De 5e dag: prinses Irene in Cortil Wodon
Door: Ton Daans
Blijf op de hoogte en volg Ton
05 April 2017 | België, Cortil-Wodon
Het is niet ongebruikelijk dat ik tijdens een wandeling inspiratie opdoe voor het verslag. Zo is het tenminste de afgelopen vier dagen verlopen. Ook vandaag flitsten er allerlei gedachten door mijn hoofd, waaraan ik in dit verslag aandacht wenste te besteden. Dit proces wordt echter op een ernstige "prettige" wijze "verstoord" door de indrukken die heb opgedaan in de plaats van aankomst van deze etappe: Cortil Wodon.
Toch in het kort een enkele mijmering over de wandeling van vandaag. Het verliep uitstekend, weinig last gehad van de rechtervoet en met name het traject tussen kilometer 4 en 11 verliep uitermate goed. Alsof ik bezig was met mijn excertie in Eindhoven zonder rugzak. Deze ochtend heb ik afscheid genomen van het Nederlandse stel Jan en Irma. Zij vertrokken een half uurtje eerder dan ik maar bij kilometer 6 passeerde ik hen op hun eerste rustplaats. Het was koud deze ochtend. Zeker de naweeën van de nachtvorst van afgelopen nacht. Overigens was "onze lieve heer" niet erg scheutig met de zonnestralen deze dag. Slechts een klein uurtje heb ik mij kunnen goed doen aan deze natuurlijke warmtebron. En 18 van 21,5 km heb ik met mijn jas aan gelopen. Zo fris was het.
Geen fietsers of wandelaars die contact zochten, slechts wandelen helemaal alleen. In een prachtige natuur. Vrijwel geen auto's gezien en gehoord, niemand, helemaal niemand ontmoet. Deze dag heb ik geen enkele winkel gezien. Pas du tout. Geen café. Niets, rien, nothing!! Een bijzondere ervaring.
Ik heb fraaie foto's "getrokken" van deze leegte, een leegte die alleen maar gevuld werd door een mooie natuur en een "eenzame" CAMINO-loper. Un pèlerin, zoals ik in deze taalzone word aangeduid.
Gisteravond had ik een slaapplaats gereserveerd in Cortil Wodon. Aangekomen in dit zeer kleine gehucht, moest ik echt op zoek naar het B&B. Althans ik dacht dat ik een B&B zou aanbelanden. Overigens had de eigenaresse, Francoise de Backer, aangekondigd dat zij deze namiddag niet thuis zou zijn, maar dat ik de sleutel kon vinden aan de voet van een beeld van een "jardinier". Toch een beetje onzeker, zo voelde het bij mij.
Het onderkomen van Francoise was formidabel, een soort van kasteelboerderij. En de sleutel lag bij de voet van het beeld. Wat een vertrouwen had deze Francoise in een Nederlandse pèlegrin!
Ik betrad de gigantische woning en trof er verder geen notitie aan die voor mij bestemd was. Wel het huis verkend, maar uiteindelijk wist ik niet welke van de 25 kamers Francoise voor mij in gedachten had. Ik arriveerde rond 15 uur bij dit overigens ijskoude huis en de komst van de gastvrouwe, kasteelvrouwe, was rond 16.30 uur. Zij beloofde eten voor te maken en gaf direct aan dat ze die avond weer naar Brussel moest naar haar zieke moeder. Ik zou tot begin van de nacht alleen zijn in de kasteelhoeve. Dat plan wijzigde echter en zij zei dat ze goed nieuws had: ze zou bij mij blijven. In afwachting van het diner nodigde ze mij haar ateliers te bezoeken waarin ceramische kunstwerken stonden. Francoise is 66 jaar en psychotherapeute. Zij is volgens haar informatie één met de natuur. Ze nodigde mij uit om ook met haar naar een 600 jaar oude eik in haar tuin te gaan. Staande met de rug tegen deze boom kon je het leven, de energie ervaren van die oeroude boom ervaren. Dat deed me denken aan een (verplichte literatuur) studieboek uit de zeventiger jaren van psychiater Maas. Hij schreef het boek "Bomen spreken". Maar ook gingen mijn gedachten uit naar Prinses Irene die op latere leeftijd ondergedompeld is in de koninklijke natuur. Zij spreekt met bomen, zo heb ik eens vernomen.
En deze Francoise zocht dagelijks contact met de natuur, met de aarde en met "haar" boom, de 600 jaar oude eik. Ik aanvaardde haar uitnodiging om deze boom te "ontmoeten" en met mijn rug plaats te nemen tegen de overigens zeer fraaie majestueuze boom. Ik voelde niet direct dat ik het leven van deze boom in mij voelde komen, ik voelde echter wel warmte. En zeker niet van de zon, omdat deze zon door de klimatologische omstandigheden niet verwarmd kon hebben.
Een bijzondere ontmoeting met Francoise, met de Irene van Cortil Wodon.
Het diner wordt over enige minuten geserveerd. Althans dat hoop ik, want de katten waren laat in de middag op zoek naar de vis die Francoise zou gaan serveren. Het is geen klassiek B&B, met beddengoed, met een echt warme douche, met her en der wat spinnen en katten die uit alle hoeken en gaten tevoorschijn komen.
En daarna, na het diner, is het slaaptijd. Morgen staat er een tocht van 27 km op het programma. Ik ga Namen passeren, op weg naar een B&B in Profondeville. De CAMINO is werkelijk wonderbaarlijk. Een ontdekking.
Toch in het kort een enkele mijmering over de wandeling van vandaag. Het verliep uitstekend, weinig last gehad van de rechtervoet en met name het traject tussen kilometer 4 en 11 verliep uitermate goed. Alsof ik bezig was met mijn excertie in Eindhoven zonder rugzak. Deze ochtend heb ik afscheid genomen van het Nederlandse stel Jan en Irma. Zij vertrokken een half uurtje eerder dan ik maar bij kilometer 6 passeerde ik hen op hun eerste rustplaats. Het was koud deze ochtend. Zeker de naweeën van de nachtvorst van afgelopen nacht. Overigens was "onze lieve heer" niet erg scheutig met de zonnestralen deze dag. Slechts een klein uurtje heb ik mij kunnen goed doen aan deze natuurlijke warmtebron. En 18 van 21,5 km heb ik met mijn jas aan gelopen. Zo fris was het.
Geen fietsers of wandelaars die contact zochten, slechts wandelen helemaal alleen. In een prachtige natuur. Vrijwel geen auto's gezien en gehoord, niemand, helemaal niemand ontmoet. Deze dag heb ik geen enkele winkel gezien. Pas du tout. Geen café. Niets, rien, nothing!! Een bijzondere ervaring.
Ik heb fraaie foto's "getrokken" van deze leegte, een leegte die alleen maar gevuld werd door een mooie natuur en een "eenzame" CAMINO-loper. Un pèlerin, zoals ik in deze taalzone word aangeduid.
Gisteravond had ik een slaapplaats gereserveerd in Cortil Wodon. Aangekomen in dit zeer kleine gehucht, moest ik echt op zoek naar het B&B. Althans ik dacht dat ik een B&B zou aanbelanden. Overigens had de eigenaresse, Francoise de Backer, aangekondigd dat zij deze namiddag niet thuis zou zijn, maar dat ik de sleutel kon vinden aan de voet van een beeld van een "jardinier". Toch een beetje onzeker, zo voelde het bij mij.
Het onderkomen van Francoise was formidabel, een soort van kasteelboerderij. En de sleutel lag bij de voet van het beeld. Wat een vertrouwen had deze Francoise in een Nederlandse pèlegrin!
Ik betrad de gigantische woning en trof er verder geen notitie aan die voor mij bestemd was. Wel het huis verkend, maar uiteindelijk wist ik niet welke van de 25 kamers Francoise voor mij in gedachten had. Ik arriveerde rond 15 uur bij dit overigens ijskoude huis en de komst van de gastvrouwe, kasteelvrouwe, was rond 16.30 uur. Zij beloofde eten voor te maken en gaf direct aan dat ze die avond weer naar Brussel moest naar haar zieke moeder. Ik zou tot begin van de nacht alleen zijn in de kasteelhoeve. Dat plan wijzigde echter en zij zei dat ze goed nieuws had: ze zou bij mij blijven. In afwachting van het diner nodigde ze mij haar ateliers te bezoeken waarin ceramische kunstwerken stonden. Francoise is 66 jaar en psychotherapeute. Zij is volgens haar informatie één met de natuur. Ze nodigde mij uit om ook met haar naar een 600 jaar oude eik in haar tuin te gaan. Staande met de rug tegen deze boom kon je het leven, de energie ervaren van die oeroude boom ervaren. Dat deed me denken aan een (verplichte literatuur) studieboek uit de zeventiger jaren van psychiater Maas. Hij schreef het boek "Bomen spreken". Maar ook gingen mijn gedachten uit naar Prinses Irene die op latere leeftijd ondergedompeld is in de koninklijke natuur. Zij spreekt met bomen, zo heb ik eens vernomen.
En deze Francoise zocht dagelijks contact met de natuur, met de aarde en met "haar" boom, de 600 jaar oude eik. Ik aanvaardde haar uitnodiging om deze boom te "ontmoeten" en met mijn rug plaats te nemen tegen de overigens zeer fraaie majestueuze boom. Ik voelde niet direct dat ik het leven van deze boom in mij voelde komen, ik voelde echter wel warmte. En zeker niet van de zon, omdat deze zon door de klimatologische omstandigheden niet verwarmd kon hebben.
Een bijzondere ontmoeting met Francoise, met de Irene van Cortil Wodon.
Het diner wordt over enige minuten geserveerd. Althans dat hoop ik, want de katten waren laat in de middag op zoek naar de vis die Francoise zou gaan serveren. Het is geen klassiek B&B, met beddengoed, met een echt warme douche, met her en der wat spinnen en katten die uit alle hoeken en gaten tevoorschijn komen.
En daarna, na het diner, is het slaaptijd. Morgen staat er een tocht van 27 km op het programma. Ik ga Namen passeren, op weg naar een B&B in Profondeville. De CAMINO is werkelijk wonderbaarlijk. Een ontdekking.
-
05 April 2017 - 22:47
Corrie:
De vruchten van de voorbereiding beginnen zichtbaar te worden. Geniet verder Ton ouwe reus. -
05 April 2017 - 22:59
Catrien:
Hoi Ton,
Erg leuke verhalen. Het klinkt op de een of andere manier 'helend'. Geniet ervan! Ik geniet van je blog.
Catrien -
05 April 2017 - 23:55
Jan Van Kemenade:
Hoi Ton,schitterend verhaal over de wandeling van vandaag!!!!!Veel succes morgen met de volgende 27 km!! -
06 April 2017 - 10:27
André :
Dag Ton,
Heel mooi verhaal. Je kunt niet alleen goed vertellen, maar ook heel fraai schrijven. Ik kan me jouw ontmoeting met Francoise helemaal voorstellen. Klasse!!
Veel succes.
André -
06 April 2017 - 18:48
Jack Van Put:
Beste ton, leuk om je te volgen op jou Camino. -
06 April 2017 - 23:47
Ad Lebeau:
Leuk Ton, ik ken je niet en jij mij niet maar fijn dat ik je kan volgen. Volgend jaar om deze tijd ga ik zelf met een wandelvriendin ook vanuit Nederland naar SdC. Succes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
