De 46e dag: een wereld van verschil en Mr Haricot

Deze ochtend ben ik als eerste van de drie pèlerins in La Coquille (De Schelp) vertrokken vanuit de refuge. Ik vertrok alleen, maar omdat mijn veters niet optimaal bevestigd waren en ik (dus) een korte stop moest maken, werd ik aan de rand van de gemeente al ingehaald door Regis. Samen zouden we een kleine 10 kilometer met elkaar "optrekken". Ik plaats dit begrip "optrekken" bewust tussen aanhalingstekens. Soms liep ik 50 meter vóór Regis. Dan weer een stuk achter hem. Op het vlakke liep hij iets sneller, en ik bemerkte dat ik als redelijk trage klimmer toch nog sneller was als Regis. Ik denk dat dit alles te maken had met het rookgedrag van hem. En na een kleine 10 kilometer stopte Regis, want hij had een enorme trek in een sigaret. Ik ben doorgelopen en ik heb Regis niet meer gezien. Ook niet in mijn eerste pauzeplaats Thiviers. Regis zou vanwege een lichte blessure in dit dorp gaan overnachten.
Ik heb een redelijke nachtrust gehad in het refuge in La Coquille. Echt gezellig was het niet. De twee vrijwilligers, de "hospitaliers", niet gehuwd, Denis afkomstig uit Marseille en Beatrice uit Arles, waren niet zo zeer gericht op hun gasten, maar hadden meer interesse in elkaar. En als al contact met de pelgrims was, dan waren zij gefocust op de twee Fransen. Ik voelde mij in de avonduren, maar ook deze ochtend bij het ontbijt als het vijfde wiel aan de wagen.
Een wereld van verschil als ik de vergelijking maak met de private refuge, waar ik de komende nacht in Lauzélie mijn uren rust ga pakken. Ik kom daar later nog op terug.
Het vertrek om klokslag 8 uur vond plaats onder een redelijk bewolkte hemel, maar al vrij snel brak de zon hoor. En hoe? Het werd uiteindelijk bloedheet en laat in de middag werd in deze regio een temperatuur in de schaduw gemeten van 35 graden. Om 18.30 uur was het nog steeds 33.3 graden. Het is een zware dag geworden. Tussen La Coquille en de aankomstplaats Lauzélie is slechts één commune, een gemeente, die doorkruist moet worden: Thiviers. Bovendien, zo had ik mij laten vertellen, beschikte Thiviers over een aantal grotere supermarkten. Een kleine gemeenschap, maar met een duidelijke regionale functie. De wandeltocht van vandaag heb ik in tweeën geknipt, respectievelijk een ochtendetappe van 18 kilometer tot Thiviers en een middagsessie van 12 kilometer. Normaliter knip ik etappes van 30 kilometer op in drie delen. Dat maakte de tocht ook extra zwaar. In zeer warm weer zonder verdere rust het traject van 30 kilometer opknippen in twee (ongelijke) delen. In iets minder dan vier uren bereikte ik, zeer hevig transpirerend, een der supermarkten in Thiviers. Ik heb daar nieuwe proviand ingeslagen en heel veel water. Ik heb deze dag ongeveer 7 liter water gedronken en ook deze avond heb ik nog veel water genuttigd om de waterhuishouding op orde te krijgen. In Thiviers heb ik mijn (lunch)pauze doorgebracht op een pelgrimsbankje tegenover de kerk. Een reeds op dit bankje zittende jonge Française was bereid een foto van mij te nemen. Ik bezocht de zeer oude kerk en plots stond "mijn grote vriend" Clement, het ietwat irritante ventje uit Parijs, ook op het plein. Hij koos elders domicilie op het plein en later in het park, om wat te nuttigen. Inmiddels had ik van hem gehoord dat hij deze avond ook zou overnachten in de private refuge in Lauzélie. Na een lange pauze ben ik weer vertrokken.
Bij vertrek uit het dorp zag ik een auto staan met een Belgisch kenteken: "BEA 1". Niets bijzonders, en toch.....gisteren schreef ik over ons verblijf in Edon in 2002. Wij verbleven toen in huis van Bej. Voor de meeste mensen echter bekend onder de naam BEA. Toch bijzonder om dit kenteken één dag nadien in Thiviers tegen te komen.
Inmiddels was de temperatuur boven de 30 graden en het was een uitputtende tocht. Onderweg stond ik nog even stil bij een grote gedenksteen. Op die plek was waarschijnlijk op 16 maart 1997, nu ruim 20 jaren geleden, de toen 17 jarige Cyril Merillon om het leven gekomen. Het was heel warm, en toch voelde ik daar koude rillingen over mijn lijf. Een jong leven toen beëindigd. Er stonden nog verse bloemetjes bij, een teken dat Cyril na twee decennia nog immer niet vergeten is.
Het tempo in deze middag ondanks de hitte was nog redelijk, want plots bemerkte ik ongeveer 4 kilometer voor het eindstation dat ik Clement in het vizier kreeg. Ik haalde hem uiteindelijk nog in, begroette hem in het Frans en in het Engels, maar er volgde geen reactie. Ik ben geen diagnosticus maar deze man zal in het grote boek met diagnoses in de psychologie en psychiatrie wel ergens onder te brengen zijn. Laat ik het op een andere en mijn wijze schetsen: ik heb de idee dat hij als 31-jarige Parijse wegenonderhoud-ingenieur of in een gesloten coquille leeft dan wel dat hij het leeuwendeel van zijn tijd onder een steen ligt. Het leggen van contacten is bij hem op een andere wijze ontwikkeld dan bij de meeste mensen. Bovendien, en dat is mijn smaak, vind ik hem ronduit onaardig. Bovendien heeft hij een akelig klinkend stemmetje. Hij heeft iets weg van Mister Bean, maar dan in een-niet-grappige-en-onaardige-performance. Maar hij heeft zoals Mister Bean, iets weg van een boon, een Franse boon welteverstaan. Ik noem hem voor het gemak maar even Monsieur Haricot. En deze Haricot vroeg deze avond tijdens het diner spontaan hoe mijn naam was. En dat terwijl hij mijn naam echt meerdere keren gehoord heeft. Maar het blijft een zeer eigenaardige vogel. De komende dagen trek ik niet met hem op, maar ik weet inmiddels dat hij de komende twee nachten een bed heeft geserveerd op dezelfde onderkomens als ik.
Morgen staat er een tocht van een kleine 30 kilometer naar Périgueux op het programma. En na deze stad staan er volgens het routeboek nog 380 kilometer op de agenda, voordat ik Saint-Jean-Pieds-de-Port aan de Franse voet van de Pyreneeën bereik. Ik houd mij maar aan het routeboek vast. Vandaag raakte ik weer in verwarring. In de refuge in La Coquille hing een bericht op het prikbord dat de afstand naar Santiago nog 1188 kilometer zou bedragen. Zeventien kilometer verderop, bij het betreden van Thiviers , staat er een bord langs de weg dat aangeeft dat de CAMINO nog 1268 kilometer omvat. Kortom, ik word gek van dat gegoochel met die afstanden.
En deze dag werd ik rond 16.30 uur verwelkomd door Jean Pierre (een voormalige architect) en zijn eega Colette Therasse. Een uiterst vriendelijk echtpaar dat op een formidabele lokatie (4600 m2) in een zeer groot huis met buitenzwembad een private refuge runt. Alleen voor pelgrims. En op basis van half-pension. Enorm pelgrimgericht, zeer gastvrij en ontvangst met een drankje. Het diner (vier gangen) was superieur, met wijn, en voor mij natuurlijk water. Een prachtige grote eigen slaapkamer. Monsieur Haricot heeft er ook eentje tot zijn beschikking. Een wereld van verschil met La Coquille. Zowel het onderkomen, maar vooral de wijze van aanpak, de performance.
Een aanrader voor pelgrims die nog na mij zullen volgen.
Morgen dus op weg naar Perigueux, wederom onder zeer zware klimatologische omstandigheden. Het belooft weer een uiterst warme dag te worden. Op weg naar een nieuwe stempel (tampon) in een kathedraal. Mijn eerste credential is overigens al vol. Ik heb er een foto van gemaakt. Mijn tweede credential is al voorzien van een viertal tampons. Morgen in de kathedraal tijdig mijn credential laten tamponneren. Het maakt mij als een kind zo blij.
Tijd om deze dag af te sluiten. Bon nuit.