De 44e dag: Moederdag in Limoges

Toen ik deze ochtend rond 8.15 uur Limoges verliet zag ik op vele plaatsen in de stad nog de confetti liggen die gisteren gebruikt is tijdens de carnavalsoptocht. En daar waar ik gisteren het antwoord schuldig moest blijven op de vraag waarom het carnaval in Limoges wordt gevierd ná Pasen en niet zoals in Nederland minimaal 41 dagen vóór Pasen, is mij dat op deze dag duidelijk geworden. De reden is wel heel simpel: het was heel erg slecht weer tijdens de reguliere carnaval. Er komen heel veel mensen af op deze optocht en de lokale autoriteiten hebben toen besloten deze manifestatie te verplaatsen naar de zaterdag voor Moederdag. Althans Moederdag inNederland. Hier in Frankrijk wordt deze dag gevierd op zondag 28 mei aanstaande.
Ik werd al vroeg wakker deze morgen in de refuge van de Franciscanessen nonnen. Een geweldig onderkomen op een unieke lokatie, gelegen aan het plein voor de kathedraal. En dit plein en de straten die daarop zijn aangesloten, werd deze ochtend ingenomen door handelaren met tweedehandsspullen. Officieel ging de markt waarschijnlijk pas om 8 uur van start , maar er was vanaf 6.45 uur sprake van een behoorlijke bedrijvigheid.
Ik heb nog even overwogen om mijn handmade wandelstok nog voor een zachte prijs aan te bieden op de vrijmarkt. Ik ben er in de laatste twee dagen toch gehecht aan geraakt. Uiteindelijk heb ik de wandelstok geplaatst in een "poubelle publique", een openbare vuilnisbak. Ik heb er nog wel wat foto's van gemaakt. Gisteravond heb ik de kapotte wandelstokken ingepakt en deze dag zou ik het pakket nog een keer goed met tape dichtplakken. Morgen, op maandag, gaan de kapotte stokken en de gescheurde broek per post retour naar Nederland. De discussie met de leverancier zal dan in een later stadium plaatsvinden. Wat het materiaal betreft heb ik pech: eerst was het de ophanging van de in mijn rugzak geïntegreerde camel bag, toen de wandelstokken, de broek, de "spork" is gebroken en vorige week schoot de borstband los van de rugzak. Mede-pelgrim Thaïs, die thans een geheel andere route bewandeld, heeft het probleem toen kunnen verhelpen. Echter vandaag schoot de band weer los, één kilometer voor mijn toch al geplande eerste rust in Aix-sur-Vienne. Ik heb de rugzak daar weer kunnen herstellen, maar een paar kilometer voor mijn aankomst vandaag in Flavignac, was er weer sprake van hetzelfde euvel. En deze borstband is belangrijk, omdat zonder het gebruik ervan, de rugzak gaat hangen op je schouders. Dat kan ik een kilometer volhouden, maar meer ook niet. Ik had echter geanticipeerd op een mogelijk repeterend ongemak. Ik heb een noodvoorziening "gefabriceerd", die ik kan benutten als de band weer losschiet. Ik moet de rugzak eigenlijk deze avond nog maken, maar ik denk dat mijn medepelgrims in deze refuge, twee Fransen en een Duitser, mijn herstelwerkzaamheden niet zo zeer appreciëren. Het gehele gezelschap is om 21 uur onder de dekens gekropen.
Overigens loopt de oudste Fransman in omgekeerde volgorde. Hij is vanuit Parijs eerst naar Saint Jean Pied de Port aan de voet van de Pyreneeën getrokken en is daar omgekeerd en loopt nu in noordelijke richting naar het prachtige Vézelay. Waarom geen Santiago? Daar is hij al vier keer naar toe gelopen. Hij zoekt naar varianten. Zodoende.
De andere jongere Fransman is een beetje een vervelend mannetje. Werkt voor de gemeente Parijs, en zegt dat hij "niet zo goed" Engels spreekt. En dat is dan een kwalificatie die werkelijk nergens op gebaseerd is want zijn Engels is van een absoluut verschrikkelijk slecht niveau. Zo'n type, we zijn in Frankrijk en hier wordt Frans gesproken. Ik probeer mij daarop aan te passen, zo ook de Duitser die vrijwel geen Frans spreekt en dan denkt deze jonge heer uit Parijs daar iedere keer wat grapjes over te moeten maken richting zijn oudere landgenoot. Op een gegeven moment had ik er genoeg van en ik heb hem in het Frans en in het Engels duidelijk gemaakt dat een dergelijk gedrag niet echt te beschouwen is als vriendelijke gastvrijheid. De oudere heer uit La Douce France ondersteunde mij in mijn kritiek. Het vervelende mannetje heeft nadien eieren voor zijn geld gekozen en is het eerste onder de wol gekropen.
Het vertrek uit Limoges verliep prima en het weer was meer dan in orde. Het werd in warme dag en de meeste uren heb ik in de zon gelopen. Slechts bij mijn tweede rust in Saint-Martin-Le-Vieux hingen er zeer donkere wolken boven het dorp. Ik voelde wat spetters en daar is het bij gebleven. Een prachtige wandeldag. Door prachtige natuur en ik heb de idee dat ik veel heb moet klimmen deze dag. Later heb ik de hoogteprofielen-kaart in het routeboek bekeken en daar was duidelijk op waar te nemen dat mijn gedachte over dat vele klimwerk op feiten was gebaseerd.
Afscheid van Limoges deze dag. Limoges is een mooie oude stad met een relatief klein centrum met niet al te veel winkels. Ook in Limoges, zoals in vele andere Franse steden, is de detailhandel uit de binnenstad vertrokken. De inwoners doen hun boodschappen aan de rand van de stad in grote mega-winkelcomplexen.
Limoges is ook de stad waar de route naar is genoemd die ik nu loop: de Via Lemovicensis. Het derde traject nadat ik eerder de Via Monastica heb gevolgd tot in Rocroi in Noord Frankrijk en van daaruit tot in Vézelay de Via Campaniensis.
Vandaag heb ik gelopen in mijn nieuwe broek en met de nieuwe wandelstokken. Was even wennen, omdat deze stokken van een iets materiaal zijn gemaakt dan de stokken die ik in Nederland had aangeschaft. De winkel in Limoges beschikte niet over het gelijksoortige wandelstokken. De oude stokken waren wat stugger, terwijl de nieuwe wat trillingen vertonen. Zelfde merk, maar andere materiaal. Maar na bijna 30 kilometer ben ik er gewend aan geraakt.
Morgen staat er weer een tocht van 30 kilometer op het programma. Overigens aardig om te vermelden is dat ik bij aankomst hier in Flavignac precies 1111 kilometer op de GPS heb staan. Ik begin in de buurt te komen van het middelpunt van mijn CAMINO.
Ongeveer 8 kilometer buiten Limoges moest ik volgens de bewegwijzering de weg verlaten en liep ik achter een rij huizen door. Daar had iemand op een poort een schilderij gemaakt, beetje stijl Jeroen Bosch, van een pelgrim, op weg naar Sant Jacques de Compostelle. En op dat schilderij staat afgebeeld dat de CAMINO van daaruit nog 1349 kilometer bedraagt. De eigenaar van het schilderij stond plots in een auto achter mij. Hij gaf tekst en uitgelegd bij het schilderij. Als deze afstand klopt, dan betekent dat ik ongeveer over drie tot vier dagen 50% van de CAMINO achter de rug heb. Dat punt moet dan ergens liggen in de etappe die volgt na Périgueux.
Ik merk dat ik begin te verlangen om dat punt van die 50% te passeren, zoals ik ook bemerk dat ik eigenlijk Spanje wil binnen trekken. Maar dat duurt toch nog even. Ik heb zeker de komende 14 dagen nodig om de voet van de Pyreneeën te bereiken. Misschien wel op de Franse Moederdag, op zondag 28 mei.