De 55e dag: Ascension en een tropische dag

Het is vandaag 25 mei 2017, de 55e dag van mijn CAMINO, en la France est fermé, Frankrijk is gesloten. Het is een "kerkelijke zondag" hier in Frankrijk en iedereen is vrij, zoals in de meeste landen in West Europa. Het is namelijk Hemelvaartsdag, in het Frans "Ascencion".
Deze dag, de 25e mei, heeft voor mij een bijzondere betekenis. Op 25 mei 1950, dat is vandaag precies 67 jaar geleden, traden mijn ouders Jan Daans en Lies van Boven met elkaar in het huwelijk in Mierlo. Het was ook op een donderdag, maar niet op Hemelvaartsdag in dat jaar (dat was één week daarvoor). Mijn vader en moeder waren beiden 31 jaar oud. Jan, de oudste zoon van het gezin Daans trouwde op deze frisse donderdag de 25e mei 1950 met de jongste dochter van de de familie van Boven. Voor mij dus een bijzondere dag omdat deze huwelijksvoltrekking in de katholieke traditie een "laisser passer" was, een soort van canonieke toestemming om te gaan voortplanten. En tegelijkertijd was het ook een "must" in de katholieke traditie om kinderen op de wereld te zetten. Die konden dan later allemaal op de KVP (de Katholieke Volks Partij, later opgegaan in het CDA) stemmen. Mijn ouders hebben zich "ingehouden" en "slechts" twee kinderen hebben het levenslicht gezien. Mijn broer Hans in 1951 en de thans 63-jarige scribent van dit verslag in 1954.
Zonder die huwelijksvoltrekking op die 25e mei in 1950 zou dit verslag nooit en te nimmer tot stand zijn gekomen. Overigens kan en wil ik wel openbaren dat de KVP of de partij waarin deze volkspartij in is opgegaan nooit heeft mogen rekenen op mijn electorale steun.
Mijn ouders leven niet meer. Mijn vader overleed volstrekt onverwacht in zijn volkstuin op de eerste zonnige maandag in maart 1993 en mijn moeder overleed een aantal jaren geleden in 2012, één dag voor haar 94e verjaardag. Ik heb lieve en goede ouders (gehad) en geloof maar dat zij trots vanuit hun hemel op mij neerkijken dat ik aan deze pelgrimage ben begonnen.
Een bijzondere Hemelvaartsdag dus vandaag, deze 25e mei.
Ook een heel bijzondere dag omdat het vandaag niet warm en droog was, maar omdat het vandaag tropisch warm was. Een temperatuur van 36 graden werd bereikt in deze regio. Deze ochtend waren alle pelgrims in de gemeentelijke refuge in Captieux vroeg opgestaan om vóór 7 uur te vertrekken. Om 6 uur uit de veren. Om 6.30 meldde ik mij bij de bakker en om 6.45 uur zette ik mijn eerste passen met volle bepakking (onder andere tweeënhalve liter water). En dat water heb ik nodig gehad. En niet alleen dát water. Ik denk dat ik deze dag wellicht 9 liter vocht (vooral water) heb ingenomen.
De méteo-deskundigen hadden het weer deze keer goed voorspeld. Hoe anders was dat met al die CAMINO-deskundigen die hadden aangegeven dat ik door een zeer bosrijke omgeving zou wandelen. En dat, mits er vroeg in de ochtend vertrokken zou worden, er volop in de schaduw (ombre) gelopen zou kunnen worden. Bovendien zo werd mij verteld was er tussen de vertrekplaats Captieux en de aankomstplaats Roquefort geen horecavoorziening voorhanden. Al deze informatie deugde van geen kanten.
Ik heb de eerste 10 kilometer van het traject van 36 kilometer redelijk in de schaduw kunnen lopen maar toen was de temperatuur nog aangenaam. Niets door een bosrijke omgeving. Ik heb 26 kilometer tussen de velden, en in een mooie natuur, pal in de zon gelopen. In de schaduw werd in de regio een temperatuur van 36 graden gemeten. Ik weet niet met welke temperatuur ik geconfronteerd ben geweest, ik weet alleen dat ik deze dag heel veel vocht heb verloren. Ik had mijn hoofd goed afgedekt met een handdoek (die ik een aantal malen bij boerderijen kletsnat heb kunnen maken) en met een pet. En voorts natuurlijk de onafscheidelijke zweetband om mijn hoofd die deze dag vele "overuren" heeft moeten draaien. Het is een zeer lange dag geweest. Om 6.45 uur vertrokken en aankomst in Roquefort (niet hét Roquefort van de beroemde kaas; dat ligt in een ander departement ten oosten van deze lokatie) om 18 uur. Zo'n lange etappe met deze klimatologische omstandigheden bouw ik op een speciale wijze op. Trajecten, verdeeld in een lange ochtendsessie van 13 kilometer, gevolgd door trajecten van 8 kilometer, 7 en wederom 8 kilometer. Niet echt uitgedokterd vooraf, maar ik laat het van allerlei omstandigheden afhangen. En het eerste traject van 13 kilometer eindigde op dát punt, omdat daar een bankje was geplaatst. Het enige bankje dat ik overigens op deze dag ben tegengekomen. Ongeveer op dit punt passeerde ik ook een departementale grens. Ik heb het departement Gironde verlaten en trek nu de komende dagen door het departement Les Landes. Een departement dat voor pelgrims aantrekkelijk is omdat er vrijwel niet geklommen hoeft te worden.
En andere foutieve informatie die ik had verkregen betrof de horecavoorziening. In het gehucht Bourriot-Bergonce was wel degelijk een horecavoorziening. Een volstrekt uitgeleefde kroeg, met een uitbaatster, Carine, die niet meteen het toonbeeld was van een eigenaresse die arbeidsvreugde uitstraalde. Ze was bereid een foto van mij te maken en ik mocht een foto "trekken" van haar. En die bar/tabac was dan ook de reden om een tweede stop te maken. Ik had een stoel en goed gekoelde Perrier tot mijn beschikking. Bovendien kon ik er mijn in mijn rugzak geïntegreerde camel-bag (waterreservoir) weer optimaal vullen.
En mijn pauzes zijn qua tijd ruim bemeten bij dit weer. Minimaal een uur. Later op het traject heb ik een derde pauze van ruim een uur gehad. En tijdens die pauzes, eten en drinken, rusten en zelfs bij de laatste pauze heb ik een dertigtal minuten liggen slapen, gelegen in de schaduw.
In dat gehuchtje, waar die bar was gevestigd, was trouwens ook een slaapmogelijkheid bij particulieren. Brigitte en de Belgische Guy besloten om daar de etappe af te breken gezien de enorme hitte. Later op de dag heeft Brigitte een foto van zichzelf gestuurd naar Franse Guy, waarin zij zich vermaakte in het zwembad van dit particuliere overnachtingsadres.
Toen ik arriveerde in de "refuge associatif Les Amis de Saint Jacques des Landes" waren de Franse Guy en natuurlijk Monsieur Haricot al aanwezig en laatstgenoemde, de volstrekt wereldvreemde en contactarme Parijse "snijboon", begon meteen te foeteren toen ik mij op de eerste etage van de refuge meldde. Ik verstond zijn Franse binnensmondse gewauwel heel erg goed (ik had mijn schoenen uit moeten doen op de begane grond), maar ik reageerde op een wijze die hij niet had verwacht. Ik begroette hem met een vriendelijk "bonjour" en meldde hem tevens dat in mijn Nederlandse cultuur het volstrekt normaal was, en waarschijnlijk ook in de Franse, om elkaar eerst te begroeten. Ik heb hem nadien niet meer gehoord. Ik hoorde hem overigens ook niet niet toen ik na 13 kilometer op dat bankje rustte. Een fatsoenlijk "bonjour" kan op een of andere wijze niet "uit zijn strot komen".
Overigens als je al deze personages, die gisteravond in dezelfde refuge sliepen, opneemt in een cast om een documentaire over te maken, heb je als cineast goud in handen. Ik weet dat ik een eigenaardige vogel ben, maar de andere vier komen op dat punt met kop en schouders boven mij uit.
De dag komt ten einde. Het is nu 22.30 uur en het is nog steeds heel erg warm. Ik blijf nog even buiten op het terras zitten. Om wat verder af te koelen. Overigens morgen weer vroeg uit de veren. De klimatologische omstandigheden zullen identiek zijn aan vandaag. Gelukkig geen extreem lange etappe: slechts 28 kilometer naar Mont-de-Marsan.