De 81e dag: chaos in Astorga en een tosti-ijzer

Zo saai als de 80e dag, gisteren, was, zo enerverend was de dag van vandaag. Laat ik beginnen met het beschrijven van het weer op het eind van de middag en het begin van de avond. Er was sprake van hevig onweer, er viel heel veel regen en het ging gepaard met flinke hagelstenen. Gelukkig zat ik binnen in een Albergue/hostel en ik hoop van harte dat er sprake zal zijn van enige afkoeling. Overigens schijnt de zon weer volop sinds 20 uur en de temperatuur is weer aan het oplopen.
Het was al vroeg warm vandaag en in de middag was het snikheet. Uiteindelijk was ik om 15.00 uur na 28.6 kilometers op de plaats van bestemming, in Santa Catalina de Somoza. Een dorpje zonder winkels, met weinig inwoners, maar met twee redelijk grote herbergen. Ik had op een eerder tijdstip in Santa Catarina willen arriveren, maar ik heb onderweg (onnodige) ernstige vertraging opgelopen. Daarover later meer.
Deze ochtend ben ik op een redelijk christelijk tijdstip vertrokken. Om 7 uur was ik op het pelgrimspad. Ik had redelijk goed geslapen ondanks de hitte op het slaapzaaltje van de Albergue. Bij vertrek was de buitentemperatuur "slechts" 17 graden. Een ideale temperatuur om te wandelen.
Het eerste deel van de route, vanaf de vertrekplaats Hospital de Órbigo naar Astorga liep door de natuur en niet zoals het traject gisteren langs een druk bereden provinciale weg. Volgens het routeboek zou er sprake zijn van wat klimwerk. En dat klopte. Het was echter zwaarder dan ik vooraf had ingeschat (een mooie oefening voor wat nog gaat komen!). Daar stond tegenover dat ik de 18 kilometer naar Astorga met volle teugen heb genoten van het prachtige landschap. Ik heb gelopen over prachtige rood-bruine, sterk meanderende leempaden. En deze paden kronkelden door een qua kleuren rijk geschakeerde natuur. Ik heb deze ochtend intens genoten. En vanaf de top van de laatste klim had ik een fascinerend panoramisch uitzicht over de stad die door de Waalrese vriendin Janine Dieudonné zo was aangeprezen. Zij had tijdens haar studie een tijd in deze oude Spaanse bisschopsstad gewoond en ze was er drie jaren geleden met haar eega Ruud Vergroesen en met de kinderen nog op bezoek geweest. Ik had geen enkele twijfel bij het aanprijzen van Janine. Dit advies van haar moest kloppen. Ik wist dus dat ik een prachtige stad zou doorkruisen, waarbij natuurlijk de kathedraal bezocht moest worden en het daarnaast gelegen "Palacio de Gaudi". Uiteindelijk heb de kathedraal bezocht. Het fraaie monument van Gaudi heb ik niet bezocht, alsmede ook niet het gastoudergezin waar Janine heeft gewoond (ze had mij het adres gegeven) en ook niet haar oude Spaanse geliefde die nog steeds woonachtig was in het centrum van Astorga, waar het zeer druk was in verband de weekmarkt. Ik wil als wandelende pelgrim wel veel dingen zien en veel mensen ontmoeten, maar ik moet ook het doel voor ogen houden. Zeker nu ik persé morgen op 21 juni op Cruz de Ferro wil zijn.
Op eerder genoemde top (laatste bergje voor Astorga) werden de pelgrimerende wandelaars op een muzikale wijze welkom geheten door een gitarist/zanger. Hij bracht een CAMINO-lied ten gehore. Ik heb het op video vastgelegd. Een warm welkom, zo heb ik het ervaren.
Ik heb enorm genoten van het passeren van Astorga en van mijn bezoek aan de prachtige kathedraal. Daar ontmoette ik overigens de extreem eigenaardige Duitse Ruth, waarover ik dagen geleden heb geschreven. Ik begroette haar, en zij begroette mij ook, maar op een wijze alsof ze vandaag voor het eerst contact met mij had en met een intensiteit in dat contact, beter gezegd het ontbreken daarvan, dat een verder investeren in deze ontmoeting geen zin had.
Ik was zeer onder de indruk van de kathedraal, waar ook een museum aan verbonden is. In de kathedraal heb ik een paar kaarsjes ontstoken. Eentje voor Ruud en Janine. Ruud is vorig jaar (2016) in januari plotseling overleden. De dood stond volstrekt onaangekondigd voor hem. Zijn wereld stond irreversibel stil, zijn vensters op de wereld werden gesloten. Janine raakte haar lief kwijt, maar is moedig, krachtig en sterk verder getrokken. En daarom juist in deze stad, in "HAAR" Astorga heb ik die kaarsjes voor Janine én voor haar Ruud ontstoken.
Ik heb ook een kaarsje opgestoken voor Gert van Ommeren. Deze ochtend, bij aankomst op het kathedrale plein in Astorga, ontving een bericht van (volger) Rikie Borg, dat Gert gisteravond is overleden. Ik heb Gert jaren niet meer ontmoet, maar in de zeventiger jaren van de vorige eeuw waren Gert, vele vrienden van mij en ook ik, actief betrokken bij het opzetten van de Burgemeester Herman Witte-groep, een scouting groep in Eindhoven. Ik heb goede herinnering aan Gert, die door velen werd beschreven als het evenbeeld van de ook recent overleden Chriet Titulaer.
Op weg naar Astorga ontmoette ik ook nog een bijzonder drietal met wie ik een paar kilometers ben opgetrokken. Het waren een Nederlandse jonge dame, een even oude Luxemburgse en een jonge man uit Japan. Ze hadden elkaar vorige week ergens op de CAMINO ontmoet, waren weer uit elkaar gegaan en sinds gisteren waren ze weer herenigd. Een mooi drietal. De Nederlandse was de Haagse Jessy. Ze stemde erin toe dat ik een foto van haar nam. Opmerkelijk was dat zij mij min of meer kende. Ze had een aantal dagen geleden Father Joyfull ontmoet, de excentrieke pseudo-pater waar ik uitgebreid verslag van heb gedaan, en zij had op internet naar achtergrondinformatie gezocht. Tijdens die zoektocht had ze mijn blog ontdekt en had ze over de Father gelezen. Leuk om te horen dat ik niet alleen vanuit Nederland gevolgd word, maar nu ook vanuit de CAMINO zelf.
Ik weet niet wat er gebeurde met me in Astorga. Maar ik was op een bepaald moment compleet van slag. Uiteindelijk verloor ik veel tijd door de chaotische situatie waarin ik terecht was gekomen. En ik heb geen enkel idee waarom er zulk een chaos heerste. Ik had de kathedraal bezocht en wilde voor vertrek nog even "echt" pauzeren in een horecagelegenheid: wat drinken, wat eten en schoenen uit. Het vaste ritueel. Ik bemerkte echter op weg naar een bar, dat ik niet meer beschikte over mijn pet. Terug naar de kathedraal, zelfde route gelopen, maar de in Frankrijk gekochte pet kon ik niet meer vinden. Ik had deze daar gekocht omdat ik eerder in België al een pet was kwijt geraakt en in Frankrijk ben ik ergens mijn zonnehoed verloren. Lopen zonder pet met deze brandende zon is geen optie en het zou tot een hoop narigheid kunnen leiden. Ik ben dus eerst een nieuwe mooie CAMINO-cap gaan kopen. En in de winkel, waar ik overigens door de Spaanse verkoper in het Nederlands te woord werd gestaan, bemerkte ik dat ik niet meer beschikte over mijn wandelstokken. Ik was enigszins in paniek en moest even heel goed nadenken waar ik deze stokken het laatst in mijn handen had gehad. Wederom terug naar de kathedraal en gelukkig zag de stokken staan achter de balie van de receptie. Eindelijk was de tijd aangebroken voor een drankje en wat eten. En toen ik eindelijk de rust had gevonden (met de schoenen uit) bemerkte ik dat het routeboek niet meer in mijn broekzak aanwezig was. Ik was ten einde raad. Alles afgezocht in het de horecavoorziening, maar geen routeboek te vinden. Wederom goed nagedacht en toen herinnerde ik mij dat ik het routeboek mogelijk had opgeborgen samen met mijn credential (stempelboekje) toen ik op het toeristenbureau een stempel van de stad Astorga had gevraagd. En die herinnering bleek te kloppen.
Ik had genoten van al het mooie in Astorga, maar ik werd langzamerhand volstrekt krankjorum van alle ellende, die mij in een uur tijd was overkomen. Ik was er heel moe van geworden.
Ik besloot om verder te trekken hetgeen ook noodzakelijk was gezien de tijd. Om 12.30 uur trok ik pas verder en ik wilde nog zeker ruim 8 kilometer verder lopen. Wederom door prachtige natuur, over een kaarsrecht zandpad. Ik had de idee dat hitte van twee kanten kwam. De felle zon, maar ook het bloedhete pas onder mij straalde een hitte uit. Alsof ik in een tosti-ijzer aan het lopen was.
Toen ik Astorga verliet passeerde ik de tweede penitentiaire inrichting tijdens mijn CAMINO. "Natuurlijk" moest ook deze bajes op de foto worden vastgelegd.
Bij aankomst Santa Catalina de Somoza ontmoette ik hetzelfde hostel, "El Caminante" waar ik verblijf ook weer het Münchens echtpaar Alexandra und Herbert Berger.
Ik heb er heerlijk genoten van een pelgrims-menu, nadat ik eerder al mijn huishoudelijke pelgrims-klussen had afgewerkt: kleding wassen en de schoenen reinigen en opnieuw in het vet (wax) zetten.
Morgen begint het echte klimwerk. De eerste 13 kilometer geleidelijk omhoog van 900 naar 1150 meter, naar Rabanal del Camino. En nadien moet een hoogteverschil van 350 meter overbrugd worden over een afstand van ongeveer 6 kilometer, op weg naar Cruz de Ferro, waar ik het gedenksteentje voor Anneke zal achterlaten.
Het gaat een bijzondere dag worden.