De 83e dag: the day after en de "chiens/perros"

Gisteren beleefde ik in alle opzichten een intense dag. Ik heb met zorg en toewijding gisteravond aan het verslag gewerkt. Er kwamen vele reacties binnen. Mensen waren onder de indruk en sommigen moesten een traantje wegpinken. Ook mensen die Anneke of mij nog nooit ontmoet hebben. En daar ben ik dan weer van onder de indruk. Ik werd weer even stil bij het lezen van de reacties en blijf een goede herinnering houden van mijn zijn op die befaamde Cruz de Ferro. Een geweldig en een intens mooi moment daar op dat hoge punt.
Gisteren In de Albergue heb ik Daniël uit Seattle USA weer ontmoet. Op verzoek van Caitlin (zijn collega/vriendin) uit Pirtland Oregan USA is er "hugging photo" gemaakt. Caitlin loopt ongeveer 60 kilometer achter ons, maar wilde het "bewijs" toegestuurd hebben. En aldus geschiedde.
Vandaag heb ik Daniël bij een tussenstop in het heel mooie Molinaseca ontmoet. Hij zou deze dag nog doorwandelen (een korte tocht) naar Ponferrada, waar hij zijn moeder zal ontmoeten. Zij is deze ochtend vanuit Seattle in Madrid geland en is per bus verder gereisd naar Ponferrada . Vanuit deze prachtige oude stad zal zij samen met Daniël verder lopen naar Santiago de Compostela. Deze nacht komt vanuit Madrid (hij landt op Barajas even voor middernacht) nog een Amerikaanse vriend aan en sluit zich aan bij het duo (moeder en zoon) en zij trekken dan als trio op naar de stad van Sint Jacobus (Sant Iago, Saint Jacques of Sint James).
Omdat waarschijnlijk het tempo van het wandelen van Daniël iets omlaag gaat (vanwege zijn moeder), ziet Caitlin dan weer de mogelijkheid "to catch" het trio vóór Santiago. Het zijn allemaal bewegingen binnen de CAMINO, in wezen een CAMINO binnen de CAMINO.
Ik heb een redelijk goede nachtrust gehad en ik was deze ochtend even na de klok van zeven op het pelgrimspad te vinden. Ik had vol optimisme in het verslag van de 82e dag geschreven dat er weinig klimwerk was op deze dag. Wat ik echter over het hoofd had gezien was het gegeven dat ik nog niet de volledige afdaling van Cruz de Ferro en de Collado de las Antenas, bergen van de "Montes de León", had afgerond. Mijn verblijf in El Acebo was slechts een tussenstop en de afdaling zou nog 8.5 kilometer doorlopen. En dat heb ik geweten. Ik ben een matige klimmer en zeer matige afdaler. Ik heb over deze 8.5 kilometer bijna 2.5 uur gedaan. Een ingewikkelde afdaling, over platen leisteen, over rechtopstaande puntige platen leisteen en daartussen veel "rolling stones" op een zeer steile afdaling. Een regelrechte aanslag op de knieën en de enkels. En daarbij begin ik te merken dat ik al lang onderweg ben. Ik moet uiterst geconcentreerd lopen om te voorkomen dat ik mijn enkels niet verzwik. Bovendien zijn de zolen van mijn wandelschoenen niet meer van de zelfde dikte en kwaliteit als op de dag van aankoop. Ik voel de puntige stenen derhalve goed tegen de voetzolen aandrukken. Het is geen pretje en ik vervloek letterlijk en figuurlijk dit soort afdalingen.
Uiteindelijk bereikte ik het mooie Molinaseca.
Ik nam er een uitgebreide rustpauze. En naast mij aan tafel zaten ze er weer. Een Italiaans stel dat ik eigenlijk dagelijks heb gezien vanaf Pamplona. Ik maakte vandaag nader kennis met hen. Ik had het idee dat het om een echtpaar ging, maar het waren zus Bianca Uberti en haar broer Stefano Anastasiades uit Crema in de buurt van Milano. Ze werken beiden in een bar, maar verleggen in september 2017, samen met hun moeder, hun bakens. Zij gaan een nieuwe toekomst opbouwen in Maspolomas op Gran Canaria (Spanje). Het converseren met Stefano en Bianca verloopt niet erg gemakkelijk omdat zij de Engelse taal zeer beperkt beheersen. Maar met handen en voeten komen we telkens als ik hen ontmoet een heel eind. Ook deze avond kwam ik hen weer tegen in het dorp waar ik nu vertoef: het zeer saaie Camponaraya.
Een drukke straat met verder geen winkels, maar wel een paar bars en een aantal albergues. Ik heb onderdak gevonden in "a private room", deze keer zonder eigen toilet en douche, in Albergue La Medina. Verder een prima onderkomen, maar het is er heel warm. De buitentemperatuur was aan het eind van de middag 35 graden. Toch heeft zo'n kamer, waarvoor ik slechts € 8 euro meer betaal dan een bed op een slaapzaal met 25 personen een aantal voordelen. Een van die voordeeltjes is dat ik beschik over een zeer goed functionerende ventilator en dat heerlijk lig onder een keurig gestreken laken. Is toch net iets anders dan liggen onder je slaapzak of de lakenzak, die ik ook bij mij heb. Die spullen kunnen in de rugzak opgeborgen blijven.
Na mijn eerste stop in het fraaie Molinaseca ben ik verder getrokken naar Ponferrada. Op dit traject was een klim opgenomen, niet moeilijk maar veeleer een klim op "zeer vals plat" gedurende een aantal kilometers. En ik merkte al op dit punt, slechts na 10 kilometer, dat ik niet beschikte over de energie zoals op andere dagen. De dag van gister en de afdaling deze ochtend heeft bij mij meer energie "afgetapt" dan wenselijk is geweest. Ik besloot de tocht van vandaag verder in kleine partjes in te delen. Iedere keer vier of vijf kilometers en dan goed pauzeren. Uiteindelijk heb ik op deze wijze bijna 25 kilometer overbrugd. Dit betekende wel dat ik pas relatief laat (15.30 uur) in de Albergue La Medina arriveerde en dat ik gedurende een groot aantal uren bloot gesteld ben geweest aan de brandende zon. En die zon, het licht, geeft de mens energie, maar het lopen in de hitte van diezelfde zon vreet ook veel energie, heel veel energie.
Voor morgen staat er een redelijk vlakke etappe op de rol. Ik hoop dat ik deze avond en nacht goed herstel van de inspanningen van de laatste dagen. Morgen probeer ik een groot aantal kilometers te maken. Voor zaterdag staat er dan een relatief korte etappe op de agenda, maar het is wel de tocht naar O Cebreiro. Een onvervalste bergetappe. In 8 kilometer moet er een hoogteverschil overbrugd worden van ongeveer 700 meter. De laatste 3 kilometers zijn al redelijk afgevlakt, maar de kilometers daarvoor beloven voor mij, letterlijk een zware man, een zware klus te worden. Ik mag hopen dat het dan wat koeler zal zijn.
Ik ga nog even terug naar gisteravond. Het was gezellig in het restaurant van de albergue en behalve Daniël, waren twee Zweedse dames uit Götenborg en een stel uit Bristol mijn tafelgenoten. De man uit Bristol was een zeer interessante persoon. Zijn naam José en hij komt oorspronkelijk uit Murcia aan de Spaanse oostkust. Sinds een drietal jaren woont en werkt hij als psycholoog op de universiteit van Bristol. Hij is gedragsdeskundige en hij kent de Spaanse cultuur. Ik kon het niet nalaten hem een tweetal vragen voor te leggen en daarbij de suggestie gedaan dat de twee vragen zich mogelijk lenen voor een promotieonderzoek (PhD). Hij morst hartelijk lachen.
Ik schreef er al over tijdens mijn passage van Frankrijk. Het bulkt er in Frankrijk van de honden in de tuinen en vrijwel alle honden slaan (zeer vals) aan als er wandelaars voorbij komen. In Spanje zijn er ook veel honden, maar deze zijn kalm en slaan niet aan. Mijn vraag in deze is of er een mogelijk verband bestaat met de verbaal zeer drukke en luidruchtige mensen hier in Spanje. Zijn mogelijkerwijs de honden niet opgewassen tegen het "verbale geweld" van hun baasje. En tegelijkertijd natuurlijk de vraag aan José hoe het komt dat de Spanjaarden zo hard praten. Hij kon niet direct een antwoord geven op de vraag over de honden, maar hij herkende wel hetgeen ik zij over het volume waarop zijn landgenoten met elkaar spreken. Hij was dit pas gaan zien (of beter horen), gaan beseffen nadat hij in Bristol was gaan wonen. Als hij dan terugkeerde naar Spanje voor familiebezoek viel hem op dat er een zeer significant verschil was met het geproduceerde verbale volume van de Engelsen. Hij had er al ooit over nagedacht en hij analyseerde dat de Spanjaarden veel meer dan bijvoorbeeld de Engelsen in groepsverband leven en dat het leven zich mede door de klimatologische omstandigheden veelal afspeelt buiten het eigen huis. Dus met velen in de groep én in de buitenlucht, daarom zou er harder gepraat worden en het meer vurige karakter van de zuiderlingen zou er dan voor zorgen dat in een dispuut de volumeknop op een maximum zou worden gezet.
Wellicht heeft José gelijk. Het is redelijk plausibele verklaring. Het antwoord op mijn vraag over dat opmerkelijke verschil in het gedrag van de Franse "chiens" en de Spaanse "perros" moest hij mij schuldig blijven. En ik heb er in ieder geval helemaal geen acceptabele verklaring voor.
Het is bijna 21.30 uur. De dag loopt voor mij ten einde. Morgen moeten er kilometers gemaakt worden en ik ga mijn rugzak in orde maken voor de dag van morgen.
Voor de deur van deze Albergue La medina staat een fraai boord, met daarop de tekst "200 KM Hasta/To Santiago de Compostela". Dit zou heel aardig kunnen kloppen, want ook mijn perfecte Michelin-routeboek geeft aan dat het centrum van dit dorpje op precies twee honderd kilometer via de Route Frances verwijderd is van de beroemde kathedraal in Santiago. Ik heb geen twijfel aan de opgave van Michelin. Ik loop dagelijks op mijn GPS van "Runkeeper" (een programma op mijn iPhone) en er zit nimmer een verschil in het aantal kilometers dat de Michelin-gids verstrekt en de registratie op "Runkeeper".
Morgen eerst maar weer eens 25 kilometer proberen te overbruggen van die resterende 200.