De 67e dag: de "ezel" stoot zich voor de 3e keer

De 67e dag: de "ezel" stoot zich zelfs voor de derde keer

"Morgen dag 67, waarschijnlijk weer genieten". Dit was de laatste zin van mijn verslag van gisteren, maandag 5 juni, Tweede Pinksterdag. Volop genoten heb ik niet deze dag. Het was een zware dag en het traject was in werkelijkheid (voor mij) veel zwaarder dan ik vooraf op basis van het routeboek had ingeschat. Ik heb vandaag 24 kilometer gelopen en ik heb werkelijk tussen Zirauki en mijn huidige verblijfplaats Villamayor de Monjardin niet één stukje vlakke ondergrond gehad. Het was of "vals plat" of er moest behoorlijk geklommen worden en ik denk dat ik deze dag niet meer dan twee kilometer gedaald heb. En dan ook nog afdalingen die te steil zijn om even "lekker" van af te lopen. Bovendien was ik vandaag niet in een perfecte conditie. Ik had weliswaar goed geslapen, maar ik voelde al vanaf den beginne dat het ontbrak aan de echte ware kracht. En dan wordt het zwoegen en ploeteren.
Op zich een teleurstellende ervaring en constatering, zeker nadat mede-pelgrim Caitlin Powell uit Portland Oregan USA gisteren op haar Facebook-page een leuke tekst had geschreven bij een foto waar zij en ik samen opstaan. Leuke en bekoorlijke woorden van een 32-jarige Amerikaanse, die goed uitwerkt voor het zelfvertrouwen van een 63-jarige Nederlandse pelgrim. Omdat de volgers van het blog deze informatie van Facebook niet hebben, citeer ik hier Caitlin: "Me and Ton Daans. My handsome, new friend! He's a powerhouse and is on his 60 something day of walking, as he started in the Netherlands. He is also 60 something years old. And super fun. What a powerhouse and inspiration!" (Unquote). Met zulk een compliment kan ik (zeker op papier) verder in de CAMINO . Maar ik moet vaststellen dat het "powerhouse" vandaag niet naar behoren werkte.
Een tweede opvallend punt op deze dag was het ontbreken van de vele pelgrims op de pelgrimspaden. De meeste pelgrims stoppen in die dorpen die in de vele routeboeken worden opgegeven als eindplaats van een etappe. Vrijwel alle routeboeken delen het traject Saint-Jean-Pied-de-Port aan de Franse zijde van de Pyreneeën naar Santiago de Compostela op in 34 etappes. En als je deze indeling precies volgt, wat de meeste pelgrims doen, krijg je natuurlijk een "samenscholing" van vele pelgrims in die etappeplaatsen. Om het risico te vermijden dat ik naast een bed grijp en omdat het gemiddelde traject bij de indeling in 34 etappes ongeveer 22 kilometer is (ik loop liever tussen de 25 en 30 kilometer per dag) kom ik telkens "midden" in een etappe-traject uit. De grote meute loopt dus achter mij aan of zo je wilt, voor mij uit. Deze theorie, deze vlieger gaat overigens niet altijd op, want deze dag moesten er in het dorp waar ik nu verblijf, Villamayor de Monjardin, pelgrims doorgestuurd worden omdat beide herbergen in het 120 zielen tellende dorpje tot de nok toe zijn gevuld.
Maar ik ontmoette deze dag niet zoveel pelgrims op de route. Veel pelgrims hebben waarschijnlijk ook besloten niet te lang te wandelen, want het was weer heel triest gesteld met de klimatologische omstandigheden. Het leek wel herfst, donker weer, veel zwarte regenwolken en een harde koude wind. Ik heb de gehele dag in mijn shirt met korte mouwen gelopen, maar ik heb een aantal malen overwogen om een trui of een jas aan te trekken. Het zomerse weer van gisterenmiddag en -avond heeft niet doorgezet. Heel jammer.
Omdat het niet liep zoals ik het graag wenste, heb ik een eerste pauze genomen na ongeveer 7 kilometer wandelen. Meestal stop ik pas na een kilometer of 12. Toen ik mijn spullen weer in orde maakte om te vertrekken, zag ik de 90-jarige Duitser (waarover ik gisteren in het verslag gewag maakte) al arriveren bij het café waar ik ongeveer een half uur vertoefd heb. De kranige oude man is 15 minuten na mij vertrokken in de Albergue waar ik gisteren heb overnacht. Dat betekent dat of hij een wonderlijke prestatie heeft geleverd of dat ik op het traject van die 7 kilometers gelopen heb met de snelheid van een slak. Ik vermoed dat het een combinatie is van beide beschreven punten. Maar hoe dan ook, het was voor mij een zwaar traject, en ik vind het buitengewoon wat deze oude man presteert.
Een aantal dagen geleden schreef ik ook over de Amerikaanse Pool die met zijn twee kinderen een deel van de CAMINO loopt. Ik ontmoette hem op de hellingen van de Pyreneeën en later ook in Roncesvalles. Vandaag ontmoette ik hem weer met zijn kinderen. Hun CAMINO in op deze dag in Estella geëindigd. Ze hebben ruim 100 kilometer gewandeld met heel veel zware klim-kilometers en zware afdalingen en niet te vergeten....met hun eigen rugzak. Jacek Wlodek uit Chicago, en zijn 10 jarige zoon Tymek en zijn 9 jarige dochter Zuzanne, reizen vandaag nog met de bus richting Pamplona, nadien per bus naar Madrid, vervolgens per vliegtuig naar Rome om nog wat familie te bezoeken en keren dan terug naar de USA. Toch heel bijzonder om zulke jonge mensen en ook de oude Duitser deze dag weer te ontmoeten.
En natuurlijk ontmoet je nog allerlei bijzondere mensen. Zo ontmoette ik een Italiaan die de CAMINO hardlopend aflegt en ik heb het niet gezien, maar ik hoorde van een Duitser dat hij een pelgrim was tegengekomen, die blootsvoets de CAMINO afwerkt.
En vandaag zag ik redelijk wat fietsers op dit deel van de route.
Terwijl ik tot op heden in Spanje vooral in zuidwestelijke richting heb gelopen is de koers nu gewijzigd. Ik loop vanaf nu veel meer in westelijke richting, naar Burgos en Leon, de twee belangrijkste steden die op mijn weg liggen richting Santiago de Compostela.
Deze dag werd ik voorts geconfronteerd met het gegeven dat mijn memorycard van mijn fototoestel geen opnames meer toelaat omdat de kaart vol is. Ik weet niet meteen hoe ik dit "probleem" moet oplossen. Morgen passeer ik Los Arcos, een heel klein stadje. Mogelijk dat ik daar een nieuwe kan kopen.
Tot slot wil ik nog twee andere bijzonderheden vermelden.
De hele markt speelt hier in op de CAMINO. Veel horecagelegenheden en op vele plaatsen zijn "vending-machines" (automaten) geplaatst, waarin van alles te koop wordt aangeboden. Maar eentje viel er vandaag wel heel erg op. Bij het terras van een bar was een automaat geplaatst van een pharmacie waarin allerlei materialen werden aangeboden die gerelateerd zijn aan het wandelen: pleisters, blarenpleisters, priknaalden , nagelschaartjes etc. Zulk een automaat was ik op deze CAMINO nog niet eerder tegengekomen.
De laatste bijzonderheid heeft van doen met een oud Nederlandse gezegde: "een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen". Nu, ik wel en zelfs voor de derde keer. Ooit in Parijs liep ik in een hotel keihard tegen een glazen deur. Een aantal jaren geleden herhaalde ik dit vreemde gedrag bij iemand thuis in Eindhoven en deze dag, laat in de middag, presteerde ik het opnieuw. Ik had in de Albergue, waar ik nu verblijf, de was opgehangen op het balkon. Toen ik dat deed heeft de deur waarschijnlijk open gestaan. Toen ik een tijd later de was wilde binnenhalen was blijkbaar de glazen deur gesloten. Ik kwam in ieder geval per onmiddellijk tot stilstand toen ik met mijn hoofd tegen deze overigens perfect gereinigde glazen deur knalde. Gelukkig heb ik geen verwondingen opgelopen en heb ik ook geen hoofdpijn. Maar hoe dom kan ik zijn. Ik kan mij in ieder geval niet meer meten aan een ezel.