De 91e dag: CAMINO volbracht, 2 brandende kaarsjes
Door: Ton Daans
Blijf op de hoogte en volg Ton
30 Juni 2017 | Spanje, Santiago de Compostella
De 91e dag: CAMINO volbracht en de twee brandende kaarsen
Vandaag op de 91e dag van mijn CAMINO, op de laatste dag van de 13e week, na precies één kwartaal, heb ik deze ochtend om 10.30 uur het kathedrale plein in Santiago de Compostela mogen betreden. Ik heb 2390 kilometer gelopen om deze stad, om dit plein, te bereiken. Een wandeltocht in mijn eentje via België en Frankrijk en via Noord Spanje naar de stad van Sant Iago, de stad van de Heilige Jacobus, de beschermheilige niet alleen van de Galicische hoofdstad, maar ook van geheel Spanje.
Om de drukte op het pelgrimsbureau in Santiago voor te zijn ben ik deze ochtend om 5 uur opgestaan en trok ik drie kwartier later in het pikkedonker en gebruikmakend van een hoofdlamp het pelgrimspad op. En ook deze ochtend mét de poncho aan. Het regende volop bij vertrek. Ik moest op deze vrijdag een afstand overbruggen van ongeveer 20 kilometer: van O Pedrouzo naar Santiago.
Het weer kon mij "gestolen worden". Ik voelde een energie in mijzelf en ik had het gevoel dat ik deze dag wel oneindig kon blijven wandelen. Ik voelde mij beresterk en dat was ook onvoorwaardelijke vereiste, omdat er in deze laatste etappe nog flink geklommen moest worden. Vooral de eerste tien kilometer waren qua klimwerk niet eenvoudig, niet erg steil, maar wel langdurig flink omhoog.
En toen het eenmaal licht was, kon ik genieten van die magisch mooie Galicische natuur. En deze prachtige natuur liep door tot aan de rand van de stad. Om 9.50 uur passeerde ik het plaatsnaambord en 40 minuten later in de stromende regen arriveerde ik op het beroemde plein voor de kathedraal die vanwege restauratieve werkzaamheden in de steigers staat en ingepakt is in blauwe doeken. Het mocht mijn pret absoluut niet drukken. Noch de regen, noch de blauwe doeken, hadden een negatieve invloed op dat zaligmakende gevoel dat zich van mij meester maakte.
Ik ben echter niet zoals één der vorige pauzen op mijn knieën gegaan om de Composteliaanse grond te kussen. En vanwege weersomstandigheden ben ik ook niet, zoals vele pelgrims doen, bij droog en zonnig weer op mijn rug gaan liggen op het plein (dat was mogelijk in de middag toen er sprake was van een weeromslag). Ik heb intens van mijn aankomst op het plein genoten. Intens gelukkig omdat ik deze tocht gezond en wel heb kunnen uitvoeren en afsluiten. Ik voelde mij, en zo voel ik mij nog steeds, een zeer tevreden, gelukkig en gezegend mens.
Op dat moment, op dat plein, even na aankomst, besloot ik, om mijn tocht de komende dagen voort te zetten naar Finisterre en Muxia. Een wandeling naar "het einde der wereld" (althans dat dachten de Romeinen) en naar de plaats waar Maria wordt vereerd. Het is een soort drieluik: Santiago/Finisterre/Muxia. De meeste pelgrims haken hier in Santiago af, er is een groep die per bus de twee andere stadjes bezoekt, en een klein gedeelte van de pelgrims zet hun voettocht (of fietstocht) voort. Ik ga dat laatste ook doen.
Het is ongeveer 120 kilometer in totaal, 90 naar Finisterre en dan vervolgens nog 30 naar Muxia. Het is in vier dagen te lopen, maar ik moet rekening houden met substantiële hoogteverschillen. Ergo, ik heb voor de zekerheid rekening gehouden met een vijfde wandeldag.
En dat betekent dat ik mijn dochter Sterre (hoe prachtig komt haar naam voor in Finisterre en ook in de Latijnse taal in "het veld der sterren", Compostela) heb verzocht mijn terugreis te boeken over exact één week. En dat heeft ze inmiddels geregeld. Vanuit het Portugese Porto vlieg ik dan rechtstreeks op Eindhoven Airport en land ik na 14 weken afwezigheid om 20.10 uur op Nederlandse bodem. Ik steek het niet onder stoelen of banken: ik kijk er naar uit en ik zal heel blij zijn om Lia, Sterre en Max te omhelzen, te voelen, te ruiken, te ervaren en tegelijkertijd voel ik nu dat er geen einde mag komen aan mijn CAMINO.
Na mijn besluit om door te wandelen heb ik het pelgrimsbureau, gelegen op een steenworp afstand van de kathedraal, te gaan bezoeken. Aldaar kon ik mijn credentials (stempelboekjes) laten afstempelen en kon ik de oorkondes in ontvangst nemen. De algemene compostel, in het Latijn opgesteld, gedagtekend en daarop mijn naam. De andere (tegen betaling van € 3,--) is verder gepersonifieerd, omdat daar mijn vertrekdatum, de plaats van vertrek en het aantal kilometers op worden vermeld. Deze tweede compostel is met name in trek bij degenen die bijvoorbeeld de gehele Route Frances hebben afgelegd in Noord Spanje, of die ergens van huis uit, zoals ik, zijn komen lopen. En voor € 2,-- werd er ook nog een bijbehorende opbergkoker bijgeleverd. Tot slot kocht ik nog voor een prikkie (€ 1,50) een nieuwe credential om de komende vier of vijf dagen te stempelen op mijn tocht naar Finisterre en Muxia.
Het was druk op het pelgrimsbureau en ik moest ongeveer een uur in een rij staan. Later op de dag liep de wachttijd op tussen de twee en drie uren. Kortom, ik had een verstandig besluit genomen om de wekker om 5 uur te laten aflopen.
Na het bezoek aan het pelgrimsbureau ben ik naar de "huiskamer der Lage Landen" gegaan. Het is ondergebracht in hetzelfde gebouw waar het pelgrimsbureau is gevestigd. Het wordt bemand (in deze periode bevrouwd) door vrijwilligers van het Nederlandse Sint Jacobsgenootschap. De Utrechtse Marilene en de Tilburgse Bernadette waren de voortreffelijke gastvrouwen. De huiskamer is bestemd voor de Nederlandstalige pelgrims die hun bestemming hebben bereikt. Het is een plaats van samenkomen waar de pelgrim zijn of haar verhaal kan delen met andere pelgrims en de vrijwilligers. En dat onder het genot van koffie of thee, en deze dag ook van een stuk lokale lekkernij, Sint Jacobsgebak. Ik heb er in de huiskamer intens genoten en ik kwam er de knappe en uiterst positief ingestelde Haagse Jessy Khoeblal weer tegen. Haar ontmoette ergens een paar honderd kilometer terug. Ik schreef eerder over haar.
Ik verbleef een tweetal uren in de "huiskamer" en bij mijn vertrek ontving ik nog een overweging. Een tekst van Ricky Rieter (ik ken haar niet):
"Vanaf hier
zal ik terugkeren
naar het gewone
leven
van alledag,
niet gewoon meer
na al wat ik ervaren heb
en als rijkdom
opgeslagen in de weg
die ik zelf ben".
(Unquote)
Deze ochtend tijdens mijn "laatste" wandeldag gebeurde er iets zeer verrassends. Na mijn eerste en overigens ook enige pauze, kwam ik een wandelaarster tegen die in tegengestelde richting liep. Op zich niet extreem ongewoon, omdat wel meer mensen de CAMINO in omgekeerde volgorde lopen. Maar deze wandelaarster herkende ik. Ik heb haar ontmoet eind april in Frankrijk. In Vézelay. Het was de Belgische theologe Lieve Gommers, werkzaam voor het bisdom Brugge. Er was sprake van een enthousiaste en warme begroeting midden op het pelgrimspad. Lieve was al op 24 juni voor de eerste keer in Santiago gearriveerd en daarom had ze besloten nog een route te lopen. En nu was het tijd om naar huis terug te keren. Aanstaande maandag hervat ze haar werk. Maar ze had tijd deze ochtend en daarom had ze besloten om vanuit Santiago de Compostela naar het vliegveld te lopen. Een wandeling van ongeveer 11 kilometer. Lieve, een intellectuele vrouw, bevlogen en bovendien een fervent wandelaarster. Indrukwekkend om haar deze dag weer te ontmoeten. Ook dat is de CAMINO.
Op het kathedrale plein ontmoette ik Herbert und Alexandra Berger weer, die al op woensdag waren gearriveerd en die (hoe aardig en lief) een paar maal per dag op het plein gingen kijken om mij weer te ontmoeten. Deze avond waren ze ook in de Kathedraal om de pelgrimsmis bij te wonen, waar ook het echtpaar uit het Duitse Elmpt, Monika und Wolfgang, aanwezig waren, evenals deze enthousiaste Sicialiaanse scouts van Gruppo Sambuca 1. En de "walking nuns" uit de Ukraine, waarover gisteren op de 90e dag in het verslag heb geschreven.
Wat een heerlijk gevoel, die ontmoetingen, die herontmoetingen. Het voelt aan als een warm bad. De kathedraal was helemaal vol, om sommige plaatsen in de kathedraal werd de biecht nog afgenomen en iedere pelgrim hoopt dat deze avond het ritueel met het 100 kilo zware wierookvat zal plaatsvinden. Het is onduidelijk op welke dagen dit gebeurt, maar......hoop doet leven. Ik ben al sinds 17.30 uur in de kerk (dienst begint om 19.30 uur). Een geschikte en heel mooie plaats om mijn gedachten te ordenen en om dit verslag op te maken.
En deze 91e dag heb ik nogmaals stil gestaan bij Anneke, de op 21 juni 2016 is overleden. Op Cruz de Ferro liet ik een gedenksteentje achter met daarop geschreven haar naam, haar geboortedatum, haar sterfdag en de woorden "AMOR FATI". Zij vroeg mij een paar weken voor haar overlijden, in de lente van het vorige jaar, om een kaars voor haar te branden in Santiago de Compostela. Ik beloofde haar dat te zullen doen. Niet in de kathedraal, want daar kun je alleen maar "elektrische kaarsjes" aansteken. Dat artificiële licht is niet waardig genoeg voor Anneke. Ik ben op zoek gegaan naar een plaats om het echte licht voor haar te ontsteken. Dat is gelukt. Bij het beeld van Sant Antonio. Er branden twee kaarsjes, een kaars voor Anneke en een tweede kaars voor mijn lieve thuisfront: Lia, Sterre en Max.
Zonder hen was deze CAMINO niet mogelijk geweest. Ze hebben vanaf den beginne gelooft in mijn avontuur. Ik begin hen te missen.
Op mijn eerste dag in Spanje, in Roncesvalles, woonde ik de pelgrimsmis bij. Daar vertelde voorganger dat er zich die dag in het klooster pelgrims van 32 verschillende nationaliteiten zich hadden aangemeld voor een overnachting. Deze avond somde de voorganger de nationaliteiten op van de pelgrims die zich bij het pelgrimsbureau hadden gemeld. Ik kon het niet bijhouden, maar ik vermoed een getal ergens tussen de 75 en de honderd. All beautiful people.
Aan deze magistrale dag komt een einde. Ik ga met een goed gevoel naar bed.
Ik heb het doel bereikt al zullen velen zeggen dat de weg ernaartoe eigenlijk nog meer was. "Maar", zoals voormalig justitie-predikant Kees Vermeiden vandaag aan mij schreef, "dat is ook niet een grote wijsheid van het leven. Zonder doel is er ook geen weg ernaartoe". En die wijsheid van Kees onderschrijf ik van harte.
Morgen trek ik verder en ik zal proberen ook de komende dagen een verslag te maken van mijn belevenissen. Een soort van CAMINO II.
Vandaag op de 91e dag van mijn CAMINO, op de laatste dag van de 13e week, na precies één kwartaal, heb ik deze ochtend om 10.30 uur het kathedrale plein in Santiago de Compostela mogen betreden. Ik heb 2390 kilometer gelopen om deze stad, om dit plein, te bereiken. Een wandeltocht in mijn eentje via België en Frankrijk en via Noord Spanje naar de stad van Sant Iago, de stad van de Heilige Jacobus, de beschermheilige niet alleen van de Galicische hoofdstad, maar ook van geheel Spanje.
Om de drukte op het pelgrimsbureau in Santiago voor te zijn ben ik deze ochtend om 5 uur opgestaan en trok ik drie kwartier later in het pikkedonker en gebruikmakend van een hoofdlamp het pelgrimspad op. En ook deze ochtend mét de poncho aan. Het regende volop bij vertrek. Ik moest op deze vrijdag een afstand overbruggen van ongeveer 20 kilometer: van O Pedrouzo naar Santiago.
Het weer kon mij "gestolen worden". Ik voelde een energie in mijzelf en ik had het gevoel dat ik deze dag wel oneindig kon blijven wandelen. Ik voelde mij beresterk en dat was ook onvoorwaardelijke vereiste, omdat er in deze laatste etappe nog flink geklommen moest worden. Vooral de eerste tien kilometer waren qua klimwerk niet eenvoudig, niet erg steil, maar wel langdurig flink omhoog.
En toen het eenmaal licht was, kon ik genieten van die magisch mooie Galicische natuur. En deze prachtige natuur liep door tot aan de rand van de stad. Om 9.50 uur passeerde ik het plaatsnaambord en 40 minuten later in de stromende regen arriveerde ik op het beroemde plein voor de kathedraal die vanwege restauratieve werkzaamheden in de steigers staat en ingepakt is in blauwe doeken. Het mocht mijn pret absoluut niet drukken. Noch de regen, noch de blauwe doeken, hadden een negatieve invloed op dat zaligmakende gevoel dat zich van mij meester maakte.
Ik ben echter niet zoals één der vorige pauzen op mijn knieën gegaan om de Composteliaanse grond te kussen. En vanwege weersomstandigheden ben ik ook niet, zoals vele pelgrims doen, bij droog en zonnig weer op mijn rug gaan liggen op het plein (dat was mogelijk in de middag toen er sprake was van een weeromslag). Ik heb intens van mijn aankomst op het plein genoten. Intens gelukkig omdat ik deze tocht gezond en wel heb kunnen uitvoeren en afsluiten. Ik voelde mij, en zo voel ik mij nog steeds, een zeer tevreden, gelukkig en gezegend mens.
Op dat moment, op dat plein, even na aankomst, besloot ik, om mijn tocht de komende dagen voort te zetten naar Finisterre en Muxia. Een wandeling naar "het einde der wereld" (althans dat dachten de Romeinen) en naar de plaats waar Maria wordt vereerd. Het is een soort drieluik: Santiago/Finisterre/Muxia. De meeste pelgrims haken hier in Santiago af, er is een groep die per bus de twee andere stadjes bezoekt, en een klein gedeelte van de pelgrims zet hun voettocht (of fietstocht) voort. Ik ga dat laatste ook doen.
Het is ongeveer 120 kilometer in totaal, 90 naar Finisterre en dan vervolgens nog 30 naar Muxia. Het is in vier dagen te lopen, maar ik moet rekening houden met substantiële hoogteverschillen. Ergo, ik heb voor de zekerheid rekening gehouden met een vijfde wandeldag.
En dat betekent dat ik mijn dochter Sterre (hoe prachtig komt haar naam voor in Finisterre en ook in de Latijnse taal in "het veld der sterren", Compostela) heb verzocht mijn terugreis te boeken over exact één week. En dat heeft ze inmiddels geregeld. Vanuit het Portugese Porto vlieg ik dan rechtstreeks op Eindhoven Airport en land ik na 14 weken afwezigheid om 20.10 uur op Nederlandse bodem. Ik steek het niet onder stoelen of banken: ik kijk er naar uit en ik zal heel blij zijn om Lia, Sterre en Max te omhelzen, te voelen, te ruiken, te ervaren en tegelijkertijd voel ik nu dat er geen einde mag komen aan mijn CAMINO.
Na mijn besluit om door te wandelen heb ik het pelgrimsbureau, gelegen op een steenworp afstand van de kathedraal, te gaan bezoeken. Aldaar kon ik mijn credentials (stempelboekjes) laten afstempelen en kon ik de oorkondes in ontvangst nemen. De algemene compostel, in het Latijn opgesteld, gedagtekend en daarop mijn naam. De andere (tegen betaling van € 3,--) is verder gepersonifieerd, omdat daar mijn vertrekdatum, de plaats van vertrek en het aantal kilometers op worden vermeld. Deze tweede compostel is met name in trek bij degenen die bijvoorbeeld de gehele Route Frances hebben afgelegd in Noord Spanje, of die ergens van huis uit, zoals ik, zijn komen lopen. En voor € 2,-- werd er ook nog een bijbehorende opbergkoker bijgeleverd. Tot slot kocht ik nog voor een prikkie (€ 1,50) een nieuwe credential om de komende vier of vijf dagen te stempelen op mijn tocht naar Finisterre en Muxia.
Het was druk op het pelgrimsbureau en ik moest ongeveer een uur in een rij staan. Later op de dag liep de wachttijd op tussen de twee en drie uren. Kortom, ik had een verstandig besluit genomen om de wekker om 5 uur te laten aflopen.
Na het bezoek aan het pelgrimsbureau ben ik naar de "huiskamer der Lage Landen" gegaan. Het is ondergebracht in hetzelfde gebouw waar het pelgrimsbureau is gevestigd. Het wordt bemand (in deze periode bevrouwd) door vrijwilligers van het Nederlandse Sint Jacobsgenootschap. De Utrechtse Marilene en de Tilburgse Bernadette waren de voortreffelijke gastvrouwen. De huiskamer is bestemd voor de Nederlandstalige pelgrims die hun bestemming hebben bereikt. Het is een plaats van samenkomen waar de pelgrim zijn of haar verhaal kan delen met andere pelgrims en de vrijwilligers. En dat onder het genot van koffie of thee, en deze dag ook van een stuk lokale lekkernij, Sint Jacobsgebak. Ik heb er in de huiskamer intens genoten en ik kwam er de knappe en uiterst positief ingestelde Haagse Jessy Khoeblal weer tegen. Haar ontmoette ergens een paar honderd kilometer terug. Ik schreef eerder over haar.
Ik verbleef een tweetal uren in de "huiskamer" en bij mijn vertrek ontving ik nog een overweging. Een tekst van Ricky Rieter (ik ken haar niet):
"Vanaf hier
zal ik terugkeren
naar het gewone
leven
van alledag,
niet gewoon meer
na al wat ik ervaren heb
en als rijkdom
opgeslagen in de weg
die ik zelf ben".
(Unquote)
Deze ochtend tijdens mijn "laatste" wandeldag gebeurde er iets zeer verrassends. Na mijn eerste en overigens ook enige pauze, kwam ik een wandelaarster tegen die in tegengestelde richting liep. Op zich niet extreem ongewoon, omdat wel meer mensen de CAMINO in omgekeerde volgorde lopen. Maar deze wandelaarster herkende ik. Ik heb haar ontmoet eind april in Frankrijk. In Vézelay. Het was de Belgische theologe Lieve Gommers, werkzaam voor het bisdom Brugge. Er was sprake van een enthousiaste en warme begroeting midden op het pelgrimspad. Lieve was al op 24 juni voor de eerste keer in Santiago gearriveerd en daarom had ze besloten nog een route te lopen. En nu was het tijd om naar huis terug te keren. Aanstaande maandag hervat ze haar werk. Maar ze had tijd deze ochtend en daarom had ze besloten om vanuit Santiago de Compostela naar het vliegveld te lopen. Een wandeling van ongeveer 11 kilometer. Lieve, een intellectuele vrouw, bevlogen en bovendien een fervent wandelaarster. Indrukwekkend om haar deze dag weer te ontmoeten. Ook dat is de CAMINO.
Op het kathedrale plein ontmoette ik Herbert und Alexandra Berger weer, die al op woensdag waren gearriveerd en die (hoe aardig en lief) een paar maal per dag op het plein gingen kijken om mij weer te ontmoeten. Deze avond waren ze ook in de Kathedraal om de pelgrimsmis bij te wonen, waar ook het echtpaar uit het Duitse Elmpt, Monika und Wolfgang, aanwezig waren, evenals deze enthousiaste Sicialiaanse scouts van Gruppo Sambuca 1. En de "walking nuns" uit de Ukraine, waarover gisteren op de 90e dag in het verslag heb geschreven.
Wat een heerlijk gevoel, die ontmoetingen, die herontmoetingen. Het voelt aan als een warm bad. De kathedraal was helemaal vol, om sommige plaatsen in de kathedraal werd de biecht nog afgenomen en iedere pelgrim hoopt dat deze avond het ritueel met het 100 kilo zware wierookvat zal plaatsvinden. Het is onduidelijk op welke dagen dit gebeurt, maar......hoop doet leven. Ik ben al sinds 17.30 uur in de kerk (dienst begint om 19.30 uur). Een geschikte en heel mooie plaats om mijn gedachten te ordenen en om dit verslag op te maken.
En deze 91e dag heb ik nogmaals stil gestaan bij Anneke, de op 21 juni 2016 is overleden. Op Cruz de Ferro liet ik een gedenksteentje achter met daarop geschreven haar naam, haar geboortedatum, haar sterfdag en de woorden "AMOR FATI". Zij vroeg mij een paar weken voor haar overlijden, in de lente van het vorige jaar, om een kaars voor haar te branden in Santiago de Compostela. Ik beloofde haar dat te zullen doen. Niet in de kathedraal, want daar kun je alleen maar "elektrische kaarsjes" aansteken. Dat artificiële licht is niet waardig genoeg voor Anneke. Ik ben op zoek gegaan naar een plaats om het echte licht voor haar te ontsteken. Dat is gelukt. Bij het beeld van Sant Antonio. Er branden twee kaarsjes, een kaars voor Anneke en een tweede kaars voor mijn lieve thuisfront: Lia, Sterre en Max.
Zonder hen was deze CAMINO niet mogelijk geweest. Ze hebben vanaf den beginne gelooft in mijn avontuur. Ik begin hen te missen.
Op mijn eerste dag in Spanje, in Roncesvalles, woonde ik de pelgrimsmis bij. Daar vertelde voorganger dat er zich die dag in het klooster pelgrims van 32 verschillende nationaliteiten zich hadden aangemeld voor een overnachting. Deze avond somde de voorganger de nationaliteiten op van de pelgrims die zich bij het pelgrimsbureau hadden gemeld. Ik kon het niet bijhouden, maar ik vermoed een getal ergens tussen de 75 en de honderd. All beautiful people.
Aan deze magistrale dag komt een einde. Ik ga met een goed gevoel naar bed.
Ik heb het doel bereikt al zullen velen zeggen dat de weg ernaartoe eigenlijk nog meer was. "Maar", zoals voormalig justitie-predikant Kees Vermeiden vandaag aan mij schreef, "dat is ook niet een grote wijsheid van het leven. Zonder doel is er ook geen weg ernaartoe". En die wijsheid van Kees onderschrijf ik van harte.
Morgen trek ik verder en ik zal proberen ook de komende dagen een verslag te maken van mijn belevenissen. Een soort van CAMINO II.
-
30 Juni 2017 - 22:12
Tonnie Koenen-Diks:
Ton. Je bent een kanjer. Heel erg gefeliciteerd met het behalen van dit grote doel.
Heb enorm veel respect voor je.
Goede reis terug naar huis gewenst. Tonnie -
30 Juni 2017 - 22:33
Jose Van Den Burg:
Hoi Ton,
Prachtig weer geschreven , en goed dat je besloten hebt om door te lopen naar Finisterre.
Ik kijk wederom uit naar jou belevenissen van Camino 2.
Is het misschien een idee om het blog aan te houden over het leven na de Camino, want wat zal ik en al jou andere volgers jou dagelijkse blog gaan missen.
Groetjes van Tonny en José -
30 Juni 2017 - 22:38
Theo Venrooij:
Ton van harte met deze enorme prestatie. Ik heb je alle 91 dagen gevolgd en met interesse je verhalen gelezen. Zeer knap en geniet van je laatste dagen. Straks goede reis en hoop je zeker binnenkort een keer te ontmoeten. Komt vast een moment. -
30 Juni 2017 - 22:55
Jacob:
Dag Ton,
Heel hartelijk gefeliciteerd met het (nog niet helemaal) afronden van je reis. Ik heb er grote bewondering voor.
Fijn ook om te lezen dat je terugreis is geboekt. Ik was even bang dat je zou blijven wandelen...
Hartelijke groet,
Jacob
A journey is a person in itself; no two are alike. And all plans, safeguards, policing, and coercion are fruitless. We find that after years of struggle that we do not take a trip; a trip takes us.
John Steinbeck -
30 Juni 2017 - 22:58
Hetty En Hans:
Hoi Ton, FANTASTISCH , wat een prestatie. Wij zijn trots op jou. Morgen gaat hier de driekleur in de top voor jou.
Nu "nog even" relaxed door en dan lekker naar huis.
Tot gauw.
Hetty en Hans -
30 Juni 2017 - 23:08
Harry Versteeg:
Hallo Ton,
Ik heb met grote bewondering je reisverslagen gelezen. Geweldig wat jij hebt gepresteerd!
Ik hoop je weer snel te spreken en wens je een behouden terugreis.
Groet
Harry -
30 Juni 2017 - 23:15
Arthur Van Haaren:
Chapeau Ton! Superknap dat je SdC nu al bereikt hebt. En je gaat 'all the way' nog richting Finisterre en Uxia, bravo!
En dat betekend nog een stel fijne verhalen, ik kijk er nu al naar uit!
Houdoe,
Arthur -
30 Juni 2017 - 23:31
Dinges:
ANTONIO, GEWELDIG! -
30 Juni 2017 - 23:32
Dinges:
Van schrik vergeet ik ej nachtzoen, hier is ie alsnog! Doe er maar drie, dan!!!! -
30 Juni 2017 - 23:42
Nicole:
Dag Ton,
Ik heb hier maar één woord voor: PROFICIAT!
Groet,
Nicole -
01 Juli 2017 - 00:13
Catrien:
Volbracht! Geweldig Ton. Wat heb je ons (mij) een plezier gedaan met je verhalen over je tocht. Ik zie het zwarte gat al liggen...
Geniet nog van het laatste stukje!
Catrien -
01 Juli 2017 - 00:14
Frida:
Nogmaals Proficiat Ton en heel veel respect, je vrouw, dochter en zoon zullen zo ontzettend trots op je zijn dat je deze Camino hebt volbracht, zij het met ups en downs, maar je bent er gekomen. Je familie zal heel blij zijn dat je weer heelhuids thuiskomt en jij kunt met een geweldig gevoel terug kijken op dit avontuur.
Ik wens je een goede nacht en nog veel succes met je tocht naar Finisterre en Uxia en een veilige terugvlucht naar Nederland. -
01 Juli 2017 - 00:50
Jan Konings:
Tonio, PROFICIAT!!Een reis om nooit te vergeten! En nog niet eens es afgelopen. Geniet ervan en goede reis terug. Groet. -
01 Juli 2017 - 09:26
Willy:
Ton, proficiat met de schitterende prestatie. Je bent een ervaring rijker geworden. Ik heb elke dag genoten van jouw avontuur die nog niet voorbij is.je kan hier nog heel lang van na genieten. Geniet er nog van. -
01 Juli 2017 - 10:17
Ad Lebeau:
Dag Ton, gefeliciteerd met deze prestatie.
Nu nog "even" naar het einde van de wereld.
Grts. Ad -
01 Juli 2017 - 10:38
Joost HV:
Ha Ton, wat geweldig dat je je Camino hebt volbracht. Wat moet dat een heerlijk gevoel zijn om dat kathedrale plein op te lopen. Daar aan te komen was je doel ; je avontuur heb je opgeslagen in de weg die je zelf bent. Prachtig.
Geniet van je aankomst en geniet van het vervolg : je Camino II.
Hartelijke groet, Joost -
01 Juli 2017 - 10:46
Hans. Vervoort:
Hoi Tom,
Van harte kerel geweldig ik heb genoten van je verslagen klasse
Ik spreek je nog wel bij HOD .
Succes met de volgende etappes.
P.S Was eerst je sokken voor je het vliegtuig instapt. -
01 Juli 2017 - 13:28
Brigit :
Een heel dikke proficiat, ik heb met veel plezier je dagelijkse verslagen gelezen.
Respect man ! Jou tocht is ten einde (of toch bijna) en een volgende begint...
Ik heb deze morgen een vriendin uitgezwaaid die ook te voet vanuit België naar Compostella is vertrokken.
Bedankt dat je je verhaal wilde delen.
groetjes
Brigit
-
01 Juli 2017 - 14:38
Siets:
YOU DID IT !!!
fantastisch,Ton ! -
01 Juli 2017 - 15:33
Roos Hamers:
Dag Ton,
Een GEWELDIGE prestatie en PROFICIAT dat je dit hebt behaald!
Ik heb genoten van jouw verslagen echter ik loop nog wat achter. Wij zijn net terug van een reis naar de Noordkaap, dus nog even inhalen.
Ik wens jou nog een onvergetelijke week toe ..... en dan een 'zachte' landing in Eindhoven.
Liefs en groetjes
Roos -
01 Juli 2017 - 19:16
Annelies Giesen:
Beste Ton
Wauw respect en van harte proficiat. Geniet van de laatste wandeldagen naar "het einde van de wereld". Hier is vergeleken met de afgelopen weken een stuk rustiger met pelgrims maar de route is fantastisch. Nog heel veel camino plezier en een behouden thuisreis. Ik zal je mooie verslagen missen.
Annelies -
02 Juli 2017 - 19:00
Pia Schellekens:
Hoi Ton,
Heel hartelijk gefeliciteerd! Wat een prestatie! Super knap!
Groetjes,
Pia en Eugène -
03 Juli 2017 - 09:55
Mark:
Beste Ton,
Van harte gefeliciteerd met het volbrengen van jouw Camino. Ben erg onder de indruk van je prestatie! Ik hoop dat de Camino heeft gebracht wat je er van verwachte. En misschien ook veel heeft gebracht wat je vantevoren niet had bedacht. Geniet van het bereiken van je eindpunt, wat geen eindpunt is maar een tussenstop op een mooie, lange weg.
Hartelijke groet,
Mark
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
