De 51e dag: Angela Marquez-Gonzalez en oenologie

Om met de deur in huis te vallen: ik werd deze dag niet geconfronteerd met enige neerslag. Rond 6 uur, bij het ontwaken, scheen de zon volop, maar bij het vertrek om 8 uur was er sprake van mist. Een bijzonder beeld. Port-Saint-Foy is gelegen aan de Dordogne. En de mist hing in wezen boven de rivier. Hoger gelegen gebieden zijn niet in de mist gehuld geweest. Daar scheen de zon volop en ik vond het een bijzonder natuurverschijnsel. Vanwege die mist was het deze ochtend fris, maar na een paar kilometer wandelen aan de oevers van de Dordogne, trok ik de heuvels in en werd daar geconfronteerd met zomerse temperaturen. En dat is zo de gehele dag gebleven. De temperatuur liep in het tweede deel van de middag op richting de 30 graden. En het zal de komende dagen warm blijven en in het tweede deel van de week worden er temperaturen verwacht van rond de 35 graden.
Deze ochtend ben ik weer alleen in de wandel gegaan. Begonnen in het departement Dordogne en bij het passeren van deze rivier meteen na de start aanbeland in het departement Gironde. In Frankrijk zijn na de Franse revolutie alle departementen genoemd naar de belangrijkste rivier die er stroomt. Ik heb het ooit geleerd op de middelbare school, maar deze dag kwam deze "zoekgeraakte" kennis weer manifest bovendrijven.
En ook deze dag was er onderweg geen horecagelegenheid te vinden die geopend was. Na 22 kilometer was ik in het qua omvang redelijke dorp Pellegrue aanbeland. Daar was horeca gevestigd. Maar het was zondag en...........dan is alles gesloten. Zelfs het plaatselijke hotel had de deuren gesloten. Traditie is traditie! Ongelooflijk, en dat terwijl dit dorpje een toeristische attractie wil zijn vanwege zijn zeer oude kern, en een plek bij de kerk met een geweldig panoramisch uitzicht. Maar traditie is traditie!
Omdat er nergens geen horeca voorhanden was heb ik mijn eerste pauze na 14 kilometer doorgebracht op iets wat op een abri leek, maar het ook niet was. Het was een soort van overdekte ingang naar het kerkhof en de kerk. In dit dorp, Caplong, nam ik mijn rust. En toen passeerde Marc. De rest van de dag ben ik verder met hem opgetrokken. Een aangename stille man, een vijftiger, die ongeveer dezelfde loopsnelheid heeft als ik. Dat samenlopen geeft tegelijkertijd ook weer een goed gevoel. Morgen neem ik echter afscheid van hem. Of bij de start of onderweg, want mijn eindpunt van morgen ligt ongeveer 9 kilometer verder dan dat van Marc. Brigitte heb ik niet meer gezien vandaag en Guy had besloten, zo hoorde ik deze avond, niet in Saint-Ferme te overnachten, maar hij is nog eens een kilometer of 7 "doorgeschoten" om daar de nacht bij een vriend door te brengen. En Monsieur Haricot, de bijzondere persoonlijkheid uit Parijs, die loopt zijn eigen CAMINO en heeft voor morgen ergens buiten de route een slaapplaats gevonden. Het lijkt er dus op dat ik mijn mede-pelgrims van de laatste week morgen allemaal uit het oog zal verliezen. Maar ik zal op mijn CAMINO weer nieuwe mensen gaan ontmoeten.
Zo ontmoette ik deze dag al een bijzonder iemand. Tijdens ons middagpauze in Pellegrue zochten wij een schaduwrijke plaats op in dat dorp. Alles was gesloten maar op het centrale plein in het centrum ("Bourg") was een overdekte hal aanwezig. Wellicht van 40 x 40 meter. Ik denk dat het een overdekte marktplaats is geweest, en mogelijk nog is en dat deze hal wordt gebruikt voor gemeentelijke en andere gemeenschappelijke activiteiten. Er stonden slechts twee picknicktafels in de enorme hal. Marc en ik trokken bij aankomst van een daarnaast gelegen terras twee stoelen weg en plaatsten in deze ook in de hal. Geen haan die erom zou kraaien. Het dorp was op deze warme zondagmiddag immers volstrekt uitgestorven. Alleen de twee picknicktafels waren bezet. Aan een van de tafels zat een stel te lunchen (picknick) en de andere tafel werd ingenomen door een jonge dame. Met veel boekwerken op haar tafel en ook een laptop. Op een gegeven moment verzocht ik Marc een foto van mij in die hal te maken, maar hij gaf aan dat zijn handen heel vet waren omdat hij zojuist zijn voeten met zalf had ingesmeerd. Hij verwees mij naar de jongedame. En zij was gaarne bereid een foto te maken. We raakten met elkaar in gesprek en ik bemerkte dat het geen Française was. En zij vroeg mij meteen uit welk land ik afkomstig was. En of we Engels konden praten was haar vraag. Heerlijk voor haar en ook voor mij. Ik maakte kennis met de 26 jarige Spaanse biologe Angela Marquez-Gonzalez. Zij was universitair geschoold in Cordoba en afkomstig uit Jerez. Ze werkte nu twee jaren in Frankrijk in de wereld van de wijn. Daarnaast studeerde ze nog via internet voor een tweede masters. In het Frans maar ook in het Nederlands (ik heb het opgezocht) aangeduid als "oenologie", een wijnbouwtechnische wetenschap. Ik heb een half uurtje met deze Spaanse schone gesproken, die ook aangaf dat ze af en toe gek werd van de Fransen. Daarom was ze ook zo verheugd dat ze Engels kon spreken met mij. Ook zij had de ervaring dat de Fransen je gemakkelijk buitensloten als je hun taal niet optimaal beheerste. En deed ze niet, ook niet na twee jaren.
Er werden nog wat foto's gemaakt, mailadressen uitgewisseld. Marc en ik trokken verder richting onze eindbestemming, terwijl Angela verder ging met haar studie. Dat deed ze in die hal omdat ze op die plek wel internetverbinding kon krijgen, terwijl dat in haar woongehucht 4 kilometer verderop volstrekt niet mogelijk was. Het blijft op het platteland echt behelpen.
Het was in inmiddels heel erg warm. En het de laatste 7 kilometers zouden een zware opgave worden.
Het lichaam krijgt in wezen veel te verduren. Behoorlijke fysieke inspanningen bij zeer wisselende klimatologische omstandigheden. Gisteren in de regen nog met temperaturen van onder de 10 graden, en nu vandaag richting de dertig graden.
Als ik alles op een rij zet, dan kan ik niets anders concluderen dat mijn lichaam en geest al deze inspanningen en wisselingen goed opvangen. Ik sta er versteld van hoe snel ik hersteld ben van de dagelijkse inspanningen. Natuurlijk bouw ik een extra conditie op. Ik ben mij bewust, heel bewust dat ik in wezen een gezegend iemand ben dat ik deze tocht kan maken. Dat ik het fysiek en mentaal kan opbrengen, day by day and step by step.
Ik merk ook dat mijn blik op de wereld niet verengd wordt. Dit heeft natuurlijk ook alles te maken met het gegeven dat ik beschik over IPhone waar ik op gezette tijden het nieuws volg, nationaal en internationaal, en waarmee ik ook contact houd dagelijks met het Eindhovense en Bredase thuisfront. En verder beschik ik over een iPad mini, die ik gebruik om de dagelijkse verslagen op het blog en op FB te plaatsen. Hoe anders zou mijn tocht zijn geweest als ik de telefoon en het internet niet tot mijn beschikking had gehad. Ik ben er van overtuigd dat de CAMINO een heel ander karakter zou hebben gehad en het is zeer de vraag of ik aan een dergelijk avontuur zou zijn begonnen. Ik heb daar mijn grote twijfels bij, ik ben daar open en eerlijk in. Ik heb echter nog geen enkele pelgrim ontmoet die niet beschikt over een mobiele telefoon. Maar het is zeker mogelijk, want een paar decennia geleden bestond deze moderne apparatuur niet en trokken er ook al vele pelgrims naar Santiago de Compostela. Echter niet in grote getale. De vraag of de groei van de populariteit van de CAMINO in causaal verband staat met opkomst van de social media (apparatuur en programma's) kan ik niet beantwoorden. Ik ben ervan overtuigd dat het een invloed zal hebben gehad. Maar ook een element van een niet geringe importantie is het gegeven dat het mogelijk is na de CAMINO op redelijke en niet kostbare wijze terug te keren naar het land van herkomst. Zoals ik al eerder heb geschreven starten de meeste Nederlandse pelgrims niet in Nederland, maar aan de voet van de Pyreneeën, in Saint-Jean-Pied-de-Port. Ook het reizen naar die lokatie is in vergelijking met jaren geleden, veel goedkoper geworden.
De dag zit erop. Deze avond hebben we nog met een kennis van de hospitalier (gastheer) van deze bijzondere refuge de eeuwenoude dorpskerk bezocht. Een interessant gebouw en de uitleg was zeer gedetailleerd. Alleen.....de exegeses was alleen mogelijk in het Frans. Geen enkele Franse pelgrim, ook niet de twee Franse vrouwen die er deze avond ook waren, beheerst de Engelse taal. En dat geldt ook voor de heer die ons rondgeleid heeft. En ook voor beide hospitaliers, Eric en Pascale. Traditie is en blijft traditie ! We zijn in Frankrijk en daar spreekt men Frans!!