De 92e dag: "bedelen op afstand" en geen goesting

Niet alleen de CAMINO vergt energie en doorzettingsvermogen, dit geldt ook voor het schrijven van het dagelijkse verslag. Niet iedere dag heb ik goesting om mijn verhaal te doen. Gemiddeld kost het opstellen van het verslag, het transporteren van foto's en video's naar de iPad en het publiceren ongeveer 2 uren.
Vandaag is zo'n dag dat ik minder zin heb dan andere dagen om met het verslag bezig te zijn.
Maar ook de goesting om te gaan wandelen was deze ochtend ernstig verbleekt. Gisteren, de dag van aankomst in Santiago de Compostela, had ik dat onoverwinnelijke gevoel, dat gevoel dat ik niet te stoppen was, dat euforische gevoel om door te lopen naar Finisterre en Muxia, dat gevoel dat er "toegift" moest komen. Maar dat gevoel had ik deze ochtend zeker niet (meer). Het was "a day after"-gevoel. De dag van gisteren was zo geweldig geweest en ik wilde dat gevoel van gisteren nog vasthouden. Maar ik weet dat dit onmogelijk is. Ook als je een rustdag neemt in Santiago, dat gevoel dat je bij aankomst in Santiago ervaart bij het betreden van het kathedrale plein, bij het in ontvangst nemen van de compostelles, dat gevoel van "ik heb het gehaald", dát gevoel is éénmalig en is niet meer te reproduceren. Het is een prachtige herinnering. En die magistrale herinnering creëer ik zelf. Die herinnering houd ik vast en koester ik.
Ik heb afgelopen nacht niet optimaal geslapen.
Die euforische gevoelens waren echter niet de oorzaak van de mindere nacht. Neen, er was een andere reden van een geheel andere aard. Ik had een mooie kamer gevonden in het centrum van Santiago, op een minuut lopen van de kathedraal. Daar hoef je overigens weinig moeite voor te doen want de pension-beheerders "voelen" op de een of andere wijze aan welke gearriveerde pelgrims nog niet beschikken over een slaapplaats. Ik werd actief benaderd op het kathedrale plein en ik ging in op het eerste aanbod. De beheerster liep met mij richting het complex, toonde mij de kamer, en ik betaalde de gevraagde pecunia. Wat ik wist was dat de kamer gelegen was op de eerste etage en dat ik uitkeek dat op een klein rustig steegje.
En daar heb ik een inschattingsfout gemaakt, en de beheerster heeft er verder ook geen informatie over verstrekt, maar dat "rustige steegje" transformeerde in de loop van de avond tot een soort van Stratumseind (in mijn woonplaats Eindhoven, hét uitgaansgebied), maar dan alleen met Spaanse studenten van de lokale universiteit. De sluitingstijd van de horeca was om 2 uur afgelopen nacht en tot dat tijdstip hebben de studenten een geluidsvolume geproduceerd dat mij in ieder geval belette om in slaap te geraken. Het was niet anders en ik besloot de al reeds ingestelde wektijd op mijn iPhone van 6 uur te wijzigen in 7.15 uur.
Maar ook op dat tijdstip had ik eigenlijk nog geen goesting om uit bed te komen en het pelgrimspad op te gaan richting Finisterre.
Het koste mij heel veel moeite na die "boost" van gisteren de reguliere pelgrims-draad weer op te pakken. Om 9.30 uur liep ik over het kathedrale plein, dat ik niet niet speciaal had opgezocht (maar noodzakelijk om op de route naar Finisterre te komen moest ik het plein oversteken).
Het was er weer gezellig en heel blije pelgrims arriveerden al op dat vroege moment. Het was mooi om te zien en ik genoot ervan.
Plots werd ik aangesproken door twee Zweedse dames die ik al eerder op het pelgrimspad tegen het lijf was gelopen. Het waren de uiterst vriendelijke Viveka Thorn Phil en Cajsa Blomgren Andersson. De begroeting was enthousiast en zij vroegen mij om wat foto's van hen te maken. Ik gaf voorrang aan het contact met hen en ik stelde op deze wijze in wezen het vertrek uit Compostela wederom uit. Het deerde mij niet. Ik heb Viveka en Cajsa op het spoor naar het pelgrimsbureau gezet opdat zij daar hun compostelles moesten gaan ophalen. En er zijn nog wat foto's gemaakt van ons drieën voor de kerk, waar ik gisteren de twee kaarsjes heb aangestoken: eentje voor Anneke en eentje voor mijn thuisfront.
Het afscheid van de twee charmante dames, vriendinnen van elkaar, was zeer hartelijk.
Mijn tocht naar Finisterre, met als stop om te slapen in Negreira, kon en moest nu daadwerkelijk beginnen. Ik had volstrekt geen zin. Maar ik verliet de stad die mij zulk een mooie herinnering had opgeleverd. Ik heb vele malen omgekeken of ik de kathedrale torens nog zag.
De tocht van vandaag, die overigens perfect is aangegeven (er is werkelijk geen routeboek nodig!), liep door wederom de prachtige Galicische natuur en door kleine sprookjesachtige dorpjes.
Ik schreef eerder dat ik zo genoten heb van de drukkere Spaanse pelgrimspaden, ook toen de vele jongeren op het pad kwamen in Sarria. Maar het hele Spaanse traject, de Route Frances, sprak mij meer aan dan het pelgrimeren in Frankrijk. Ik heb daar vele overwegingen aan besteed in eerdere verslagen, maar één substantieel verschil was het volume aan pelgrims. In Frankrijk liep ik heel vaak alleen. In Spanje is dat vrijwel onmogelijk. Maar hoe anders is dat als de handrem in Santiago niet stevig wordt aangetrokken. Natuurlijk zijn er pelgrims op de paden richting Finisterre, maar het is op geen enkele wijze te vergelijken met de route náár Santiago. Ik miste vandaag die gezellige drukte een beetje. Ik leg gemakkelijk contact met anderen, ik geniet daarvan, maar dan moeten die "anderen" er wel zijn. Ik heb vrijwel de gehele dag alleen gelopen, soms werd ik ingehaald, maar dat was zeker geen regel maar een uitzondering. Alleen op het einde van een klim kwam ik in contact met de 30 jarige Ashley Wilson uit Wichita, Kansas, USA en haar wandelpartner, de Brit Richard Storey uit het Lake District. De twee kenden elkaar niet toen ze aan hun CAMINO in Saint-Jean-Pied-de-Port aan de Franse voet van de Pyreneeën begonnen. Ze ontmoetten elkaar in Pamplona en zijn nadien elkaar "wandeltrouw" gebleven. Ashley vertelde dat ze aan haar CAMINO was begonnen om na te denken. Ze had gewerkt in de "aircraft branche", maar ze had ontslag genomen en ze gebruikte deze CAMINO (voor haar óók met het vervolg naar Finisterre) om na te denken op welke wijze ze verdere invulling wou geven aan haar leven. En over haar woonplaats had ze weinig positiefs te melden, het was er verschrikkelijk "boring". Het was een leuk duo om mee op te trekken en ik ben ervan overtuigd dat ik hen de komende dagen nog zal ontmoeten.
Van alle pelgrims die deze nacht doorbrengen in de Albergue La Mezquita in Negreira heb ik niemand eerder op mijn tocht ontmoet. Allemaal nieuwe gezichten, maar deze avond heb ik geen tijd om contacten te leggen: het verslag, ik moet nog eten en ik moet de schade van het weinige slapen van afgelopen nacht nog proberen in te halen.
Vandaag trok ik dus door een prachtige natuur en tot twee maal toe kwam ik kleine tentjes tegen van "wildkampeerders". Ik had de idee dat het om pelgrims ging, maar ik ben niet zeker. Bij een van die tentjes stond een bordje met een handgeschreven tekst. Ik wist niet precies wat het betekende, maar ik wist wel dat de bewoner van de tent om geld vroeg (donativo) om iets nieuws te kopen. Bovendien stond er een leeg blik bij waar geld in gedeponeerd kon worden. Ik heb de tekst deze avond door een Spaanse pelgrim laten vertalen. Er werd om geld gevraagd opdat hij of zij een nieuwe tent kon kopen. Ik heb nu meer twijfels of de bewoner een pelgrim is. Mij was al opgevallen dat in Santiago er veel bedelaars op de straat te vinden waren. Ik denk dat de tentbewoner tot de categorie bedelaars behoort. Maar dan is het wel een heel bijzondere. Immers, hij was niet actief aan het bedelen. Of hij lag in zijn tent, dan wel was hier sprake van een -hoe zal ik het noemen- een "remote control-bedelen". Slimme bedelaar: je zet ergens een oud vervallen tentje in een bos, zet er schoenen voor, spant een waslijntje met wat was eraan, plaats een bordje met daarop de "bedelende" tekst en plaats daar een leeg blik bij met wat muntjes erin. En zelf bedelt hij dan in Santiago en beschouwt het tentje als een soort dependance, of misschien ......is het gewoon een slimme student die op deze wijze zijn studie (of de drank in dat steegje van gisteravond) probeert te bekostigen.
Ik vond het in ieder geval een bijzonder "tableau vivant". Ik heb er wat foto's van gemaakt.
Over bijzonderheden geschreven: het is mij opgevallen dat er in het oude centrum van Santiago geen neon-reclame verlichting is te vinden. Heel bijzonder en tegelijkertijd ook heel mooi. Alle naamborden van cafés en restaurants zijn allemaal zwart (met daarop in het wit de naam) en hebben allen dezelfde afmeting. Dat gold ook voor het bord aan de gevel van pand waar ik afgelopen nacht heb doorgebracht, het naambord van Hospedaje Santa Cruz. Op FB is is een foto te vinden.
Behoudens dat ik deze ochtend niet echt goesting had om te gaan lopen, het traject zelf (niet de natuur) nodigde mij niet meteen uit om enthousiast de weg op te gaan. Het klimmen van heuvels en bergen brengt mij niet meteen in een extase. En deze dag moest er een paar keer flink geklommen worden. Met name een zeer steile klim halverwege het traject over een afstand van 2.6 kilometer was uitermate zwaar. Het kost mij echt heel veel energie en ik was als een kind zo blij toen ik de top bereikte.
Ook voor morgen staan er flinke beklimmingen op de agenda. Ik ga zeer zeker eerder op de weg dan de dag van vandaag. Dat wordt mede veroorzaakt omdat ik op een slaapzaal lig. Een garantie om vroeg wakker te worden omdat er zeker weer pelgrims aanwezig zijn die zich weinig aantrekken van de regel dat het tot 6 uur rustig moet zijn.
Ik ben eraan gewend geraakt. Dan maar vroeg de weg op. Hoef ik ook minder lang in de warmte te lopen. Het belooft een zonnige dag te worden op mijn tocht naar "het einde der wereld".