De 69e dag: Albanezen in de CAMINO en Karin

Vandaag, op de 69e dag van mijn CAMINO, had ik een redelijk lange etappe in gedachte: 31 kilometer van Viana naar Ventosa. Ik heb het gehaald en ik was om 16 uur binnen in de herberg in Ventosa. Ik kan ook wel zeggen dat ik op tijd binnen was want een half uurtje later is Pluvius zijn werk gaan doen. Bovendien is er sprake van hevig onweer. In de avonduren wordt er in het dorp voor de pelgrims een concert in de openlucht georganiseerd, en het is maar zeer de vraag of dat concert doorgang kan hebben bij deze klimatologische omstandigheden.
Ik heb deze dag het departement Navarra verlaten en ik ben Rioja binnengetrokken. De streek die bekend staat om zijn beroemde wijnen. Tijdens het traject van vandaag passeerde ik een redelijk grote stad, Logroño. Ik heb daar na 12 kilometer mijn eerste pauze genoten en ik ben in het centrum van deze drukke stad erin geslaagd om een nieuwe beschermhoes voor mijn iPhone te kopen. De oude hoes was geheel versleten.
Logroño heeft een oud centrum en de CAMINO loopt dwars door dat centrum. Maar de aanloop naar Logroño is voor de wandelaars minder interessant om te lopen omdat de route loopt langs een industrieel gebied. Weinig prachtig panoramische vergezichten. En werd er deze dag niet echt beter op. Zeker, na het mooie dorpje Navarette, werd de tocht bijzonder oninteressant omdat er kilometers gelopen moest worden over pad met veel steenslag dat parallel loopt naast de snelweg A12. Veel lawaai en ik heb het idee dat ik na die vele dagen, die ik in een natuurlijke rustige omgeving heb doorgebracht, het lawaai van zo'n snelweg dubbel en dwars bij mij binnendringt. Alsof mijn zintuigen fijner zijn afgesteld.
Kortom, de route was weinig inspirerend. En als ik de routekaart bestudeer zou het morgen beter moeten worden. Wederom heb ik een tocht van 31 kilometer in gedachte, maar ik laat het uiteindelijk afhangen van de conditie van de dag en de weersomstandigheden.
Een klacht die ik deze dag van meerdere pelgrims heb gehoord en wat ik zelf zo ook heb ervaren, was dat de bewegwijzering in Logroño suboptimaal was, om het maar netjes en diplomatiek uit te drukken. Meerdere pelgrims zijn in deze stad de route uit het oog verloren en ik heb ook tot twee maal aan locals moeten vragen of ik nog op het juiste CAMINO-pad was. Ik heb niet veel tijd genomen om het schone in de stad te aanschouwen, dat liet het aantal kilometers van deze dag niet toe. Wel heb ik nog wat aardige foto's laten nemen bij de prachtige beelden van de wandelende pelgrims richting Santiago de Compostela.
En doorlopen betekent ook dat er weinig ruimte is om nieuwe contacten aan te gaan. Een uitzondering maakte ik voor twee jonge dames (zusjes) uit Albanië. Ze wonen overigens sinds 10 jaar met hun ouders mid-zuid Italië (zoals het zelf in het Engels omschreven).
Albanië heeft sinds kort mijn bijzondere belangstelling. Ik ben immers vóór aanvang van mijn CAMINO op verzoek van het Nederlands Helsinki Comité, dat gevestigd is Den Haag, twee maal op korte missie geweest in Albanië om een advies uit te brengen over de managementstructuur van het Albanese gevangeniswezen. Ik heb in die twee periodes geweldige contacten opgedaan met een tweetal Engelsen (Greg en Olivia) die ook aan het project werkten en twee Albanezen (Benny en Elona). En ik weet dat zij mijn CAMINO iedere dag volgen. Ze "deponeren" de Nederlandse tekst in een "vertaalmachine" en via apps hoor ik met enige regelmaat reacties van hen. Ik vond het mede vanuit dat perspectief heel leuk om nader kennis te maken met de 20 jarige Ina Keci en haar 24 jarige zus Mereme Keci, beiden geboren in het Albanese Durazzo. Twee heel enthousiaste meiden die grootste plannen hadden voor deze dag, maar deze plannen uiteindelijk niet konden realiseren. De voeten waren te pijnlijk (ze liepen zelfs niet meer op hun wandelschoenen, maar op sandalen) en het was deze namiddag warm, maar vooral ook heel benauwd. Uiteindelijk zijn ze gestopt in hetzelfde dorp als ik en verblijven ze ook in de herberg waar ik vertoef. De jongste van de twee, zo vertelde ze mij, gebruikt de maand waarin ze CAMINO loopt om eens goed na te denken hoe ze verder invulling wil geven aan haar leven. Ze is niet gelukkig met haar werk in een bar/koffie-shop in Zuid-Italië.
Het zijn de eerste Albanezen die ik op mijn tocht ben tegengekomen. In Logroño kwam ik "mijn" zes Koreaanse vrienden weer tegen. Ik heb de totale groep op een foto kunnen vastleggen. Deze dag trok met de Koreanen een jonge Amerikaan mee, die ik al eerder had leren kennen. Hij loopt de CAMINO met zijn ouders, maar blijkbaar had hij "permissie" om een dag met de vrolijke Koreanen op te trekken. Er is immers ook een significant verschil in snelheid van zijn ouders en dat van de Aziaten. Ik weet zeker dat dat hij zich beter op zijn gemak voelt bij het tempo van de Koreanen. Ergens onderweg treft hij zijn ouders weer.
En onderweg kwam ik in het mooie plaatsje Navarette de charmante Karin tegen die ik gisteravond voor de eerste keer heb ontmoet in de herberg in Viana. Ik had een kort maar indrukwekkend gesprek met haar. Te privé om hier in het verslag op te nemen. Maar Karin ziet de CAMINO als mogelijkheid om haar leven weer goed op de rail te krijgen nadat zij in februari 2016 weduwe is geworden. Ik was blij dat ik haar deze dag weer even heb ontmoet. Ik trok verder, zij bleef achter in Navarette.
Ik nam er op een terras naast de zeer mooie kerk met het indrukwekkende interieur mijn tweede pauze. De weersverandering kondigde zich op dat moment al aan omdat er sprake was van een zeer sterke wind. Zo sterk zelfs dat drie kwart van het terras zelfs in de lucht werd geblazen. Reden voor mijn om snel mijn biezen te pakken om op tijd voor het naderende onweer op mijn eindbestemming te zijn.
Ik heb flinke stappen gemaakt in westelijke richting, maar ik hoop eigenlijk van harte dat ik zulk een weinig mooi en weinig inspirerend traject niet nog een keer op deze CAMINO hoef mee te maken. Maar het hoort bij de CAMINO. Dit is het traject zoals het al eeuwenlang werd en wordt gelopen.
Morgen op weg naar het stadje met de mooie naam Santo Domingo de la Calzada. Alleen die naam nodigt al uit om dit stadje te bezoeken.