De 90e dag:"the walking nuns" en eigenaardige Ruth

Ik kende behoudens de biddende en hardwerkende religieuzen ook nog een aantal bijzondere nonnen. Wat te denken van de "The Flying Nun", een ongekend populaire Amerikaanse serie met Sally Field in de hoofdrol, die eind zestiger jaren in de vorige eeuw werd uitgezonden. Maar ik ken ook zingende nonnen, zoals de Italiaanse zuster Christina Scuccia die uitgroeide tot internetfenomeen via haar optreden in de Italiaanse variant van The Voice (https://www.youtube.com/watch?v=TpaQYSd75Ak&feature=share) en de wereldberoemde Soeur Sourire, een Belgische kloosterzuster uit het Dominicanerklooster in Fichermont (bij Waterloo), die een wereldhit scoorde met het nummer "Dominique" (https://www.youtube.com/watch?v=EO7cD6qmydo&feature=share). Het nummer stond zelfs enige tijd nummer 1 op de Amerikaanse hitlijst.
Maar vandaag ontmoette ik "walkings nuns", wandelende nonnen. Ik was nog geen religieuzen op de pelgrimspaden tegengekomen. Natuurlijk heb ik diverse religieuzen ontmoet, zoals Soeur Ruth in Vézelay, de religieuzen van het klooster in Limoges waar ik een nacht heb doorgebracht in het klooster bij de kathedraal, maar ik had nog geen religieuzen ontmoet op het pelgrimspad zelf.
Gisteravond had ik de religieuzen al zien zitten, in gezelschap van vier heren, in het restaurant Venus in Arzúa, waar ik ook een avondmaaltijd nuttigde.
En deze ochtend ontmoette ik ze op de paden. Eerst ontmoette ik Sister Paschaliso (eigen naam: Natalia) en even later ook Sister Francesco (eigen naam: Lumila), beide nonnen behorende bij de Congregatie van Jezus met de hoofdzetel (moederhuis) in Polen. Maar deze zusters kwamen uit de Ukraine, uit Zytomiez/Kijov en ze liepen hun CAMINO vanaf de stad Lugo, waar ze afgelopen maandag waren gestart. Ze werden begeleid door twee in Perpignan wonende broers uit Polen, Piotr en Jan, en door twee Spanjaarden. Laatstgenoemde zuster straalde in alle opzichten blijdschap uit en zij sprak in redelijke mate Engels, waardoor een gesprek zonder de Poolse tolken mogelijk was. "Ik ben niet altijd blij, ik heb ook mijn problemen en ook mijn slechte dagen", was haar adequate reactie op mijn opmerking dat ze zo'n mooie en inspirerende lach op haar gezicht had. Onvoorstelbaar leuke vrouwen. Toen ik voor de eerste keer de alleen lopende Sister Paschaliso passeerde zag ik dat ze met een rozenkrans liep en ik hoorde dat ze via een geluidsboxje luisterde naar gebeden.
Ik ben een paar kilometer met hen opgelopen. De Poolse Jan had zich voorgenomen deze dag "in silence" door te brengen. Hij zou deze dag niets zeggen. Maar rond 8.30 uur bemerkte hij dat zijn broer zulk een interessant gesprek met mij had, dat hij zijn voornemen in ieder geval voor deze dag in de ijskast zette. Hij had het net een uur volgehouden. De verdere kilometers dat ik met hen optrok nam hij enthousiast aan het gesprek deel.
Ik was deze ochtend om 7.30 uur vertrokken uit Arzúa en ik was van plan minimaal naar het 20 kilometer verder op gelegen O Pedrouzo te wandelen. Een volledige (korte) etappe in het Michelin-routeboek. En zo mogelijk wilde ik mijn tocht nog voortzetten richting Santiago de Compostela om de laatste etappe wat in te korten, zodat ik vroeg in de Santiago zou arriveren. Op deze wijze zou ik lange wachtrijen kunnen ontlopen bij het pelgrimsbureau, waar de wachttijden om de Compostelle (de oorkonde) in ontvangst te nemen kan oplopen tot drie uren, zo heb ik gehoord. Het was een plan en het is een plan gebleven, want het plan is niet tot uitvoering gebracht. Reden, het zeer onbestendige weer, de Galicische herfst, waarover ik gister al heb geschreven.
Bij vertrek deze ochtend was het slechts 10 graden en het is vandaag niet warmer geweest dan 15 graden. En tijdens de buien zakte de temperatuur verder weg. Behoudens de eerste kilometers, waar ik ook de "walking nuns" ontmoette, heb ik de rest van de tocht met poncho moeten lopen.
Al om 13.15 uur nam ik in O Pedrouzo plaats in bar/pension Muino. Ik informeerde of er een bed beschikbaar was, maar dat ik eerst goed wilde nadenken of ik mijn tocht zou voortzetten richting Santiago. En dat voortzetten zou dan minimaal 10 kilometer moeten zijn omdat er dan pas, in het dorpje Labacolla, gelegen bij het vliegveld van de Galicische hoofdstad, een hotel te vinden zou zijn. En gedurende mijn denkproces, onder het genot van een overheerlijke Cola Zero, liet Pluvius (de Romeinse god van de regen) merken dat zijn werk in deze magisch mooie en groene regio nog niet was afgerond. Mijn denkproces kwam vrij snel ten einde en ik besloot in dit dorp te blijven, waar overigens alle winkels gesloten zijn vanwege de (lokale) feestdag van de Heilige Petrus.
Ieder dorp, iedere stad, heeft in Spanje, behoudens de nationale (al dan niet kerkelijke) feestdagen ook nog eens "eigen" feestdagen. Zo is de 25e juli bijvoorbeeld dé feestdag in Santiago de Compostela, de dag van Sant Iago/Saint Jacques/Saint James/Heilige Jacobus). En hier in O Pedrouzo dus op 29 juni de dag van de heilige Petrus.
Ik heb morgen dus nog 20 kilometer te gaan, de laatste etappe naar mijn officiële einddoel. Ik heb mij voorgenomen om morgen op vrijdag echt heel vroeg te vertrekken om de grote pelgrimerende meute voor te blijven, zodat ik niet eindeloos in een rij hoef te staan bij het pelgrimsbureau in Santiago.
Pluvius reist naar verwachting morgen ook nog met mij mee.
Ik ben deze dag ergens ook de laatste provinciale grens gepasseerd. Ik weet niet waar, maar ik heb de provincie Lugo verlaten en ik ben in de provincie A Coruña aanbeland.
Het was deze dag geen bijzonder inspirerende route; prachtige passages door mooie natuur werd afgewisseld met het wandelen op paden dicht bij zeer drukke provinciale wegen. Het zal morgen waarschijnlijk niet anders zijn, ik nader immers een grote stad en morgen na enige kilometers loop ik al om het vliegveld heen van Santiago de Compostela. Santiago is een redelijk grote stad met 100.000 inwoners, waaronder 35.000 studenten. Santiago is voorts de bestuurlijke hoofdstad van Galicia. Het is een stad die meetelt in Spanje. Natuurlijk ook vanwege de internationale belangstelling voor deze pelgrimsstad.
Bij aankomst in O Pedrouzo kwam ik ze weer tegen. De Siciliaanse scoutinggroep Gruppo Sambuca 1 uit het gelijknamige Sambuca. Ik bemerkte dat één van de leiders in ernstige mate gehinderd werd door fysieke klachten. Hij moest letterlijk door twee leden ondersteund worden om nog vooruit te kunnen komen.
Ook een Duitse dame die ik deze namiddag in mijn pension ontmoette en die de Route del Norte heeft gevolgd moet de laatste dagen per bus reizen omdat zij een ernstige blessure heeft aan één van haar voetzolen. Zij kan amper meer lopen, maar zij volgt met de bus haar man, die de tocht morgen wil afronden. Zij wijt de blessure aan het wandelen op de vele asfaltwegen op die route.
Ik kom op de paden velen tegen die gekweld worden door fysieke ongemakken. En dan te beseffen dat het gros van alle pelgrims pas vier dagen, sinds maandag aan het wandelen is. Ze zijn vertrokken in Lugo of Sarria.
Bij mijn lange rust vandaag in Boavista, na ongeveer 10 kilometer, ontmoette ik de "walking nuns" weer. Zij kwamen echter niet de bar binnen omdat ze even daarvoor een rustpauze hadden genoten. Sister Francisca lachte nog immer. Ze begroette mij enthousiast.
Tijdens mijn rust in Boavista namen bij mij aan tafel plaats twee jonge Spaanse dames. Het waren de 21 jarige Sandra Lorden Alvarez, "sport" studerende aan de Universidad Francesco de Vitoria in Madrid en de 19 jarige Laura Muñoz Boyano, die opgeleid werd tot verpleegkundige en ook uit Madrid afkomstig. Sandra spreekt redelijk goed Engels en legde het contact met mij. Ze vertelde dat ze met zijn tweeën met hun CAMINO bezig waren. Ook gestart in Sarria en niet via een door een school georganiseerde reis. Ze waren vanuit Madrid naar Santiago gevlogen en hadden daar de trein naar Sarria genomen. Twee jonge moderne vrouwen, die midden in het bruisende leven staan, maar die wel een week reserveren om de CAMINO de Santiago te lopen. En dat in de stromende regen.
Morgen, de 91e dag, de laatste dag van mijn 13e week. IJs en weder dienende arriveer ik morgen in Santiago de Compostela. Ik heb dan mijn CAMINO volbracht in precies één kwartaal, terwijl ik in mijn planning rekening had gehouden met 100 tot 105 dagen. Ik heb flink doorgewandeld en slechts twee rustdagen gehad. Beide dagen in april, in Reims en in Vézelay. Nog 20 kilometer te gaan en dan staat de teller ongeveer op bijna 2400 kilometer. In Santiago besluit ik of ik door zal lopen naar Finisterre. De intentie bestaat om Finisterre en Muxia nog wandelen te bereiken. Maar het zijn wel wederom in totaal 120 kilometers. Ik neem vrijdag of zaterdag een beslissing.
Bij het opmaken van dit verslag was ze er weer. Als een duveltje uit een doosje nam ze plaats aan mijn tafeltje in bar/pension Muino. De bijzonder eigenaardige Duitse Ruth, die ik voor de eerste keer ontmoette in Villafranca Montes de Oca. Vele keren nadien heb ik ze ontmoet, en reageerde of ze mij niet kende. Vandaag sprak ze weer honderduit. Vooral vragen beantwoordend, die zij zelf gesteld heeft. Ik heb haar een tijdje aangehoord en zei toen dat ik mijn blog moest bijwerken. Ze begreep de boodschap en plots was ze ook weer verdwenen.
Morgen zal ik ze ongetwijfeld ontmoeten op het pelgrimspad naar Santiago de Compostela.
Ik kijk er naar uit om het befaamde kathedrale plein morgen te kunnen betreden.