De 7e dag: op weg naar ABBYE avec les coeurs noirs

Waarde volger, deze ochtend schrok ik 6.45 uur wakker nadat ik een signaal hoorde van mijn GSM dat gelinkt kon worden aan een push-message van een nieuwsrubriek. Slaperig bekeek ik het bericht, maar ik was nadien ook onmiddellijk klaarwakker. De USA had die nacht een aanval uitgevoerd op een militaire basis in Syrië. Ik was uitermate bezorgd over wat de geo-politieke consequenties zouden kunnen zijn.
Nadat ik deze zorg enigszins "geparkeerd" had kwam een tweede zorg boven drijven. Het was mij immers op donderdagavond niet gelukt om een slaapplaats te reserveren in Dinant of omgeving. Ik nam voor 7 uur al contact op met de abdij van de paters Norbertijnen in Leffe. Ik werd te woord gestaan door Pater Bruno, die mij meer dan welkom heette en wel als vriendelijke bijkomende eis stelde dat ik voor 18.00 uur op de deur van de abdij geklopt moest hebben. Dat moest te doen zijn. Een afstand van 20 kilometer.
Ingrid, de uitbaatster van het B&B, was al vroeg uit de veren geweest om de warme bakker te bezoeken. Om 8 uur werd het ontbijt geserveerd en Ingrid bood aan de Vlaamse TV te bekijken opdat we dan in de Nederlandse taal de gebeurtenissen konden volgen in verband met de crisis in Syrië.
Er kwam een tijd om het logies te verlaten. Ingrid zwaaide me achter haar bungalow uit en ik bemerkte nadien, dat ze zich snel had verplaatst naar de voorzijde om mij nogmaals uit te zwaaien en te groeten. Een heerlijk mens, die Ingrid.
Ik zeg wel eens tegen mensen als ze om wat voor reden verdrietig of teneergeslagen zijn dat "er na een dal van ellende altijd een berg van geluk zal volgen". Aan deze zinsnede dacht ik toen ik het B&B verliet. Ik dacht er aan maar dan in omgekeerde volgorde. Gister had ik mij werkelijk uit de naad gewerkt om het B&B te bereiken. Het was ten opzichte van de Maasoever erg hooggelegen. Nu moest ik naar de Maasoever en dat betekende dus dat ik de eerste vier kilometers gevrijwaard was van een klim en alleen maar aan het dalen was. Heerlijk dat dalen, maar na twee kilometer sterk dalen begin je te verlangen naar een vlakke ondergrond, dan wel een lichte stijging. Lopend dalen blijft, gelijk het klimmen, een inspannende bezigheid.
Het was nog fris, maar de wandeling richting Dinant aan de linker oever en later de rechter oever (bezien vanuit de bron in het zuiden) beloofde een mooie tocht te worden. Rond het middaguur brak de zon door en het was genieten van de rust en alle natuurlijke schoonheid.
In het plaatsje Hun passeerde ik een zeer oude man. Na mijn passage riep hij mij toe: "Compostela?". Ik stopte, wachte op hem en liep in zijn tempo verder met hem op. Een slakkengangetje, maar daar is niets mis mee nadat ik al ruim 6 kilometer had afgelegd. De oude man was bijna 92, Vlaming van origine en door de liefde in Wallonië beland. Hij herkende de schelp op mijn rugzak en vertelde me dat hij vanuit een voorstad van Brussel in 1989 naar Santiago de Compostela was gelopen. Hij gaf mij zijn naam, Gustaaf Jansen (hij had Nederlandse voorouders) zodat ik bij aankomst in SdC kon nazien dat zijn naam in juli/augustus 1989 in het Compostela-register was opgenomen. Ik beloofde dat te zullen doen en ik zei hem dat ik weer ging overschakelen naar mijn eigen tempo dat waarschijnlijk 5 maal hoger lag dan dat van Gustaaf. Zwaaiend nam ik afscheid van deze kranige maar broze oude man, die dus op dezelfde leeftijd als ik de CAMINO had afgelegd.
Verder op in Houx, een zeer klein dorpje aan de Maas, zou uiteindelijk wellicht de meest bijzondere ontmoeting van deze dag plaatsvinden. De wijze van het contact leggen was gelijk aan dat met Gustaaf. Het was Marc die mij deze keer "tot stilstand bracht". Het paste overigens in mijn schema omdat ik mij had voorgenomen een laatste rust door te brengen in Houx. Marc vertelde mij, in een combi van Frans, Nederlands en Engels, dat hij het voornemen heeft gehad om met zijn twee ezels naar Santiago te trekken. Hij zag daar echter van af omdat de vibraties niet in orde waren. Ik vroeg mij af wat hij daarmede bedoelde en deze vraag betekende dat hij een klein half uur investeerde om mij uitleg te geven over vibraties, zwarte harten, het gevoel. Hij gaf mij het advies naar mijn hart, ogen en voeten te luisteren en hij vroeg mij te volgen naar het kerkgebouw 50 meter verder op in de straat. Ik volgde. Voor de kerk gaf hij aan dat mensen met zwarte harten zeggenschap over de kerk hadden en dat dit kerkgebouw een gevangenis was van de natuur. De vortex, ook hij sprak hierover, zat vast in het gebouw. De energie werd in die zin geïncarcereerd, en de zwarte harten hebben steeds meer honger. Ik moest opletten, zeker op weg naar de abdij, want die was in handen van mensen met zwarte harten. Hij trok me mee naar een open veld, en wees naar een oude ruïne die vroeger dienst moest hebben gedaan als uitkijktoren. Zo dacht ik. Neen het was een kerk geweest, die verbrokkeld was, waardoor de gevangenis was opengebroken en de vortex vrij spel kon hebben. En zie daar er groeide een boom midden in die ruïne. Zijn verhalen bleven doorgaan en ondertussen hield hij "pisselit" (paardebloemen) vast. Hij gaf aan dat het goede uit Québec, Brittannië en Bretagne zou komen. Dat moet als Engelenmuziek klinken voor mijn Britse (Eindhovense) vriend Robert. Vraag was of ik het nu van doen had met de "fou de Houx" (de dorpsgek) die met zijn prachtige Mechelse herder toeristen bezig hield met zijn gecompliceerde verhalen of dat hij een volstrekt andere en onorthodoxe kijk op de wereld had, en waarin in zijn ogen vibraties een ontegenzeggelijk essentiële rol speelden.
Ik trok verder richting Leffe, met de filosofie van Marc in mijn achterhoofd. Ik dacht ook terug aan lezingen die ik de laatste maanden op meerdere plaatsen heb verzorgd over het mogelijk non-verschil tussen normaliteit en abnormaliteit. Bij het binnentreden van Dinant zag ik een bord langs de weg dat aangaf dat Dinant stedenbanden onderhield met met Québec, met een stad in GB en een stad in Bretagne. Dat deed mij twijfelen. Associeerde Marc er maar een beetje op los?
Hoe dan ook, ik wilde mij overgeven aan "de zwarte harten in de abdij van Leffe". Ik werd er zeer welkom geheten, werd mij naar mijn kamer (met slechts een bed en een stoel) verwezen en ik gaf aan dat ik om 18.30 uur de vespers wel wilde bijwonen. Indrukwekkend. De maaltijd was sober en smaakte goed. De paters aten apart, ik zat in de gastenkamer samen met twee rechten studenten uit Namen die zich afgezonderd hadden in de abdij om zich voor te bereiden op hun examens. Op deze wijze waren zij vrij van prikkels. Ik ben even naar Dinant gelopen (!!!!!) om dit verslag op te stellen. Niet geheel vrij van prikkels in dit toeristische oord. Overigens geen Leffe in de abdij. Dat brouwen hebben ze uit handen gegeven aan InBev, een gigantische bierbrouwer. En deze gigant zal ongetwijfeld een gigantische zak met pecunia over de tafel hebben moeten schuiven. Op deze wijze onderhouden de 15 over het algemeen zeer oude paters de abdij. De vitalen onder hen hebben banen buiten de abdij, zoals een econoom, een directeur van een verpleegtehuis etc.
Deze vrijdag was wederom een boeiende dag met wederom magistrale ontmoetingen.
Overigens, Marc ging na mijn gesprek naar huis om te lunchen. Een "salade de pissenlit". En ik eerst maar denken dat hij zijn konijn daarmee zou gaan voeren. Misschien ben ik de "fou" en heeft Marc het toch bij het rechte eind. Wie weet wat mij de nacht gaat brengen in de Abdij "avec les coeurs noirs"???
Ik houd u, waarde lezer, op de hoogte.......of wellicht ook niet meer.