegd. Jolande en Ans waren eerder vertrokken en liepen ongeveer 500 meter, 5 minuten, voor mij. Maar vanwege de extreem lange rechte paden zag ik hen telkens ver voor mij uit lopen. Soms verdwenen zij uit het zicht vanwege het licht glooiende traject. Later op de dag heb ik hen nog drie maal ontmoet, de eerste keer na 12 kilometer om in een hotel/restaurant in Baye wat te drinken. Voor mij was dat de middagrust, de dames trokken na een minuut of dertig weer verder.
Overigens had ik in de avond van de dag van gisteren aan het thuisfront per app gemeld dat ik veilig in "Monmort" was gearriveerd. Ik was zo bleek later de eerste "t" in de naam Montmort vergeten. Het ontlokte meteen een reactie: "lugubere naam....mon mort" (te vertalen als: mijn dood). Deze reactie kwam weer in mijn op toen ik vandaag bij de kerk van het uiterst kleine gehuchtje Saint Prix een begin moest maken met, van wat later bleek, een verschrikkelijke helling. Meerdere keren moest ik tijdens de klim van ongeveer 700 meter een stop maken omdat ik de idee had dat ik "mon mort" voor ogen had. Een klim die op mij een onuitwisbare indruk maakte. Maar even voor deze klim passeerde bij de kerk het kerkhof en daar lag een overigens prachtige grijze zerk, ......zonder verdere inscriptie daarop. Een zeer luguber tafereel. Wie zou daaronder liggen? Quel mort?
De klim eindigde op een wonderschoon plateau. Ik heb de schoonheid en de stilte vastgelegd in een korte video.
Ik was nog steeds op weg naar de middeleeuwse stad Sézanne. Een lange wandeling van ruim 33 kilometer. Een kilometer of 9 voor Sézanne raakte ik het spoor van de Via Campaniensis bijster. Ik had ergens bordjes gemist. Daarop besloot ik de kaarten te raadplegen en via de gps-positiebepaling op Google-Maps besloot ik mijn weg te vervolgen op een departementale route. In de berm dan welteverstaan, want het lopen op zulk een weg kan zondermeer gekwalificeerd worden als uiterst gevaarlijk. Uiteindelijk bereikte ik de prachtige stad Sézanne. Dat ik het spoor bijster was geraakt, had nog een voordeeltje: ik had immers 30 kilometer gelopen in plaats van de 33 kilometer die het routeboek had aangegeven. De route van de Via Campaniensis is beduidend langer dan het wandelen over een departementale verharde weg. De Via leidt de pelgrim over onverharde paden tussen velden, wijngaarden en ook over verschrikkelijke steile hellingen, maar altijd in de mooie stille natuur. Ik geniet oprecht volop van dat "omlopen".
De verkiezingen in Frankrijk zijn in aantocht. Aanstaande zondag is de eerste ronde van de presidentsverkiezing. Je merkt er niet veel van in de kleine dorpjes. Soms, heel soms kom je keurig gerangschikt, wat posters tegen van de 11 of 12 kandidaten. Ik ben benieuwd wat de uitkomst zondagavond zal zijn. En zo ik heb begrepen volgt er vrijwel zeker of altijd!?) een tweede ronde, waar dan twee kandidaten tegenover elkaar staan.
Deze dag heb ik behoudens de ontmoeting, beter gezegd een non-ontmoeting, met "Helga avec le coeur noir", geen enkele levende Franse ziel ontmoet. De dode onder de grafzerk zonder inscriptie was dermate dood dat hij niets van zich liet horen.
Vrijwel de gehele dag alleen. En mij bereiken vragen of ik mijzelf (al) ben tegengekomen. Nu weet ik niet precies hoe ik deze vraag moet duiden, maar ik kan mijzelf en alle anderen verzekeren dat ik niet van mijzelf geschrokken ben. Dat ik niet bij mij iets bijzonders heb ontdekt, waar ik vooraf nog niet van op de hoogte was. Daar waar ik in de eerste week nog enig twijfel had waaraan ik was begonnen, heeft deze twijfel nu na bijna drie weken plaats gemaakt voor "trots". Tevreden en trots over hetgeen ik nu al bereikt heb, en het gegeven dat ik niet kapot ga aan heimwee, of aan het alleen zijn. Ik geniet iedere dag weer, ieder moment van de dag, zelfs op de momenten dat bij een steile klim de tong op mijn schoen bungelt. Als ik geen fysieke tegenslagen ga krijgen zal ik deze CAMINO voltooien.
Het verslag van gisteren waarin ik gewag maakte over de "glimlachende engel" in het noordportaal van de kathedraal van Reims heeft een tweetal bijzondere reacties opgeleverd. Van mijn vriendin Margriet, en mijn schone voormalige HBS-klasgenote Monique (1969-1971). Beiden maakten mij er op attent dat in de Bossche Sint Jan de restaurateurs ook een bijzonderheid hebben achter gelaten. Daar is een beeld van een engel opgenomen met een mobieltje. En beide informanten geven aan dat je deze engel zelfs kunt bellen op een speciaal 0900-nummer.
Ik bel niet meer.....De dag loopt ten einde. Morgen staat er een relatief korte wandeling geprogrammeerd. Ik ga op weg naar Anglure, 22.8 kilometer verwijderd van Sézanne. Ik "verdien" het na drie lange zware dagen.........