De 82e dag: Cruz de Ferro en ANNEKE HOEBERICHTS

Het was in alle opzichten een zeer bijzondere en ook een zware dag vandaag. Ik ben deze ochtend vertrokken vanuit Santa Catalina de Somoza en ben uiteindelijk "geland" ruim 29 kilometer verder op in een voortreffelijke albergue in Acebo.
Deze dag stond in het teken van het passeren van de "Montes de León", inbegrepen het passeren van de Collado de las Antenas en een paar kilometer daarvoor het Cruz de Ferro, het kruis geplaatst op een hoogte van 1504 meter hoogte. Het hoogste punt van de CAMINO (Route Frances), én ook van mijn CAMINO, omdat dit punt hoger ligt dan welke berg ik ook gepasseerd ben tot op heden. Hoger ook dan de toppen van de Pyreneeën die ik weken geleden, begin juni, heb moeten bedwingen.
Voor vele CAMINO-wandelaars heeft de Cruz de Ferro een bijzondere betekenis. Voor mij heeft dit Cruz de Ferro sinds vorig jaar april/mei een bijzondere dimensie gekregen, omdat ik op dat moment vriendin Anneke Hoeberichts hebt beloofd dat ik een gedenksteentje zou achterlaten op deze bijzondere plaats.
Ik had op dat moment, in 2016, geen enkel idee op welke datum ik het Cruz de Ferro zou passeren. En ook bij bij mijn start op 1 april j.l. kon ik niet bevroeden dat ik juist op deze dag, op de 21 juni, de berg met het befaamde kruis zou bereiken. Ik lig redelijk ver voor op mijn initiële schema en ik heb de laatste weken veel energie geïnvesteerd om juist op deze dag het steentje op de berg achter te laten.
Het is vandaag precies één jaar geleden dat laat in de middag Anneke Hoeberichts is overleden. Ik heb, sinds dat ik wist dat bij Anneke ALS was gediagnostiseerd, haar iedere twee maanden bezocht. Anneke was moedig, straalde kracht uit, was positief, was "niet ziek" en gaf aan vooral een geweldig leven te hebben gehad. Op de annonce van haar overlijden stond de korte Latijnse uitdrukking AMOR FATI, die zoveel betekent als "liefde voor het (nood)lot", het liefhebben van dat wat onvermijdelijk is. Zo heeft ze geleefd in haar laatste jaren. Onvoorstelbaar krachtig en optimistisch. Dit AMOR FATI, haar naam, haar geboortedatum en de datum van overlijden heb ik op het steentje geschreven. Haar naam in in HOOFDLETTERS.
Vorig jaar 21 juni ben ik in de middag gaan wandelen, om bezig te zijn met mijn CAMINO, om te reflecteren over dat onvermijdelijke, om stil te zijn.........
En vandaag bij het Cruz de Ferro was ik, nadait er eerst een paar foto's van mij zijn genomen door anderen, een tijd alleen geweest. Het Cruz de Ferro, ik, mijn gedenksteentje en mijn gedachten aan Anneke. Ik heb het steentje hard in de stam gedrukt waar het ijzeren kruis op geplaatst is. Als het door weer en wind uiteindelijk uit de stam zal vallen, blijft het steentje lang, nog heel lang liggen.
Ik heb er een half uur gezeten. Zo maar stil, zonder dat er zich nog enige pelgrim meldde. Een bijzonder moment. Ik was in gedachten bij Anneke, bij Michiel, haar kinderen, bij haar zus Miriam en broer Fons en natuurlijk bij haar moeder.
Ik heb op deze berg haar naam in HOOFDLETTERS geschreven en uitgesproken: ANNEKE HOEBERICHTS. Een zeer bijzonder mens, een zeer bijzondere vrouw, een waarde vriendin.
Ik moest verder, en bij het verlaten van de plek heb ik nog een paar omgekeken. Deze dag had een eigen bijzondere dynamiek en het deed er niet toe of ik nu met vertraging liep of niet. Ik merkte wel dat ik geen pelgrims meer zag. Een beetje alleen tussen alle hoge bergen, in een werkelijk prachtige natuur.
Het was een zware tocht ook vanwege de aanhoudende hitte, de beklimmingen, en vooral ook de zware afdaling richting Acebo. Zwaar omdat ik over een pad moest, redelijk steil omlaag met "rolling stones". Een verschrikking, een aanslag op mijn knieën en op mijn enkels.
Maar met grote voldoening bereikte ik rond 16 uur deze nieuwe herberg. Het is meer een resort. Ik slaap deze avond op een zaaltje, waar twee fietsende pelgrims ook in de hitte hun nachtrust zullen proberen te vinden. De Albergue is voorzien van een groot zwembad, waar ik meteen na aankomst in gezwommen heb. Heerlijk ontspannend, maar vooral ook om af te koelen. Het was deze middag extreem warm en ik had niet de idee dat natuurkundige wet, dat de temperatuur 1 graad minder is bij 100 meter hoogteverschil, ook van kracht is in deze hittegolf in Spanje.
Mijn snelheid richting Acebo probeerde ik wat opvoeren, omdat er sprake was van onweer in de bergen. Ik hoorde het donderen en ik zag de bliksem en ik zag dat het verderop regende. Ik was bevreesd dat ik in het onweer terecht zou komen. Gelukkig is dat niet gebeurd, want ik ben werkelijk doodsbang voor het onweer en dat in het besef dat ik geen schuilplaats tegen zou komen en dat er amper verkeer op de weg
was in de bergen. Ik kon dus ook geen hulp (eventuele schuilplaats) vragen.
En het Tsjechische echtpaar, Zdenēk en Marie Preissler uit Tranovice in de buurt van Ostrava, die ik deze dag een aantal malen had ontmoet, was ik op de Cruz de Ferro uit het oog verloren. En dat gold ook voor Tony Davidson en zijn partner, de ook in Dallas Texas wonende Peruviaanse Dores Padilla. Zij waren met de auto bij het kruis en trokken verder richting Sarria, vanwaaruit Dores de laatste 100 kilometer naar Santiago de Compostela zou gaan lopen: haar CAMINO.
De dag was al redelijk eigenaardig begonnen omdat ik na 7 kilometer ontdekte dat ik sleutel van mijn kamer uit de albergue nog op zak had. Ik wist niet meteen hoe ik dit probleem zou kunnen oplossen. Maar ik kreeg een ingeving toen een fietsende pelgrim mij tegemoet kwam. Het was een uiterst vriendelijke Zuid Koreaan die vanuit Santiago naar Burgos fietste. Ik heb het probleem aan hem uitgelegd, de "coordinates" van het albergue verstrekt en hij beloofde mij dat hij de sleutel keurig zou afleveren. Ik ben ervan overtuigd dat hij dit ook gedaan heeft.
Er komt een einde aan een zeer bijzondere dag. Ik ga met een goed gevoel zo meteen "onder de wol". Ik ben moe, fysiek, maar ook mentaal heeft deze dag een flinke wissel op mij getrokken. Ik zal wel slapen, ook als de temperatuur op het zaaltje een sauna-achtige hoogte zal bereiken.
Morgen trek ik verder. Het wordt "koeler", nog maar 32 graden. Morgen passeer ik de stad Ponferrada. Vrijwel geen klimwerk. Ik zie wel waar het schip zal stranden.