De 8e dag: pas de France, mais Hastière-par-Delà

Waarde lezer, geachte volger,
Deze morgen klokslag 8 uur zat ik fris aan de ontbijttafel van de Abij van de paters Norbertijnen in Leffe. Alleen, in de refter voor de gasten. De paters eten op het zelfde tijdstip in een majestueuze eigen refter. Ik heb er een kijkje mogen nemen.....maar aanschuiven is niet mogelijk.
Even na 8.30 uur verscheen Pater Bruno, een uiterst vriendelijk en aimabele man. Een pater zoals een pater eruit hoort te zien. Een wit habijt en een witte baard. Hij was zeer geïnteresseerd in de beweegreden van mijn CAMINO en terloops vertelde hij dat hij op 19 jarige leeftijd in het klooster was getrokken. Nu 78 jaren oud, bijna 60 jaar geleden. Hij wist als leerling op de middelbare school dat hij priester wilde worden, maar hij zocht daarbij de beschutting en warmte van een "huis". Het leven in zijn "huis", zijn abdij, beviel hem heel erg goed, bid en werk, ORA ET LABORA. Buiten de abdij was hij ook nog betrokken als pastoor in verschillende parochies. Maar allereerst was hij verantwoordelijke voor de diverse erediensten, vespers en lezingen in de abdij. Dag in, dag uit, 24/7.
Hij had de stempel van de Abdij meegenomen om die in mijn boekje (officieel de geloofsbrief) te plaatsen. Toen ik hem vroeg aan het einde van het gesprek, wat ik hem in pecunia uitgedrukt verschuldigd was, lachte hij vriendelijk. Er waren geen kosten verbonden aan de overnachting, het souper en het ontbijt. "Er staat een potje op de schouw. Als u een miljoen wilt achterlaten is het goed. Als u niets achterlaat is het ook goed. Het was ons een eer u als gast, als pélegrin, te mogen verwelkomen". Hij gaf mij een hand en toen verliet hij de refter, op weg naar het tweede gebed van deze dag. Ik heb de abdij nog even bekeken, wat foto's "getrokken" en een korte video gemaakt van de zeer goed onderhouden en mooie binnentuin.
Ik was meer dan tevreden dat ik deze abdij had verkozen als "herberg". Geen luxe, soberheid. Leven in een communauteit heeft naar mijn mening ongekende positieve aspecten. Er zijn ook nadelige punten, maar de positieve elementen prevaleerden in mijn denken deze ochtend. Het deed mij weer denken aan de talloze meerdaagse bezoeken aan de Communauteit de Taizé, die ik in zeventiger jaren had bezocht. Alleen of met vrienden. Voor Pater Bruno gold dat hij God eerde middels het gebed en dat hij zich dienstbaar maakte aan de medemensen. Ik heb niets van een "coeur noir", waar Marc met mij over had gesproken op mijn 7e reismagazine, ontdekt bij de bewoners van de abdij.
Ik trok de voordeur van de abdij achter mij dicht en vertrok veel later dan gepland richting Frankrijk. Met de bedoeling om vandaag twee grenzen te passeren. De Belgisch/Franse grens en de grens van de 200 kilometer. Planning en uitvoering waren echter deze dag niet gesynchroniseerd. De tocht was uitputtend en dat was naar mijn mening geheel te wijten aan een traject in de buurt van Freyr, een gebied dat vooral bekend is bij hen die heel graag rechte rotsen beklimmen. Het was er druk vandaag, zaterdag in een vakantieperiode en het weer was optimaal. De paden echter minder. De wandelstokken gebruikte ik om moeilijke passages te nemen. Maar verder was het genieten geblazen. 16 kilometers geflaneerd aan de rechteroever van de Maas. Na Freyr door bossen en weilanden, tussen de koeien door en ter hoogte van Waulsort heb ik meer dan een uur in een weide gelegen, gerust en even weer nagedacht aan de mooie woorden van Pater Bruno. Overigens ik heb geen miljoen achtergelaten in de Abdij, maar ik ben ook niet als een zuinige "Ollander" vertrokken.
Het hele traject dat ik vandaag heb afgelegd is onderdeel van de Via Monastica, de officiële route tussen het Brabantse Vessem en er Franse Rocroi.
Dat lopen langs de Maas deed mij ook denken aan mijn kinderjaren, toen wij met ons gezin gingen logeren bij de zus van mijn moeder, Tante Jet. En Tante Jet woonde aan de Maas in Maasbracht. Zij was met haar eega, Ome Gerrit, na jarenlang schippers te zijn geweest, aan wal gegaan in het midden-Limburgse dorpje. Tante Jet had altijd tot ver in België op de Maas gevaren. Tot waar in België weet ik niet meer. Maar dat heerlijke vakantiegevoel van toen overviel mij toen ik kilometers lang langs deze fameuze rivier, de rivier van Tante Jet, wandelde.
Onderweg werd ik talloze malen begroet met "bon courage", "bon CAMINO" of zelfs al de Spaanse variant "buen CAMINO". Bemoedigend en hartverwarmend. Ook bij mijn passage op een parkeerplaats, toen een auto stapvoets naast mij bleef rijden. De chauffeur opende zijn raam en overhandigde mij een fles bronwater. Zomaar, uit het niets. Ik heb de fles dankbaar aanvaard. Het doet blijkbaar iets bij anderen dat je daar "sjokt" en het doet ook zeker iets met mij. Desalniettemin verzwakte mijn accu behoorlijk en besloot ik wijs om naar de signalen van mijn lichaam te luisteren. Ik was nu 8 dagen onafgebroken onderweg en het Franse Givet kwam te vroeg, het was een brug te ver.
Dan maar geen Frankrijk, geen passage van de 200 kilometer-grens. In Hastière-par-delà nam ik plaats op een terrasje en besloot wat te gaan bellen om te bezien of er een B&B een bed beschikbaar had. Ik besefte toen pas dat ik nog niets had gereserveerd en dat ik midden in een weekend zat. Uiteindelijk was het raak, op slechts 300 meter van het terrasje. Een werkelijk voortreffelijk B&B, sinds kort uitgebaat door Valérie Vernimmen, samen met haar partner Etienne. Valérie is van oorsprong een Vlaamse, taaldeskundige (ook een periode in Leiden gestudeerd), die naast haar werk als vertaler (werk vanuit huis) het B&B recent heeft opgezet. Werkelijk een aanrader. Qua stijl, qua inrichting, vriendelijkheid, qua gastvrijheid.
Overigens ben ik onderweg nog een gezellig trio dames tegengekomen. Eentje zeer opvallend voor wat betreft de kleuren van haar haren. Blauw overlopend in paars. Vriendinnen van in de veertig uit Namen. Ze spraken me aan toen ik hen passeerde. Er volgde een gezellige conversatie. Op de foto. Ik heb een half uur met deze dames doorgebracht. Goed voor de gezelligheid en vooral de broodnodige rust, maar uiteindelijk hebben Marie-Christine, Régeni en Godelieve mij 30 minuten tot stilstand kunnen houden. Niet erg bevordelijk voor het afleggen van langere trajecten. Maar meer en meer word ik mij bewust dat niet Santiago de Compostela het doel van mijn tocht is, maar de tocht, de weg daar naar toe, de CAMINO zelf, de ontmoeting, al die bijzondere, maar vooral vriendelijke mensen.
Morgen, dimanche, zondag, een nieuwe dag. Kijken waar deze "rustdag" mij gaat brengen.