De 13e dag: "in between"

Waarde volger, geachte lezer,
Vandaag heb ik solitair door Noord-Frankrijk gesjokt. Het lijkt erop dat ik de Franse Ardennen achter mij heb gelaten, al ben ik deze dag nog wel geconfronteerd geweest met een aantal zeer venijnige heuvels. Klimmen op redelijke steile hellingen gedurende soms wel 500 meter maakt mij steeds weer bewust hoeveel spieren ik mijn lichaam heb en hoeveel van deze spieren ik in wezen in het dagelijkse leven marginaal aanwend.
Vandaag dus weer solitair aan de wandel geweest, nadat ik gisteren met Jan en Irma ben opgetrokken. Dit Nederlandse stel heeft vandaag hun CAMINO (gepland) afgebroken omdat Irma komende dinsdag weer aan het werk moet. B&B-uitbater Jos heeft hen deze ochtend met de voiture naar het station in Rethel gebracht. Ze reizen per trein en bus via Givet, Dinant, Namen naar de omgeving van de Belgisch/Nederlandse grens waar zij hun auto hebben geparkeerd. Daar vandaan vervolgen zij de reis
naar Zaanstad. Deze ochtend heb ik afscheid genomen van Jos en Christelle. Met haar had ik nog een redelijk intens slotgesprek. We spraken over het eenzame leven in een klein gehucht. Zij was daar nog steeds niet aan gewend, maar tegelijkertijd was zij ook nog steeds verbonden met haar Luik. Zij hield haar woning ook in deze stad aan. Ze leefde "in between". Het leven op het platteland had zijn charme, ze was blij met de voeding die de natuur haar te bieden had, maar dat leven in een omgeving die aan het ontvolken is heeft ook ontegenzeggelijke nadelen. Steeds meer mensen trekken weg, waarop de overheid besluit om steeds meer overheidsvoorzieningen, zoals scholen, te sluiten. En dit heeft weer een luxerend effect op de ontvolking. En volgens Jos en Christelle heeft dit ernstige gevolgen. Er komt letterlijk geen vreemd bloed meer in de regio en het is niet ongewoon dat er veel familiaire huwelijken tot stand komen met alle gevolgen vandien. Christelle benadrukt dat de locals in hun eigen wereld leven, met een "narrow mind". En met name zij mist dan de levendigheid en de cultuur van de grote stad. Een bijzonder stel met een bijzonder B&B gebaseerd op een levensstijl die gebaseerd is op "basic ideas and basic needs". In ieder geval hebben ze mij aan het denken gezet en kilometers lang heb ik hun basale principes vergeleken met mijn leven. Het laat mij ook deze avond nog steeds niet los.
Dit is naar mijn idee mede het effect van de CAMINO; je gaat hoe dan ook intenser denken over de indrukken die je tijdens de wandeling opdoet.
Om 10 uur vertrok ik vanuit Grandchamp. Ik heb deze dag twee zeer kleine gehuchtjes gepasseerd en een dorp. Nergens ben ik mensen tegen het lijf gelopen. Tijdens mijn middagpauze in Hauteville ontving ik bericht per mail van mijn eega Lia die op mijn verzoek contact had opgenomen met Bever Sports in verband met een breuk in ophanging van de Camel-bag in mijn rugzak. Ik heb dit provisorisch gerepareerd, maar het deugt niet dat dit dure materiaal afbreekt. Ik had gehoopt dat deze speciaalzaak post restante een nieuwe Camel-bag zou zenden omdat onomstotelijk vaststaat dat het defect te wijten is aan een tekortkoming in het materiaal en niet aan ondeugdelijk gebruik. En dan te weten dat deze camel-bag pas een maand geleden is gekocht en pas twee weken in gebruik is. De reactie van Bever was schokkend schandalig en ik probeer in Reims een nieuw camel-bag aan te schaffen. Bever kan na terugkeer nog wel een scherpe reactie van mij verwachten.
Deze beleving, deze nare reactie van Bever, vormde een lichtgrijs randje op deze dag. En dat lichtgrijze randje werd iets donkerder grijs omdat de klimatologische omstandigheden niet optimaal waren. Aardige temperatuur, af en toe een zonnetje, maar wel met een gure (en koude) sterke tegenwind. Ondanks de inspanningen had ik het zo nu en dan heel erg koud. Extra reden om door te stappen richting Château-Porcier. Andere reden om flink door te wandelen was het gegeven dat er in deze gemeente geen B&B beschikbaar is, maar slechts een gemeentelijke lokaliteit met drie bedden, douche en toilet. Speciaal, zoals in Rocroi, voor pelgrims. "Wie het eerst komt, het eerst maalt", geldt als adagium. Met slechts één stop onderweg in het fraaie bushokje in Hauteville, was ik al om 15 uur bij de Marie, het gemeentehuis in mijn geplande plaats van overnachting. Gelukkig de eerste pelgrim en tot op heden ook nog steeds de enige. Ik verkreeg van een allervriendelijkste medewerker van het gemeentehuis de toegangscode tot de lokaliteit en zij stond onmiddellijk klaar met een tampon (een stempel!!) om deze in mijn credential (mijn wandelpaspoort) te plaatsen. Kosten voor de overnachting zijn ZERO. Een sympathieke en gastvrije geste van deze gemeente. Overigens ligt het lokaaltje, niet groter dan een Nederlandse gevangeniscel, tegen de sportzaal van de plaatselijke school. Alleen een deur scheidt mijn slaapvertrek van de sportfaciliteit. En dat betekende dat ik direct na aankomst niet echt even rustig kon slapen omdat de stem van een redelijke opgewonden schooljuffrouw zoveel decibel produceerde, waardoor het leek alsof deze pedagoge aan de rand van mijn bed stond. En dit geluid werd gecompleteerd met het gegil van spelende kinderen. Een gegevén paard dien je echter niet in de mond te kijken, waarop ik besloot een douche te nemen en mijn kleding te gaan wassen. Vervolgens de boodschappen gedaan en bij het plaatselijk café een pelgrimsmaaltijd besteld. Om 19 uur kon ik die in het tl-balken verlichte kale lokaal nuttigen. Geen keuze-menu, en eten wat de pot schaft. Ik heb er geen moeite mee en ik pas mij aan de lokale gebruiken.
Onderweg raakte ik in verwarring toen ik een bordje van de CAMINO passeerde waarop te lezen was dat het bordje gepositioneerd is 2450 kilometer voor Santiago de Compostela. Dat was schrikken. Met name omdat ik Rocroi had gehoord dat Rocroi 2130 kilometer verwijderd was van de stad waar zo veel pelgrims naar toe trekken. Was ik aan achteruitlopen op dit moment?? Nu flitsen er tijdens zulk een solitaire tocht allerlei gedachten door je hoofd, besef ik dat ik af en toe hardop tegen mijzelf praat, maar dat de kilometers oplopen terwijl ik toch echt in een zuidelijke richting loopt, doet mij toch meer twijfelen aan de juistheid van het gegeven op dat bordje. Ik houd mij in ieder geval vast aan de gedachte dat de man uit Rocroi wist waarover hij sprak. Met die gedachte ga ik deze avond vroeg naar bed in de "cel" die mij ter beschikking is gesteld. Morgen op weg naar Bazancourt, 22 kilometer. Ik ruik Reims. Na Bazancourt nog 17 kilometer.