De 70e dag: Powerhouse "on the run"

Ik ben vandaag op de kop af 10 weken onderweg. 70 dagen aan de wandel vanuit Eindhoven richting Santiago de Compostela. Zoals ik gisteren in het verslag schreef, had ik de intentie om naar het stadje met de mooie naam Santo Domingo de la Calzada te lopen. Dat is het echter niet geworden. Ik ben Santo Domingo binnen gewandeld en ik ben na een korte rust er ook weer vertrokken. Richting het 10.5 kilometer verderop gelegen dorpje Redecilla del Camino. Ik had voor de zekerheid vanuit Santo Domingo telefonisch contact opgenomen met de Albergue om een plaats te reserveren en door te geven dat ik rond de klok van 18 uur zou arriveren. Een bijzondere conversatie omdat de dame van de Albergue aan de andere zijde van de lijn alleen Spaans sprak, en ik deze taal niet beheers. Ik begreep echter dat het er genoeg plaats was. En dat klopte ook, toen ik om 18.30 uur in de plaatselijke herberg arriveerde. Een zeer sobere Albergue met zeer verouderde sanitaire voorzieningen, maar tegen een wereldprijsje van slechts 5 euro.
In totaal heb ik deze dag 42.4 kilometer gelopen. Een ongelooflijke afstand voor mijn doen. Ik sta er zelf ook een beetje versteld van. Ik was vroeg uit de veren want de spaghetti-eters waren tegen alle regels in weer om 5.30 uur bezig met hun rugzakken. Ik heb overigens de idee dat de zeuro's (zuid Europeanen) graag vroeg opstaan, terwijl de neuro's (dat zijn dus de noord Europeanen), de Amerikanen en de Koreanen graag iets later aan de wandel gaan.
Het gevolg van dat Italiaanse nachtelijke gerommel was dat ik om 6.30 uur de weg op ging. Uiteindelijk arriveerde ik 12 uren later om 18.30 uur bij de huidige lokatie. Ik heb van deze 12 uren 9 uren gewandeld en derhalve het restant, drie uren, gerust. En deze rust was verdeeld over vier momenten. Echte rust, schoenen uit, wat eten, wat drinken.
Een bijzonder rustmoment kende ik na 26,5 kilometer. Ik had een enorme lange, maar vooral ook steile helling moeten beklimmen. Boven op de top van de berg stond een slimme, creatieve en enthousiaste Spanjaard die voor een donativo (een vrijwillige financiële bijdrage) gekoelde frisdrank, water, fruit en gesneden watermeloen aanbood. Slimme zet want iedereen die de top bereikt snakt naar iets uit zijn assortiment. En niemand zal een donativo deponeren die geringer is dan de prijs op de markt. En achter het stalletje van deze verkoper was een goed ingerichte picknickplaats, waar zelfs betonnen ligbedden waren geplaatst. Toen ik de top bereikte was er nog een bed vrij en ik heb met volle teugen genoten van de aangeboden service.
Er moest deze dag heel wat geklommen worden. Meteen na de start volgde al de beklimming van de Alto de San Anton (715 meter). Het blijft een bijzondere naam: San Anton!!
Het was een bizar zware klim, niet zo zeer vanwege het steigingspercentage, maar vooral vanwege de kwaliteit van het pad. Het gehele pad was bezaaid met grote keien en het lopen daarop kan NIET gekarakteriseerd worden als "zeer aangenaam".
De temperatuur deze ochtend was geweldig. Het was fris, maar aangenaam om te wandelen. Ik heb de zon zien opkomen, maar daarna verdween de zon achter de wolken. Tot ongeveer 13 uur is het zwaar bewolkt geweest. Nogmaals, zeer aangenaam voor alle pelgrims. Na de middag presenteerde de zon zich en geleidelijk aan liep de temperatuur op naar 30 graden. Het lopen wordt dan voor mij iets zwaarder, maar ik kan de hitte goed verdragen, mits ik maar water blijf drinken en de handdoek en de pet op mijn hoofd nat kan houden. De Spaanse lokale overheid heeft op vele punten waterkranen bevestigd en daarnaast bestaat er altijd de mogelijkheid om water te tappen (en de hoofddeksels nat te maken) in de horecavoorzieningen in de dorpen. Vandaag heb ik ook één keer handdoek en pet nat gemaakt in een beekje met stromend kraakhelder water.
Het was een prachtige tocht vandaag, door mooie natuur en met geweldige panoramische vergezichten. Slechts een tweetal kilometers liep ik deze dag langs een weg met daarop razend verkeer. Gisteren plaatste ik een kritische kanttekening bij het lopen langs snelwegen. Ik merkte wel op dat dat de route echter al eeuwenlang wordt bewandeld. Ik moet het echter natuurlijk nog meer relativeren. Immers die snelwegen en industrieterreinen, waar ik gisteren zo kritisch over was, zijn natuurlijk veel later aangelegd. De eeuwenoude route (beschermd door Unesco) is echter hetzelfde gebleven, al zullen de autoriteiten natuurlijk in de loop der tijden vanwege die snelwegen en die industrieterreinen (kleine) mutaties hebben moeten aanbrengen.
Ik vertrok deze ochtend tegelijkertijd met een jonge Française uit Cherbourg die net zoals ik op 1 april is vertrokken. Zij vanuit haar woonplaats. Ik kon haar slechts 100 meter bijbenen en toen moest ik haar al laten gaan. Ik vroeg me tijdens het lopen af of zij niet al veel verder had moeten zijn, Cherbourg is immers minder kilometers verwijderd van de Pyreneeën dan Eindhoven. Toch heb Ik haar de eerste 11 kilometers in het zicht gehouden. Niet verwonderlijk, want bijna na iedere 3/4 kilometer stopte zij, deed de rugzak af, dronk wat, gooide de rugzak weer om en liep weer verder. Ik weet niet waarom ze op deze wijze wandelt. Het lijkt mij uiterst zwaar en inspannend, maar het is haar stijl en op deze wijze loopt zij haar CAMINO.
Al een aantal dagen slaap ik in dezelfde herberg als het aangename Duitse echtpaar Herbert en Alexandra. Ze komen uit München. Ze starten om 6 uur in de ochtend en ik kom ze onderweg nooit tegen. Ze lopen altijd ergens op het traject voor mij. Deze middag bij mijn passage van Santo Domingo zaten ze om 15 uur al fris en fruitig op een terrasje. Herbert was stom verbaasd dat ik nog zou verder trekken. Ik nam afscheid van ze, maar ik ben ervan overtuigd dat hen nog zal ontmoeten op mijn weg naar Santiago.
Bij het verlaten van Santo Domingo de la Calzada nam ik plaats op een bankje in de schaduw. Er zat al een andere pelgrim. Het was een jonge dame die mij even voor Santo Domingo met een "BUEN CAMINO" voorbij was "geraasd". Zij liep in een moordend hoog tempo. Op het bankje ontstond een aangenaam gesprek. Ik sprak met de 29 jarige Duitse Nadia Schnabel uit Frankfurt. Ze zat "in between" tussen twee banen. Ze had op de universiteit recht en economie gestudeerd en was tot voor kort bankier in de financiële hoofdstad van Duitsland. Per 1 juli gaat zij de consultancy in. Ze gebruikte de CAMINO om veel na te denken. Vanwege het hoge tempo loopt zij altijd alleen (niemand kan haar bijhouden!!) en dat is er genoeg tijd om na te denken. Bovendien liep zij gemiddeld 40 kilometer per dag. Een bijzondere ontmoeting en die hebben we vastgelegd op een selfie.
Ik heb inmiddels de Rioja weer verlaten en ben nu aanbeland in "Castilla y León". En de komende honderden kilometers zal ik in deze provincie blijven. Volgens een bord langs de weg verlaat ik het departement 155 kilometer voor Santiago de Compostela.
Maar Rioja ben ik uit en dat betekent dat ik niet meer wandel tussen de prachtige wijngaarden. Machtig mooie wijngaarden, maar tegelijkertijd ook vervelend voor mij om daar te lopen. Ik transpireer hevig tijdens het wandelen, zeker bij zeer zonnig weer, en ik trek op dat moment heel veel vliegjes aan. Het zijn denk ik fruitvliegjes die een hevig stinkende Nederlandse pelgrim op dat moment interessanter vinden dan de wijnranken. Bovendien zijn de boeren naar mijn idee continu in de weer om met bestrijdingsmiddelen en met rook de vliegende beestjes te verdrijven. Verschrikkelijk vervelend om al die vliegjes continu bij je hoofd te hebben. Maar ik hoop dat het vanaf nu verleden tijd zal zijn.
Ergo: de zeventigste dag was in alle opzichten een mooie en succesvolle dag. Ik ben benieuwd hoe mijn lichaam gaat reageren op de enorme inspanning van deze dag. Tot nu toe voelt het goed en ik kruip rond 22 uur in de slaapzak. Morgenvroeg om 6 uur weet ik meer. Ik heb nog geen plan voor de dag van morgen. Ik ga lopen en ik handel naar bevinden. "Villafranca Montes de Oca" is ook een mooie naam. Wellicht wordt dat mijn bestemming. Maar het ook iets anders worden.