De 95e dag: ULTREIA!, maar vandaag even niet

Terwijl de Amerikanen (USA) vandaag de Onafhankelijkheidsdag (Independance Day) vieren, begon ik op deze 4e juli 2017 aan mijn laatste etappe van "Het Einde der Wereld", Finisterre, naar het 29 kilometer verder op gelegen Muxia.
Ik heb deze ochtend "uitgeslapen" tot 7 uur. Desondanks was het een korte nacht. Gisteravond had ik -volgens traditie- de zonsondergang meegemaakt in de buurt van het "lighthouse", op het einde van de kaap, de plek die de oude Romeinen beschouwden als "Het Eind der Wereld". En na dit mooie natuurverschijnsel moest ik -volgens traditie- weer te voet terug naar Finisterre. Rond 0.30 uur arriveerde ik in het hotel. Ik ben aan mijn verslag begonnen en tegelijkertijd heb ik de nachtportier gewaarschuwd dat de badkamer van mijn hotelkamer blank stond. Toen het verslag gereed was en de badkamer weer op orde was kon ik eindelijk mijn bed in. Het was 2 uur.
Deze ochtend heb ik vanuit mijn bed genoten van de opkomende zon en daarna van een heerlijk ontbijt. Ik liet het mij goed smaken en om klokslag 9 uur ben ik het pelgrimspad opgegaan richting Muxia. Het was op dat moment al heel warm. En wat zo bijzonder was, er stond geen zuchtje wind en dat bij een kustplaats aan de oceaan.
Ik merkte vanaf het begin dat ik niet beschikte over de goede conditie om vandaag een topprestatie te leveren. De aanloop van traject van vandaag was redelijk eenvoudig, naar al vrij snel moest er langdurig geklommen worden. Op zich niet zo steil, maar ik beleefde het anders en ik voelde dat de energie in mijn benen aan het verbleken was. Ik had "pap in de benen", zoals dat in het wielerjargon heet. Het wandelen was meer een strijd, een gevecht, dan dat het een ontspanning was. Het werkwoord "genieten" kwam deze ochtend niet in mijn vocabulaire voor.
Ik had het heel erg warm en daarbij stelde ik vast dat er geen waterbronnen op de route te traceren waren en ik kwam geen enkele horecavoorziening tegen. Van andere pelgrims, die van Muxia naar Finisterre liepen, de omgekeerde richting dus, hoorde ik dat er alleen in Lires een bar was. Dat was ongeveer 13 kilometer vanaf mijn startpunt.
Ik begon te overwegen mijn tocht deze dag niet volledig af te ronden onder de strikte voorwaarde dat er in Lires dan wel een slaapmogelijkheid zou zijn. En dat was het geval. Bar As Eiras bleek een hotel/bar/restaurant te zijn. Ik heb nog een klein uurtje nagedacht op het terras, en toen het besluit genomen om deze dag niet verder te trekken. Mijn lichaam maakte mij duidelijk dat het voor deze dag genoeg was geweest. Bovendien, de resterende 16 kilometers, zou ik zonder verdere horecavoorzieningen, in één ruk moeten zien te overbruggen. Ik voelde aan dat mij dat niet zou gaan lukken.
Verder overwoog ik dat er morgen (woensdag) toch sprake zou zijn van een busstaking in deze regio, waardoor het reizen naar Santiago de Compostela niet per openbaar vervoer kon worden uitgevoerd.
Ergo, ik nam het besluit om in Lires te stoppen voor deze dag. De kortste etappe van mijn gehele CAMINO, een wandeling van 13 kilometer.
Natuurlijk was ik teleurgesteld. Dat nu juist op deze "laatste" dag van mijn CAMINO mijn lichaam niet in een goede conditie verkeerde, daar baalde ik van. Anderzijds, ik zou een Galicisch rund zijn geweest als ik door was gaan lopen, omdat ik ervan overtuigd was dat ik over de resterende 16 kilometer nog zeker 5 uren nodig zou hebben, en dat ik dan als een afgeschreven vaatdoek de streep in Muxia zou halen.
Nu bij het opmaken van het verslag, weet ik echt zeker dat ik een wijs besluit heb genomen. Bovendien, het weer slaat om en er is sprake van opkomende mist uit zee. De temperatuur zakt weg, hetgeen mogelijk betekent dat het morgen wat aangenamer weer is om te lopen. En zou de mist blijven hangen, dan heb ik de pech dat ik niet meer kan genieten van de fraaie panoramische vergezichten.
Niet alle volgers kan het zijn opgevallen, omdat er bij het blog geen foto's worden gepresenteerd, maar op de door mij op Facebook geposte foto van de compostel (de oorkonde) die ik in Finisterre in ontvangst mocht nemen, staat de naam van deze kustlijn opgenomen: de "Costa da Morte" (de kust van de dood). Het is de mythische plaats waar volgens oude volken (van vóór de Romeinse tijd) de ziel van een overledene ten hemel opsteeg. Het was al een mythische plaats en deze kreeg een extra dimensie door de Romeinen omdat zij de zon zagen verdwijnen op het "Einde der Wereld" in die immens oneindige oceaan.
In wezen lopen de pelgrims in deze regio naar "a goal after a goal". Santiago is bereikt en de pelgrim trekt verder, of naar Finisterre of naar Muxia. En als ze één van deze steden bereikt hebben trekken ze naar de andere stad. "Steeds verder" en ik ben nu bezig met die verbinding tussen deze twee plaatsen. Dat "steeds verder"-willen staat in relatie met "de historische roep van de pelgrim", "ULTREIA", hetgeen "steeds verder" betekent.
Alle pelgrimerende CAMINO-lopers kennen deze term, omdat je deze onderweg regelmatig tegenkomt, maar ook al omdat het digitale magazine van het Nederlandse Sint Jacobs Genootschap deze naam draagt.
Het lukte vandaag dus niet om mijn eindbestemming Muxia te bereiken. Ondertussen bereikte ik wel een andere mijlpaal. Vanaf Eindhoven tot aan het kathedrale plein in Santiago de Compostela heb ik 2390 kilometers gelopen. Ik schreef daarover enige dagen geleden. Vanaf Santiago via Finisterre tot mijn hotel in Lires, waar ik deze nacht zal verblijven, heb ik inmiddels 111.8 kilometers gewandeld. En dat betekent dat ik vandaag de toch wel (althans voor mij) magische grens van 2500 kilometer ben gepasseerd. Op deze 4e juli. Tot op heden 2501.8 kilometers. En daar komen er morgen nog een paar bij. Ik kijk met genoegen, trots en ook met verbazing en verwondering naar dat getal, terwijl ik het intik op mijn iPad.
Vandaag op mijn weg naar het niet bereikte Muxia kwam ik op de trail twee jonge enthousiaste meiden tegen. We hebben elkaar even gesproken. Lisa Lötvall uit Zweden en de Duitse Elisabeth Batt liepen in tegengestelde richting en zij hebben elkaar ontmoet tijdens de Portugese CAMINO (vertrokken dus in Portugal). Blijkbaar was aan mijn gezicht af te lezen dat ik uitermate vermoeid was (en dat was na ongeveer 8 kilometer) en Lisa bood mij spontaan enige koekjes aan, zeker nadat ze gehoord dat ik al maanden onderweg was. Voor Lisa en Elisabeth is Finisterre de eindbestemming. De ontmoeting gaf mij weer enige energie, maar uiteindelijk doofde de kaars in Lires.
Het pelgrimspad liep vandaag langs de Costa da Morte, door een prachtige natuur met zo nu en dan weer zicht op die mooie oneindige oceaan.
Wellicht dat het vandaag licht haperende lichaam ook niet wil hebben dat CAMINO binnen afzienbare tijd is ten einde is. Ik ben geen psycholoog, ik weet niet hoe ik het moet duiden, maar het blijft opmerkelijk en onwerkelijk dat na 2502 kilometers dat kippeneindje niet meer te bewandelen was. Morgen echter een nieuwe dag: ULTREIA!