De 93e dag: Dank en "einde der wereld" in zicht

Na alle hectiek van de vrijdag, de dag van de aankomst op het kathedrale plein in Santiago de Compostela en het day-after-gevoel van gisteren, de zaterdag, de eerste dag van de nieuwe maand, heb ik met geen enkel woord gerept over de hartverwarmende reacties en felicitaties, die mij bereikten via het blog, via Facebook, via Messenger en via WhatsApp. Vele heel mooie woorden, sommigen met veel diepgang, maar alle boodschappen recht uit het hart. Ik heb al die zeer warme boodschappen zeer gewaardeerd. De woorden zijn mij ook tot enorme steun geweest in het vervolg van mijn CAMINO naar, wat de oude Romeinen ooit beschouwden als, het "einde der wereld".
Vanaf mijn vertrek op 1 april heb ik via social media vele reactie mogen ontvangen. Voor bijna 100% allemaal hartverwarmende en steunende reacties. Ik kan mij alleen één reactie herinneren van in mijn ogen een "gediplomeerde azijnzijker". Ik heb daar in het openbaar geen repliek op gegeven. En tot 21 uur deze avond is de blog 31715 keer bezocht. Het getuigt van een warme belangstelling. Ook van mensen die ik nog nooit ontmoet heb, die ik verder niet ken. Maar die via via van het blog of van de berichtgeving op Facebook hebben gehoord en die de CAMINO op afstand met mij meegelopen hebben.
Mijn reis is nog niet ten einde, vrijdag keer ik (pas) terug in Nederland, maar het zou volstrekt ongepast zijn om geen aandacht te besteden aan al mijn volgers. Het zijn er velen. En allen wil ik dank zeggen.
Ik ga nog geen "eindbalans" opmaken, maar ik heb vandaag zelf stilgestaan bij wat cijfers. En dit kwam omdat er door medepelgrims om gevraagd werd.
Ik liep de CAMINO vanuit Eindhoven naar Santiago de Compostela in 91 dagen, precies 13 weken, één kwartaal. Van die 91 dagen waren er twee rustdagen, beide dagen in april. De eerste op Eerste Paasdag in Reims en de tweede bijna twee weken later in het Vézelay, dat een onuitwisbare indruk op mij heeft gemaakt.
Ik heb mijn dagelijkse tochten bijgehouden via een GPS-systeem en niet met een stappenteller omdat deze niet nauwkeurig genoeg is. Ik heb 2390 kilometers gelopen naar de Galicische hoofdstad. Ik ben een paar keer omgelopen en die kilometers zijn daarin opgenomen. De kilometers die ik in de avonduren liep naar restaurants of winkels zijn niet verwerkt.
En het gemiddelde bedroeg bij 91 dagen 26,26 kilometers per dag en afgezet tegen de werkelijk 89 effectieve wandeldagen 26,85 kilometers. Ik sta er zelf een beetje versteld van. Ik had niet gerekend om de CAMINO te voltooien in slechts drie maanden. Ik had vooraf rekening gehouden dat mijn lichaam meer rustdagen zou nodig hebben. Ik had derhalve ingeschat tussen de 10 en 15e juli in Santiago te arriveren.
En nogmaals: ik ben een gezegend mens ik deze tocht heb kunnen lopen, zonder blessures en ik heb het idee dat ik nog steeds gezond ben. Ik merk wel dat ik meer moet investeren in mijn dagelijkse tochten gedurende deze week. Ik begin wat moe te worden, maar dat lijkt mij geen onwaarschijnlijke reactie na alle inspanningen. Tegelijkertijd denk ik dat er een psychologische factor een rol speelt. Het einde van de mijn tocht via Santiago, naar Finisterre en Muxia, loopt ten einde. De terugreis per vliegtuig vanuit het Portugese Porto naar Eindhoven is geboekt en vrijdagavond ben ik eindelijk weer thuis bij Lia, Sterre en Max. Het kan nu eigenlijk niet snel genoeg gaan, maar ik moet nog wel de dagelijkse kilometers maken. En dat verloopt niet meer met een snelheid en souplesse zoals die ik eerder heb laten zien.
Zo stond er vandaag een lange en zeker ook zware etappe op de rol. Van Negreira naar Olveiroa. Ik ontwerp deze etappes niet zelf, maar het is informatie die ik verkregen heb op het toeristenbureau in Santiago. Het zijn aanbevolen etappes. Het heeft ook veel te maken met beschikbare herbergen. En dat zijn er substantieel minder dan in aanloop naar Santiago. "Privat rooms" zijn vrijwel niet verkrijgbaar omdat deze door vele non-pelgrims zijn gereserveerd. Mensen die een paar kilometer lopen en zich dan (met beautycase) vervolgens per taxi laten vervoeren naar herbergen. Je pikt ze er meteen uit op het terras van de herbergen. Fris en fruitig-ogende mensen, die weinig pijn lijden tijdens hun wandelingetjes. De ware pelgrims (zeker niet alleen ik dus) balen ervan dat deze "pseudo-pelgrims" de mooie kamers wegkapen. Anderzijds, het is handel voor de locals en ik begrijp heel erg goed dat de herbergiers kiezen voor die reserveringen.
Deze avond slaap ik wederom op een zaaltje met 10 personen en vanwege mijn late aankomst om 18.15 uur werd mij een bovenbed aangeboden. Ik heb het geaccepteerd en ik had ook geen andere keuze. Maar Herbert, de medepelgrim uit zuid Duitsland, die samen met zijn echtgenote Alexandra de CAMINO loopt vanuit Saint-Jean-Pied-de-Port, en die ik alle vele malen heb ontmoet, bood onmiddellijk zijn onderbed aan. Zonder dat ik enige vraag had gesteld. Wat een geweldig sympathiek gebaar.
Vandaag dus een lange etappe van bijna 35 kilometers, waarvan ik vooral de eerste 12 kilometers lang zal blijven herinneren. Vrijwel vanaf de start was het 12 kilometer lang klimmen. Regelmatig op heel steile stukken, maar meestal op "heel vals plat". Maar niets vlak en uiteindelijk voel je dat goed in de kuiten en de bovenbenen. Ik loop tijdens dat klimmen dan met heel kleine pasjes en ik probeer dan in een zelfde, metronomisch, ritme te blijven lopen. Dat lukt maar het is zeer vermoeiend. Bovendien was de Galicische zon volop aanwezig op deze zondag. Het was warm, heel warm voor een zware tocht.
Maar deze zware tocht liep weer door een magisch mooie natuur. Ik heb ervan genoten en de schoonheid is zo moeilijk vast te keggen op foto's of op een video. Desondanks heb ik een poging gewaagd.
Ik was lang onderweg deze dag: van 7.15 tot 18.15 uur. En van deze 11 uren heb ik effectief 7 uren en 15 minuten gewandeld. De rest heb ik gepauzeerd. Zoals ik al eerder in dit verslag schreef: ik heb meer en langere rustpauzes nodig dan een paar weken geleden.
Ik weet het nog niet zeker, maar mogelijk ga ik morgen de ruim 30 kilometers naar Finisterre in één dag overbruggen. De informatie van het toeristenbureau geeft aan het traject in tweeën te knippen, maar ik denk (mede op basis van info die ik deze avond ontving) dat het mogelijk moet zijn om morgenavond de zonsondergang bij "het einde der wereld" te aanschouwen. Maar ik laat mij morgen vooral adviseren door wat mijn lichaam mij "te vertellen heeft".
Ik ben nog slechts 31 kilometer van het dorp Finisterre verwijderd. Het Lighthouse en kilometerpaal 0 staat een paar kilometer verder. Pelgrims trekken daar vanaf 20 uur naar toe om de zonsondergang te zien. Vanuit de herbergen, waar ze hun bagage dan achterlaten. We zullen het zien of ik morgenavond bij "Point Zero" zal staan.